Swerte ka ba?

Pag-swerte ka daw sa sugal, lotto, binggo, sakla o raffle ay malas ang lablyf? Ito ang paniniwala ko mula noon na nabago sa isang iglap. Krismas party ng aming kumpanya noong Linggo, ay ginanap sa Ninoy Aquino Stadium. Alas-tres ang simula ng programa at bago pa mag ala-una y medya ay umalis na ako ng bahay. Galing pa kasi ako ng bulacan at dahil sa wala ng shuttle doon ay nag commute ako papunta sa lugar. Sa maynila ako nag kolehiyo, pero sa pagkakataong ito ay bigla akong nalito kung saan ang Ninoy Aquino Stadium. Bigla ko kasing naisip ang Rizal Memorial Stadium na nagpagulo ng utak ko. Pareho kasing sa maynila matatagpuan ang dalawa, pareho pang hango sa pangalan ng bayani na idol ko, at pareho pang staduim. Basta ang alam ko lang ay isa dito ay sa Vito Cruz at isa naman ay sa tapat ng Harrison Plaza. SWERTE at nag reply agad si Chyng ng i-text ko si Jeric kung saan ang lugar. At tama ang hinala ko, ito nga ang nasa tapat ng Harrison Plaza na peyborit tambayan namin noon.

Saktong alas tress ay nasa lugar na ako. Dali-dali akong tumakbo sa gate para makipag- unahan sa pagpasok. Hanggang sa makasabay ko ang dalawa pang empleyado na parehong babae at nagmamadali rin. Dahil sa kanilang pagmamadali ay biglang natisod ang isa at nadapa habang hila nito pagbagsak ang kasama. Kaya mistulang stampede sa ultra ang itsura nilang dalawa pagkatapos. SWERTE at malayo pa ako sa kanila ng maganap ang trahedya at hindi ako nadamay. Mabuti nalang at walang nasawi sa pangyayari. Galos at kaunting lukot sa damit lamang ang tinamo ng mga biktima, kung kaya agad naman silang nakatayo.Nang makapasok ako sa loob ng stadium ay hindi na ako nagulat sa nakita. As usual, puno ang stadium sa dami ng empleyado ng Hitachi. Ayon sa bilang, mahigit 3,700 ang dami ng empleyado na nasa stadium ng mga oras na iyon. Kaya naman sa bubong na lang ang pwede kong pwestuhan kung gusto kong makapasok sa loob. SWERTE, dahil isang kaibigan (Si Amore) ang nakakita sa akin at dali-dali akong tinawag. Dahil sa kanyang koneksyon sa baba at diskarte ay nakakuha kami ng pwesto sa harap ng stage. As in sa harap, mga tatlong silya lang ang layo mula sa butas ng ilong ng mga performers. O di ba? Nasa VIP area na kami sa isang iglap.

Nagsimula ang programa sa isang paunang salita mula sa aming presidenteng hapon. Noong una ay tahimik lamang ang lahat at pinakikinggan ang bawat sinasabi nito. Walang humihinga, lahat ay nakatutok at pare-pareho ng hinihintay na marinig. Hanggang isang anouncement ang bumasag sa katahimikan ng lahat. SWERTE ng ipahayag niya na makaka-tanggap ang lahat ng bonus. Hiyawan ang lahat, ang iba ay tumili, meron nagwala, na-ihi sa salawal at meron din tumalon mula sa bleacher hanggang lower box. Kapag tungkol talaga sa pera ang usapan ay makakalimot ang lahat kahit siguro Akon pa ang katapat.

Matapos maka recover sa narinig na bonus ay muling nanumbalik ang party mood ng lahat. Hanggang isang dagundong na naman ang narinig ng isa-isang nag-datingan ang mga special guests. May malupit sa sayawan, malupit sa hosting, malupit sa kagandahan, malupit sa kantahan at walang lupet. Pero gusto kong samantalahin ang pagkakataon na ito para purihin ang lupet ng street boys! Sobra akong napabilib. Hindi ako mahilig sumayaw pero noong sila na ang nag perform ay bigla akong napatili. Ewan ko, hindi ko napigilan ang sarili ko, kusang umakyat ang tili sa aking diaphram at inilabas ng aking lalamunan. SWERTE at lahat ng katabi ko ay tumitili din, kaya hindi ako nahalata.

Ang lupet ng Street boys!

Sayang at hindi niya sinama si Ate Vi na idol ko.

Maganda sya at crush ko siya, kaya hindi ko pupunahin ang performance nya.

Malupit sa kantahan.

(Sadyang hindi ko na sinama ang isa pang guest, wag nalang sayang ang space..hehehe)

Hanggang sa dumating ang SWERTEng hindi ko inaasahan. Mula ng magkaroon ako ng malay sa mundong ibabaw ay hindi pa ako nakaranas manalo sa kahit anong raffle. Mapa-raffle man sa eskwela, raffle sa perya, sa baranggay, department store, sari-sari store o kahit pa-raffle ng Tide sa Eat Bulaga ay sinalihan ko pero bokya parin. Sinimulan ang raffle sa pag-bunot ng mga minor prices. Isang babae sa tabi ko ang nag-titili at sinabunutan ang katabi niya sa tuwa at buong lakas siyang nagsisisigaw na parang apo ni Sisa ng marinig ang pangalan niya na unang binunot. Ganoon niya kailangan ang premyo na iyon na pwede na siyang sumulat ng autobiography dahil sa makulay na pangyayaring iyon sa buhay niya. Ilang sandali pa ay tumakbo na siya papalapit sa lugar kung saan makukuha ang mga prices. At ng bumalik siya ay bitbit na niya ang kettle na kanyang napanalunan. Muntik ng dumugo ang anit ng katabi niya ng dahil lamang sa kettle na iyon. Nagpatuloy ang raffle habang ako ay abala sa pagkuha ng mga pictures ng kisame, silya, poste at spot light sa loob ng stadium. Hanggang sa marinig ko ang pangalan ko na tinawag. Bigla akong nawala sa sarili, siguro ay kung hindi ako nahiya sa eskandalong ginawa ng unang nanalo ay malamang na ganoon din ang nagawa ko. Lumapit ako sa claim station na wala akong idea kung ano ang napanalunan ko.

Staff: Sir, ano po napanalunan nyo?

Lloyd; Ah e, Ipod 60 Gig?

Staff: Sir, minor prices palang po ang na draw.

Lloyd: Ah ganun ba, hindi ba pwedeng Ipod nalang?. (Sabay dukot sa bulsa at abot ng 500). Eto, pang meryenda mo.

Staff: Sinusuhulan nyo ba ako!!!?

Lloyd: Hindi naman sa ganun.

Staff: Eto po, grocery basket worth 1,100 pesos ang napanalunan nyo!(sabay abot ng isang basket na umaapaw).

Lloyd: Arg! (bigat)

Pagbalik sa upuan ay tinitigan kong mabuti ang basket na napanalunan ko na parang lab at persayt. Ganito pala ang pakiramdam ng manalo sa raffle. para kang tumuntong sa ulap at may mga anghel na umiihip ng trumpeta sa saliw ng tugtuging papaya dance. Naging masaya ang buong gabi ko at naka-patong parin sa ulo ko ang tanda ng swerte. Nang mapadaan ako sa Lotto station ay inisip ko ring tumaya pero sarado na, sayang ang pagkakataon. Malamang kasi ay bumalik na sa normal ang aura ko kinabukasan. Agad kong tinext si Grace at ang nanay ko na ang balita ko ay nagrosaryo pa para manalo ako ng appliance showcase worth 40,000 pesos o ang grand price na 100,000. Pero hanggang grocery basket lang ang inabot ng swerte ko sa ngayon at ito ay labis ko nang pinag-papasalamat.