May Trabaho Ka!

Isang classified adds ng Manila Bulletin ang nakita kong binabasa ng katabi ko sa FX. Seryoso ang lalaki sa pagsipat sa bawat pahina ng dyaryo, habang tagaktak ang pawis sa kanyang noo, na hindi kayang pawiin ng aircon sa likod ng FX. Paminsan minsan ay tumitingin siya sa kanyang relo na parang may oras na hinahabol. Dahil sa suot niyang kupas na long sleeve at sa envelop na naka-ipit sa kanyang kili-kili ay mukhang isa siya sa apat na milyong Pilipino ngayon na walang trabaho.

January 2002 ng nagsimula ako humanap ng trabaho. Dahil sa kursong tinapos ko at sa pagpasa ko bilang isang propesyonal na engineer ay ramdam ko ang laki ng expectation ng bawat taong nasa paligid ko. Kaya naman ito ang naging dahilan kung bakit tumaas din ang expectation ko sa sarili ko. Sa una ay naging mapili ako sa aaplyang trabaho. Kung hindi ko kilala ang kumpanya, at kung maliit lang ang lathala nito sa pahina ng diaryo ay hindi ko ito pinapansin. Ang hanap ko ay ang mga higanteng telecomminication company at TV network sa bansa. Minsan ay isang malaking network company sa bansa ang nagbukas ng lathala na nagangailangan ng engineer. Hindi ko pinalampas ang pagkakataon na ito at agad akong pumunta sa lugar bitbit ang aking resume at ang artistahing arayb. Nang makarating ako sa lugar ay nanlaki ang mata ng makitang mas mahaba pa sa pila ng pera o bayong ang dami ng aplikante. Dahil dito ay hindi ko na pinilit na pumila na noon ay nasa NLEX na ang dulo. Umuwi akong luhaan at kinalimutan na ang pangarap na madiskober at maging matinee idol.

Dumaan ang ilang buwan at patuloy parin ako sa paghahanap ng trabaho. Unti-unti nang bumaba ang aking kumpyansa kasabay ng pagnipis ng swelas ng sapatos ko. Hanggang sa tuluyan ko nang sinuko ang pangarap. Naisip ko na kahit anong trabaho ay papatusin ko na. Matapos lang ang walang hanggang exam at interview na hindi ko naman pinapasa.

Isang trabaho sa Ortigas ang unang nagbigay sa akin ng pagkakataon. Isa itong telecom company na pag-aari ng isang kilalang businessman sa bansa. Halos lumuha ako sa saya ng ibigay sa akin ang trabaho. Sa unang araw ay agad akong kinausap ng supervisor ng kumpanya. Dito ay isinaad niya ang mga responsibilidad ko at ang mga kailangan kong gawin. Dahil sa fresh graduate ako ay kailangan ko daw munang isabak sa training. Kaya naman, isang buwan daw muna akong dadaan sa training at ito ay nangangahulugan na hindi muna ako tatanggap ng sweldo. Pero meron daw akong tatagapin na 150 pesos araw-araw bilang allowance. Kahit alam ko na lugi ako sa offer ng banker ay nag deal parin ako. Wala ng urungan sa kin ito! Ayaw ko nang bumalik sa maghapong pag hahanap ng trabaho. Madali akong natuto sa mga kailangan kong gawin. Natutunan ko sa trabahong ito ang pag-akyat sa poste para magkabit ng kable ng telepono, mag wiretap sa mga hindi kilalang tao at lumibot sa buong Metro Manila upang hanapin ang mga subscriber ng telepono. Isang linggo pa lang ay natutunan ko nang gawin ang lahat ng kailangan kong malaman. Pero pinilit ko parin tapusin ang napag-usapan na isang buwang training. Halos umuuwi akong pamasahe lang ang laman ng bulsa at kahit burger sa Jolibee para pamatid ng gutom ay hindi ko mabili. Madalas kong binubulong sa sarili ko na darating din ang araw na magbubunga ang lahat ng hirap na ito. Natapos ang isang buwan at umasa ako na magiging ganap na empleyado na ng kumpanyang pinapasukan. Hanggang sa kausapin akong muli ng supervisor.

Supervisor: Lloyd, maganda ang performance mo. Pero, sa ngayon ay wala pang bakante para sa position na ibibigay ko sayo. Kaya, gusto kong i-extend and training mo ng isa pang buwan.

Nagpintig ang tenga ko sa narinig. Hindi ko alam kung nakikipag lokohan lang sa akin ang kaharap o talagang may plano siya na lokohin ako. Sa oras din na iyon ay nagpasya akong magresign at hindi na muling bumalik. Kinabukasan ay isang text message ang nareceive ko mula sa kanya.

"Nde n b tlga magbabago isip mo? Lalabas kami mamaya, kakain sa Mcdo after work, sgot ko"

Natawa na lamang ako at hindi na nagreply. Hindi kasi ang Mcdo ang makakapagpabago ng isip ko, Jollibee..

Mula noon ay nagsimula na naman ang pakikipagsapalaran ko sa buhay. Pero sa pagkakataong ito ay mas mabilis ang naging tugon sa aking kapalaran. Dalawang linggo lang ay agad na akong nakakuha ng kapalit sa trabahong iniwan ko. Isa itong kilalang appliance company sa bansaa, na ang opisina ay matatagpuan sa Ayala. Service Engineer ang posisyong inaplayan ko, at may pa uniporme pa. Dama ko na sana ang pagiging engineer dahil sa posisyon. Pero nabago ang lahat ng isabak na ako. Wala akong ginagawa kundi ang maglinis ng mga photo copier machine o mas kilala sa tawag na Xerox. Bawat building sa Ayala ay ginagalugad ko, bitbit ang mga gamit sa paglilinis ng toner. Mistulang taong grasa na ako pagkatapos kong maserbisan ang tatlong building at sampung building pa ang kota ko. Hindi ko sinukuan ang ganitong trabaho. Para sa akin, ay parte parin ito ng paghubog sa aking kakayahan. Kung sa eskwela ay hinasa ang isip ko. Ang mga trabaho namang ito ang naghasa ng aking tatag na abutin ang pangarap.

Tatlong buwan akong tumagal sa trabahong iyon. Wala naman akong balak umalis, subalit isang pagkakataon ang lumapit sa akin. Ito ay ng makapasok ako sa Hitachi. Malaki ang kaibahan ng kumpanyang ito sa mga una kong napasukan. Dito kasi ay sa loob ng opisina ang aking working area at hindi sa labas at init ng araw. Dito rin ako unang nagkaroon ng sariling office table at sariling kompyuter. Una akong na-assign bilang Supplier Quality Engineer. Malaki ang pressure ng trabahong ito, pero ito ang trabahong naghubog sa akin at muling nagbalik ng tiwala sa sarili. Bilang isang Supplier Quality Engineer kasi, kailangan siguraduhin na ang bawat Supplier na nagpapasa ng kanilang produkto sa amin ay nasa mataas na kalidad. Mahirap pero masaya ang bawat karanasan ko sa trabahong ito. Hanggang ngayon nga ay namimiss ko parin ang mga bagay na ginagawa ko. Lalo na ang pagpunta sa mga supplier para mag audit mapa dito man sa Pilipinas o ibang bansa. Dito ako nagkaroon ng tyansang malibot ang South East Asia ng libre...

Noong nakaraang taon ay nagbago ng direksyon ng aming kumpanya. Dahil dito ay inilipat ako sa ibang responsibilidad. Ito ay ang pagiging Process Engineer. Mas malaki ang pressure na naramdaman ko sa posisyon na ito. Halos wala na nga akong matatawag na restday dahil laging on-call. At dapat ay handa ka sa lahat ng aksyon. Hindi naging madali ang ilang buwan ko sa posisyon na ito. May mga pagkakataon na gusto ko ng sumuko, pero iniisip ko parin na parte lang ito ng trabaho. Hindi perpekto ang kumpanyang pinapasukan ko. At aaminin ko na may mga pagkakataon na nag-iisip ako na subakang humanap ng ibang oportunidad upang lalong mapa-unlad ang aking kakayahan. Pero hanggang ngayon ay patuloy parin na hinaharap ang kapalaran sa kumpanyang ito.

Noong April 1, 2008 (April Fools Day) ay opisyal akong na promote bilang isang Unit Manager. Inakala ko tuloy noong una na niloloko lang ako. Pero opisyal ko itong narinig sa aking Manager at doon pa lang ako napaniwala. Magkahalong emosyon ang agad kong naramdaman. Natakot ako dahil hindi ako handa sa masmalaking responsibilidad. Pero natuwa ako sa tiwalang muling ibinigay sa akin ng kumpanya.

Kung ka-gwapuhan ko ang basehan sa aking natanggap na promotion at wala na akong magagawa. Pero pipilitin ko parin na magampanan ang panibagong hamon na inatas sa akin. Para sa mga nagtitiwala, sa aking pamilya at sa sarili.

(Sa mga humihingi ng blow-out, maliit parin ang sweldo ko, nadagdagan lang ng trabaho..)