tag:blogger.com,1999:blog-55140041457005442452024-03-19T12:36:51.504+09:00Bakit Bilog Ang Mundo? (Mga Kwentong Blog Ko)Noong unang panahon, ang mga bata ay naniniwala sa kwento ni Lola Basyang. Ngayong panahon, maiiba ang inyong paniniwala..Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.comBlogger66125tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-27174106445841848142011-03-07T08:51:00.005+09:002011-03-07T09:13:58.447+09:00Adobo Systems Inc.<a href="http://adobosi.blogspot.com/"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 213px; DISPLAY: block; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5581120270191331266" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhZp8_fThabguyyrB-Q44nZLm4VO2mdrdc78t3mJiYIXhhg8XyIkgRQBU1sPgTzCIshUo1PNHiRB4Jxqctcffdx3gGpFzYoUulpBbeEWIfchyphenhyphenyAKgtR1Hy3Ksa8RGamHznP-K3sTd6eV8KU/s320/garlicfinal+%25281%2529.bmp" /></a><br /><div>May mga bagay na sadyang mahirap bitiwan...</div><br /><div>Muli akong nagbabalik sa kabilang panig ng mundo..</div><br /><div></div><br /><div><a href="http://adobosi.blogspot.com/">ADOBO SYSTEMS INC.</a></div><br /><div></div><br /><div></div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-4846334443612128502011-02-21T13:02:00.004+09:002011-02-21T13:06:55.723+09:00AsiPssssssst.... <div><br /><div>May bago akong niluluto....</div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 222px; DISPLAY: block; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5575989145009976754" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6w3xYbB-k6So_qrzckfTn1diX_xtu4bM-LWKXSp3eHW-ntfzuleIXfGlJMNX0LmvjvtTW_82jv_BPN2_xS0bgcbiDqAIQnDmKJYS5IYnPJ2wnxIz_lNhoV-GU8SCOruFJ60Dd9pKZpWy8/s320/asi+logo2.bmp" /><br /><div>Ihahain na!</div><br /><div>3-7-11</div></div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-25387061619522853372010-10-12T21:48:00.016+09:002010-10-12T23:05:50.584+09:00Bakit Bilog Ang Mundo? (Ang Huling Kwento Ko!)<div><div><div><div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 331px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5527142010748915810" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhBRFAe6o39E0tpBKbsbkuy0XYjiV8iemhkFmaP6iYSLe3iBp9pW-vHeKfuh7YNHdNVkko2a_U2NnS1rFoi0SpCYdzTtjmAndKvfnZ1h5yRKK0gQ7ZOW9Bfx998lRT_RLZTNhPEuZ6ulWNf/s400/dream.JPG" /><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 344px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5527142366791111106" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYo4Ng5YOeK34HxyRss5oqsffAXE8BHptgZUfpiqbCkFOjjCE9SLivBNqnMxW8tUmtLT32B4yepxjRdRWHGViMHcxMYy9md_43bYyEPK8Z1I5q6OW0qLTLeIN1SQI1sT8w9_pqCv5ZUf6R/s400/dream+come+true.JPG" /> Paalam ang pinaka malungkot na salitang alam ko. Sa tatlumpung taon ko dito sa mundo, maraming karanasan ng paalam na ang dumaan. Pero sa kabila ng lungkot dahil sa paglisan sa isang bagay o taong mahal ko, eto at patuloy parin ang pag-agos ng buhay. Sa bawat pamamaalam ay laging may panibagong sibol na magdudulot ng panibagong lakas at inspirasyon. Naniniwala ako na ang paalam ay hindi wakas, ito ay simula ng panibagong kabanta at hamon sa buhay.<br /><br />August 8, 2007 (8/8/7) ng sinilang ang mundo ng blog na ito. Nabuo ang konsepto nito mula sa inspirasyon ng aking WALONG (8) pangarap. Isang simpleng larawan sa mga bagay na nais kong makamit sa buhay ko. Ang bawat larawan ang naging inspirasyon ko, upang hamunin ang sarili na walang imposible sa buhay. At ang blog na ito ang nagsilbing talaan ko ng bawat kaganapan sa mga pangarap na ito. <img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 267px; DISPLAY: block; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5527152849098178626" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhcWS1nv5skv4lxm023H7tkfcp_aBIB5aKVDhkSfZGC6Bu2bMvUPM7v6rjaJB2QqQJdZPiJSbX0Gf2BkMWxlD7s1N5Y4QQfsTfcDj0SjRY9j1OlLDs3TrJWBEr6Lk-FzE0Dz1AdcHOeLf9X/s320/untitled.JPG" /><br /><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; DISPLAY: block; HEIGHT: 150px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5527154745336916402" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhT9-PvMC0pyjfzO0QxZIzHGnQK5qeV1s0zzAF1bVGrnuQOrrhtLR-HcC-PjmMAe4u8N4aG3I3V-1jFTAv6ODYSjGNFngHWf5j6bGm91KUXSjUxxbXIXYuiRQsXGh2mYMw2BhYNH1q1qJgX/s200/camera" />ONE(1). Like No Other – My 2nd Digital Camera<br />Mababaw na pangarap, pero noon ay isang malaking hamon sa akin ito. Tuwing magdedesisyon kasi ako na bumili ng isang bagay, lagi kong iniisip ang halaga nito na naayon sa pangangailangan ko. Kuripot ako pagdating sa sarili ko, ang lagi kong iniisip ay kung ano ang magiging kabuluhan ng bawat binibili ko sa mga taong mahal ko. Naging masaya ako ng mabili ko ang aking camera..pero hindi nagtagal ang ligayang dulot nito. Sa huli ay ang mga nasa larawan na kuha ng camerang ito ang mas pinapahalagahan ko.<br /><br /><div align="justify"></div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; DISPLAY: block; HEIGHT: 150px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5527154423376088290" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEidUZ6-BuhqaPHXxoj6dpDKJssf2Zj0VLu7kw5RqLQSel_fZtd95Yt7FSR3Wdy0oyIYyihYcl9lwu-T-HdQllYVBYARUAdddUV2jfVZzxVsV7wUh3CG1_EJOqkaj9cWzTr3ErDD1VmsYSDe/s200/Hongkong.jpg" /><br />TWO(2). <a href="http://roninkotwo.blogspot.com/2008/01/3d2n.html">Hongkong 3D2N.<br /></a>Bago kami ikasal nang aking asawa ay pinangarap kong sa Hongkong/Macao kami mag honeymoon. Subalit hindi ko ito natupad. Isang taon ang nakalipas matapos ang aming kasal, ay gumawa ako ng paraan na matuloy ito. Ang nasa-isip ko pa noon ay baka ito lang ang hinihintay para magka-baby kami. Bagamat hindi man kami nagka-baby matapos ituloy ang 2nd honeymoon sa Hongkong, ay isa naman ito sa pinaka masayang araw sa aming buhay bilang mag-asawa. Sa susunod na pagbalik namin sa Disneyland, tatlo na kami at mas excited ako na hihintayin yun.<br /><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; DISPLAY: block; HEIGHT: 150px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5527155877222511266" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv0dD2RVIM3W3FsuOil1-Z11lkHq-UAwsAsRm3tqrKUJNWk0Roo4IaZQPDf-f9owZwvAg9PDv2xXr9VLafQi_vjMWcZFi5w7IhlZlwATazKNCbIcHPVlAzq493Ype6LMkhs1cA_Zvx7X6o/s200/bart.JPG" /><br />THREE(3). <a href="http://roninkotwo.blogspot.com/2008/06/gulong-ng-palad.html">Gulong ng Palad </a><br />Kasunod ng pangarap ko na matutong mag drive ay makabili ng sariling kotse. Naging malaking desisyon para sa akin ang bagay na ito. Inisip ko noon kung ito ba ay kailangan ko o luho lamang. Nasanay na ang katawan ko sa pagsakay ng jeep. Hanggang marealize ko na hindi sa habang panahon ay konbinyente ang pagsakay sa jeep lalo na kung kasama mo ang pamilya mo. </div><div> </div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; DISPLAY: block; HEIGHT: 150px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5527157010684328754" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhS8LEbbBOkj8Oz9DoAt0aYrFlNs3F8lSJoTLr5qWpm_6lOSnWIs8rpEQBuBiAo5_KIK3CwgfYeMtYOCAA-nhzw_Rma4bYtFMklVO15jY2d71ep7loTaBVI_8UCz3d6xl59LzW-y6GrLIiW/s200/gaby.jpg" /> FOUR(4). <a href="http://roninkotwo.blogspot.com/2009/06/eto-ang-simula.html">Eto ang Simula</a><br />Ito ang una sa pangarap ko.. Kung titimbangin ang kagustuhan ko sa bawat isa..ito ang laging mas matimbang. Hindi ko man matupad ang karamihan sa mga pangarap ko. Huwag lang ang pangarap kong magkaroon ng boung pamilya. Yung may daddy, mommy at mga baby..sabi ko nga kay Lord, kahit apat lang na magaganda, matalino at malusog pwede na ..(demanding pa!). Sa awa ng Diyos, naka-isa na kami, 3 more to go Lord!</div><div><br /><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; DISPLAY: block; HEIGHT: 150px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5527157572380795858" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiuJ5eRr2CfHMTJ35sjt-_QW2HBULhR7Gvpv30VNzkRce8XSVtW3OFBeA0DkHuTffmhptDVRDyyDXzQBR1pqBoW6YNOAUplSsWNGOt46zkXV42xArkuU9dxJRklWmk1kkBtPZLpbWLd2i6Z/s200/US.bmp" /><br />FIVE(5). <a href="http://roninkotwo.blogspot.com/2010/06/i-left-my-mind-heart-stomach-in-sf.html">I Left My Mind, Heart & Stomach in SF</a><br />Bagamat hindi naman masyadong mahirap ang pangarap ko na ito, pero kinukonsidera ko ito na imposible. At ang totoo, ay gusto ko lang i-challenge ang sarili ko sa isang pangarap na maaring wala akong magagawa upang matupad. Wala kasi akong maisip na dahilan upang makapunta ako sa Amerika. Una, wala akong VISA, pangalawa, wala akong kamag-anak doon, pangatlo, wala sa linya ng trabaho ko ang lugar na iyon at pang-apat, wala akong pera. Pero sa hindi inaasahag pagkakataon, sa kung ano ang pumasok na swerte ay bigla akong pinadala sa Amerika. Nabigyan ng 10 years multiple entry na VISA, nakilala ang isang kamag-anak na matagal ng nakatira doon, biglang nalinya ang aking trabaho na may kinalaman sa nasabing bansa, at sinagot ng kumpanya ang lahat ng gastusin. Lahat ay parang plinano at ginuhit ng eksakto ayon sa kagustuhan ko. Iba talaga ang kapangyarihan ng determinasyon, swerte at dasal.<br /><br /><div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; DISPLAY: block; HEIGHT: 150px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5527158254726735522" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiPeKWNASEXqm4gJP0OPoDiaqxRdl-ZsWzwg2gcXvMXDFWK6hcaS4c-V6QPvagqn6jCbiIFJr-prrZYPBM9kLci-vjE5obVtPMzWmyzZ31aDrdAIiDHaVZ66HjCtJFgd5uAGiTAhh3ZrkrP/s200/family.bmp" /><br />SIX(6). <a href="http://roninkotwo.blogspot.com/2010/02/403-minutong-saya.html">403 minutong Saya<br /></a>Health is wealth. Ito ang lagi kong dasal, isang malusog na pamilya. Noong nagsisislang ang asawa ko, hindi ako mapakali. Naka ilang rosaryo ako para ipagdasal ang kaligtasan niya at ng aking magiging anak. Kaya naman noong nalaman ko na maayos na ang lagay ni Grace at malusog ang aming anak, daig pa nito ang ang pakiramadan na nanalo ako sa lotto!<br /><br /><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 150px; DISPLAY: block; HEIGHT: 200px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5527159091495307842" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgv4pX189-oc0NeGfscAfRfY3IiG_dPN_RgLKsSjMhowAqEDa0y0sBHQ-hSEONZRM_lgvD8tGfnbyBlIJJGwMgnc-6O5rPpipA8A8vBpjhK0rI7nu-wmafk7yC-q-cUlYo2hV4u6S6Gsjc9/s200/celena.JPG" /><br />SEVEN(7). <a href="http://roninkotwo.blogspot.com/2010/08/dito-na-tayo-forever.html">Dito Na Tayo Forever!</a><br /><br />Taltong taon na ang nakaraan ng unang sumagi sa isip ko ang pangarap na magkaroon ng sariling bahay. Pero dahil sa mga prioridad, ay pansamantala kong kinalimutan ang pangarap na ito. Hanggang sa dumating ang kagustuhan ko na makasama na ang pamilya ko araw-araw. Isa na siguro ito sa pinaka mabigat na desisyon na kailangan kong gawin..pero sa huli alam ko naman na para ito sa pamilya ko at handa akong tiisin ang lahat kahit pa ibenta ko naman ngayon ang kanang kidney ko.<br /><br /><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; DISPLAY: block; HEIGHT: 80px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5527159533465307650" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEisDall8Ht3WzlDYx64J69FoZdKonUYQMFcCL0uVTofLa8OG0DRQ8Kzerh1ZZeFoEA2vFsD5hJ00XbPzEOTXR4QuOLEZfXxetup66azD0MDiMeyHvnUIzPrJ7AURV_oFVK5DBqxSNW2Bd4b/s200/10.jpg" /><br />EIGHT(8). <a href="http://www.roninkotwo.blogspot.com/">Sampung Milyon.<br /></a>Teka..teka..unahan ko na kayo. Sa walong pangarap ko, eto lang ang hindi pa natutupad! Sa totoo lang umaasa ako na matutupad to. Pero marahil ay maling representasyon ang nailagay ko sa larawan. Inedit ko kasi ang sampung pisong buo para maging 10M. Akalain ko ba na hanggang ngayon ay sampung piso parin ang laman ng wallet ko. Pero hindi pa ako sumusuko, alam kong darating ang panahon na magkakaroon ako ng 10M sa banko. Kung kailan? Sana ay buhay pa ako… Bagamat hindi naman literal na nabigay sa akin ang 10M. Kinukunsidera ko parin na natupad ang pangarap ko na ito. Dahil, kapalit nito ay ang sampung milyong ngiti sa aking buhay…<br /><div align="justify"> </div><div align="justify">Ang pahina sa mga blog na ito ang naging instrumento ng bawat pangarap ko. Naging mundo ng saya, lungkot, tuwa, at pangarap. Naging parte ng aking araw-araw na pakikipagsapalaran sa buhay. Lilipas ang panahon at masaya kong babalikan ang bawat kabanata sa buhay na minsan ay ibinahagi ko sa inyong lahat. Subalit ang bawat kwento at may ending…may wakas.<br /><br />Paalam sa lahat ng sumubaybay sa bawat kwento ko. Sa mga naging kaibigan at bagong kakilala sa pamamagitan ng blog na ito…Magdilim man ang pahina ni BBAM ay may liwanag parin itong taglay sa kabilang panig at yugto ng buhay..Magpapatuloy sa pag-ikot at hindi na magwawakas kailanman…..<br /><br />WAKAS.</div></div></div></div></div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-46288826515836166312010-08-26T21:05:00.003+09:002010-08-26T21:12:11.973+09:00Isang Pakikiramay<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_ZSWrD9z2_pULXgIsPp0KHks9S83QiNolQ5ALPJlxcbCCwLd0XPc8HgjGZiXjH2c63A5nuFaEMU8Dim5EbKo4yMJc7zIVGDmrzT0nqE-HgcsCqnxpRz4MWm7Weo9s-slFvQCbgfZIxNsv/s1600/Centering-Prayer-2.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 195px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5509689478247820386" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj_ZSWrD9z2_pULXgIsPp0KHks9S83QiNolQ5ALPJlxcbCCwLd0XPc8HgjGZiXjH2c63A5nuFaEMU8Dim5EbKo4yMJc7zIVGDmrzT0nqE-HgcsCqnxpRz4MWm7Weo9s-slFvQCbgfZIxNsv/s320/Centering-Prayer-2.jpg" /></a><br /><div align="justify">Bilang isang Pilipino, hindi maiiwasan na maging apektado ako sa lahat ng naririnig at nababasa kong negatibong komento, tungkol sa mga Pilipino dahil sa nangyaring madugong Hostage sa Maynila, noong Lunes. Pero lubos kong naiintindihan ang nararamdaman ng mga mamamayan ng Hongkong , China at maging sa buong mundo. Tunay nga na hindi katanggap-tanggap ang mga pagkakamali na natunghayan ng lahat. Ako mismo ay maka-ilang beses napa mura sa mga nasaksihan ko. Kinilabutan, natakot, naawa at nainis sa bawat pangyayari. Lubos akong nakikiramay at nakikisimpatya sa pamilya ng mga nadamay sa trahedyang ito. Matapos nga ang pangyayari, ay pinagdasal agad naming mag-asawa ang mga biktima at mga pamilya nila. Sa pag lapat ng likod ko sa higaan ay patuloy paring nanunoot sa isip ko ang lungkot at takot.<br /><br />Sa panahong ito, lugmok ang ating bayan sa pangungutya ng marami. Bilang isang Pilipino, tatangapin ko ito ng may mababang loob. Pero hindi siguro ito dahilan upang ikahiya ko na Pilipino ako. Sa panahon ngayon na poot at galit ang nararamdaman sa atin ng ibang bansa, mas makakabuti kung magiging sandalan nating mga Pilipino ang bawat isa. At hindi tayo ang manguna upang lalo pang tapakan at ikahiya ang ating bansa. Wala tayong ibang kakampi kundi tayo rin. Alam ko ang galit natin sa mga indibidwal na naging dahilan ng trahedyang ito. Pero dapat nating tandaan na hindi lang sila ang bumubuo sa bansang Pilipinas. Maraming Pilipino ang matalino, mabuti at mapagmahal.<br /><br />Sa mga mamayan ng Hongkong at China. Muli ay taos puso akong nakikiramay at humihingi ng paumanhin sa nangyari. Pero ang aking dalangin ay hindi ito maging dahilan upang tuluyan ninyomg kamuhian ang bawat Pilipino. Halos 140,000 na Pilipino ang nasa Hongkong ngayon, at nasa 80% nito ay mga Domestic Helper. Sila po ang mamamayang Pilipino na iniwan ang kanilang pamilya upang makapaglingkod sa inyo. Maraming pagkakataon din na sila ang nag-protekta sa inyong mga anak at nagsiguro na maging maayos ang kanilang kalusugan. Madalas nga po ay nabibigyan nila ng labis na atensyon at pagmamahal ang inyong pamilya kesa sa pamilyang iniwan nila dito sa Pilipinas. Wag po sanang tuluyang na matabunan ng galit ninyo ang magagandang bagay na inalay sa inyo ng aming mga kababayan…<br /><br />At sa huli..muling manumbalik ang pagmamahalan at kapayapaan… </div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-20437450338158316152010-08-04T19:03:00.003+09:002010-08-04T20:40:45.346+09:00Dito na Tayo Forever!<span style="font-family:arial;">Noong mga nakaraang buwan ay isang masusi at makabuluhang desisyon ang ginawa naming mag-asawa.<?xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /><o:p></o:p></span><br /><div><br /><div><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-family:arial;">Nagsimula ito sa kagustuhan namin na lumaki ang aming anak<span style="mso-spacerun: yes"> </span>na<span style="mso-spacerun: yes"> </span>sapat ang patnubay naming dalawa.. Hindi na kasi nagiging madali lalo na sa akin na lingguhan ko lamang sila nakakasama. Madalas ay sa celpon, text o tawag ko lang sila nakakamusta. Natatakot tuloy ako na lumaki ang anak ko na akalain niya na celpon ang tatay nya. Isa rin marahil ito sa dahilan kung bakit kahit minsan ay hindi ko piniling mag trabaho sa abroad . Mahirap talaga para sa akin ang mawalay sa kanila. Kaya naman saludo ako sa mga kaibigan na kayang magsakripisyo sa ibang bansa upang mapa-unlad ang pamilya.</span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-family:arial;">Kung ako ang tatanungin, kuntento pa ako sa buhay namin.<span style="mso-spacerun: yes"> </span>Sapat na na kumakain kami araw-araw, mayroong maayos na tirahan, may kaunting ipon sa panahon ng panganga-ilangan, may pagkakataon na makapaglibang paminsan-minsan <span style="mso-spacerun: yes"></span>at sa pag laki ng aming anak ay mapag-aral namin sa maayos na paaralan. <span style="mso-spacerun: yes"></span>Wala na siguro akong mahihiling pa. <o:p></o:p></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-family:arial;"></span></p><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-family:arial;">Naniniwala ako na ang bawat biyaya na binibigay sa amin ay inilaan sa panahon na nararapat sa amin at hindi sa panahon na ginusto namin.<span style="mso-spacerun: yes"> </span>Noong ikinasal kami ng aking asawa, araw-araw namin dinadasal na pagkalooban kami ng anak. Pero umabot ang<span style="mso-spacerun: yes"> </span>halos tatlong taon bago ito nangyari. Iniisip namin ngayon na baka kung nabigyan kami agad ng anak matapos kaming ikasal ay hindi magiging ganito katatag ang relasyon namin sa bawat isa. Noong mga panahon kasi na humihiling kami ng anak, mas nabigyan kami ng pagkakataon na makilala ang isat-isa. Lahat ng sakripisyo, hirap, lungkot<span style="mso-spacerun: yes"> </span>ay pinagsaluhan namin. Sa tuwing nabibigo kami, nagiging sandalan namin ang isat-isa. Dito namin napapadama ang labis na pagmamahal namin. Hindi hadlang ang kahit anong pagsubok upang sumuko. Hindi kami nagpatalo sa lungkot at pagka-inip. Umasa kami na sa tamang panahon darating ang aming hiling..sa panahon NIYA. Sa huli, sa tamang timing, sa perpektong panahon, ibinigay sa amin ang aming hiling. Humiling kami ng anak, at isang malusog, maganda, malambing<span style="mso-spacerun: yes"> </span>at masayahing nilalang ang pinagkaloob sa amin. Labis labis ito sa inaasahan namin.<o:p></o:p></span></p><br /><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-family:arial;">Dalawang taon ang nakaraan ng pangarapin naming mag-asawa na magkaroon ng sariling bahay. Mula ng ikinasal kami ay sa bahay na ng aking mga magulang tumira ang aking asawa. Samantala ako ay nakitira sa bahay ng aking kapatid sa Laguna. Dahil sa hindi pa sapat ang ipon namin ay hindi naging madali sa amin na maisakatuparan ang pangarap na ito. Kaya naman pansamantala kaming tumigil sa aming hangarin. Mula noon ay sinimulan namin ang ibayong paghahanda. Dito nagsimulang mabawasan ang mga luho na dati na naming ginagawa. Sa una ay nakakapanibago, pero sa tuwing naiisp namin kung ano ang kahalagahan <span style="mso-spacerun: yes"></span>nito ay<span style="mso-spacerun: yes"> </span>napapalitan naman ito ng pananabik. Ang dating lingguhang date ay naging buwanan na lamang. Mas binigyan <span style="mso-spacerun: yes"></span>namin ng panahon ang bawat isa sa isang mas simpleng paraan. Imbes na kumain sa labas ay sa bahay ko pinagluluto ang aking asawa ng kahit anong maibigan niya. Imbes na magpa spa o massage ay ang asawa ko mismo ang nagmamasahe ng likod at paa ko. Imbes na manood ng sine ay magkasama kaming nanonood ng DVD sa bahay.. At para sa kin, wala ng <span style="mso-spacerun: yes"></span>mas masarap sa mga simpleng bagay na ito.<o:p></o:p></span></p><br /><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-family:arial;">Noong nakaraang buwan ay tuluyan na kaming nag desisyon. Ilang buwan na lang ay lilipat na kami sa aming bagong tahanan. Isang tahanan na ipinagkaloob sa amin sa tamang timing at perpektong panahon. Bagamat may mga pangamba tulad<span style="mso-spacerun: yes"> </span>ng tuluyan naming paghiwalay sa aming mga magulang at<span style="mso-spacerun: yes"> </span>kung kakayanin namin na matustusan ang pangangailangan<span style="mso-spacerun: yes"> </span>ng bawat isa, ngayon na may mas malaki na kaming obligasyon. Hindi parin nawawala ang tiwala namin na kakayanin namin ang hamong ito sa bagong yugto ng aming buhay.<o:p></o:p></span></p><br /><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-family:arial;">Dito na tayo forever..<o:p></o:p></span></p><br /><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-family:arial;">Dito na natin bubuoin ang ating mga pangarap..<o:p></o:p></span></p><br /><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-family:arial;">Dito na natin bubuoin ang panibagong<span style="mso-spacerun: yes"> </span>kabanata sa ating buhay…<o:p></o:p></span></p><br /><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-family:arial;">Dito<span style="mso-spacerun: yes"> </span>na natin bubuoin ang magiging<span style="mso-spacerun: yes"> </span>kapatid ni Gaby.. <o:p></o:p></span></p><br /><br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal" align="justify"><span style="font-family:arial;">Sabihin mo lang kung kelan ka na ready...<o:p></o:p></span></p><br /><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 224px; DISPLAY: block; HEIGHT: 58px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5501471252125685906" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuc08wjViWl9WjBtmWus_qK1I7vFxlv8qwUdwa1XDW3QSwx0xMR259sB1RjSa5NqcHW6-vmjznRRPZLvX2CIdPBfkrNs8QrH8rW5Z-8h1aOvDavaAARI3mCk06VSUKtGR2btiY71VC3T7N/s320/avida-tvc-forever.gif" /> <img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 240px; DISPLAY: block; HEIGHT: 320px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5501472436225292466" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-oQCeWrF1DsSKTgquQQjgCS2ihcRlLqsMJALVJYVwrQwIQFw5JW-qc7DOU7iABvI1Q3SuisFISiskzMIh4S9ccxSa6Q8h0ZqSclN4SdZxHDuqmFJ2qOJNWxJ86kpoiQvQvuSSzdZF_Jwx/s320/celena.JPG" /><br /><br />Bagong mukha ang blog ko..kasi 3rd bEARTHday nya ngayon..<br /><p style="MARGIN: 0in 0in 0pt" class="MsoNormal"><span style="font-size:10;"><o:p><span style="font-family:Times New Roman;"></span></o:p></span></p></div></div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-27939529044787923282010-06-19T00:00:00.007+09:002010-06-19T00:00:04.017+09:00Regalo ko...(?)<div align="justify"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-I8boU8u-6l1_SGowpk85Ai7qgsU4KAfoRSaKD7-IJPbVBfMErNPkMqyK881ltaX_r0Me0Cr5u0GS92N_DSYAMoy-sWJQKPZCmwdoqwzEXdqYEFnJHni_zjX29SioLZmdWsNuW94zaofs/s1600/IMG_0133.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 300px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5484123283750650466" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi-I8boU8u-6l1_SGowpk85Ai7qgsU4KAfoRSaKD7-IJPbVBfMErNPkMqyK881ltaX_r0Me0Cr5u0GS92N_DSYAMoy-sWJQKPZCmwdoqwzEXdqYEFnJHni_zjX29SioLZmdWsNuW94zaofs/s400/IMG_0133.jpg" /></a><br /><br /><br /><div align="justify"><span style="font-size:85%;">Dear Gaby,</span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;">***</span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;">Ang bilis ng panahon. Apat na buwan ka na at kaya mo nang umikot sa higaan mo. Parang kelan lang ay inaalalayan ko pa ang ulo mo, sa t'wing bubuhatin kita sa kandungan ko. Sa t'wing kinakausap kita, nakikita kong bumibilog ang singkit mong mga mata kasabay din ng pagbilog ng labi mo. Kapag kalaro kita, humahagikgik ka na sa tawa at pinaparanas mo ang pinaka masarap na tawang narinig ko sa buong buhay ko. Tuwing natutulog ka, hindi ko mapigilan ang sarili ko na titigan at haplusin ang kutis mo. Paborito ko parin amuyin ang buhok mo, at halikan ang mga paa at kamay mo.</span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;">***</span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;">Sa tuwing darating ako, ikaw agad ang hinahanap ko. Kahit pagod sa maghapong trabaho, napapawi ng ngiti at titig mo. Kahit nga ang ingit at iyak mo ay musika na sa tenga ko. Wala na yata talagang kapantay ang ligay ko mula ng dumating ka sa piling ko. </span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;">***</span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;">Alam mo bang labis labis ang ligaya ko? Nararamdaman mo bang ikaw na ang buhay ko? </span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><div align="justify"><span style="font-size:85%;">Kung sakali mang mag selos ang Mommy mo, sabihin na lang nating siya naman ang pers love ko....</span></div><br /><span style="font-size:85%;">***<br />Happy Fathers Day to me sa unang pagkakataon!<br /><br /><br />***<br />Nagmamahal,<br /><br />Daddy Lloyd<br /><em>(Tumatanggap rin ng regalo, kasi bertdey ko!)</em> </span></div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-16402671872368224932010-06-10T20:34:00.019+09:002010-06-10T22:52:50.640+09:00I Left My Mind, Heart & Stomach in SF<div><div><div><div><div><div><div><div><div><span style="font-size:85%;"></span><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilKQMIhTeKMj7K-HoySaW6R0v4J1beThvloUh22G0HoE32E6kJGxDSqIfNWcaxdtkClYje-doawbXKeEUW3_h8LWhL_urmil4E6htS_olwrXDmiZdjukUqczLR19aFUpM5A0kan3mBLWOY/s1600/brick.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481108314622701170" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilKQMIhTeKMj7K-HoySaW6R0v4J1beThvloUh22G0HoE32E6kJGxDSqIfNWcaxdtkClYje-doawbXKeEUW3_h8LWhL_urmil4E6htS_olwrXDmiZdjukUqczLR19aFUpM5A0kan3mBLWOY/s400/brick.JPG" border="0" /></a> <span style="font-size:85%;">Hindi naman bakasyon ang pinunta ko sa California, Pero matapos kong balikan ang ilang larawan ay nakumbinse ko ang sarili ko na mukhang nag enjoy ako…sa trabaho.<br /><br />Pagdating pa lang sa San Francisco International Airport ay atat na akong lumabas upang masilayan ang bansang minsan kong pinangarap na marating. Sa sobrang excitement, ay halos takbuhin ko ang pinto palabas. Pero sinalubong ako ng matinding lamig kasabay ng malakas na ulan. Sa sobrang lamig ay umurong ang…dila ko, at halos mag yelo ang dugo ko.<br /><br />Bagamat masama ang panahon, walang nakapigil sa akin na mamasyal. Una sa listahan ang Golden Gate Bridge. Hindi ako nasiyahan na tanawin lang ang isa sa pinaka popular na arkitekto sa San Francisco. Nag desisyon ako na lakarin ang kahabaan nito at langhapin ang simoy ng dagat pasipiko. </span></div><p><span style="font-size:85%;"></span></p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481111588776777714" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjWedFAPylWEIky3Ft653vulR7M_Sb99sxVj0hoeqEFTz1BF7HdW70i1wNTbhveaHmmQf1HdbWF6Zxd4BaqRjI56ltzTIbCzqbZ6yr57DDazGh56V2OXheFszJhqi-DodqusgsOV4hIcPR9/s400/GG.JPG" border="0" /> <img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481111741646996914" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 386px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6vPEqxbai4es9VYv40lj9bTUBscte4HIDy4KTXnwn8I8jpvvL_5WZ-KPgK5c2ujgA2sZT4-iV3KRJiMjV2i9PihMwJ0QQQYciBHgK279Q5YfrVQtfLtEpCU8TBSWp2Utl0liaF7FxKAhU/s400/GGSF.JPG" border="0" /><span style="font-size:85%;">Nang umaraw ay sinadya ko naman ang Twin Peaks. Dalawang burol na may taas sa halos siyam na raang talampakan, kita ang halos buong siyudad sa taas at ang lamig ay dumoble sa kapatagan.</span></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481113169519457362" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiwlF1HC96AZoPpR3H9Qv_Nt9nCyj2R4GsrpEmCOJy6Jgxsilpy1Q45ssXw-9mmUaoTQ_JtniGUoZqwpbwoIrdNrqyS8CDjUC6SwBQJPYwTQmizPbFBVvkJKE6hQdV36RY9f-kh3QBzT3Mi/s400/TP.JPG" border="0" /><span style="font-size:85%;">Sa Pier 39 na hindi magkamayaw ang mga tao. </span><span style="font-size:85%;"></div><p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481118263718336322" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 302px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjS1WZdObv2pMHbkHAOZZOXNpzPoSHpVJBS4fRTxc33vWkJQzKZnxA04QuGsm2iWLN-0vaJ9kbK0sW2OGuUALNq0lTEF35SRiFq8553Jlv-QQcd5783RjvIm6nSZpR_FqQg0-bop3gdsS_2/s400/P39.JPG" border="0" />Dumaan sa Lombard Street o ang tinatawag nilang “The Crookedest Street”. Pinaka matarik at makurba sa lahat ng zigzag na nadaanan ko at parang roller coaster effect sa pakiramdam.<br /></p><p></span><span style="font-size:85%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481119165913990738" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgdpFVzUyrN4P3vdab8Qvdfl4QE_EF5MRPvHBeoMw-pJKyMtToObrnLZrAl1LZX3ENa6i4iq1K23iWWmk1xL0nDbMoWP8JoN5fKEnOEVIP67w0PV8zAzgDuULtf7X4V9FqtkGmIDEOQ_Vfl/s400/LS.JPG" border="0" /><br />The Embarcadero, Washington Squre Park, Macky’s /Sacks/Nike Tower ang mga sumunod na eksena. </span><span style="font-size:85%;"><br /></p><p><br /></p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481119908785722466" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIwzcOAl1_ErLW_JQkkerilkZeZxZ4kqup1k-eYYLFvEkI-JqzD519Ka7AemlzN9X8cRcLFLsznRjYz8ZgXACDJWLk_Pb4rfVOm4nD_sYFjC7_0agwLBlAqcLg_aFDrrXLplCpquiW9oPR/s400/NIK.JPG" border="0" /><br />Bukod sa walang humpay na pasyal ay hindi rin makakalampas sa akin ang mga kainan na dati ay sa internet ko lang nababasa.<br /><br />Sa Fisherman's Wharf of San Francisco ay natikman ko ang napakasarap na Clam Chowder Soup. Hindi ako mahilig sa sea foods pero isa ito sa lasa na hinahanap-hanap ko ngayon. </span><span style="font-size:85%;"><br /></div><div><br /></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481120774361440274" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhsEUBuJLvT_kugmHrUiZD6IGgHTT8f9nCNW8m9Q2d45htGjIBZZopViMoAcE9TDs_4xAh3L2mb4PDVqij7W_uJks1vVgh25cQcWsURnXFyhdxXC7Q385s5BZ8kU0L4Xsl3fcdeugiFTWFh/s400/CC.JPG" border="0" /> <img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481122476764785186" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 383px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgRAmSwvYkl6YYAveBI48a3O4BzBRrtv65aPp_sDSOEZ-tr2eZyyOqpKcQ82eKkWgeZg6TBvq1-mge6kZdRIrEWxa_OkO29Rjdp5v48-5vmNnv7s-MKWuUDIp6QTyDESkaKlELL6aOUnbq9/s400/FW.JPG" border="0" /><br />Minsan ko nang sinubukan ang Bubba Gump sa Trinoma (Na ngayon ay sarado na). Sa totoo lang, mataas ang expectation ko dito dahil bukod sa magagandang review, ay isa akong Forrest Gump Fanatics. Pero dahil sa hindi pasok ang presyo nito sa akin kung ikukumpara sa kalidad ng pagkain ay hindi ako masyadong nasiyahan. Nang makita ko ang Bubba Gump sa San Francisco na nakatayo mismo sa daungan ng bangka ay na-intriga ako. Pagpasok pa lang ay kakaiba na ang pakiramdam. Nakasabit sa dinding ang mga orihinal na memorabilya ng pelikulang Forrest Gump. Prang lumapit sa akin ang bawat karakter sa pelikula at nanumbalik ang bawat eksenang paulit-ulit kong pinanood. Bagamat pareho ang paraan ng pagtawag sa mga waiter (Run Forest, Run!) ay malayong maikumpara ang mga pagkain na meron sa menu. Lahat ay halos sariwang pagkain, mula sa dagat. </span><span style="font-size:85%;"><br /></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481126703497046002" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 300px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgajltkU1H82L5V8wXYuEwEALkwJPI4snl9dya6fXCKLgyl9ezLMskQMuuse2gnJ4zCKoc02HEh596mCLmFp-00UhhDDtgLxOdiTdvrEa1uM15zxmJQSOikQd77M5ZodnKZHLpk285ANa_V/s400/BG.JPG" border="0" /> <img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481130090793284258" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 335px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgVa16E6bdwOG4e0J6_rQ4ryZvWaii0j0JKuMJr6CbuutQSYaGdh9JCT47yAx9RmEhQyfgKXPLN3FwfyPyDjyKYxWGXS7t5LKX-eh8IyXxyl39vqwaYmMp1zXIfJ6_NiIQjqh1GWhkwgIlW/s400/BBG.JPG" border="0" /><br /><br />Ano ang ginagawa mo sa Amerika kung hindi ka makakakain ng Hamburger. Real American Burger!</span></div><div> </div><div><span style="font-size:85%;">Una sa listahan ko ang In-N-Out Burger. Na intriga ako sa burger na ito nang minsang manood ako ng “the buzz” at malaman na ito ang pinag lihan ni Juday. Sa kagustuhan ni Ryan na hindi biguin ang asawa, ay nag padeliver siya nito mula sa Amerika hanggang Pilipinas. Lupet! Tama ang laki, tama ang lasa at ito ang totoong "NO EXTENDER!" Ngayon alam ko na kung bakit. Hindi naman ako buntis pero naglilihi din ako dito ngayon. (tatlong beses ako kumain sa In-N-Out Burger sa ilang linggo kong pananatili sa Amerika)<br /></div></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481132723004883074" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 164px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_wTNgBh7A_72wwSOlqxW5wT7PtZR_NzNTqHL9T9d3vaYCnAcnCVO83XMwqkuLh4BhJm-iglm1METp-GQ5Y4GxU3cGM-kVgnCFEIeP0kBEJjszj5tGTGxc5ax4i0UCy4rDJjn691qcwmqW/s400/IO.JPG" border="0" /><br />Ang Juicy Burger. Minsan na akong nakabasa ng review nito sa isang blog . Hindi ko mapigilang matakam kung paano ito ni review. Tunay nga nakakatakam at nakakabaliw ang sarap. </span><span style="font-size:85%;"></div><div><br /></div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481133679898776418" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 150px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgE7iDuIxFqDW8EuaJOxXTETceKVMB92JhDLMF5zvjL96KLn4iScn1DDbUTTIN9jCEEe8-GleyzSTRFfWJiZ7Ntmq5PaDjz0lma2X0jNWtq7mEd1Q5nRzPX4ehZldvzBUuU1leWWHAvA1oA/s400/JB.JPG" border="0" />Sa Dennys, sinubukan ko ang Roast Beef sandwich, na maliban sa kabusugang naramdaman ay wala na akong ibang masabi. </span><span style="font-size:85%;"></div></span><span style="font-size:85%;"><p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481134711130769218" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 150px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgTa5HQdMj0WwF9gmH8B2v-AonP9OW8bCiXvdLpYLfnB3fwsmuLbkDrg2d7lZ6E2hwqsiN7NX0ld_23g3VqxpB65DGhx-A95rKEloaIYUh4w0998M1e2oKr4yEKs32AMKhrdjLamfW9wRze/s400/DD.JPG" border="0" />Sa Rockbottom ay sinubukan ko ang Steak with Bourbonzola. May ibang masarap dito sa restaurant na ito, pero hindi ko pwedeng sabihin...<br /></span><br /><span style="font-size:85%;"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481139186865961314" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 145px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLMnY2yKXRiITsuC54QPJJVU3yANK7WlQrlo5gHOnAeZP0QN4TxNq9FVA2CSE4HE6sC5PqEgYJsitp1ZyLetvO0Twe7gWG99xWPw0LVhzloHGPhhjlpWfajXVYfkKyJBIuHOp41lAgOfeK/s400/RB.JPG" border="0" /><br />At syempre papahuli ba ang sariling atin. May 3 Pcs Chickenjoy!!! . At home ako dito!<br /></p></span><p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481137117251447186" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 129px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIorw8WHUTIjh7D1Qzeao4Mj8t0KrW5uC4XUnRQGQOcd6IptukBvImNWZUrbA6HTOoXMzVd3vdw-NdhtXyMVkSHNgkWgdufVXeLGRaO2TpS9WI9v-BYZPAfHQn3M7BDmOKtLkZxRT0osg2/s400/JBB.JPG" border="0" /> </p><br /><p>Sa kabuuan ay naging maayos naman ang ilang linggo kong pananatili sa Amerika. </p><p>Kita naman sa larawan sa baba ang pruweba..HINDI AKO MASYADO NAG ENJOY SA AMERIKA!!!</p><span style="font-size:85%;"><p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5481141179125161122" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg5jBJpmyp0PnAqRaSzXMDyjvDkPbEpkZJi6y5LvoIiMX3FAbt5Wg7fTGniemhehoe0c-UOg_Yw_CiOBzJomNaTxf9HiX3qZFmhvlHZo7YO2jns7UjlDvrYGArw__HCx7-sngd6AtGmB2MB/s400/jump2.JPG" border="0" /></span></p>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-74414530696225350052010-05-12T21:33:00.004+09:002010-05-12T22:32:30.754+09:00Babalik Ka Rin<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpTXJ6JJrGB5-0UkLYF8ARxttst8lJkM4q2yVCeJbtSBbJR7RfHkKvioo0lSxYG24TTmLE0ietY-YsN4Uz0pvDuvH_skUZFTAEUelFd7uP1akGw2Pbz7PJRpXvNe5NubtsvhFFN2jK6Qqp/s1600/political-world-map-2001.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5470363980649169858" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 219px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpTXJ6JJrGB5-0UkLYF8ARxttst8lJkM4q2yVCeJbtSBbJR7RfHkKvioo0lSxYG24TTmLE0ietY-YsN4Uz0pvDuvH_skUZFTAEUelFd7uP1akGw2Pbz7PJRpXvNe5NubtsvhFFN2jK6Qqp/s400/political-world-map-2001.bmp" border="0" /></a><br /><br /><span style="font-size:85%;">Apat na araw na lang ay lilipad na ako sa ika siyam na bansa na maitatala ko sa mapa ko. </span><br /><br /><span style="font-size:85%;"></span><span style="font-size:85%;"></span><br /><span style="font-size:85%;">Mabigat din naman sa loob ko ang pag-alis ko.</span><br /><br /><span style="font-size:85%;">Maiiwan ko kasi ang aking asawa at anak na ngayon ay tatlong buwan pa lamang.</span><br /><br /><span style="font-size:85%;">Hindi rin ako sigurado na sa pagbalik ko ay makikilala pa niya ako. At nakakalungkot isipin na lumaki siya na malayo sa kanyang ama.</span><br /><br /><span style="font-size:85%;">Sana ay maging mabilis na dumaan ang panahon, upang malampasan ko ang lungkot na mag-isa at malayo sa kanila.</span><br /><br /><span style="font-size:85%;">At sana ay matapos na rin ang ka-dramahan kong ito, na sampung araw lang naman mawawala ay gusto pang magpahatid sa isang jeep na kamag-anak papuntang airport.</span>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com19tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-1556899295608036312010-04-28T22:40:00.004+09:002010-04-28T23:01:02.238+09:00Kay Noynoy Ako<div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY1ABcU5hJccRdcB9zxdUxflAmGOrV-1yiMEPmIhRKjjdrdB_lJBOvLDYRCDxvJUzT8D_qrDLm0aqbEdMV3xeWAdTeK0R1wE4QMVXt_T8fT1ni3k_Qu4-PWJivOTq_cZYd_7-L4vrCJQ4M/s1600/noynoy.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5465184334255844482" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 300px; CURSOR: hand; HEIGHT: 296px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgY1ABcU5hJccRdcB9zxdUxflAmGOrV-1yiMEPmIhRKjjdrdB_lJBOvLDYRCDxvJUzT8D_qrDLm0aqbEdMV3xeWAdTeK0R1wE4QMVXt_T8fT1ni3k_Qu4-PWJivOTq_cZYd_7-L4vrCJQ4M/s400/noynoy.jpg" border="0" /></a><br /><br /><div><span style="font-size:85%;">Iboboto ko si Noynoy hindi dahil anak siya ng isang martir at ng simbolo ng demokrasya, kundi dahil napatunayan na niyang maging isang malinis na lider na walang bahid ng kurakot.<br /><br />Iboboto ko si Noynoy hindi dahil kapatid siya ng sikat na personalidad na si Kris Aquino, kundi dahil hindi siya gahaman sa kapangyarihan. Ang desisyon niya upang tumakbo sa pagka pangulo ay hindi personal na motibo, kundi isang hamon.<br /><br />Iboboto ko si Noynoy hindi dahil no. 1 siya sa survey, kundi dahil siya ang kandidatong pinagtitiwalaan ko. Naniniwala ako na ang daan tungo sa pagbabago ay magsisimula kung ang bawat Pilipino ay may malaking tiwala sa kakayahan ng isang lider na muling itayo ang nasirang institusyon, at pagbuo ng isang gobyernong may integridad, bukas sa lahat at may pananagutan.<br /><br />Tiwala sa Gobyerno ang pinaniniwalaan kong susi upang tayo mismo, bilang Pilipino ang magbago para sa ating bansa.<br /><br />Kay Noynoy ako..at ipinagmamalaki ko na Pinoy ako!</span></div></div><br /><p></p><br /><p></p><br /><p></p><br /><p><span style="font-size:85%;"><em>(<span style="color:#000099;">Si Alex Lacson ang se<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2RZ6kdz-CIXb81IaYTmJSJv5CX4zIwziQ3LJJjDnGVMXhWPc1GaR7YFIxQfdjwLMGC1-VIWFNckRr2u2eEQ1Zy2YHRnW7BwQjsO-OXfSJOtm79SFcpfsEkCY-RJPQoEp5xDeth5kcoxP3/s1600/lacson.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5465187360393495858" style="FLOAT: left; MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 301px; CURSOR: hand; HEIGHT: 400px" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh2RZ6kdz-CIXb81IaYTmJSJv5CX4zIwziQ3LJJjDnGVMXhWPc1GaR7YFIxQfdjwLMGC1-VIWFNckRr2u2eEQ1Zy2YHRnW7BwQjsO-OXfSJOtm79SFcpfsEkCY-RJPQoEp5xDeth5kcoxP3/s400/lacson.bmp" border="0" /></a>nador ko</span>...</em></span><a href="http://alexlacson.posterous.com/"><span style="font-size:85%;">http://alexlacson.posterous.com/</span></a>)</p><p> </p><p> </p><p> </p><br /><p></p>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-19472007555918090022010-04-15T15:15:00.007+09:002010-04-15T15:55:21.918+09:00Mana Mana<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp4m1xSAGgYNX386drX5yFZkQTwzsLwUnPUajpemuSEK6cUzB1Ac9hweD_yvtUiKzw92pg2e2VPoXPMSl0B4wtI0Nk1Vd53dAHVslsOWLTrehEC4NnKNtNoKVAC6-9uZtVon2Osnv7YP51/s1600/gaby.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5460246588650419458" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 237px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjp4m1xSAGgYNX386drX5yFZkQTwzsLwUnPUajpemuSEK6cUzB1Ac9hweD_yvtUiKzw92pg2e2VPoXPMSl0B4wtI0Nk1Vd53dAHVslsOWLTrehEC4NnKNtNoKVAC6-9uZtVon2Osnv7YP51/s320/gaby.JPG" border="0" /></a><br /><div><span style="font-size:85%;">Marami na ang nagtalo. May ilan pa na nag sigawan, nag bangayan at nagsabunutan. Pero hanggang sa ngayon ay hati parin ang opinyon ng lahat, sa kung sino ang totoong kamukha ng aming anak.<br /><br />Kung ako ang tatanungin, walang duda na sakin nagmana ang bata. Mula sa angkan ng mga gwapo at maganda ay hindi maikakakaila na ang bawat detalye ng anyo niya ay hinulma sa aking mga ninuno. Sabi ng tatay ko, maliit pa lang daw ako ay kapansin-pansin na ang taglay kong kagwapuhan. Maka-ilang ulit na nga rin tinangka ng ilang malalaking tv network sa loob at labas ng bansa na bigyan ako ng mga proyekto, pero sadyang hindi pag aartista ang linya ko.<br /><br />Wala akong lahing intsik pero madalas mapagkamalan na isa, dahil sa singkit na mata. Pero hindi ko kinakahiya ito. Dahil sa panahon ngayon ay alam ko na ito na ang basehan ng kagwapuhan ng mga kababaihan. Hindi makakaila ito sa popularidad ng mga sikat na banda ngayon gaya ng F4, Super Junior at Hagibis. At ang pagiging singkit na mata ay sigurado akong sa akin nakuha ng aking anak.<br /><br />Kung ang asawa ko ang tatanungin. Hindi siya makakapayag na walang nakuha sa kanya ang aming anak. Malamang na pagsimulan ng away kung ipipilit ko ito. Base sa kanyang obserbasyon, nakuha ng aming anak ang kanyang kulay, labi, kilay at baba. Madalas din niyang ibida ang ganda ng kanyang lahi, na hindi lang sa hitsura kundi pati sa ugali. Para narin niyang sinabi na masama ang ugali ko. Pero sang-ayon naman ako kung sa ugali lang. Mukha nga kasing ngayon pa lang ay nakikita ko na ang aming anak sa katauhan ng asawa ko. Tahimik, hindi iyakin, mukhang mabait pero pag nagalit ay halos tumili sa iyak!<br /><br />Para matapos na ang pagtatalong ito ay gusto kong hingin ang opinyon ng tatlong mambabasa ng blog na ‘to. Sino ba talaga ang kamukha ng aming anak? Sa unang pagkakataon ay hayaan nyong ipakita ko ang hitsura namin. <em>(Pinaka pangit na larawan ang pinili ko upang maging patas ang labanan.)</em> Kayo na po ang bahalang humusga...</span></div><br /><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><br /><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><em><span style="font-size:85%;">Si Grace pag bagong gising.</span></em> <em><br /></em><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5460253125416827938" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 240px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpmQO1xwLgQaafF6haUAG_J-8PIA9dqdK9WJzHgn2DJ2aZWeR3Kt-iS__S-xRgdYq08J4ncIuE6Pvhmsx0M2xtiyHOZCa8U3Ov3wAKiIun_bx0ppK_z1qDwvqrUwRhrp_B-o4YNztV-lIW/s320/bea.jpg" border="0" /><br /><br /><br /><br /><p><span style="font-size:85%;">Si Lloyd pag hindi naligo.</span></p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5460253527885800226" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDyMU_NguHZK6fGbrJzHOTgeqCk3hsk2VGvqFQyULBoKb2GqxGOd30dNkaA5rjveY3O449PRUvcBcpsEXYJlxnNAV6HSERKCALzRpNsIjhwP6g-hjee5R6mwKGFdGZU8IcFIZvBYCLCLhO/s320/sam-2.jpg" border="0" />Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-67215886001098765602010-03-16T16:39:00.005+09:002010-03-16T17:04:19.833+09:00Miss You Like Crazy<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGOT8yOSKjSZHN30fMqBHJQ3lvCD46h_P7dZVZvX0hD9wxlb8xhyphenhyphenD1CLvsx88SA5gG1BXjSg24BDr4YRgBK9ZBfleOGACwMuStRv-hDIuaaqM8HfeNcVlCrQiMDBOlS9iZyCXeBB5tQWo6/s1600-h/gby.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5449138492073803410" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjGOT8yOSKjSZHN30fMqBHJQ3lvCD46h_P7dZVZvX0hD9wxlb8xhyphenhyphenD1CLvsx88SA5gG1BXjSg24BDr4YRgBK9ZBfleOGACwMuStRv-hDIuaaqM8HfeNcVlCrQiMDBOlS9iZyCXeBB5tQWo6/s320/gby.JPG" border="0" /></a><br /><span style="font-size:85%;">Martes pa lang pero pakiramdam ko ay magkakasakit na ako sa sobrang inip. Bawat oras, minuto at segundo ay binibilang ko ng mabilis, at umaasang bukas pag-gising ko ay biyernes na. Bale wala na sa akin ang tatlo, apat o kahit limang oras na pagbaybay sa kahabaan ng SLEX, EDSA at NLEX 'twing biyernes. Ang importante , ay maka-uwi ako at masilayan muli ang aking pinaka mamahal na anak.<br /><br />Sino ba naman ang hindi makakamiss sa munting nilalang na kahit hindi pa nagsasalita ay nakakaya nang tunawin ang puso ko.<br /><br />Namimiss ko ang mukha nya...<br />Namimiss ko ang tingin nya..<br />Namimiss ko ang ngiti nya..<br />Namimiss ko ang iyak nya..<br />Namimiss ko ang hawak nya..<br />Namimiss ko ang salat ng balat nya..<br />Namimiss ko ang amoy ng buhok nya..<br /><br />Naputol lamang ang pagka miss ko nang makatanggap ako ng isang text message mula sa asawa ko.<br /><br /><em>”Bi, iyak ng iyak si Gaby!, Sabi ni nanay sabihan daw kita..mukhang iniisp mo na naman. Wag mo raw isipin dahil nababalisa, hindi naman daw ikaw ang nahihirapan mag-alaga!”</em></span><em> </em>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-78962210665439027042010-02-14T18:47:00.003+09:002010-02-14T18:53:03.307+09:00Dati rati<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpyp7Buk8vcnvrd_MNnA5SdNoMhcKUm1BvIaN9_-4iQcmjHRR-5C8D8-GsuPi3_CuleGEH-TgcJYX9jmnpy7GT4OtXDhM9YC2ObxnecOubaNxZSaCDiZarOmdPaUSIn_Swxu1CxoxGW51y/s1600-h/lasagna.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; DISPLAY: block; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5438033944871991090" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjpyp7Buk8vcnvrd_MNnA5SdNoMhcKUm1BvIaN9_-4iQcmjHRR-5C8D8-GsuPi3_CuleGEH-TgcJYX9jmnpy7GT4OtXDhM9YC2ObxnecOubaNxZSaCDiZarOmdPaUSIn_Swxu1CxoxGW51y/s320/lasagna.jpg" /></a><br /><br /><br /><span style="font-size:85%;">Dati rati, maaga pa ay nakahanda na ang ‘sang katutak na rosas na alay ko sayo.<br />Pero ngayon wala ako kahit halaman sa paso.<br />Sabi mo nga, nagbago ka na…<br />Nagbago ka na..<br /><br />Dati rati, ni rereserve ko ang pinaka masarap na restaurant para sa ating dalawa.<br />Pero ngayon, sa bahay lang kita idi-diner date.<br />Sabi mo nga, nagbago ka na…<br />Nagbago ka na..<br /><br />Dati rati, January palang ay nabayaran ko na ang tour para sa lugar na pupuntahan natin.<br />Pero ngayon, sa labas ng bakuran lang kita ma-ipapasyal.<br />Sabi mo nga..nagbago ka na…<br />Nagbago ka na…<br /><br />Dati rati, pinaka espesyal na regalo ang aking inaalay.<br />Ngayon, ay wala akong bigay kundi pag mamahal.<br />Sabi mo nga..nagbago ka na…<br />Nagbago ka na…<br /><br />Wala man ang lahat ng ito..alam kong naiintindihan mo.<br />Nag uumapaw ang saya ko, at alam kong ganun din ang sayo.<br />Pero hindi matatapos ang araw na ito, na hindi ko maipakita ang pagmamahal ko.<br />Eto at sa gitna ng puyat ko ay pinagluto kita ng paborito mo…<br /><br />With LOVE…<br /><br />Happy Valentayms Baby ko! </span>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-39667080148585155552010-02-10T20:58:00.006+09:002010-02-10T21:13:09.504+09:00403 Minutong Saya<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNAyTbJKRU6dHbPhmOCyAHGcIpIuJvsig-6dCLpW1-Rsw9MuX1skZM0E-Sf3w4xf2PBq-FQCS2vzs0mH3XRdiEskX_4CY6o4iyRwIVGq1zJCouHLD9DKgu_MSzLyxrfAz4DVPSuVNWO0RU/s1600-h/blog.jpg"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; DISPLAY: block; HEIGHT: 153px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5436585799167780594" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhNAyTbJKRU6dHbPhmOCyAHGcIpIuJvsig-6dCLpW1-Rsw9MuX1skZM0E-Sf3w4xf2PBq-FQCS2vzs0mH3XRdiEskX_4CY6o4iyRwIVGq1zJCouHLD9DKgu_MSzLyxrfAz4DVPSuVNWO0RU/s400/blog.jpg" /></a><br /><div align="justify"><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div align="justify"><span style="font-size:85%;">Gaano man paghandaan ang bawat kaganapan sa buhay, ay dumarating parin ang pagkakataon na para bagang, ang bawat minutong dumaan ay yugto ng buhay mo na hindi inaasahan.<br /><br /><strong>Tatlumpung minuto makalipas ang ika-apat ng hapon.<br /></strong>Isang mahinang tawag ang narinig ko mula as aming silid. Doon ay naabutan ko ang aking asawa na ipinakita sa akin ang bahid ng dugo. Naghalo ang takot at kaba sa akin. Dali-dali ko siyang nilapitan at sinigurong maayos ang lahat.<br /><br /><strong>Sampung minuto makalipas ang ika-lima ng hapon.</strong><br />Una kong nakita ang aking asawa na halos mamilipit sa sakit. Ang mahigpit na pagkapit niya sa pader at ang matinding kirot na banaag as kanyang mukha ang naging basehan ko ng lalim ng sakit na nararamdaman niya.<br /><br /><strong>Tatlumpu at limang minuto makalipas ang ika-pito ng gabi</strong>.<br />Binabaybay ko na ang daan patungo sa Ospital. Sa tuwing makakaramdam ng sakit ang aking asawa ay ibinibigay ko ang aking kanang kamay at hinahayaan ko siyang pisilin ito ng sobrang higpit, upang kahit papaano ay makabawas sa sakit na nararamdaman niya.<br /><br /><strong>Limampung minuto makalipas ang ika-pito ng hapon.</strong><br />Agad tiningnan ang aking asawa ng mga doktor. At ilang sandali pa ay agad inutos ng doktor na ipasok na siya as delivery room. Natulala ako at hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin.<br /><br /><em>Nurse 1: Sir, kayo ang ama?<br />Lloyd: (Nakatingin lang sa nurse).<br />Nurse 2: Nasaan po ang mga gamit ng bata?<br />Lloyd: (Inabot ang travelling bag na sing laki ng bahay.)<br />Nurse 2: Naku Sir, ilang gamit lang ang kailangan ko..pati yata crib dala nyo na?<br />Nurse 1: Kelan po kayo kinasal?<br />Lloyd: Ha?<br />Nurse 1: Kelan po kayo kinasal?!<br />Lloyd: Nakalimutan ko….<br />Grace: (Habang namimilipit as sakit) JANUARY 13, 2007!!!! Ahhhrrrg..</em><br /><br /><strong>Sampung minuto makalipas ang ika-walo ng gabi.</strong><br />Pinili kong mag- isa sa kwarto at ilang ulit nagdasal ng rosaryo.<br /><br /><strong>Labing limang minuto makalipas ang ika-siyam ng gabi.<br /></strong>Pinatawag ako as delivery room. Nag madali akong pumunta at doon ay naabutan ko ang doktor ng aking asawa. Kinabahan ako.<br /><br /><em>Lloyd: Kamusta doc? Nanganak na?<br />Doc: Hindi pa, mga 12am pa siguro. Trial labor tayo ha?<br />Lloyd: Kahit ano po..kung nahihirapan na po asawa ko kahit biyakin nyo na po.<br />Doc: Sige, pero pipilitin natin mag normal.<br />Lloyd: Kung sa bagay, mahal ang cesarean. (natuwa naman ako at makaka-menos)</em><br /><br /><strong>Limampung minuto makalipas ang ika-labing isa ng hapon.</strong><br />Muli akong pinatawag sa delivery room. At doon ay sinalubong ako ng isa pang doktor. Hindi ko siya kilala, kaya agad naman siyang nagpakilala. Siya pala ang pediatrician na kasamang nag paanak as asawa ko.<br /><br /><em>Doc: Naku, walang duda..ikaw ang ama..nanganak na si Grace ng maganda at healthy baby girl. Kamukhang kamukha mo…Congratulations!<br />Lloyd: Salamat doc. Ang swerte pala nang anak ko…<br /></em><br /><strong>Limang minuto makalipas ang ika-labing dalawa ng hating gabi.<br /></strong>Sa unang pagkakataon ay nakaharap ko ang isang munting nilalang na nagmula as akin. Nangilid ang luha ko, pero nangibabaw parin ang hiya kung kaya pinigilan kong tumulo sa mga mata ko. Pero ng magsimulang gumalawa ang aking anak ay biglang nagkatapat ang mga mata namin. Hindi ko na napigilan na mapaluha. Dahil kung may mas mataas na kahulugan ang kaligayahan ay iyon ang naramdaman ko.<br /><br />Halos limampung minuto kong tahimik na binantayan ang aking anak sa nursery room, Sa tuwing lalabas ang nurse at sesenyas na isasara na ang kurtina ay nakiki-usap ako na huwag muna. Gusto kong namnamin ang bawat sandali at ang unang minuto sa mundo ng aking anak…At as mga darating na panahon, gusto kong subaybayan ang bawat oras… bawat araw..bawat linggo..bawat buwan..bawat taon…bawat dekada at bawat yugto ng buhay niya na magiging buhay ko na rin. </span></div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-68527042393612751122010-01-18T05:27:00.001+09:002010-01-18T16:23:02.564+09:00Daddy Pakyaw (Cook, Host at Daddy to be...)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEht_iax9sChoq9zpnXFPz45oi-nkhzdRp7g1c-Fcvb9RmQKvfMCu3hUtABudEoLLOP0kZl-mzZm-W2ZvWmTBj9xlkfIpOeWIc9q7oPYm44ZkNBuY5WQnrvlSSo6TCtE5eTtZ6GmLY4aB4lm/s1600-h/cke.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5427954023180208994" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEht_iax9sChoq9zpnXFPz45oi-nkhzdRp7g1c-Fcvb9RmQKvfMCu3hUtABudEoLLOP0kZl-mzZm-W2ZvWmTBj9xlkfIpOeWIc9q7oPYm44ZkNBuY5WQnrvlSSo6TCtE5eTtZ6GmLY4aB4lm/s320/cke.JPG" border="0" /></a> <span style="font-size:85%;">Eksaktong tatlumpu at pitong linggo nang buntis ang aking asawa. Dalawa hanggang apat na linggo na lang ay maari na siyang manganak. Alam kong mahirap ang sakripisyong dinadaanan niya ngayon. Sa halos siyam na buwan ay may ibang buhay siyang dala sa kanyang sinapupunan. At habang palaki ng palaki ang kanyang tiyan ay pabigat ng pabigat ang kanyang sakripisyo at hirap na nararamdaman. Bilang asawa, wala akong ibang pwedeng gawin kundi ang siguraduhin na magiging komportable at masaya ang asawa ko sa bawat araw. Bawal, pagurin, bawal inisin at bawal pagalitin. Kaya sa halos siyam na buwan ay nahihirapan din ako na magpanggap na isang mabuting asawa.<br /><br />Noong linggo ay isang simpleng <em>Baby Shower Party</em> ang inihanda ko para sa aking asawa. Naniniwala kasi ako na sa paraang ito ay mapapaligaya ko siya at kahit kaunti ay mababawasan ko ang hirap na dinadaanan niya ngayon kasama ang buong pamilya at mga kaibigan. </span><span style="font-size:85%;"><br /><br /><div>Personal kong pinaghandaan ang araw na ito. Ako mismo ang pumili at nagluto ng bawat pagkain na siniguro kong magugustuhan ng aking asawa. Gusto ko kasing maging espesyal ang bawat putahe sa araw na ito at alam kong magiging espesyal lang ito kung ako mismo ang magluluto. Para kasi kay Grace, walang may pinaka masarap na pagkain kundi ang bawat luto ko. Ang sabi ko naman ay dahil yan sa pag mamahal na ibinubuhos ko, kasama ng bawat sangkap. Ganyan kami magbolahang mag-asawa.<br /><br /><strong>Para sa appetizer:</strong> </div><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5427954711378318850" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEia9Z3ucjflHxvL2b_2mBjKhDQ5p7RS219I0XCH05xzLHhgvZxA_hcxP3FYFEJncQOCn6G7ZRDOuHsOJxhz9LciWHIy0c9BfzglFLh2ib44aopNcvbqNSRtBDv1sHC6Y7AT8x9l17J0OWdP/s320/bffl.JPG" border="0" />Gumawa ako ng bersyon ko ng chicken buffalo wings at tinawag ko itong <em>Gabrielle’s Buffalo Lollipop</em>. Pero dahil bersyon ko to ay hindi pakpak ng manok ang ginamit ko. Kundi <em>chicken lollipop</em> na sinamahan ko pa ng <em>sour cream blue cheese dip</em>. Pag iyong nalasahan ay mapapa bok bok bok ka sa sarap…<br /><br /><strong>Para sa side dish: </strong></span><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5427955055933601394" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXVNIzlBM5cOvKhdO8O6XZwkrvl-MdXV7O0PCJ4WRqENK45XL_tS9JWbNzlBgeYkmdKZn0KqpmcSF8w1ZBGZSZDvnMUfPr4HhLMguyFhIB96af26Vkh8wmjvonjlaXORgzQgPQ5u7nm2Us/s320/brc.JPG" border="0" /><span style="font-size:85%;">Ay gumawa ako ng sarili kong bersyon ng pag luluto ng <em>broccoli</em>. <em>Beef Broccoli</em> minus ang <em>beef</em>. Sinubukan kong palitan ang <em>beef </em>ng <em>Shiitake mushroom</em>. Sing sarap pero ‘di sing mahal. Tinawag ko itong <em>Gaby’s Mushroom Broccoli.<br /></em><br /><strong>Para sa main dish:</strong><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5427955437053217298" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjPn3pxKzPuTSo-9DVZ3EkrIk9UPC1Eh75slxnQVxiTGP3kuXeDO1IwUS9Nx0cJOnpeDrIQrcY97DYrwc19CYJBby2N-JdOZ4r1KE6w2ClK5aw5YmES2DfyWPIKxDjRrVT7zUbvMDVgAsYG/s320/mrcn.JPG" border="0" /><br /><em>Chinesse Morcon ala Lara</em>: Naging paborito ko ang morcon sa matagal na panahon na. Pero kahit minsan ay hindi pa ako nakapagluto nito. Pero sa pag kakataong ito ay sumugal ako pati pato. Unang beses kong gumawa ng morcon at hindi ko nga alam kung ito talaga ang tradisyonal na pag luto dito. Salamat sa <em>chinesse sausage</em> na nagpatingkad ng lasa ng morcon ko. Sabi ng nanay ko, amoy palang daw ay nakakagutom na. Siyempre nanay kita ang sagot ko..<br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5427955800705597138" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiJsvwHI8wUN7DTlZ0b9baCjpoFDfAnwoBVBMDjuJQtCo8uEPVgDNdp0tLEnoyxuOOGVSmLY2JW0RNPUHlAwd_F6DUWviTn03EQHWy1md27J2edZAAtKNzVev29aAV_5QQkNLJTCuajhWVl/s320/smp.JPG" border="0" /><br /><em>Baby Prawn Shower in Garlic Lemmon Sauce</em>: Hindi ako kumakain ng kahit anong seafoods. Pero alam kong paborito ng asawa ko ang hipon at alimango. Paano ko lulutuin ang isang pagkain na ayaw kong kainin. Salamat sa nanay ko na siyang nagluto nito. Binigyan ko lang siya ng <em>secret recipe</em> na hanggang ngayon ay nanatiling secret na kaming dalawa lang ang nakaka-alam.<br /><br /><em>Kare-kare:</em> <em>All time-favorite</em> naming mag-asawa ang Kare-kare. Ito ang <em>comfort food</em> para sa amin at dito lang nag kaka-isa ang panlasa namin. Kaya naman hindi ito nawawala sa bawat masasayang kainan sa buhay namin.<br /><br /><strong>Coments from the guests:<br /></strong><br /><em>“Sobrang sarap, lahat gusto kong ubusin.” Tatay ni Lloyd<br />“Sarap ng luto.” Kapatid ni Lloyd<br />”Nag enjoy ako sa food. So delicious.” Pamangkin ni Lloyd<br />“Wala ng mas sasarap pa.” Asawa ni Lloyd<br /></em><br />Salamat sa mga nag comments. Hindi sila mga bayaran….<br /><br />Mula naman sa pagiging kusinero ay mabilis akong nag transform at itinuloy ang aking obligasyon bilang isang <em>cute na program host</em>…<br /><br /><strong><em>Programs:</em><br /></strong><br /><em>I. Welcome Remarks – Ako<br />II. Games</em><br /><br />1) <strong>Bata bata, gaano ka na kalaki?:</strong> (Materials- Tali o lubid at gunting) Bawat bisita ay hihila ng tali na sa tingin nila ay kakasya pa-ikot sa gitna ng tiyan ni Grace. Matapos makagupit ng kani-kanilang tali ay ikukumpara ito sa aktuwal sa sukat na tiyan ni Grace. Ang pinaka malapit sa sukat ng tiyan ni Grace ang mananalo. Inis ako sa game na to. Dahil ang ibang guest ay sa akin sinukat ang haba ng tali na kukunin nila. Nabuking tuloy na malaki pa ang tiyan ko sa buntis! </span><br /><div><span style="font-size:85%;"></span><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5427956127659162162" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 79px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiM9QfPwxTcYVcyyxarn7KpF8DqPVNcto_wTRjFWEdH0q4zXw-Cvd_KWA94zvNtCxQ1_JnONCH3AEsgmpKb4vTHY-q8RWarhhGxq8UtOMUG1I2pXZky0HsZqjcQqXBY7TOBtRmr50g8LZlX/s320/tum.JPG" border="0" /> <span style="font-size:85%;">2) <strong>Sino ang kamukha?</strong> (Materials- Questionnaire at Crayola sa bawat bisita). Pasagutan sa bawat bisita ang questionnaire na nag lalaman ng gusto nilang maging hitsura ng aming magiging anak paglabas, kung ito ba ay mag mamana sa akin o kay Grace, base sa mga sumusunod na katangian. Mata, tenga, ilong, hita, buhok, ngiti, talino at humor. Ang sagot ni Grace sa questionnaire ang magiging basehan ng tamang sagot. Ang may pinaka mataas na puntos ang mananalo. Hindi ko maintindihan kung bakit kayo na mga sarili kong kapamilya, dugo ng aking dugo ay pinili na sana ay mas maging kamukha ni Grace ang bata. Cute din naman ako diba? <div><div><br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5427956330706869122" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 240px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgfpOZr2aZNzOCS5lOYz22SWAep7dvDyqEry5kO9lL7lhOX41KpptH8BYyaeUn0HHmcVB_gFintPENymbwkbGGUpaAFnpyzbN2rVOGSaXBPpbH3hGD0T02rkF9woDj4qfTIxJkqiNRZFiR-/s320/looks.JPG" border="0" /><br /><div>3) <strong>Gaby’s Alphabet</strong> (Materials-Crayola at malaking papel na nakasulat ang buong pangalan ni Gaby) Ang bawat team ay kailangan makumpleto ang bawat letra ng buong pangalan ni Gaby ng mga katangian dapat niyang taglayin. (Halimbawa: L – Lovely, A – Adorable, R - Responsible at patuloy pa.) Ang may pinaka mabilis at makakakumpleto ng lahat ng letra na walang umuulit na salita ang mananalo. Karamihan sa kanila ay nahirapan sa dami ng “L” sa pangalan ni Gaby. Hindi nila naisip ang “L – Like daddy”.<br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5427956915028713746" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 240px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgo1bX0gj_w5XzyrMbttKvu2032j_esET2h0dYofnknnVdPaKxdeX3gkFv3_TDL5koQ82YSkQhIQmJLV_eq61iubAU5Qktcg4JXMGEt2b2yJIGAJb2bdzmLte8MuqvvwWoss_JGL6qSQkTI/s320/lra.JPG" border="0" /><br /><em>III. Shower of Gifts.</em><br />Halos mapuno ang kwarto namin ni Grace sa dami ng regalong ibinigay para sa aming magiging anak. Sabi ni Grace ay sobrang natuwa daw ang baby namin.Galaw ng galaw daw ito habang tinatanggap niya ang mga regalo. Ang hindi niya alam, mas natutuwa si Daddy dahil ibabawas na sa bilihin ang bawat regalong natatanggap niya..laking tipid.<br /><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5427957093960441794" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgz0rtZy8Vh-un_gED0vcmO-4xy2T33UUrGxp9a888dLCm7WfpJHM51LJsuJpp1fQMr9vy_bH0JR7I45eK7vXRVTbDW17w5c2d1X_rxesmADCoL4UP51qsKBxUo1KB0FlP3TSKF1vkGZ2xJ/s320/gft.JPG" border="0" /><br /><em>IV. Pasasalamat.</em> </div><br /><div>Bilang isang <em>daddy to be</em> ay sobra ang excitement na nararamdaman ko ngayon. Alam kong hindi madali ang obligasyon ng pagiging ama. Wala akong karanasan dito at wala akong sapat na kaalaman na gawin ito. Pero naniniwala ako na ang pagiging mabuting ama ay produkto ng pinaka mabuting sangkap at timpla, mula sa eksaktong timbang ng pagmamahal at budbod ng pag-aalaga at ang bawat secret recipe na natutunan ko sa aking mga magulang. </div><div></div><div>Pipilitin kong maging isang <em>Iron Daddy</em> balang araw.</div><br /><div>Happy 3rd Anniversary Mommy to be!</div><br /><div>I love you so much!</span></div></div></div></div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com13tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-12730424267745325312009-12-29T18:11:00.004+09:002009-12-29T21:58:29.800+09:00Salamat 2009<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKpboidYneOTov6Hisw3VoyrkbbbfTqehzFovNMx5c9pMPrQeV2kdJYPBHXG7fuvEUbaUhJrOew_eEzx2aHEYH_a3Do67CnJdsfh8zu85Xv3OTHUAwhMmmrJrdy7U3zKVWktkB9zWgCHy7/s1600-h/happy-new-year-fireworks.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5420592072043085138" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 240px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhKpboidYneOTov6Hisw3VoyrkbbbfTqehzFovNMx5c9pMPrQeV2kdJYPBHXG7fuvEUbaUhJrOew_eEzx2aHEYH_a3Do67CnJdsfh8zu85Xv3OTHUAwhMmmrJrdy7U3zKVWktkB9zWgCHy7/s320/happy-new-year-fireworks.jpg" border="0" /></a><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;">2009. Isang makabuluhang taon para sa akin. Kung ilalarawan ko nga ang taong ito, ito na marahil ang pinaka kumpletong taon sa buhay ko. Bawat aspeto ng buhay ay naramdaman ko at nagdulot sa akin ng aral.<br /><br /><strong>Lungkot.<br /></strong>Unang buwan palang ng taon ay sinalubong na agad ako ng isang trahedya. Bagamat halos isang taon na ang nakakalipas ay sariwa pa rin isip ko ang bawat pagtangis at luha na nasaksihan ko.Isang ina na nawalan ng anak. Ang pag panaw ni <a href="http://roninkotwo.blogspot.com/2009/01/paalam-general.html">VJ</a> ay nagbukas ng isang malinaw na realidad sa akin . Dito ako muling umiyak, nasaktan at naulila. Isang pinsan, kaibigan at simpleng kaharutan ang tuluyan ng pumanaw. Pero isang malalim na pang-unawa sa tunay na halaga ng buhay ang iniwan niya.<br /><br /><strong>Takot.<br /></strong>Kalahati na ng taon ang nakalipas ng isang nakakatakot na pangyayari ang hindi ko inasahan. July 2009 ng isang <a href="http://roninkotwo.blogspot.com/2009/07/kablag-very-tragic-story.html">lalaki ang humandusay </a>ng madaanan ng kotseng minamaneho ko. Halo-halong kaba ang bumalot sa isip ko. Nang makita ko na hindi kumikilos ang lalaki, ay naisip ko na maaring napatay ko siya. Nang dalhin ako ng mga tanod sa baranggay, at ng kausapin ako ng mga pulis, ay halos tumigil ang pagtibok ng puso ko. Nanginginig ang buong katawan ko, habang iniisip ko ang maaaring magyari sa akin. Ngunit ang takot na ito ay natabunan ng pag hanga, ng isang simpleng ale ang nanindigan at dumamay sa akin. Ang star witness na nagpawalang sala sa akin.<br /><br /><strong>Pangamba.</strong><br />Makalipas ang dalawang taon mula ng ikasal kaming mag asawa, naging malaking pangamba na sa amin ang hindi pagkakaroon ng anak. Bagamat marami ang nagsasabi na ang dalawang taong pag sasama na walang anak ay hindi pa matagal. Hindi parin mawala sa isip namin ang pangarap na mabuo ang aming munting pamilya. February 2009 ng nag desisyon kami na harapin at labanan ang pangambang ito. Walang masamang sumubok. Lahat na halos ng clinical test ay pinag daanan namin. Ilang dosenang gamot na rin ang ininom namin. Ilang himala ang dinayo at ilang simbahan ang dinasalan. Dito ko mas nakilala ang asawa ko. Sa tuwing nakikita ko siyang lumuluha dahil sa pangamba, ay kasabay nito ang pagbuksan ng kanyang puso upang lalo kong madama kung gaano ka-importante sa kanya ang buhay sa piling ko.<br /><br /><strong>Paghanga.<br /></strong>August 2009. nang pumanaw ang isa sa mga personalidad na hinahangaan ko. Ang pag panaw ni dating pangulong <a href="http://roninkotwo.blogspot.com/2009/08/love-poem.html">Cory Aquino </a>ay nagmulat sa akin ng lalong paghangad ng kaayusan ng ating bayan. Naniniwala ako na ang pagkaka-isa ng bawat pilipino ang mag uugat ng pag-unlad sa ating bayan.<br /><br /><strong>Tuwa.<br /></strong>Pag patak ng kalahati ng taon, isang katuparan ang naganap. Sa unang pagkakataon ay naranasan kong magalak at matuwa ,habang hindi mapigilan ang pagluha. June 14, 2009 nang isang surpresa ang aming matanggap. Isang munting buhay ang bumago sa pananaw ko sa mundo. Sa wakas, ang baby na aming hiling ay malapit na naming makasama. Isang regalo mula sa taas nagsilbing permanenteng tuwa sa aking mukha. Nag bunga na ang lahat ng aming pag hihintay. <a href="http://roninkotwo.blogspot.com/2009/06/eto-ang-simula.html">Ito ang simula </a>ng walang hanggang pasasalamat sa lahat ng naging instrumento ng katuparan ng aming pangarap at sa may likha nang lahat ng ito.<br /><br /><strong>Pasasalamat.</strong><br /><br />Salamat Nanay Genie at Tatay Mario pag aalaga nyo sa akin lalo na sa aking asawa.<br />Salamat Nanay Tinang at Tatay Hermie sa pagmamahal at sa pag hubog sa aking asawa.<br />Salamat Denisse, Ethan at Tricia, ang mga pamangkin na naging laruan at kakulitan namin ni Grace.( Kayo ang dahilan kung bakit atat kami magka baby!)<br />Salamat Eana, Shai, Yomi at Josh, na bagamat mga dalaga at binata na kayo ay naging mabubuti at mapagmahal kayong pamangkin sa amin.<br />Salamat Ate Narmi at Kuya Levi, kahit na hindi effective ang hilot ni Lola Santina upang mabuntis si Grace ay saludo parin ako sa effort nyo na samahan kami sa napakalayong byahe. At syempre, kundi dahil sa inyo hindi ko maibibigay kay Grace ang regalo kong laptop nung pasko.<br />Salamat Ate She at Kuya Pat sa pag kupkop sa akin dito sa Laguna. Kung hindi sa inyo ay sa lansangan ako natutulog gabi-gabi.<br />Salamat Kuya Daye at Ate Joy sa pag aalala sa tuwing alam nyong nasa panganib ako. Salamat din sa North Face na bag na regalo nyo sa akin nung birthday ko, mas astig na ang lalagyan ko ng laptop.<br />Salamat Ate Cor at Malu sa dasal at pagmamahal nyo sa amin ni Grace.<br />Salamat MJ sa walang sawang pag hatid at sundo kay Grace. Dahil sayo ay nawawala ang pangamba ko na mapahamak ang ate mo.<br />Salamat Dra. Pamela Tecson, ikaw ang sugo ni Bro. Saludo ako sa talino at kakayahan mo bilang duktor na naging daan upang matupad ang dasal naming mag-asawa. Tama ka..Timing lang...<br />Salamat Dra. Ninang San Diego, kung hindi dahil sa iyo ay hindi namin makikilala si Dra. Tecson.<br />Salamat Fr. Ninong Ed sa dasal at sa pag-asa na binilin mo sa amin. Wala nang urungan! Sa Immaculate Conception Seminary na ang binyagan!<br />Salamat Sir Bodjie, Ma’am Kaye, Ma’am Maila, at Cathy. Ang mga kaibigan ko sa opisina na hindi nagsasawang sumuporta sa akin.<br />Salamat <a href="http://riandrew.blogspot.com/">Chyng </a>at Abby, ang mga bagong kaibigan na bagamat aksidente lamang ang ating pag kaka-kilala ay naki bahagi sa aking dasal at tuwa. Para ko na kayong mga ate…hahahaha<br />Salamat <a href="http://enricodl.blogspot.com/">Jeric</a>, Lee at <a href="http://pukaykay.blogspot.com/">Jamie</a>, na bagamat hindi na tayo araw-araw nag kikita ay nananatiling mga tunay na kaibigan. Wag kayo mawawala sa binyag ng baby ko. (Lalo na ang mga regalo n’yo).<br />Sa mga kablog ko at paminsan-minsan naliligaw sa aking mundo. Isang guhit ng tuwa ang idinudulot ng bawat pag dalaw n’yo.<br />At ang pinakamahalagang tao sa buhay ko. Sa aking asawa na halos walong buwan ng dinadala sa sinapupunan ang aming munting prinsesa. Salamat sa pagmamahal, pag tityaga at pasensya. Isang mahigpit na yakap at matunog na kiss mula sa akin at kay baby Gaby. HMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMP! MMMMMMMWAH!<br /><br />At higit sa lahat kay Bro. Isang papuri at pasasalamat sa napaka makabuluhang taon. Amen<br /><br /><br />HAPPY NEW YEAR TO ALL!!!!</span></div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-22478292042588593322009-12-04T13:24:00.006+09:002009-12-04T15:51:22.903+09:00Hindi Na Ako Naniniwala Kay Santa<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioo1jV5QtxKwoPJdOAIGsLgQ6Ik637DEW6Yhyphenhyphen6fWvIuFUDim4-CjQKc2R_JvrRoOIqgAl_oDIszYJw5TsHrH1r-7vG-KMhyphenhyphensEB1O1lBebbIj15Vmq5DL1790idUhP59qR_wRaxzy2_Zs2Q/s1600-h/santa.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5411268027170226514" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 282px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioo1jV5QtxKwoPJdOAIGsLgQ6Ik637DEW6Yhyphenhyphen6fWvIuFUDim4-CjQKc2R_JvrRoOIqgAl_oDIszYJw5TsHrH1r-7vG-KMhyphenhyphensEB1O1lBebbIj15Vmq5DL1790idUhP59qR_wRaxzy2_Zs2Q/s320/santa.bmp" border="0" /></a><br /><div><br /></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;">Dear Santa,</span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;">Kamusta ka na. </span></div><br /><div><span style="font-size:85%;">Malamig pa ba sa North Pole? Sana ay hindi pa sumasakit ang mga kasu-kasuan mo at kakayanin mo pang makapag deliver ng regalo ngayong pasko. Hindi na ako magpapakilala sayo, dahil pang tatlong taon ko na itong wish list sayo. Natatandaan mo pa ba ang entry ko na <a href="http://roninkotwo.blogspot.com/2007/12/wish-kay-santa.html">Wish kay Santa</a>, at ang <a href="http://roninkotwo.blogspot.com/2008/12/wish-kay-santa-2.html">Wish kay Santa 2</a>?</span></div><br /><p><span style="font-size:85%;">Kung hindi ay ini-link ko para ma refresh ka.</span></p><p><span style="font-size:85%;">Mula nang magka-malay ako sa mundong ibabaw, pinaniwala mo na ako na totoo ka. Sa tuwing may bumbay na nagbebenta ng payong sa aming lugar na nakasakay sa motor, ay pinapara ko sa pag-aakala na ikaw yun. Tuwing bisperas ng pasko, nagsasabit ako ng medyas na may mouse trap sa loob, para kung sakaling maipit ka ay agad akong magigising at makikita ka. At tuwing nakakarinig ako ng nag titinda ng taho, ay mablis akong tumatakbo upang silipin. Sa pag-aakalang tawa mo na ta-HO, HO, HO ang naririnig ko.</span></p><p><span style="font-size:85%;">Malaki na ako Santa. 20 years old na ako(=0). Sa tingin mo ay papaniwalaan pa kita?</span></p><p><span style="font-size:85%;">Sumulat ako ngayon hindi para humiling, kundi para magpasalamat. Hep hep hep..wag ka excited, hindi ako sayo magpapasalamat kundi kay Bro. Hindi mo naitatanong, kasabay ng wish list ko sayo noong 2007 ay gumawa ako ng isang simpleng poster ng mga inaasam kong mangyari sa buhay ko, at inilagay ko ito sa isang lugar na madali kong makita.</span></p><p><span style="font-size:85%;">Sa dalawang taon na lumipas ay 50% na nito ang natupad (4 out of 8). </span></p><br /><p><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5411233190540584514" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 331px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrI8hEU8vJ3qWhCSpB_dUcPbHHCW763di-6teLKUVu0Fr7IigcZ8Wk3ropGDjyx7OWe67CL1p6KD4n2Ioz1NwmC94ueTVzQ7koli2udmXx0ckIpy0-9ht5gBHh6WuhA1Vj3x3xL5CPxIzF/s400/dream.JPG" border="0" /></p><br /><p><span style="font-size:85%;">At alam kong si Bro ang dahilan ng lahat ng ito. Kaya naman taos puso ang aking pasasalamat. Ngayong taon ay hindi na muna ako hihiling ng materyal na bagay. Ang dalangin ko ay ang kalusugan ng aking buong pamilya, kapayapaan sa bansa, kasaganahan at hustisya sa mga nawalan ng pamilya, tahanan at kinabukasan dulot ng ibat-ibang mukha ng trahedya na lumamon sa ating bayan.</span></p><p><span style="font-size:85%;">Ngayon Santa, kung gusto mo parin patunayan ang sarili mo, ay pwede pa naman. Sa bisperas ng pasko ay aantayin ko ang isang bagong laptop sa loob ng stocking na isasabit ko. Eto na ang huling tyansa mo!</span></p><br /><p><span style="font-size:85%;"><em>P.S. Sa mga mamamasko sa akin , hindi kasama sa 50% ng natupad ang 10 million pesos na nasa larawan. Wag kayo umasa na mamimigay ako ng pera ngayong pasko.</em></span></p>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-76891468946515718772009-11-11T18:07:00.002+09:002009-11-11T18:17:08.618+09:00BBAM News Central<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYFw7GeVcbLzmWjNq2wWeosf0nj4oHwXacstW_P369k8pTLHS2FPUpdYPbf5a4B3s7bhOSha_ggeafF37GRH0sZuROyns-O3ANxp-ZxqB1kEBGdMzK3sv4X-FR7yNcw7qzTtm8Mqrn3GVX/s1600-h/BBAM.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5402772444016439074" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 94px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgYFw7GeVcbLzmWjNq2wWeosf0nj4oHwXacstW_P369k8pTLHS2FPUpdYPbf5a4B3s7bhOSha_ggeafF37GRH0sZuROyns-O3ANxp-ZxqB1kEBGdMzK3sv4X-FR7yNcw7qzTtm8Mqrn3GVX/s320/BBAM.bmp" border="0" /></a><br /><div><span style="font-size:85%;">Isang panayam ng <strong><span style="color:#000099;">Bakit Bilog Ang Mundo?</span></strong> staff (BBAM) sa very charming na si Lloyd.<br /><br />BBAM: Hi Lloyd, kamusta?<br />LLOYD: Mabuti, ikaw?<br />BBAM: Ako ang nag-iinterview diba? Bat mo ko tinatanong?<br />LLOYD: Ah, oo nga pala. (Ang sungit!)<br />BBAM: Ano kamo?<br />LLOYD: Wala, sabi ko..mabuti naman ako.<br />BBAM: Pinilit mo na interviewin kita ngayon dahil ang sabi mo ay espesyal ang araw na ito sa iyo. Bakit naman?<br />LLOYD: Oo, tama ka...ngayon kasi ang 7th onniversary namin ni Grace.<br />BBAM: You mean 7th anniversary!<br />LLOYD: Hindi 7th onniversary talaga.<br />BBAM: At anong drama yan?<br />LLOYD: 7th onniversary, ibig sabihin 7 years na kaming mag-on ni Grace.<br />BBAM: duh!?<br />LLOYD: Yung nga po. Kaya nag request ako ng interview at sana ma ipost mo sa BBAM news central.<br />BBAM: Sya sige…sanay naman ang mambabasa ng BBAM sa mga walang sense na post.<br />Simulan natin...<br />LLOYD: Hindi ba kanina pa tayo nagsisismula?<br />BBAM: Hmp!<br /><br />---*---</span></div><span style="font-size:85%;"><br /><div><br />BBAM: Paano nyo sinelebreyt yung araw?<br />LLOYD: Plano ko talaga mag leave. Kaso hindi talaga kinaya. Kaya after work, diretso agad ako para sunduin siya at nag dinner kami sa Contis. Salamat sa magandang review ni Chyng sa huling post niya at nagka idea ako kung saan dadalhin si Grace. After dinner, kwentuhan, reminiscing…tapos, lights off! (Kaso she’s pregnant..tsk..tsk..tsk..)<br />BBAM: Did she get angry dahil hindi ka naka absent?<br />LLOYD: Siyempre hindi…naiintindihan nya ko...yun ang sabi nya...</div><br /><div></div><br /><div>---*---<br /><br />BBAM: Gusto kong balikan ang araw nang sinagot ka ni Grace. Maari mo bang ikwento sa amin ang eksena?</div><br /><div><br />LLOYD: Isang maulan na umaga nun, inaya ko siya sa SM north edsa. Wala pa ako kotse nun kaya sa FX ko sya sinakay. Dahil umuulan, ay nagbitbit pa ako ng payong para sa kanya.. Pero dahil ayaw niyang sumukob sa payong ko, kaya nagdala siya ng sarili niya. Lunch na ng dumating kami sa SM. Sa Max’s ko sya inayang mag lunch. Tahimik lang si Grace nun, matipid ang ngiti at ang sagot sa mga kwento ko. Ako naman ay walang tigil ng kwento at kain...Interesado ka ba talaga? Kasi mahaba to..</div><br /><div><br />BBAM: Go lang. Mag Farmville ako habang kwento ka para hindi ako ma bored...</div><br /><div><br />LLOYD: Hmp! Anyway, after nga ay naglakas loob akong ayain siyang manood ng sine. Kabado ako, kasi malamang sa malamang ay hindi siya papayag. Pero ayaw ko namang mag-aya ng umuwi dahil hindi ko pa nasasabi sa kanya ang pakay ko. Laking gulat ko ng napapayag ko sya... Dahil sa nakatutok si Grace sa pinapanood ay hindi ko rin nagawang sabihin sa kanya ang gusto ko sabihin. Matapos manood ng sine, ay inaya ko siyang kumain ulit. Pero busog pa raw siya. Hindi pwede, kailangan natin kumain. At sa wakas ay napilit ko rin siya. Nang makakuha ng timing ay dito na nagsimula ang drama ko. Naging seryoso ako at…</div><br /><div><br />BBAM: Yes!!!!! Yes!!!! Level up! Level up! Yahoooo!</div><br /><div><br />LLOYD: (sigh) sinimulan kong sabihin ang totoo kong nararamdaman..</div><br /><div><br />BBAM: yuck! (cheeesssy!)</div><br /><div><br />LLOYD: Pinilit kong mangilid ang luha para may awa effect, tulad ng natutunan ko sa inattendan kong acting workshop. Pero wa epek. Hindi niya ko sinagot. Pa-uwi ay naging tahimik kaming dalawa, malungkot ako at wala akong makitang emosyon mula sa kanya. Kung naawa, naiiyak o naiinlab…Lalong bumigat ang pakiramdam ko, at hinintay ko na lang ang tuluyang pagbagsak ng mundo sa aking kinakatayuan. Mabilis na dumapo sa isip ko ang panghihinayang. Panghihinayang sa tagal ng panahon na pinangarap ko siya na maging kasama habangbuhay. At kasama na rin ang panghihinayang sa laki ng ginastos ko sa pumalpak na date…</div><br /><div><br />BBAM: found a sad Ugly Duckling on their farm. Oh no!<br />BBAM was farming when a sad, Ugly Duckling wandered onto their farm in FarmVille. This poor ducky ran away from his old home because the other ducklings made fun of him. He feels very sad and could use a new home.</div><br /><div><br />LLOYD: Habang nakasakay sa jeep pauwi ng bahay nila ay pormal na akong nagpaalam sa kanya. Pero pinigilan niya ko. Meron daw siyang sasabihin sa akin pagdating sa bahay. Hindi ko alam kung manhid ako o sadyang bopol lang. Hindi ko ma gets ang gusto niyang ipahiwatig at nagpumulit parin akong umuwi. Dahil sa inis ay nanlilisik ang matang sinabi sa akin ni Grace na ”Pasok ka nga sa loob ng bahay..kasi sasagutin na kita!!!!” At iyon ang naging simula ng lahat....</div><br /><div><br />BBAM: Kainis, nabulok ang mga tanim ko...</div><br /><div><br />LLOYD: Ah, e interesado ka pa ba sa akin?</div><br /><div><br />BBAM: Ah, tapos ka na ba? Nakakatuwa naman pala ang love story nyo…</div><br /><div><br />LLOYD: Salamat! (plastik!)</div><br /><div><br />BBAM: Ano naman ang message mo kay Grace ngayong 7th onniversary nyo? </div><br /><div><br />LLOYD: Ah e. Grace, salamat sa araw na ito na naging bahagi ka ng buhay ko. Salamat sa pagtityaga sa akin mula noon hanggang ngayon. Sa mga panahon na mahirap ako kausap. Sa mga panahon na mahirap akong intindihin at sa mga panahon na nag uumapaw ang kabaduyan ko tulad ngayon. Kung may nabago man sa akin mula nang sagutin mo ako, iyon ay ang pagkakaroon ko ng sandalan at kaibigan, na tatlong buwan mula ngayon ay bibigyan ako ng anak…at masusundan pa taon taon…</div><br /><div></div><br /><div>BBAM: -end-</span></div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-25305134622692658732009-10-27T00:00:00.000+09:002009-10-27T00:00:02.847+09:00Ang Babae sa Balite Drive..Return (Haloween Edition)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkWKrkXcFrR3tRCMkTGMOLnxtPQMkCSyHVRIVn0RJQvL3Csybi3gthSOzFSmLucK4Q-jY6GsPcJ0tURODnTgt2W11mmVTC6NtGG9GOk_oEqAAjdXYyOZoMqnDTQPLg0CeLy4lT76Yu-303/s1600-h/hallow.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5396840140241758642" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 298px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgkWKrkXcFrR3tRCMkTGMOLnxtPQMkCSyHVRIVn0RJQvL3Csybi3gthSOzFSmLucK4Q-jY6GsPcJ0tURODnTgt2W11mmVTC6NtGG9GOk_oEqAAjdXYyOZoMqnDTQPLg0CeLy4lT76Yu-303/s320/hallow.jpg" border="0" /></a><br /><div><span style="font-size:85%;"><br />Isang magkakasunod na ugoy at paulit-ulit na pagtawag sa pangalan ko ang gumising sa akin sa kalagitnaan ng gabi.<br /><br /><em>Nananaginip ka…sumisigaw ka. Okay ka lang?<br />Oo, masamang panaginip.<br /></em><br />Hindi ito ang unang pagkakataon na nagsalita ako sa pagtulog. Pero noong gabing iyon, kakaibang kilabot ang aking naramdaman. Habang nakaharap ako sa salamin ay isang babaeng balot ng itim na belo ang natatanaw ko sa aking likuran. Noong una ay inakala ko na siya ay aking asawa, pero ng lingunin ko ay agad nawala. Habang tumatagal ay palapit siya ng palapit sa akin . Pinilit kong tumakbo ngunit biglang nag lock ang pinto ng kwarto. Wala akong nagawa kundi sumigaw sa takot. Ito ang pagkakataon na ginising na ako ng aking asawa.<br /><br />Ilang araw na ang nakalipas, pero hanggang ngayon ay ramdam ko parin ang babaeng nakaitim na nakamasid sa akin. Sa tuwing makakakita ako ng repleksyon sa aking harapan ay anino niya ang aking natatanaw. Ngayon nga, habang isinusulat ko ang blog na 'to ay ramdam ko na may babaeng nakatayo sa likod ko. Isang malamig na hangin ang dumampi sa aking batok...nakakakilabot...<br /><br /><em>WaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaH!<br /></em><br /><em>Anong ginagawa mo dito? Sino ka?<br /></em><br /><em>Hindi mo ba ko nakikilala?<br /></em><br /><em>Paano kita makikilala e nakatakip ng itim na belo ang mukha mo.<br /></em><br />(Inalis ng babae ang itim na belo.)<br /><br /><em>Waaaaaaahhhhh!!! Ano ginagawa mo dito?<br /></em><br /><em>Nandito ako para muling sumapi sa iyo!<br /></em><br /><em>Sonia! Lumayas ka, wag mo na ulitin ang ginawa mo noong isang taon.<br /></em><br /><em>Hahahaha..namiss ko ang blog mo. Kaya nagbabalik ako…<br /></em><br /><em>Wag Sonia! Hindi pwedytfsudeugffudfoifjpoijfdjfpidjif…</em>.(tuluyan ng sumapi si Sonia sa aking katawang lupa).<br /><br />Ola, mga kablog!!!! I’m back!!!! Hihihihi…<br />Sa mga hindi pa nakakakilala sa akin, ay maari ninyong balikan ang previous post ko dito sa </span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"><a href="http://roninkotwo.blogspot.com/2008/10/ang-babae-sa-balite-drive-haloween.html">Bakit Bilog ang Mundo? (Ang Babae sa Balite Drive (Haloween Edition)).</a></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;">Alam kong namiss n’yo ako. Kaya naman kahit ramdam ko na hindi ako welcome dito sa blog na ito ay nagawan ko parin ng paraan na makapasok sa katawan ng poging poging si Lloyd. Sa mga nakakakilala sa akin, siguro ay gusto ninyong malaman kung mag BF na ako, matapos ang isang taong pagrampa at pakikipag eyeball sa Balite Drive. </span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;">Haaay…WALA PARIN!!!!! Isa parin akong bigo. Pero, kesa mag mukmok ako. Gusto kong kwentuhan ulit kayo ng isang makabagbag damdaming kwento ng pag-ibig mula sa <em>Precious Heart, Liver & Kidney Pocket Book</em> na paborito kong basahin at ng mga katulad kong sawi sa pag-ibig.<br /><br /><em>[instrumental music]</em><br /><br />Si Jason ay isang balikbayan. Bata pa lamang siya ng lisanin niya ang kanilang lunsod at nagtungo sa America. Subalit <em>this summer he will experience a new adventure of his life time...<br /></em><br /><em>[drum roll]</em><br /><br />Sampung taon na rin ang nakakalipas at ngayon bumalik siya sa kanilang bayan dahil namatay ang kanyang lolo.<br /><br />Isang araw, pumunta sa palengke si Jason, naghahanap siya ng bagong model ng iphone,<br />balita niya kasi ay mas mura daw ang iphone sa Pilipinas. Subalit pitong beses na niyang nililibot ang palengke, ay wala pa rin siyang makitang iphone. Napabuntong hininga na lamang ang ating bida. </span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"><em>Haaay.</em><br /><br />Hanggang tila nawala ang kaniyang pagod ng may matanaw siyang isang magandang dilag sa di kalayuan. Nakabalabal ito at tila nahihiyang mamalengke. Sandali pa at nalaman na lamang ni Jason na naglalakad na ang kaniyang mga paa, papunta sa binibini. Nais niyang makilala ang magandang dilag na iyon, na sa mga oras na iyon ay tila paalis na sa palengke, nagmamadali. Kaya patakbo namang sinundan ito ni Jason.<br /><br />Nagtaka na lamang ang binata ng makita niyang nagtungo ang misteryosang babae sa ipinagbabawal na gubat. Ayon sa mga nakakatanda sa kanilang bayan, ang ipinagbabawal na gubat daw ang pinaka mapanganib na gubat sa buong mundo. Dito daw naninirahan ang mga aswang at lamang lupa, kaya ni isang tao ay hindi nagnanais na dito mabuhay.<br /><br />Subalit sinundan pa rin ng binata ang dalaga.<br /><br />Tila naramdaman naman ng mahiyaing binibini na may sumusunod sa kaniya, kaya lalo pa nitong binilisan ang kaniyang lakad.Naghabulan ang dalawa sa malagong gubat na iyon, hanggang abutin sila ng gabi. Nakaramdam si Jason ng pagod, at naupo na lamang siya. Sumuko na siya sa paghabol sa mabilis na babae na hindi napapagod. Napatingala ito at nakita niya ang bilog na buwan sa itaas, doon ay nakaramdam siya ng takot. Saka lang niya naalalang hindi niya alam kung saan ang daan pauwi. Kaya muli, ay tumayo siya at hinanap ang daan pabalik. Naglakad muli siya ng naglakad, hanggang mapatigil siya, nang may marinig siyang ungol ng isang babae. Nilingon niya ito, at nanglaki ang kaniyang mga mata ng makita niya ang babaeng iyon, ang babaeng kaniyang sinusundan kanina!<br /><br />Nakahubad ang babae at nakaluhod paharap sa buwan. Lalo pang lumapit si Jason habang nakatago sa likod ng mga dahon. Nakita niyang nagpapahid ng langis ang babae sa buong katawan nito, na nagiging dahilan upang lalong lumitaw ang makinis nitong balat habang tinatamaan ng sinag ng bilog na buwan.<br /><br /><em>"Ang swerte ko naman libre boso. Hehehe.",</em> pabulong na nasabi ng manyak na si Jason.<br /><br />Nagbago na lamang ang kaniyang tuwa ng kanyang makita na unti-unting bumubukol ang likod ng dalaga. Lalo pang lumakas ang sigaw nito, ungol ng ungol, habang patuloy ang paglaki ng dalawang bukol sa kanyang likuran. At napatakip na lamang ng bibig si Jason, nang biglang pumutok ang likuran ng babae, at lumabas ang dalawang malalapad na itim na pakpak!<br /><br /><em>'Isang manananggal',</em> hiyaw ng mabali-baliw na si Jason.<br /><br /><em>'Kelangan ko nang tumakbo bago pa ako maamoy ng aswang na ito.'<br /></em><br />Subalit ng humakbang ang takot na binata ay naapakan niya ang isang marupok na sanga ng kahoy at gumawa ito ng mahinang ingay na sapat na upang makuha ang atensyon ng manananggal.<br /><br /><strong>PAK PAK PAK,</strong> malakas na pagaspas ng pakpak ng manananggal patungo sa lugar ni Jason.<br /><br />Kaya handa man o hindi ay mabilis na tumakbo ang binata. Ramdam niyang palapit na ang aswang sa kaniya.<br /><br />Habang mabilis siyang tumatakbo ay lumingon siya sa kanyang likod upang malaman kung wala na ang humahabol sa kanya. Sa katangahang ay hindi niya namalayang may puno sa kanyang harapan.<br /><br /><strong>BOG!</strong> Bumangga ang kawawang binata sa puno, at napadapa siya sa lupa na may echas ng kalabaw.<br /><strong><br />PAK PAK PAK,</strong> narinig ni Jason ang pagasapas!!! <strong>PAK PAK PAK</strong>, palakas ng palakas, nangangahulugang palapit ng palapit sa kanya. Hanggang may bumagsak na malapot na likido sa kanyang ulo, ang laway ng manananggal! (yuck!)<br /><br />At nang lingunin niya ang itaas, ay nakita nga niya ang ayaw niyang makita. Ang aswang, pasugod sa kanya! Napapikit na lamang si Jason, alam niyang iyon na ang katapusan ng kanyang buhay.<br /><br />Isa, dalawa, tatlo... tatlong segundo na subalit himalang hindi pa rin niya nararamdamang umatake ang manananggal, dahan-dahan niyang minulat ang kaniyang mga mata, upang makita na kaharap niya ang manananggal!<br /><br /><em>"Jason?!",</em> tila nagulat na wika ng aswang nang mamukhaan ang ating bida.<br /><br />Nagtaka rin si Jason, at kinailangan pang masinagan muli ng sinag ng buwan ang mukha ng manananggal, upang mamukhaan niya ang babae.<br /><br /><em>"Melai?! Ikaw ba yan?",</em> tanong ni Jason, at biglang bumalik sa kanyang alaala ang nakaraan sampung taon na ang nakakalipas...<br /><br /><em>[blured frame]</em><br /><br />...<br /><br /><em>"Melai, paalam na sa iyo ha, pero hayaan mo babalik din ako, basta friends pa rin tayo ha...",</em> wika ng batang si Jason.<br /><br /><em>"Oo ba, basta ikaw... basta pagdating mo sa America sulatan mo agad ako ha, at kapag umuwi ka na, pasalubungan mo ako ng chocolates ha, yun bang M 'n Ms.",</em> pagpapaalam ni Melai.<br /><br /><em>"Sige pangako...",</em> wika ni Jason, at pagkatapos ay sumakay na sa kotse patungong NAIA. <strong>Brum... brum...</strong><br /><em>ba-bye...<br /></em><br />...<br /><br />Bumalik na muli ang atensyon ni Jason sa kasalukuyan at nakita niyang si Melai, ang manananggal na kanyang kababata, ay lumipad na paitaas, gustong iwan si Jason.<br /><br />Mabilis na bumangon ang binata, at sumigaw, <em>"Melai sandali! May ibibigay ako sayo..."<br /></em><br />Mula sa itaas ay napalingon ang malungkot na manananggal.<br /><br /><em>"Huwag ka nang makipag-usap sa akin Jason, isa akong aswang, mapanganib ako!",</em> sigaw ni Melai.<br /><br /><em>"Wala akong pakialam kahit manananggal ka pa. Kasi para sa akin, isa kang dictionary. ‘Coz you give meaning to my life!, </em>masayang sigaw ni Jason. </span></div><span style="font-size:85%;"><br /><div><br /><em>"Kaya kung ako ikaw, bumaba ka na dito"<br /></em><br />"<em>Ayaw kong bumaba, wala akong salbabida…Baka malunod ako sa pagamamahal mo!",</em> sigaw na sagot ni Melai na feel na feel ang pagpapakipot.<br /><br /><em>"Hoy kayong nga dalawa ay mag-usap ng malapitan! Hindi yang nagsisigawan kayo... Ang kokorni pa ng mga pick-uplines nyo! Gabing-gabi e! Kung ayaw ninyong matulog magpatulog kayo!!!",</em> wika ng isang babae sa kalayuan na tila kanina pa naiistorbo ng dalawang nagsisigawan.<br /><br />Kaya lumapit dahan dahan si Melai kay Jason...<br /><br /><em>"Ito, may ibibigay ako sa iyo...",</em> wika ni Jason sabay hugot sa bulsa ng isang pack ng M 'n Ms,<br />melts in your mouth not in your hands.<br /><br />Nakangiti namang kinuha iyon ng manananggal... <em>"Naalala mo pala. Salamat ha."<br /></em><br /><em>"Oo naman, basta ikaw. Teka, nakalunok ka ba ng kwitis? Pag ngumiti ka kasi …may spark! Hihihi…</em>Hindi pa pala tapos sa hirit ng haliparot na si Jason sa kireng-keng na si Melai.<br /><br /><em>"Gusto mo ipasyal kita?",</em> pagyayaya ni Melai sa kaibigan...<br /><br /><em>"Sure, san tayo pupunta?",</em> naisagot ni Jason.<br /><br /><em>“Sa home for the aged.”</em> Sagot ni Melai.<br /><br /><em>“Ano ang gagawin natin dun?”</em> Pagtataka ni Jason.<br /><br /><em>“Kasi, I want to grow old with you…”</em> Pabulong na sagot ni Melai.<br />Napahi sa salawal si Jason dahil sa kilig.<br /><br />At maya maya pa ay dinagit na ni Melai si Jason at nilipad sa buong kagubatan.<br /><br />"<em>Wow, ganito pala kaganda ang gubat na ito, ang sinasabi nilang mapanganib na gubat... ganito pala kaganda.",</em> paghanga ni Jason, habang nakikita ang ipinagbabawal na gubat mula sa itaas.<br /><br /><em>"Alam mo bang sa tuwing nalulungkot ako... lumilipad ako dito at nawawala na ang lungkot ko.",<br /></em>nasabi ng nagsesenting manananggal.<br /><br /><em>"Pero alam mo masaya rin sa America, hindi mo lang natatanong.",</em> wika ni Jason.<br /><br /><em>"Talaga Jason..."<br /></em><br /><em>"Oo! Gusto mo punta tayo ngayon doon? Alam ko ang daan.", </em>suhestyon ng binata.<br /><br />At lumipad nga sila patungong America, tangay-tangay ni Melai si Jason.<br /><br /><br />Sa America...<br /><br /><em>"Wow, ang ganda pala talaga dito sa America.",</em> laging wika ng dalaga sa tuwing hihinto sila sa<br />mga maliliwanag na lansangan.<br /><br />Dinaanan nila ang Las Vegas, California at kung anu-ano pang lugar sa America. Hanggang makarating sila sa New York at doon nakaramdam ng pagod si Melai.</div><br /><div><br /><em>"Melai, ipatong mo na lang muna ako sa ibabaw ng ulo ng Statue of Liberty.",</em> nasabi ni Jason.<br />At mula doon ay pinagmasdan nila ang napaka gandang tanawin.<br /><br /><em>"Ngayon, kapag tumitingin ako sa buwan, ikaw na ang naaalala ko</em>...", wika ni binata.<br /><br /><em>"Alam mo Melai..."</em>, sabi ni Jason, at napalingon si Melai. <em>"Mag-isa lang ako sa tirahan ko dito at<br />nalulungkot ako. Diba mag-isa ka na lang din sa inyo?"<br /></em><br /><em>"Oo, nakakalungkot talaga pag mag-isa...",</em> sagot ng dalaga.<br /><br /><em>"Kaya may gusto sana akong hilingin sa iyo... kung maaari sana...",</em> wika ng binata.<br /><br /><em>"Kung maaari, ano?",</em> pagtataka ng dalaga.<br /><br /><em>"Kung maaari sana, magsama na tayo dito, dito ka na tumira sa America!!!",</em> palakas na boses ni Jason.<br /><br />At naghari ang katahimikan.<br /><br /><em>"Ano? Bat ayaw mong sumagot... pumapayag ka ba?",</em> tanong nito sa nakatalikod na si Melai. "<em>Ayaw mo ba?"<br />"Hindi pwede Jason... hindi ako pwedeng tumira dito...",</em> wika ni Melai sabay lingon muli kay Jason. Kapansin pansin ang mga luha niya.<br /><br /><em>"Bakit, may iba ka na bang mahal?",</em> malungkot na tanong ni Jason.<br /><br /><em>"Hindi... hindi iyon ang dahilan..."<br /></em><br /><em>"Kung ganon ano!!! Ano ang dahilan mo?!",</em> pagalit na sigaw ni Jason.<br /><br />At saglit pa ay lumipad paitaas si Melai...</div><br /><div></div><br /><div><em>"Hindi ako pwedeng tumira dito sa America dahil... dahil, nasa Pilipinas ang kalahati ng katawan ko!!!! "</em> </div><br /><div></div><br /><div>Lumipad pa papalayo si Melai <em>"Kailangan ko nang bumalik sa Pilipinas... baka pinaglalaruan na ng mga bata ang aking mga paa at baka nakawin ni Aling Bastre na may ukay-ukay at gawing manikin."</em> At pagkatapos ay nagpatuloy na sa paglipad si Melai.<br /><br /><em>"Sandali Melai... Wag mo akong iwan... hindi ko kaya...",</em> maluha-luhang nasabi ni Jason. </div><br /><div><br /><em>“Bumalik ka!!!”</em><br /><br /><em>"Hindi ko kayang bumaba mula dito sa tuktok ng Statue of Liberty. Waaaaaaaaaah!!!"<br />“BWISET NA BUHAY TO!!!!”.<br /></em></div><br /><div>...</div><br /><div><br />Nakakaiyak diba? Hanggang ngayon ay naiiyak parin ako sa napaka-pait na karanasan ng pag-iibigang Jason at Melai. Kaya naman kung mag kaka boyfriend ako. Ayaw ko ng long distance relationship. Kaya stick ako sa sa mga taxi driver sa balite drive . Wala pa nga lang akong natitimingan na 'sing cute ni Lloyd.<br /><br />O sya, mga masugid na mambabasa. GTG na ko. Mag uumaga na naman at kailangan ko pang rumampa para makarami. Text text na lang. Lam u nman number me. Naka unli na ko ngayon..hihihihi…<br /><br /><strong>Disclaimer:</strong></div><br /><div><em>Sa aking mga masugid na mambabasa. Muli humihingi ako ng paumanhin sa muling panghihimasok ng isang korning white lady na naka black na at ngayon ay nag doble-up pa ang kakornihan. Pagbigyan n'yo na..haloween naman.<br /></em><br />***Alay sa isang kaibigan, sana ay napasaya ka nito kahit konti...Keep the Faith!*** =)</span></div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-18666000704377628442009-10-19T01:19:00.002+09:002009-10-19T14:08:43.302+09:00Sa Oras ng Kaguluhan<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6lxDATiTpI6km-Zv0nQjnjJJh0pu84mfXB4CNz58AQLQB4KeaIwpknF0FDwnPKDwY5jDsCx5POEbu_Ezyr7xupkH5Od6UeXLs_pbHpHLsi5_w0WUOc8SotR58yvPpWo2AFa4Km1htgc6m/s1600-h/greenbelt.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5394170444857553074" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 279px; CURSOR: hand; HEIGHT: 201px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6lxDATiTpI6km-Zv0nQjnjJJh0pu84mfXB4CNz58AQLQB4KeaIwpknF0FDwnPKDwY5jDsCx5POEbu_Ezyr7xupkH5Od6UeXLs_pbHpHLsi5_w0WUOc8SotR58yvPpWo2AFa4Km1htgc6m/s320/greenbelt.bmp" border="0" /></a><br /><div><span style="font-size:85%;"><strong>Linggo.</strong><br /><br /><strong>10:00 ng umaga:</strong> Wala nang iba pang mas masarap gawin sa araw na ito kundi ang pumunta sa mall. Upang makaiwas sa traffic, pinili namin ng aking asawa, kasama ng aking nanay at tatay na sa SM San Fernando pumunta. Tuloy-tuloy ang byahe sa NLEX papunta sa San Fernando Pampangga, kaya naman siguradong hindi kakainin ng traffic ang masayang oras namin na paglagi sa mall.<br /><br /><strong>10:30 ng umaga:</strong> Nakakagulat na walang masyadong tao sa SM ng dumating kami. Malawak ang mall, walang gaanong naglalakad, walang siksikan at bawat tindahan ay walang laman. Dahilan pala ito ng katatapos lamang na 3-day sale noong Sabado.<br /><strong><br />10:45 ng umaga:</strong> Dahil sa maluwag ang mall, naging mabilis sa amin na makarating sa ilang mga lugar na gusto namin puntahan. Wala kaming partikular na gustong bilhin nung oras na iyon. Ang tanging hangad lang ay makapamasyal at kumain sa kung saan man namin maibigan.<br /><br /><strong>11:00 ng umaga:</strong> Habang binabaybay namin ang kahabaan ng mall, ay isang nakakagimbal na eksena ang bumungad sa amin. Isang lupon ng mga tao ang nagtatakbuhan at nagsisigawan. Ang kanina na maluwag at tahimik na mall ay biglang binalot ng kaguluhan. Halos kaming apat lang ang papunta sa direksyon na pinangalingan ng maraming tao, at lahat ay pasalubong sa aming direksyon. Wala kaming kahit anong hinala kung ano ang nangyayari. Naging mabilis ang kaba ng dibdib ko. Hawak ko ng mahigpit ang kamay ni Grace at naramdaman ko ang takot sa kung ano ang maaring mangyari. Naging kalmado ang aking tatay. Sinabihan niya kami na tumabi, huwag tumakbo, at huwag sumabay sa nagkakagulong mga tao. Nagpanggap ako na kalmado, pero sa totoo lang ay tumitindig na ang balahibo ko sa takot. Paulit-ulit kong sinasabi kay Grace na huwag siya matakot upang hindi makasama sa kalagayan niya. Marahan kaming lumakad habang nakakasalubong ang ilang natataranta at nagkakagulong mga tao. Bawat tindahan na madaanan namin ay isa-isang nagbababa ng kanilang mga pinto at mabilis na nagsasara sa takot. Isang babae ang sumisigaw at tumitili ang nadaanan namin at ng sinusubukan kong tanungin kung ano ang nangyayari? Pero hindi naman ako sinagot. Maraming bagay ang gumulo sa isip ko. May sunog ba? May bomba ba? May mga armado bang nakapasok sa mall? May nag aamok ba? Nasa SM ba ang mga abusayaf? Bumalik ba ang mga hapon? Himagsikan na ba? Dumating ba si Sharon Cuneta? At marami pang iba. Kaya noong mga oras na iyon, isa lang ang nasa isip ko; ang mailabas si Grace at ang aking mga magulang ng ligtas.<br /><br /><strong>11:05 ng umaga:</strong> Limang minuto ang nilakad namin ng marahan na may malalaking hakbang upang makalabas sa mall. Habang lumalakad ay madalas akong lumilingon sa likod, sa takot na nasa likuran na namin ang kinakatakutang panganib. Ng makarating sa labasan ay nadatnan namin ang ilang Security Guard na parang tuliro pa. Sinubukan kong tanungin ang isang sekyu, pero umiling lang siya. Itinatago ba nila sa amin ang dahilan ng kaguluhan? O sadyang hindi rin nila alam ang nangyayari. Agad isinara ang mall.<br /><br /><strong>11:15 ng umaga:</strong> Halos sampung minuto lang ang nakaraan ay muling binuksan ang mall. Payapa na ang lahat. Ayon sa aking masusing pag-iimbistiga (sa tulong ng mga natutunan ko sa kakapanood ng CSI Las Vegas at SOCO- Scene Of the Crime Operative). Isang tangke di umano ang bumagsak at nagdulot ng malakas na ingay. Kasabay nito ay isang babaeng di umano'y nerbyosa ang nagulat at sumigaw na ikinatakot ng lahat. Ilang sandali pa ay nataranta na ang lahat at tumakbo palayo. Ang epekto, lahat ng makasalubong nila ay sumamang makitakbo at sumigaw palayo, hanggang halos buong tao na sa mall ang nagkukumahog makalabas. Mabuti na lang at walang nasaktan, maliban sa isang babae na nakita kong na istampede mag-isa sa pagmamadaling makalabas ng mall, at isang matandang babae na sumakit ang lalamunan kakatili.<br /><br /><strong>11:30 ng umaga:</strong> Bumalik kami sa mall at idinaan sa kain ang naranasang takot at kaba.<br /><br />Ang sakuna ay maaring dumating sa ibat-ibang porma, hitsura, lugar at oras.<br />Sa halos kaparehong araw at oras ay isang totoong gulo pala ang bumalot sa Greenbelt 5, ng salakayin ng limang armadong tao ang isang tindahan ng mamahaling relo. Nagkaroon ng putukan sa pagitan ng mga kawatan at dalawang pulis, at isa sa mga suspect ang namatay. Ang makatotohanang aksyon ito ay siguradong nagdulot ng tripleng takot at kaba sa mga nandoon, kumpara sa naranasan namin.<br /><br />Base sa aking karanasan, tatlong bagay ang natutunan ko na gusto kong ibahagi sa lahat. Sa oras ng kaguluhan dapat ay….<br /><br />1. Maging kalmado at mahinahon upang mas makapag-isip ng maayos.<br />2. Iwasang sumabay sa uso. Huwag makitakbo at makitili ng hindi naman alam ang dahilan kung bakit?!<br />3. Magdasal.</span> </div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-53547978365248018522009-10-12T05:15:00.000+09:002009-10-12T17:29:29.517+09:00Prinsesa ng Buhay<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKYarB2Rt9JF5Nbi635R95N2MFiVj4h3RePc6buRpgR1lV0CjkuClcoj94WwRkgdPWvzAHYwPUT6IYSts1MwiAb5C5sG2olEVJjGlQKeBoa48YMkVaGXA6-3RVzO6dh5TNfYgYAMuF7EwH/s1600-h/gaby.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5391625219474254418" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 180px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKYarB2Rt9JF5Nbi635R95N2MFiVj4h3RePc6buRpgR1lV0CjkuClcoj94WwRkgdPWvzAHYwPUT6IYSts1MwiAb5C5sG2olEVJjGlQKeBoa48YMkVaGXA6-3RVzO6dh5TNfYgYAMuF7EwH/s320/gaby.bmp" border="0" /></a><br /><div align="justify"><br /><span style="font-size:85%;">Sabi ng nanay ko, noong pinabubuntis daw niya ako ay babae ang gusto niyang maging anak. Apat kaming magkakapatid, ang panganay at ang pangalawa ay lalaki at ang pangatlo ay babae. Kaya naman noong mabuo ako, gusto nila ay maging balanse ang bilang at maging babae ang bunso nilang anak. Pero nabigo sila, dahil isang lalaki ang lumabas. Isang lalaking ubod ng pogi. </span></div><span style="font-size:85%;"><div align="justify"><br />Noong mabuntis ang asawa ko, araw-araw ay nasasabik akong isipin na palaki ng palaki ang baby sa loob ng sinapupunan niya. Bagamat wala naman kaming pinipili kung babae man o lalaki ang magiging anak, ang mahalaga ay normal at malusog siya. Pero hindi pa rin mawala ang mga pagkakataon na nagangarap kami. </div><div align="justify"><br />Kung lalaki ang magigigng anak namin...</div><div align="justify"><br />Gusto kong matuto siyang mag basketball, hindi tulad ko na sa PSP lang magaling mag basketball.<br />Gusto ko matuto siyang tumugtog ng gitara, hindi tulad ko maganda lang ang boses sa pagkanta.<br />Gusto kong matuto siyang umakyat ng puno, hindi tulad ko na magaling lang manungkit sa puno ng kapitbahay.<br />Gusto kong mabilis siyang tumakbo, hindi tulad ko na lampa at madaling hingalin..<br />Gusto kong maging magalang siya sa babae, hindi tulad ko na lapitin lang ng babae.<br />Gustohin ko man o hindi, alam ko na pogi siya at mana sa daddy niya. </div><div align="justify"><br />Kung babae ang magiging anak namin...</div><div align="justify"><br />Gusto kong matuto siyang mag taekwondo, di tulad ko magsumbong lang ang alam gawin.<br />Gusto kong matuto siyang mag piano at ako ang kakanta.<br />Gusto kong matuto siyang magluto, para hindi parating ako ang nagluluto at hindi narin susubok mag luto ang mommy niya. (safe)<br />Gusto kong matuto siyang mag pinta, hindi tulad ko na drawing grade 1 lang ang alam hanggang ngayon.<br />Gusto kong maging magalang at responsible siya hanggang sa lumaki at bawal mag boyfriend hanggang 30 years old.<br />Gusto kong magmana siya sa mommy niya na marunong pumili ng lalaking…yung tulad ko (pogi). </div><div align="justify"><br />Noong Sabado ay iniskedyul ng OB ni Grace ang ultrasound para makita ang kalagayan ng baby sa loob ng sinapupunan niya. Papunta pa lang sa ospital ay excited na ako. Sa wakas ay makikita ko na ulit ang baby namin. Noong una ko kasi siyang makita ay oblong lamang ang hugis niya. Bagamat nakikita ko na ang pintig ng puso niya. Pero noong sabado ay buong hugis niya ang nakita ko. Nakita ko ang hugis ng ulo niya, ang kanyang kamay na ginagalaw pa niya na parang nagpapasikat pa, ang kanyang mga binti, mga paa at ang tibok ng kanyang puso na masmabilis sa tibok ng puso ko. Ilang sandali pa ay inikot ni duktora ang ultrasound, at isang sorpresa ang inihayag niya… </div><div align="justify"><br /><em>It’s a girl, babae sya… </em></div><div align="justify"><em><br /></em>Pakiramdam ko ay naging 'sing bilis ng tibok ng puso ng baby ko ang tibok ng puso ko ng marinig ko ang sinabi niya. Sa hindi ko maunawaang dahilan ay sumaya ako ng sobra. Hindi ko naman hinahangad ang anak na babae o lalaki, pero naramdaman ko ang kakaibang ligaya. Isang tinig mula sa itaas ang wari'y nagsasabing siya ang anghel na pinagkaloob ko, at ang magiging prinsesa ng buhay mo magpakailanman.</span></div><br /><div align="justify"><span style="font-size:85%;"><br />Excited na akong makita ka ng harapan baby…</span></div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com18tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-28273862016918709362009-10-02T04:18:00.002+09:002009-10-05T11:00:27.051+09:00Ang Dalangin Ko<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivd7AF9yDNAzWvRbHRPO67zn2iFoAKVd2aYuPmR2zo_rU8c-uA4zIDRcBlA6KHlvs70frgouNtjMpZrKn77MBWC6SY_CS6kfJM-m4I9kv7oyz29uWasn-grhKhQvhEHvoF8iSvFxHjy3wD/s1600-h/baha.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5387905913947104466" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 320px; CURSOR: hand; HEIGHT: 214px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEivd7AF9yDNAzWvRbHRPO67zn2iFoAKVd2aYuPmR2zo_rU8c-uA4zIDRcBlA6KHlvs70frgouNtjMpZrKn77MBWC6SY_CS6kfJM-m4I9kv7oyz29uWasn-grhKhQvhEHvoF8iSvFxHjy3wD/s320/baha.jpg" border="0" /></a><br /><div><span style="font-size:85%;"><em></em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>Mahal naming Panginoon, kami po ay lubos na nananalangin sa inyong harapan na malampasan ng aming bansa ang panibago banta ng paparating na bagyo. Ang amin pong bayan ay hindi pa ganap na nakakabangon sa trahedyang dinulot ng bagyong Ondoy. Huwag po ninyong hayaan ang delubyo na muling rumagasa sa amin. Sagipin n’yo po kami sa panibagong kalamidad sa pamamagitan ng pagmamahal at isang mahigpit na yakap mula sa inyong mapagpalang kamay. AMEN.<br /></em><br />Isa na namang banta ng trahedya ang paparating. Sa pagkakataong ito, mas naging alerto at sensitibo na ako sa maaring mangyari. Lubos ang aking pagkahabag sa mga taong nahihirapan at nawalan ng tahanan noong nakaraang bagyo. Wala akong personal na karanasan sa bagyong Ondoy. Maswerte akong naka-uwi ng sabado ng madaling araw sa Bulacan ng payapa. Mula sa pag taas ng tubig hanggang sa paghupa nito ay kapiling ko ang aking asawa at mga magulang. Pero hindi ito naging dahilan upang maging kampante at masaya ang mga araw na iyon. Marami sa aking kapamilya at kaibigan ang naipit sa baha at nilamon ng tubig ang mga na-ipundar . Ilang tawag at text messages ang natanggap ko mula sa kanila. Ang aking kapatid sa Cainta ay tuluyan ng nilubog ng baha ang kanilang bahay at ang kanyang sasakyan. Mapalad sila at hindi inabot ng baha ang panagalawang palapag ng kanilang bahay. Subalit takot ang nangibabaw sa aming buong pamilya. </span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;">Sa mga pagkakataong ito kaharap mo na ang problema, subalit walang kahit anong solusyon ang kaya mong gawin. Tanging panalangin ang magiging sandalan.<br /><br />Sa tuwing nasa kalamidad ang ating bayan, nakakatuwang isipin na handa ang bawat Pilipino na magdamayan kahit sa pinakamaliit na bagay na kayang gawin. Bumilib ako sa mga kabataan na nakiisa at nag volunteer sa mga relief operation na isinasagawa. Bumilib din ako sa sandatahang lakas na ang ilan ay nag-alay pa ng buhay para masagip ang kanilang mga kakabayan. Bumilib ako sa mga simpleng mamamayan na nagdamayan, nag abot ng tulong at ang ilan pa ay nagligtas ng buhay.<br /><br />Kala ko ay naging mulat na ang bawat isa sa mga pangyayaring nagaganap. Nakakalungkot isipin na may mga taong nagsasamantala sa pagkakataon. At bagamat nagdudusa na ang ating bayan ay patuloy parin sa pagawa ng mga bagay na nakakasama sa kapwa.<br /><br />Noong Miyerkules, Isang text message ang natanggap ko sa hindi kilalang tao. Siya daw ay miyembro Sagip Kapamilyang (ABS-CBN) na humihingi ng donsayon para sa mga nasalanta ng bagyo. Ang tulong daw ay maaring direkatang i-abot sa kanya upang mas lalong mapadali ang pag-abot ng tulong sa mga nangangailangan. Kahit pa hindi ako lubos na naniniwala ay napa-isip parin ako kung totoo o hindi ang text na natanggap ko. Mabuti na lang at ilang minuto pa lang ang nakakalipas ay hayagang inanounce ni Ms. Tina Munson-Palma, na hindi nanghihingi ang Sagip Kapamilya ng ano mang tulong mula sa text messeges. Nang marinig ko ang pahayg na ito ay agad akong nag reply sa nag text. <em>“Kung may konsensya ka pang natitira, wag mo na sanang gamitin ang pagkakataon na ito para makapanloko.”</em> Kasunod noon ay sinubukan ko siyang tawagan, ngunit patay na ang kanyang celphone.<br /><br />Ang kanyang celphone na ginamit: <strong>09063550165<br /></strong><br />Kahapon ay isang text message ang nareceive ko sa aking asawa. Mula umaga daw ay may isang lalaki na walang tigil na tumatawag sa kanya. Walang ginagawa ang lalaking ito kung hindi paulit-ulit na tawagan ang asawa ko. Wala kaming makitang motibo. Dahil sa pag-aalala sa aking buntis na asawa ay hiningi ko sa kanya ang numero ng tumatawag at inutusan siyang i-divert ang lahat ng tawag sa kanya sa akin celpon. Noong una ay tahimik naman at wala akong narereceive na tawag, pero ilang minuto lang ay nag ring ang celpon ko na nadivert ang tawag para sana sa aking asawa. Sinagot ko ang tawag ngunit hindi ako agad nag salita. Isang lalaki ang nasa kabilang linya.<br /><br /><em>“Grace, kilala kita…”<br />“Grace, kilala kita…”<br />“Grace, kilala kita…”</em><br /><br />Ang paulit-ulit niyang sinasabi. Dala ng galit at pagkainis ay sinigawan ko ang lalaki sa kabilang linya. Pero hindi ito nagpatinag sa kanya, bagkus ay lumaban pa ng sigawan at paulit-ulit pa nagmura. Sa paniniwala ko ay walang katinuang tao lamang ang makakagawa ng gayon.<br /><br />Wala akong makitang ibang intensyon sa lalaking ito kung hindi manakot at manggulo.<br />Agad akong tumawag sa <em>Smart </em>upang i-report ang insidente. Nakakalungkot na walang kakayahan ang nabanggit na celphone subscriber na bigyang aksyon ang ganitong mga insidente. Bagkus, ay ipinasa ako sa <em>NTC (National Telecommunication Company)</em>. Hindi ko lubos maisip na sistema ng Smart ang ginagamit ng mga manloloko at mapag samantala, pero walang aksyon silang magagawa.<br /><br />Inireport ko sa NTC ang pangyayari. Subalit ayaw kong ikwento ang detalye ng aksyon na gagawin nila dito upang hindi maka-abala sa kanila. Subalit naniniwala ako na magagawan nila ito ng solusyon. Salamat sa mga tiga NTC na kahit isang simpleng mamayan ay nabibigyan nila ng kaukulang atensyon. Saludo ako sa inyo!<br /><br /><br />Ang kanyang celphone na ginamit: <strong>09396408077<br /></strong>Sa ngayon ay nakilala ko na ang nag mamay-ari ng celphone na ito. At pinaplano ko nang ipa-blotter ang lalaking iyon. </span></div><div><span style="font-size:85%;">May ari: Isang lalaking nag ngangalang <strong>Archie Alonzo</strong> na tiga Candaba Pampangga.</span></div><div><span style="font-size:85%;">Motibo: 'Di umano, hiniwalayan ng kasintahan at ang lahat ng contact na nasa celpon ng dating kasintahan ay ginugulo. (Baliw na talaga..tsk tsk tsk.)<br /><br />Sa panahon na marami ang nagdudusa, at maraming buhay ang nahihirapan. Nakakapagtakang nagagawa pa ng ilan na manloko, manakot at gumawa ng kalokohan sa kapwa. Sariling karanasan lamang ang aking kwento, alam ko na marami pa ang may mas malalang istorya ng pananakot at panloloko mula sa ibang tao.<br /><br />Ang dalangin ko, kasabay ng panalangin para sa kaligtasan ng ating bayan ay ang kaliwanagan ng isip ng mga mapagsamantala at oportunista. Nawa ay mamulat sila sa kabutihan, katotohanan at pagmamahal.<br /><br />Ingat tayong lahat sa paparating na bagyo…</span></div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-73125488908580844552009-09-01T17:26:00.001+09:002009-09-04T08:09:25.103+09:00Beef Session Road Brocolli at Good Shepherd's Turon<span style="font-size:85%;">Sabado. Naimbitahan ako ng isang matalik na kaibigan na maging ninong sa kanilang unang anak. Dahil dito ay labis kong ikinagalak ang kanilang imbitasyon. Pero nang malaman ko na sa Baguio ang binyag ay bigla akong napipi at hindi agad nakapagsalita. Masarap sa Baguio at gusto kong bumalik doon. Isa pa, matalik na kaibigan ang nag anyaya sa amin kung kaya mahirap tanggihan. Pero sa kalagayan ng asawa ko ngayon ay malabong makasama ko siya. Kaya naman pinag-isipan kong mabuti ang aking magiging desisyon.<br /><br />Sinimulan ko sa pagpapanggap pagpapaalam sa asawa ko. Ayaw ko kasing isipin niya na gusto ko siyang iwan at pabor ako na hindi siya makasama. Ipinaliwanag ko na lang sa kanya na hindi makakabuti sa kalagayan niya ang ganun kalayong biyahe. Bagamat ikinalungkot niya ang aking naging pasya ay napapayag ko naman siya.<br /><br />Akala ko ay simple lang ang pagbyahe mag-isa. Ilang pagkakataon narin naman akong nakabyahe sa malayong lugar ng walang kasama.. Pero, sa pagkakataon pala na sa isang lugar na may bakas ng ala-ala ng taong mahal mo ang lugar na pupuntahan mo, ay hindi maiiwasang makaramdam ka ng lungkot, at maalala ang masasayang sandali noong kasama mo pa siya.<br /><br /><em>Sa Bus.<br /></em><br /><strong>Noon:</strong> Sa unang dalawang oras ng biyahe ay pareho kaming gising at nag kukwentuhan ng maraming bagay.<br /><br /><strong>Ngayon:</strong> Sa unang dalawang oras ng biyahe ay ako lang ang gising at paulit-ulit binabasa ang karatulang na kapaskil sa harap ng bus na “keep ticket for inspection”. (Ulitin ng isang daang beses. Pag nasawa na ay basahin naman ng pabaligtad - isang daang beses din.)<br /><br /><strong>Noon:</strong> Pagnagutom kami sa byahe ay sabay kaming kakain ng donut na binili sa terminal at paminsan-minsan ay nag susubuan pa.<br /><strong>Ngayon:</strong> Pagnagutom ako sa byahe ay hindi ako kakain. Hunger strike baga, gusto ko kasing ipakita sa lahat na nangayayat ako dahil sa lungkot at pagkamiss sa asawa ko.</span><br /><span style="font-size:85%;"><br /><strong>Noon:</strong> Pag-inantok na kami ay sabay kaming matutulog na nakadantay at nakayakap sa bawat isa.<br /><strong>Ngayon:</strong> Pag-inantok ako ay mag isa akong natutulog na yakap ang jacket at nakuha pang mag papicture sa kunduktor para may mai-post sa blog.<br /></span><span style="font-size:85%;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 150px; DISPLAY: block; HEIGHT: 200px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5376439412968948178" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgZSNN1ZVI2hWmY3Rq5pMf00y7ba3Ht41L8BKBaX_7j2wfkRAObGTC127KntPLG7xBWLBB3UT9SPlNzLrDkEQJOX5XNDx-YMxCQ9zPrw5ST2xw6gITsZt5dbzU0N_V7RS_cNctYHDdmnKZP/s200/2log.JPG" /></span><br /><div><div><div><div><div><span style="font-size:85%;"><div>Halos anim na oras ang tinagal ng byahe. Alas diyes y medya ang binyag pero alas diyes y medya rin ako nakarating ng terminal. Pagbaba sa bus ay agad akong pumara ng taxi at pinagmadali ang driver na ihatid ako sa simbahan. Nang makarating sa simbahan na-excite ako ng makitang nakatayo pa ang pari at ang mga ninong at ninang sa paligid. Sa awa ng Diyos, naabutan ko ang binyag. Yun nga lang, Amen na lang ang narinig ko sa Pari. Sakto ako! Katatapos lang ng binyag!<br /><br /><em>Sa Baguio:<br /></em><br /><strong>Noon:</strong> Maglalakad kami sa Session road na magka holding hands.<br /><strong>Ngayon:</strong> Maglalakad ako sa Session road na naiinggit sa mga nakikitang magka holding hands. </div><br /><br /><br /><div></div><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 116px; DISPLAY: block; HEIGHT: 200px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5376439610944789154" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiryB51f4lkzJP-qZWHrwG8aV2DFzhuxyZvHlBG5iZHZsPmm56qRJBlr_Rw3qfu6tQMbNl17n19LWjiBa7MMDI0SQ1YsCslgHH-6qteJHKp1N-j50LisdDcc_uM1B3JzD5YmMP3hTrneARu/s200/holding.JPG" /><br /><strong>Noon:</strong> Sabay kaming kakain sa paboritong restaurant at oorder ng madami dahil gustong matikman lahat.<br /><strong>Ngayon:</strong> Halos hindi ko nagalaw ang pagkain ko. (Wag sanang mag react si Chyng at Jeric)</span><br /><br /></div><div><span style="font-size:85%;"><img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; DISPLAY: block; HEIGHT: 150px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5376440451475156562" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJDtZHeZsQpwdYAOVuV3utavyjnHK4UfYN7JcltnclEF4i6ddjb4_5Bsq_5MXlENF5jo-H3oi_W2_9vbrApvFJ0DUiqYyD08KlV_zpQ48PwH3rCWFSXPZwGnRCD-KB7Xag1zpW3yUS9Q_E/s200/pasta.JPG" /><br /><br /><strong>Noon:</strong> Sabay kaming mamamalengke at ibibili ko sya ng strawberry na halos kapipitas lang sa puno at 100 per kilo.<br /><strong>Ngayon:</strong> Hindi daw panahon ng strawberry kaya naman parang aratiris sa laki ang mga strawberry na nabili ko at 600 per kilo. <img style="TEXT-ALIGN: center; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 200px; DISPLAY: block; HEIGHT: 150px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5376441004901652162" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgn2MKIdDrBO6Rl81_UphHziHO8PRnU39fP7M2qu0R01f6Ftldzy-OVLS0vCoi98Tegs95kSvzGpnMOHBGBqSTH_ek9bH8WA5zhu1nXYQYazVkdk5TexiXaqIOY9C143udwhvfVq9fKTp9S/s200/strawberry-small.jpg" /><br /><br />Nag mag alas-sais ng gabi ay nagpasya na akong umuwi. Sa pagkakataong ito ay kasama ko na ang dalawang kaibigan sa byahe. Hindi na kasing lungkot ng papunta ang naging karanasan ko, pero hindi parin maalis ang pagkamiss ko sa kanya.<br /><br />Pag-uwi sa bahay ay agad kong inabot sa aking asawa ang aking mga pasalubong isang garapon ng Good Shepherd’s Ube jam at isang kilong brocolli. Pero hindi niya ito pinansin. Nakita ko sa mata niya ang pagkamiss sa akin. Halos hatakin na raw niya ang oras sa pagdating ko. Hindi niya mapigilan na sabihin sa akin ang mga katagang<br /><br /><em>“Wag ka na ulit babalik sa Baguio ng mag-isa ha..”<br /></em><br />Para maibsan ang lungkot ng aking asawa ay minabuti kong ipagluto siya kinabukasan. Temang pang Baguio ang naging recipe ko ang Beef Session Road Brocolli at Good Shepherd’s Turon ang sumupresa sa kanya. <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXplN31QDS9fEYnXpuSpHCneIoFJGtLPEoynqToeRQ7UR8i_n7r385Q8cAobGnGgbJMPbSl8_SW_eCXP3TuacgxdOUIPGi8qtUGEKJGvifCPiA7glbU7TKXd9E-eUJoiJJkpDHVVz1WqJR/s1600-h/beef.JPG"><img style="MARGIN: 0px 10px 10px 0px; WIDTH: 320px; FLOAT: left; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5376441488008174770" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjXplN31QDS9fEYnXpuSpHCneIoFJGtLPEoynqToeRQ7UR8i_n7r385Q8cAobGnGgbJMPbSl8_SW_eCXP3TuacgxdOUIPGi8qtUGEKJGvifCPiA7glbU7TKXd9E-eUJoiJJkpDHVVz1WqJR/s320/beef.JPG" /></a></span></div><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIW4xkEkMly2sO6FjIzq7TcxiHopd5w6dvX2ZuIKDXoRGF8CuyFhu1nwFI73vUKDhiUXpq2DufeQom3C6KvFFRTz9gmYadeZlX41_kFIlaGVvv6J4Dp_2nrUF-bUsOIQ7NXu35O5GY80u3/s1600-h/turon.JPG"><img style="MARGIN: 0px 0px 10px 10px; WIDTH: 320px; FLOAT: right; HEIGHT: 240px; CURSOR: hand" id="BLOGGER_PHOTO_ID_5376441882940659282" border="0" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgIW4xkEkMly2sO6FjIzq7TcxiHopd5w6dvX2ZuIKDXoRGF8CuyFhu1nwFI73vUKDhiUXpq2DufeQom3C6KvFFRTz9gmYadeZlX41_kFIlaGVvv6J4Dp_2nrUF-bUsOIQ7NXu35O5GY80u3/s320/turon.JPG" /></a><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><div><span style="font-size:85%;">Nang matikman ang mga ito ay hindi niya mapigilan na sabihin sa akin ang mga katagang:<br /><br /><em>“Kelan ba balik mo sa Baguio?”</em></span><em> </em></div></div></div></div></div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-50577859222892485852009-08-04T22:21:00.002+09:002009-08-05T10:55:07.589+09:00A Love Poem<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggBvW0xRqovl9KDW6ee0E8UdZxB7CVp7xGtFV5goZVjFDSuPNm2unJbD4sPo3L3wfdGvlb3iZD5FBp-YW_ep_H2xv8Z0wUAQhgq7OCBrWU_z5UXMhsmhuITJQnfgX4NPZeRP__SDyHVECs/s1600-h/yellow+ribbon.jpg"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5366285785664425554" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 400px; CURSOR: hand; HEIGHT: 288px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEggBvW0xRqovl9KDW6ee0E8UdZxB7CVp7xGtFV5goZVjFDSuPNm2unJbD4sPo3L3wfdGvlb3iZD5FBp-YW_ep_H2xv8Z0wUAQhgq7OCBrWU_z5UXMhsmhuITJQnfgX4NPZeRP__SDyHVECs/s400/yellow+ribbon.jpg" border="0" /></a><br /><div><span style="font-size:85%;">Personal kong idolo si Cory. Kahit na pitong taon pa lamang ako noong naganap ang EDSA revolution ay narehistro sa isip ko mula noon ang larawan ng isang simpleng maybahay, na matapos mawalan ng asawa ay matapang na inalay ang sarili para sa kalayaan. Nang mapanood ako ng necrological sevice na itinanghal kahapon para sa kanya. Mas lalong tumaas ang respeto at paghanga ko sa itinuring kong idolo sa pamamahala at katatagan. </span></div><div><span style="font-size:85%;"></span><span style="font-size:85%;"></span> </div><div><span style="font-size:85%;">Ngayon ay pinili kong magsuot ng kulay dilaw. Ito ang paraan ko ng pakiki-isa sa buong bayan sa pag diriwang sa buhay ni Cory. Ang dilaw na naging simbolo ng laban niya noon, ay naging simbolo para sa akin ng wagas na pagmamahal. Sa pamilya, sa tao, sa bayan at sa Diyos. </span></div><div><span style="font-size:85%;"><br />Salamat President Cory!<br /><br /></div></span><br /><div><span style="font-size:85%;"><em>A Love Poem by Ninoy Aquino</em></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"><em></em></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"><em>I have fallen in love </em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>with the same woman three times;</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>In a day spanning 19 years</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>of tearful joys and joyful tears.</em></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"><em></em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>I loved her first when she was young,</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>enchanting and vibrant, eternally new.</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>She was brilliant, fragrant,</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>and cool as the morning dew.</em></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"><em></em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>I fell in love with her the second time;</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>when first she bore her child and mine</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>always by my side, the source of my strength,</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>helping to turn the tide.</em></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"><em></em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>But there were candles to burn</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>the world was my concern;</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>while our home was her domain.</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>and the people were mine</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>while the children were hers to maintain;</em></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"><em></em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>So it was in those eighteen years and a day.</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>’till I was detained; forced in prison to stay.</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>Suddenly she’s our sole support;</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>source of comfort,our wellspring of Hope.</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>on her shoulders felt the burden of Life.</em></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"><em></em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>I fell in love again,with the same woman the third time.</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>Looming from the battle,her courage will never fade</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>Amidst the hardships she has remained,</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>undaunted and unafraid.she is calm and composed,</em></span></div><div><span style="font-size:85%;"><em>she is God’s lovely maid.<br /></em></div></span>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com10tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-62527472334800416362009-07-24T17:26:00.000+09:002009-07-24T18:23:55.540+09:00Kablag! (A Very Tragic Story)<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhF2g-OmN5fEH9a5Gl9YxLGMo5igijXo-EZQ7UUW725Dsg3F_9RGg_6PcRjbe4P3A9GHgiuBcb8je4OJL66ly7PAURGdl63tzHPpTvBuLMAN0_-c5T9-_BPup_Eu6P3ZqWSElpy2mw60-r6/s1600-h/kblag.bmp"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5361953842255684002" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 253px; CURSOR: hand; HEIGHT: 320px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhF2g-OmN5fEH9a5Gl9YxLGMo5igijXo-EZQ7UUW725Dsg3F_9RGg_6PcRjbe4P3A9GHgiuBcb8je4OJL66ly7PAURGdl63tzHPpTvBuLMAN0_-c5T9-_BPup_Eu6P3ZqWSElpy2mw60-r6/s320/kblag.bmp" border="0" /></a><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;"></span></div><br /><div><span style="font-size:85%;">Simula noong isang linggo ay halos araw-araw na akong ginagabi sa trabaho. Pinaka-maaga na ang alas-nwebeng uwi. Noong Biyernes pa nga ay halos alas-dos ng madaling araw na ako naka-uwi. Ang hirap talaga sa tuwing mag kakaroon ng matinding problema, wala daw dapat masayang na panahon. Madalas nga ay daig ko pa ang doktor dahil 24/7 ay on-call.<br /><br />Noong Miyerkules ay hindi na masyadong malaki ang pressure sa trabaho. Kaya, excited akong makauwi ng maaga para naman makabawi sa ilang araw na nasagad ako sa trabaho. Alas-kwatro pa lang ng hapon ay gusto ko na mag impake pauwi, kahit na ala-singko pa ang uwian. Nang tumunog ang <em>chime</em> na hudyat na uwiaan na ay halos maiyak ako sa galak.<br /><br />Sinimulan kong baybayin ang daan pauwi sa aking tinutuluyang bahay. Magkahalong pananabik sa plato at kama ang nararamdaman ko. Sa daan pa lang ay iniisip ko na ang gusto kong kainin bago matulog. Dalawang kilometro bago sa aking tinutuluyan ay napansin ko ang isang mama na nakasakay sa bisikleta na mukhang hindi diretso ang takbo at pagewang-gewang na pumipedal. Dahil dito ay agad akong nag menor at binusinahan ang lalaki. Nang napansin ko na diretso na ang takbo niya ay agad akong nag overtake sa kanya.<br /><br /><em><strong>Kablag!!!</strong></em><br /><br />Isang kalabog ang sumunod kong narinig. Tumingin ako sa <em>side mirror</em> ng aking kotse, ngunit wala akong napansin. Ilang metro lang ang tinakbo ko ay napansin ko agad ang mga taong kumakaway. Dahil dito ay agad akong huminto. Tumingin sa likuran at bumungad sa akin ang isang lalaki na nakahandusay sa daan kasama ng kanyang bisikleta. Biglang nag-init ang aking mukha, kasabay ng sunod-sunod na kalabog ng aking dibdib.<br /><br /><em>“Nakabangga ako?”<br /></em><br />Maingat akong bumaba sa aking kotse. Magkahalong kaba, takot at awa ang bumalot sa akin. Kaba na hindi ko maipaliwanag. Takot sa mga taong nakapalibot sa nakahandusay na lalaki, at awa sa hitsura ng lalaki na hindi gumagalaw sa kanyang pagkakabagsak.<br /><br /><em>“Patay na yata.”<br />“Nabaggga mo!”</em><br /><br /><em>“Hi-hindi ko po alam. Nakalampas na ko sa kanya.”<br /></em><br />Nilapitan ko ang lalaking hindi parin gumagalaw. Tumingin ako sa paligid. Maraming miron tulad ng kadalasang eksena sa teleserye. Ang kulang na lang ay ang isang kamag-anak na lalapit, hahagulgol sa iyak. Unti-unting I-aangat ang ulo. Haharap sa mga nanonood at sisigaw ng:<br /><br /><em>“PAGBABAYARAN NYO LAHAT ITO!!!!!!”</em><br /><br />Hindi ako mapakali. Hindi ko malaman kung bubuhatin ko ba ng lalaki o tititigan ko lang siya. Naisip ko nga na I-<em>mouth to mouth</em> siya, pero hindi ako handa. Tumingin ako sa mga miron at nagbaka-sakali na may <em>willing</em>. Pero sabay-sabay silang tumalikod lahat at nag busy-busihan.<br /><br />Ilang minuto pa ay dumating ang mga baranggay. At ang mga pulis.<br /><br /><em>“Sino ang nakabangga?”</em><br /><br /><em>"Hindi ko po siya nabagga. Nakalampas na ko sa kanya ng marinig ko ang kalabog."<br /></em><br /><em>"Lisensya mo?"<br />"Dalin na sa ospital yan!"<br />"Sumama ka muna sa amin sa baranggay."</em><br /><br /><em>"Sandali po manong. May mga naka-witness po. Hindi ko po talaga nabangga."</em><br /><br /><em>"Totoo ba sinasabi niya? Sino ang nakakita."</em><br /><br />Sabay-sabay na namang tumalikod ang mga miron.<br />Nangingilid na ang luha ko ng isang ale ang sumigaw.<br /><br /><em>"Ako po!, nakita ko ang lahat. Wala po siyang kasalanan. Yung mama po ang kusang natumba! "<br /></em><br /><em>"Ano po ang pangalan nyo."</em><br /><br />"<em>Dory po, Dory Dumaguete."</em><br /><br />Gusto kong yakapin si Aling Dory nang marinig ko ang pagtatanggol niya sa akin.<br />Tumuloy parin kami sa baranggay kasama ang mga pulis. Pagkatapos ng ilang tanungan ay nagpasya ang pulis na pumunta sa ospital na pinagdalhan sa na aksidente, para dito kunan ng pahayag. Kabado ako ng papasok sa <em>emergency room</em>. Natatakot akong makita na wala pa ring malay o wala nang buhay ang lalaki.<br /><br />Pag pasok sa loob ay nadatnan namin ang lalaki na nakaupo sa higaan. May malay na, may gasgas sa mukha at sugat sa noo.<br /><br /><em>"Brod, mga pulis kami. Ano ba ang nag yari?"<br />“Boss, okay na ko..hik!, nahulog ako..hik!”<br />"Lasing ka ba?"<br />“Naka inon lang..hik..konti lang naman…hik!”<br />“E lasing ka pala e..hindi ka nabangga?”<br />“Hindi! Hik..semplang lang boss…hehehe”<br /></em><br />Gusto kong tuluyan ang lalaki ng marinig ko ang lahat. Bwiset na yun. Nag yelo ang buo ko katawan sa lamig habang pinagpapawisan mula kanina. Tapos, isang lasing lang pala na sumemplang ang lahat at ang malagim na trahedya.<br /><br /><strong>Moral of the story:<br /></strong><em>“Don’t drink and drive, while riding the bicycle. When you fall, don’t sleep. Others might think you’re dead.”</em></span></div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-5514004145700544245.post-37265076544295063592009-06-30T23:41:00.001+09:002009-07-01T17:06:54.656+09:00Wala Nang Hahanapin Pa<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5OI4DGPzxEBzPSN768OzrS7_BFyQXOflNvWRxcRgFrnEHxnL4QC29-iesYbTH11hLQ9CnLIipuMBQOfjnHulCcTJP3y1KZTni6xkDbIbGnacT1DGNRR-nq2alJsZzUcDkSkQ41jsiUkPt/s1600-h/wala_na.JPG"><img id="BLOGGER_PHOTO_ID_5353391638384307026" style="DISPLAY: block; MARGIN: 0px auto 10px; WIDTH: 83px; CURSOR: hand; HEIGHT: 200px; TEXT-ALIGN: center" alt="" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5OI4DGPzxEBzPSN768OzrS7_BFyQXOflNvWRxcRgFrnEHxnL4QC29-iesYbTH11hLQ9CnLIipuMBQOfjnHulCcTJP3y1KZTni6xkDbIbGnacT1DGNRR-nq2alJsZzUcDkSkQ41jsiUkPt/s200/wala_na.JPG" border="0" /></a><br /><div><span style="font-size:85%;">Naniniwala ako na sa lahat ng salitang mababasa sa webster dictionary ang babae ang pinaka mahirap ispelengin. Nagsasalita ako base sa aking obserbasyon at hindi sa impluwensiya ng napakaraming lalaking tulad ko na minsan na ring nagreklamo. Noong mga panahong natututo pa lang akong manligaw ng babae ay napansin ko na agad ang kakaibang karakter na taglay nila. Hindi ko ito lubusang maunawaan. May likas na masungit, likas na madaldal, likas na banidosa, likas na malambing, at likas na malaki ang hinaharap..na umasenso at umangat sa buhay.<br /><br />Iba ang asawa ko. Marami ang sang ayon sa akin na mga kakilala at kaibigan niya. Likas na mabait siya. Simpleng babae, walang masyadong luho, tahimik at mapagmahal. Kung iisa-isahin ko nga ang magagandang ugali na taglay niya ay malamang na maging 10 part series ang kwento sa blog ko. Pero ang hindi alam ng marami ay may ugali rin ang asawa ko na mahirap unawain at abutin ng karaniwang isipan.<br /><br />Mahirap hulihin ang gusto ng asawa ko. Kahit sa ang pinaka simpleng bagay tulad ng pagkain na gusto niyang kainin, lugar na gusto niyang puntahan o sa bagay na gusto niyang gawin wala kahit anong clue ang makukuha mo sa kanya. Tuwing tatanungin ko siya ay laging <em>“kahit ano”</em> ang isasagot sa akin. At sa oras naman na ako na ang nagdesisyon ay tatahimik lamang. Hindi ko tuloy malaman kung nagustuhan ba niya ang ginagawa ko para sa kanya o hindi na lang siya makapag reklamo.<br /><br />Nagtatrabaho ako sa isang kumpanya na piso tumpok ang dami ng babae. 7 is to 1 nga daw ang ratio ng babae sa lalaki dito. Kaya kahit na pito ang syota mo ay okay lang, may nakalaan parin para sa iba. Pitong taon narin ako dito, pero kahit minsan ay wala kahit isang Eva ang nagtagumpay na matukso ako. Pero kahit na maganda ang track record ko, ay hindi pa rin nagsasawa ang asawa ko na magtanong sa akin, kung wala ba talaga akong ibang nagugustuhan sa trabaho. Naiinis na tuloy ako, ano ba ang akala niya sa akin marupok at madaling mapa-amin?<br /><br /><em><span style="color:#ff0000;">Mayroon siyang estilong kanya lamang<br />Ang kanyang pagkababae ang dinadahilan<br />Pagsubok sa pag-ibig walang katapusan<br />‘Di naman daw nagdududa, naniniguro lang<br /></span></em><br />Nakasanayan na tuwing biyernes pagkatapos ng opisina ang magka-ayaan gumimik kasama ang mga katrabaho. Nakasanayan ko rin naman na magpaalam muna sa kanya bago ako sumama. Ayaw ko kasing pag awayan namin ang mga ganitong bagay. Umaga pa lang ay itetext o tatawagan ko na siya para ipaalam ang plano ko pagkatapos ng opisina. Mabilis naman siyang papayag. Sa oras na nasa gimikan na ako, every 5 minutes ay tumutunog ang celpon ko. Lahat kasi ng pwedeng itext ay itetext niya para kunin ang atensyon ko. <em>“Kumain ka na?”, “Hiwalay na pala si Hayden Koh at Vicky Belo”, Tumaas na naman pala ang presyo ng gasolina”. “Kinasal na pala si Ryan at Juday”, “Uuwi ka na ba?”, “Umiinom ka ba?”</em> at kung ano-ano pa. Bawal na hindi ako mag reply sa bawat text niya. Kapag hindi ako nag reply ay hindi na niya ako kakausapin buong magdamag. <em>“Siguro, nag eenjoy ka sa kandungan ng iba kaya hindi ka maka reply!!!!”</em><br /><br /><em><span style="color:#ff0000;">‘Di raw nagseselos ngunit nagbibilang<br />Nang oras ‘pag ako'y ginagabi<br />At biglang maamo ‘pag may kailangan<br />‘Pag nakuha na ikaw ay itatabi</span></em><br /><br /><em><span style="color:#ff0000;">‘Di magpapatalo ‘pag mayroong alitan<br />‘Di aamin ng mali, magbabagong-isip lang</span></em><br /><br />Ngayong buntis na ang asawa ko, katakot-takot na paalala ang narinig ko mula sa mga kaibigan.<br /><br /><em>“Dapat 'wag mo papagalitin yan”<br />“Dapat 'wag siya malulungkot”<br />“Ibibigay mo lahat ng gusto niya”<br />“Pagpapasensyahan mo lang.”</em><br /><br />Hindi naman mahirap para sa akin na gawin ang lahat ng ito. Ngayon pa nga lang ay napapansin ko na ang mga pagbabago sa asawa ko. Naging masungit siya at madaling mainis sa tuwing nagtatanong ako kung may masakit sa kanya, kada dalawang segundo. Ang kulit ko raw. Ang paghahanap niya sa mga bagay o pagkain na wala sa bahay, at kapag naman binili ko na ay ayaw nang kainin. Ang mas madalas niyang paglalambing sa akin at ang lalong dumalas pa na pagtatampo sa tuwing hindi ako sang-ayon sa gusto niya.<br /><br />Ito ang katotohanan sa aming buhay bilang mag-asawa. Maraming bagay at ugali pa rin ang hindi namin maintindihan sa bawat isa. Pero ang mga bagay na ito ang mahahalagang sangkap na bumubuo sa aming dalawa. Bawat araw na dumadaan ay simpleng buhay na puno ng saya at pagmamahal.Ang bawat ugali, kilos, tingin at galaw niya ang dahilan ng paghanga at pagmamahal ko sa kanya. Ang pinaka importante sa lahat, ang buhay at pagkatao niya ang siyang bumubuo sa buhay at pagkatao ko.<br /><br /><em><span style="color:#ff0000;">Ewan ko ba ngunit kahit ganyan siya,<br />Minamahal ko siya, wala nang hahanapin pa<br />Kahit ano'ng sabihin ng iba, sinasamba ko siya,<br />Minamahal ko pa, walang kaduda-duda,<br />Wala nang hahanapin pa</span></em> </span></div><div><span style="font-size:85%;"><br /></span><span style="font-size:78%;"><em>Wala Ng Hahanapin Pa by Apo Hiking Society</em></span></div>Roninkotwohttp://www.blogger.com/profile/03577320173530153976noreply@blogger.com10