"Sa may bahay ang aming bati,meri krismas, nawawalhati."
Isang batang babae na nasa edad na pito, may payat na pangangatawan, at madungis na damit ang tumapat sa FX na sinasakyan ko pauwi ng Bulacan ng matraffic ito sa EDSA. Gamit ang dalawang bato bilang instrumento, habang bitbit ang ilang pirasong sampaguita ay sumasabay ang kanyang paos na tinig sa isang awiting pamasko na matamlay niyang inaawit. Bagamat tulog ang katawan ko noon dahil sa pagod ay unti-unting nagising ang diwa ko at napatingin sa batang umaawit. Nasalamin sa mata ng bata ang aking ala-ala sa tuwing sasapit ang pasko noong ako ay halos kasing edad niya.
Pasko ang paboritong araw ko sa buong taon, mas excited ako dito kesa sa bertdey o showbiz anniversary ko. Marami kasing masasayang karanasan sa buhay ko ay naganap sa panahon ng kapaskuhan. Hindi kami mayaman, pero hindi rin naman salat sa mga bagay na kailangan para mabuhay. Ang tatay ko ay isang mananahi at ang nanay ko naman ay isang mabuting maybahay. At ang kinikita nila ay sapat lang para ilaan sa pag-aaral naming apat na magkakapatid. Bagamat lumaki ako na hindi sagana sa mga laruan, pagkain o magarang damit, ay busog na busog naman sa pangaral ng magulang at pagmamahal ng buong pamilya.
Pagkatapos pa lang ng undas ay excited na akong nilalanghap ang simoy ng pasko. Si tatay ang madalas na nag-aayos ng aming bahay tuwing sasapit ang ganitong panahon. Pero hindi siya bumibili noon ng mamahaling parol o malaking krismas tree. Gamit lang ang kanyang tiyaga at abilidad ay nakakagawa siya ng mga tulad nito ng hindi gagastos ng malaki. Hindi ko makakalimutan noon ang aming krismas tree na ginawa ni tatay mula sa sinulid. Gamit ang bilog na plywood bilang base, na pinai-kutan ng pakong bakya at tinukuran ng kawayan sa gitna kung saan itatali ang sinulid mula sa tuktok hanggang sa base paikot ng paikot hanggang mapuno at mag korteng cone. Pag naitayo na ay sasabitan niya ng mga kendi tulad ng stork, mentos at white rabbit. Ilang segundo lang ang itinatagal ng buhay ng mga kending nakasabit dito, dahil agad namin itong sinusungkit. Kapag nakita ito ni tatay ay hihingin niya sa amin ang mga balat ng kendi at papalitan ng bato ang laman nito at isasabit muli. Kay tatay ko natutunan ang innovation!
Simbang gabi ang isa sa pinaka-hihintay ko tuwing pasko. Kahit na mahirap gumising o manigas ang katawan ko sa lamig ay hindi ko ito pinapalampas. Tulog pa ang manok ay ginigising na ako ni nanay para maligo. Pag dating sa banyo ay dadamhin k0 muna ang lamig ng tubig na kasing lamig ng yelo. Dahil sa takot akong sipunin at importante sa akin ang kalusugan (takot sa tubig..palusot pa!) ay wiwisikan ko lang ang mukha ko at babasain ang buhok at lalabas na ng banyo. Magagalit si nanay dahil mapapansin niya na hindi ako naligo, nakita niya kasi na hindi naalis ng wisik ng tubig ang mga muta sa mga mata ko.
Hindi mawawala ang exchange gift sa aming pamilya tuwing pasko, dahil tradisyon na ito. Nagsimula ito noong nasa grade 1 ako, at pinagpapatuloy hanggang ngayon. Noong una ay anim lamang kami na kasali dito, pero ngayon ay labing-walo na mula ng mag-asawa kaming lahat at magkaroon ng mga pamangkin. Natatandaan ko pa ang unang exchange gift namin sa bahay. Si nanay ang nabunot ko, at dahil alam ko na pangarap niya noon ay makatanggap ng grocery sa pasko ay pinilit kong tuparin ito. Mula sa sari-sari store ay naghanap ako ng kakasya sa pera ko. Dahil sa liit ng budget ,ay isang lata ng tomato sauce lang ang nabili ko. Nang ibigay ko ito kay nanay ay nakita ko ang saya sa mukha niya. Hinalikan ko siya at pinangko sa sarili ko na darating din ang panahon na maibibigay ko ang simpleng hiling ng nanay ko. At ngayon, kahit hindi pasko ay tinupad ko ito, buwan-buwan...(maririnig ang theme song ng wish ko lang).
Kahit mahirap ang buhay at nauubos ang pera sa pag-aaral naming magkakapatid ay hindi pinapalampas ng mga magulang ko ang noche buena. Ito ang pagkakataon na sama-sama kaming nag-aantay na sumapit ang alas-dose at sabay-sabay magpapasalamat sa lahat ng mga biyayang natanggap sa buong taon. Atat ako tuwing malapit na ang noche buena, madalas ang sulyap ko sa wall clock at naiinip sa takbo ng mga kamay nito. Excited kasi akong makakain ng spaghetti ng nanay ko. Ngayon nga na marunong na akong magluto ng ravioli o tortellini ay hindi parin nito kayang pantayan ang spaghetti gawa ni nanay. Pagpatak ng alas dose ay yayakapin namin ang bawat isa, hahalik at babati ng isang maligayang pasko. Iba talaga ang saya kapag kasama ang pamilya tuwing pasko, ang lamig ng panahon ay napapalitan ng init ng pagmamahalan.
Binaba ko ang bintana ng FX at inabot sa batang nagkakaroling ang limang pisong barya na nasa bulsa ko. Wala kahit anong reaksyon akong nakita sa mukha niya, wala man lang kahit "thank you!". Sinara ko ang bintana at muling pinikit ang mata para ituloy ang na-istorbong tulog. Ilang sandali pa ay narinig kong kinakatok niya ang bintana ng fx sa bahagi ko. Inis akong sumenyas na wala na akong ibibigay subalit patuloy parin ang bata sa pagkatok. Para tumigil ay ibinaba ko ulit ang bintana at dinukot ang piso na natitirang barya sa bulsa ko. Hindi ko pa man kumpletong naibababa ang bintana ay nagulat ako ng iabot sa akin ng bata ang dala niyang sampaguita. Halos malusaw ang puso ko ng abutin ko ang sampaguita at isang matamis na ngiti mula sa bata ang aking nasilayan. Bago pa man ako makapagsalita kahit man lang "thank you" ay tumakbo na siya papalayo at lumipat sa katabing sasakyan.
"We wish you a meri krismas
we wish you a meri krismas
we wish you a meri krismas
and a hapi new year! "
Ayon sa DSWD may halos 1.2 million na bata sa lansangan ngayon sa Pilipinas ang walang magulang. At sabi ng UNICEF, 12 million children die every year largely due to malnutrition sa buong mundo. Ibig sabihin, sa bawat minuto, sampung bata ang namamatay dahil sa kawalan, hindi lang ng pagkain, kundi kawalan ng pagmamahal at pamilyang nag-aaruga. Biglang sumagi sa isip ko ang dahilan kung bakit masaya ang bawat pasko ko. Ito ay dahil sa mga biyayang natatanggap ko mula sa dakilang may kaarawan tuwing pasko. Mga biyayang wala ang ibang bata, ang biyaya ng buhay, pagmamahal at pamilya.
Ito ang buong larawan ng Pasko. Totoong may napakadakilang dahilan upang magbunyi at magdiwang. Ngunit totoo ring maraming mga tao ang nalulugmok sa sari-saring pasanin, pasakit at kawalan. Paano ang pasko ng mga walang kasama sa buhay? Paano ang pasko ng mga walang bahay? Paano ang pasko ng mga walang pamilya?
At ito rin marahil ang hamon sa ating mga hindi masyadong nagdurusa ngayong kapaskuhan. Paano nga ba ipakikilala ang langit sa lupa, ang luwalhati sa dalamhati, ang kaalwan sa kawalan.
Nawa ay maging maligaya ang pasko nating lahat.
Pagkatapos pa lang ng undas ay excited na akong nilalanghap ang simoy ng pasko. Si tatay ang madalas na nag-aayos ng aming bahay tuwing sasapit ang ganitong panahon. Pero hindi siya bumibili noon ng mamahaling parol o malaking krismas tree. Gamit lang ang kanyang tiyaga at abilidad ay nakakagawa siya ng mga tulad nito ng hindi gagastos ng malaki. Hindi ko makakalimutan noon ang aming krismas tree na ginawa ni tatay mula sa sinulid. Gamit ang bilog na plywood bilang base, na pinai-kutan ng pakong bakya at tinukuran ng kawayan sa gitna kung saan itatali ang sinulid mula sa tuktok hanggang sa base paikot ng paikot hanggang mapuno at mag korteng cone. Pag naitayo na ay sasabitan niya ng mga kendi tulad ng stork, mentos at white rabbit. Ilang segundo lang ang itinatagal ng buhay ng mga kending nakasabit dito, dahil agad namin itong sinusungkit. Kapag nakita ito ni tatay ay hihingin niya sa amin ang mga balat ng kendi at papalitan ng bato ang laman nito at isasabit muli. Kay tatay ko natutunan ang innovation!
Simbang gabi ang isa sa pinaka-hihintay ko tuwing pasko. Kahit na mahirap gumising o manigas ang katawan ko sa lamig ay hindi ko ito pinapalampas. Tulog pa ang manok ay ginigising na ako ni nanay para maligo. Pag dating sa banyo ay dadamhin k0 muna ang lamig ng tubig na kasing lamig ng yelo. Dahil sa takot akong sipunin at importante sa akin ang kalusugan (takot sa tubig..palusot pa!) ay wiwisikan ko lang ang mukha ko at babasain ang buhok at lalabas na ng banyo. Magagalit si nanay dahil mapapansin niya na hindi ako naligo, nakita niya kasi na hindi naalis ng wisik ng tubig ang mga muta sa mga mata ko.
Hindi mawawala ang exchange gift sa aming pamilya tuwing pasko, dahil tradisyon na ito. Nagsimula ito noong nasa grade 1 ako, at pinagpapatuloy hanggang ngayon. Noong una ay anim lamang kami na kasali dito, pero ngayon ay labing-walo na mula ng mag-asawa kaming lahat at magkaroon ng mga pamangkin. Natatandaan ko pa ang unang exchange gift namin sa bahay. Si nanay ang nabunot ko, at dahil alam ko na pangarap niya noon ay makatanggap ng grocery sa pasko ay pinilit kong tuparin ito. Mula sa sari-sari store ay naghanap ako ng kakasya sa pera ko. Dahil sa liit ng budget ,ay isang lata ng tomato sauce lang ang nabili ko. Nang ibigay ko ito kay nanay ay nakita ko ang saya sa mukha niya. Hinalikan ko siya at pinangko sa sarili ko na darating din ang panahon na maibibigay ko ang simpleng hiling ng nanay ko. At ngayon, kahit hindi pasko ay tinupad ko ito, buwan-buwan...(maririnig ang theme song ng wish ko lang).
Kahit mahirap ang buhay at nauubos ang pera sa pag-aaral naming magkakapatid ay hindi pinapalampas ng mga magulang ko ang noche buena. Ito ang pagkakataon na sama-sama kaming nag-aantay na sumapit ang alas-dose at sabay-sabay magpapasalamat sa lahat ng mga biyayang natanggap sa buong taon. Atat ako tuwing malapit na ang noche buena, madalas ang sulyap ko sa wall clock at naiinip sa takbo ng mga kamay nito. Excited kasi akong makakain ng spaghetti ng nanay ko. Ngayon nga na marunong na akong magluto ng ravioli o tortellini ay hindi parin nito kayang pantayan ang spaghetti gawa ni nanay. Pagpatak ng alas dose ay yayakapin namin ang bawat isa, hahalik at babati ng isang maligayang pasko. Iba talaga ang saya kapag kasama ang pamilya tuwing pasko, ang lamig ng panahon ay napapalitan ng init ng pagmamahalan.
Binaba ko ang bintana ng FX at inabot sa batang nagkakaroling ang limang pisong barya na nasa bulsa ko. Wala kahit anong reaksyon akong nakita sa mukha niya, wala man lang kahit "thank you!". Sinara ko ang bintana at muling pinikit ang mata para ituloy ang na-istorbong tulog. Ilang sandali pa ay narinig kong kinakatok niya ang bintana ng fx sa bahagi ko. Inis akong sumenyas na wala na akong ibibigay subalit patuloy parin ang bata sa pagkatok. Para tumigil ay ibinaba ko ulit ang bintana at dinukot ang piso na natitirang barya sa bulsa ko. Hindi ko pa man kumpletong naibababa ang bintana ay nagulat ako ng iabot sa akin ng bata ang dala niyang sampaguita. Halos malusaw ang puso ko ng abutin ko ang sampaguita at isang matamis na ngiti mula sa bata ang aking nasilayan. Bago pa man ako makapagsalita kahit man lang "thank you" ay tumakbo na siya papalayo at lumipat sa katabing sasakyan.
"We wish you a meri krismas
we wish you a meri krismas
we wish you a meri krismas
and a hapi new year! "
Ayon sa DSWD may halos 1.2 million na bata sa lansangan ngayon sa Pilipinas ang walang magulang. At sabi ng UNICEF, 12 million children die every year largely due to malnutrition sa buong mundo. Ibig sabihin, sa bawat minuto, sampung bata ang namamatay dahil sa kawalan, hindi lang ng pagkain, kundi kawalan ng pagmamahal at pamilyang nag-aaruga. Biglang sumagi sa isip ko ang dahilan kung bakit masaya ang bawat pasko ko. Ito ay dahil sa mga biyayang natatanggap ko mula sa dakilang may kaarawan tuwing pasko. Mga biyayang wala ang ibang bata, ang biyaya ng buhay, pagmamahal at pamilya.
Ito ang buong larawan ng Pasko. Totoong may napakadakilang dahilan upang magbunyi at magdiwang. Ngunit totoo ring maraming mga tao ang nalulugmok sa sari-saring pasanin, pasakit at kawalan. Paano ang pasko ng mga walang kasama sa buhay? Paano ang pasko ng mga walang bahay? Paano ang pasko ng mga walang pamilya?
At ito rin marahil ang hamon sa ating mga hindi masyadong nagdurusa ngayong kapaskuhan. Paano nga ba ipakikilala ang langit sa lupa, ang luwalhati sa dalamhati, ang kaalwan sa kawalan.
Nawa ay maging maligaya ang pasko nating lahat.
6 comments:
hello lloyd, thank you for visiting my blogspot =) keep up the good work. nag-eenjoy ako sa mga entries mo.
Dra, salamat! parte na ng start up ng PC ko ang pagbisita sa blogspot mo. Meri Krismas!
dapat pla minsan informative dn ang mga entries noh? hhmm..
Oo chyng, at minsan nagpapa-awa din, baka may kumagat at magbigay ng donasyon.(Tumatanggap po ako ng donasyon in cash and in kind)
Pag pasko mas lalo dumadami street children. May nakita pa ko minsan, magkapatid yata, 7 yrs old tapos karga nya kapatid nya na parang 3 months old palang. Sobrang nakaka-awa.
Totoo yun kapatid na karen. Pero ang iba sa kanila ay may mga magulang at minsan ay sila pa ang nagtuturo sa mga ito sa ganoong gawain. Tunay na nakakapagkabagabag!
Post a Comment