Isang kasama sa trabaho ang lumapit sa akin. Malayo pa ay nakangisi na ito at mukhang may masamang binabalak. Kaya dinampot ko agad ang tubo sa ilalim ng table ko para maging handa sa ano mang pagsalakay. Ganito ako ka-bayolente sa tuwing maraming pending na trabaho at hindi ko matapos ang isang post para sa aking blog.
Nang akmang dudukot na ito sa kanyang bulsa ay agad tumulo sa aking noo ang malapot na pawis. Matapos nito ay agad siyang tumawa ng malakas habang hawak ang isang 2" x 2" picture na hindi makakailang ako ang may-ari dahil sa kumpletong pangalan na nakasulat sa ibaba. Kung hindi nga mukhang artista ang nasa larawan ay mapagkakamalan ko itong isang mug shot mula sa isang nahuling agaw celphone.
Lloyd: "Huh? paano napunta sayo to?
Kasama sa trabaho: "Nakita ko yan sa PRC, naka post! Sa harap mismo ng verification window for ECE. Sikat ka nga e!"
Lloyd: "Huh?! Bakit? anong kaso ko?"
Kasama sa Trabaho: "Wala, nakadikit ang picture mo as lost & found...bwahehehehe!"
Bigla akong tinablan ng hiya ng walang kalaban-laban.
January 2008 ng mag renew ako ng lisensya sa parehong lugar, at pamilyar sa akin ang sinasabi niya dahil may nakita rin akong naka ipit na larawan sa harap ng cashier window noon. Pinagtawanan ko pa nga ang kapalaran at kalagayan ng lalaking nasa larawan. Mistula kasi siyang isang wanted na pinag hahanap ng batas na may pabuyang isang milyon sa kung sino man ang makakapag turo. Tinandaan ko rin ang pangalan at mukha niya sa pagbabaka-sakali na makita ko siya at maipagbigay alam agad sa kinauukulan ang pinagtataguan. Siya si Michael D. Gumatay na hinahanap ko parin hanggang ngayon.
Sino ba naman ang mag-aakala na makalipas lamang ang isang araw ay ako na pala ang papalit sa pwesto ni Michael D. Gumatay. Limang buwan na palang naka-post ang mukha at buo kong pangalan sa isang window sa PRC. Dahil dito ay sigurado akong naging dahilan ito ng paghaba ng pila sa window na iyon. Malamang din na lahat ng pumila dito ay hindi naiwasang ipahid ang dalang panyo at saka idadampi sa kanilang batok at mga nananakit na kasu-kasuan. Sa mga kukuha naman ng board exam, malamang na may ilan na nag-alay pa ng isang tray ng itlog at nagpatirapa ng dalawang oras sa pag-aakalang sigurado ang pag pasa sa exam! Kung itlog na pula ang i-aalay, malamang na mag top pa.
Isa sa dahilan kung bakit hindi ako nagpopost ng picture sa aking blog ay dahil mahiyain ako (pangalawa lang ang dahilan na ayaw kong pinagpapantasyahan ako). Pero meron akong kapangyarihan na magtanggal ng hiya sa panahon ng kagipitan. Noong nililigawan ko si Grace, daig ko pa ang makahiya na tumitiklop sa tuwing mapapatingin sa kanya. Bago nga ako magsalita ay paulit-ulit ko munang ine-edit sa isip ko ang mga sasasabihin ko at minsan ay sinusulat ko pa sa papel bago bitawan. Sa mga panahon na tinetext ko siya, isang linggo ko muna itong binabasa ng paulit-ulit sa draft item bago i-send. Pero noong dumating ang oras na malapit na siyang makuha ng iba ay agad lumakas ang aking loob. Halos hindi nga siya makapaniwala na ako ang kausap niya ng sabihin ko sa kanya na.."Pwede ba kitang ligawan?"
Sa aking personal na opinyon, madaling mapawi ang hiyang nararamdaman sa oras na ipakita ng kausap mo ang pagtanggap sa sinabi o ginawa mo. Dito kasi tataas ang iyong kumpyansa sa sarili at mararamdaman mo na tama ang ginawa mo at wala ka nga dapat ikahiya.
Hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon ay nahihiya parin ako sa tuwing naiisip ko ang mapait na nagyari sa picture ko. Siguro ay dahil hindi ko alam ang naging reaksyon ng mga nakakita dito. Paano ko ba mararamdaman ang acceptance sa ganitong sitwasyon? Dapat ay maging kumpyansa ako at mawala ang iniisip na hiya. Kailangan ko ang tulong ninyo!
Sa sino mang napadaan sa PRC ng mga panahon na naka post ang picture ko, bukas ang aking blog para sa inyong comments at suggestions. I-post lamang ang inyong nararamdaman at reaksyon. Bawal ang comment na mukha akong artista at hindi nalalayo ang hitsura namin ni Sam Milby. Madalas ko na kasing naririnig ang ganitong komento. Puro magaganda lang at kapuri-puri ang tatanggapin ko. Ito ang pagbabasihan ko kung dapat ba akong mahiya sa nangyari o hinde.
