Salamat 2009

2009. Isang makabuluhang taon para sa akin. Kung ilalarawan ko nga ang taong ito, ito na marahil ang pinaka kumpletong taon sa buhay ko. Bawat aspeto ng buhay ay naramdaman ko at nagdulot sa akin ng aral.

Lungkot.
Unang buwan palang ng taon ay sinalubong na agad ako ng isang trahedya. Bagamat halos isang taon na ang nakakalipas ay sariwa pa rin isip ko ang bawat pagtangis at luha na nasaksihan ko.Isang ina na nawalan ng anak. Ang pag panaw ni VJ ay nagbukas ng isang malinaw na realidad sa akin . Dito ako muling umiyak, nasaktan at naulila. Isang pinsan, kaibigan at simpleng kaharutan ang tuluyan ng pumanaw. Pero isang malalim na pang-unawa sa tunay na halaga ng buhay ang iniwan niya.

Takot.
Kalahati na ng taon ang nakalipas ng isang nakakatakot na pangyayari ang hindi ko inasahan. July 2009 ng isang lalaki ang humandusay ng madaanan ng kotseng minamaneho ko. Halo-halong kaba ang bumalot sa isip ko. Nang makita ko na hindi kumikilos ang lalaki, ay naisip ko na maaring napatay ko siya. Nang dalhin ako ng mga tanod sa baranggay, at ng kausapin ako ng mga pulis, ay halos tumigil ang pagtibok ng puso ko. Nanginginig ang buong katawan ko, habang iniisip ko ang maaaring magyari sa akin. Ngunit ang takot na ito ay natabunan ng pag hanga, ng isang simpleng ale ang nanindigan at dumamay sa akin. Ang star witness na nagpawalang sala sa akin.

Pangamba.
Makalipas ang dalawang taon mula ng ikasal kaming mag asawa, naging malaking pangamba na sa amin ang hindi pagkakaroon ng anak. Bagamat marami ang nagsasabi na ang dalawang taong pag sasama na walang anak ay hindi pa matagal. Hindi parin mawala sa isip namin ang pangarap na mabuo ang aming munting pamilya. February 2009 ng nag desisyon kami na harapin at labanan ang pangambang ito. Walang masamang sumubok. Lahat na halos ng clinical test ay pinag daanan namin. Ilang dosenang gamot na rin ang ininom namin. Ilang himala ang dinayo at ilang simbahan ang dinasalan. Dito ko mas nakilala ang asawa ko. Sa tuwing nakikita ko siyang lumuluha dahil sa pangamba, ay kasabay nito ang pagbuksan ng kanyang puso upang lalo kong madama kung gaano ka-importante sa kanya ang buhay sa piling ko.

Paghanga.
August 2009. nang pumanaw ang isa sa mga personalidad na hinahangaan ko. Ang pag panaw ni dating pangulong Cory Aquino ay nagmulat sa akin ng lalong paghangad ng kaayusan ng ating bayan. Naniniwala ako na ang pagkaka-isa ng bawat pilipino ang mag uugat ng pag-unlad sa ating bayan.

Tuwa.
Pag patak ng kalahati ng taon, isang katuparan ang naganap. Sa unang pagkakataon ay naranasan kong magalak at matuwa ,habang hindi mapigilan ang pagluha. June 14, 2009 nang isang surpresa ang aming matanggap. Isang munting buhay ang bumago sa pananaw ko sa mundo. Sa wakas, ang baby na aming hiling ay malapit na naming makasama. Isang regalo mula sa taas nagsilbing permanenteng tuwa sa aking mukha. Nag bunga na ang lahat ng aming pag hihintay. Ito ang simula ng walang hanggang pasasalamat sa lahat ng naging instrumento ng katuparan ng aming pangarap at sa may likha nang lahat ng ito.

Pasasalamat.

Salamat Nanay Genie at Tatay Mario pag aalaga nyo sa akin lalo na sa aking asawa.
Salamat Nanay Tinang at Tatay Hermie sa pagmamahal at sa pag hubog sa aking asawa.
Salamat Denisse, Ethan at Tricia, ang mga pamangkin na naging laruan at kakulitan namin ni Grace.( Kayo ang dahilan kung bakit atat kami magka baby!)
Salamat Eana, Shai, Yomi at Josh, na bagamat mga dalaga at binata na kayo ay naging mabubuti at mapagmahal kayong pamangkin sa amin.
Salamat Ate Narmi at Kuya Levi, kahit na hindi effective ang hilot ni Lola Santina upang mabuntis si Grace ay saludo parin ako sa effort nyo na samahan kami sa napakalayong byahe. At syempre, kundi dahil sa inyo hindi ko maibibigay kay Grace ang regalo kong laptop nung pasko.
Salamat Ate She at Kuya Pat sa pag kupkop sa akin dito sa Laguna. Kung hindi sa inyo ay sa lansangan ako natutulog gabi-gabi.
Salamat Kuya Daye at Ate Joy sa pag aalala sa tuwing alam nyong nasa panganib ako. Salamat din sa North Face na bag na regalo nyo sa akin nung birthday ko, mas astig na ang lalagyan ko ng laptop.
Salamat Ate Cor at Malu sa dasal at pagmamahal nyo sa amin ni Grace.
Salamat MJ sa walang sawang pag hatid at sundo kay Grace. Dahil sayo ay nawawala ang pangamba ko na mapahamak ang ate mo.
Salamat Dra. Pamela Tecson, ikaw ang sugo ni Bro. Saludo ako sa talino at kakayahan mo bilang duktor na naging daan upang matupad ang dasal naming mag-asawa. Tama ka..Timing lang...
Salamat Dra. Ninang San Diego, kung hindi dahil sa iyo ay hindi namin makikilala si Dra. Tecson.
Salamat Fr. Ninong Ed sa dasal at sa pag-asa na binilin mo sa amin. Wala nang urungan! Sa Immaculate Conception Seminary na ang binyagan!
Salamat Sir Bodjie, Ma’am Kaye, Ma’am Maila, at Cathy. Ang mga kaibigan ko sa opisina na hindi nagsasawang sumuporta sa akin.
Salamat Chyng at Abby, ang mga bagong kaibigan na bagamat aksidente lamang ang ating pag kaka-kilala ay naki bahagi sa aking dasal at tuwa. Para ko na kayong mga ate…hahahaha
Salamat Jeric, Lee at Jamie, na bagamat hindi na tayo araw-araw nag kikita ay nananatiling mga tunay na kaibigan. Wag kayo mawawala sa binyag ng baby ko. (Lalo na ang mga regalo n’yo).
Sa mga kablog ko at paminsan-minsan naliligaw sa aking mundo. Isang guhit ng tuwa ang idinudulot ng bawat pag dalaw n’yo.
At ang pinakamahalagang tao sa buhay ko. Sa aking asawa na halos walong buwan ng dinadala sa sinapupunan ang aming munting prinsesa. Salamat sa pagmamahal, pag tityaga at pasensya. Isang mahigpit na yakap at matunog na kiss mula sa akin at kay baby Gaby. HMMMMMMMMMMMMMMMMMMMMP! MMMMMMMWAH!

At higit sa lahat kay Bro. Isang papuri at pasasalamat sa napaka makabuluhang taon. Amen


HAPPY NEW YEAR TO ALL!!!!

Hindi Na Ako Naniniwala Kay Santa

Dear Santa,

Kamusta ka na.

Malamig pa ba sa North Pole? Sana ay hindi pa sumasakit ang mga kasu-kasuan mo at kakayanin mo pang makapag deliver ng regalo ngayong pasko. Hindi na ako magpapakilala sayo, dahil pang tatlong taon ko na itong wish list sayo. Natatandaan mo pa ba ang entry ko na Wish kay Santa, at ang Wish kay Santa 2?

Kung hindi ay ini-link ko para ma refresh ka.

Mula nang magka-malay ako sa mundong ibabaw, pinaniwala mo na ako na totoo ka. Sa tuwing may bumbay na nagbebenta ng payong sa aming lugar na nakasakay sa motor, ay pinapara ko sa pag-aakala na ikaw yun. Tuwing bisperas ng pasko, nagsasabit ako ng medyas na may mouse trap sa loob, para kung sakaling maipit ka ay agad akong magigising at makikita ka. At tuwing nakakarinig ako ng nag titinda ng taho, ay mablis akong tumatakbo upang silipin. Sa pag-aakalang tawa mo na ta-HO, HO, HO ang naririnig ko.

Malaki na ako Santa. 20 years old na ako(=0). Sa tingin mo ay papaniwalaan pa kita?

Sumulat ako ngayon hindi para humiling, kundi para magpasalamat. Hep hep hep..wag ka excited, hindi ako sayo magpapasalamat kundi kay Bro. Hindi mo naitatanong, kasabay ng wish list ko sayo noong 2007 ay gumawa ako ng isang simpleng poster ng mga inaasam kong mangyari sa buhay ko, at inilagay ko ito sa isang lugar na madali kong makita.

Sa dalawang taon na lumipas ay 50% na nito ang natupad (4 out of 8).

At alam kong si Bro ang dahilan ng lahat ng ito. Kaya naman taos puso ang aking pasasalamat. Ngayong taon ay hindi na muna ako hihiling ng materyal na bagay. Ang dalangin ko ay ang kalusugan ng aking buong pamilya, kapayapaan sa bansa, kasaganahan at hustisya sa mga nawalan ng pamilya, tahanan at kinabukasan dulot ng ibat-ibang mukha ng trahedya na lumamon sa ating bayan.

Ngayon Santa, kung gusto mo parin patunayan ang sarili mo, ay pwede pa naman. Sa bisperas ng pasko ay aantayin ko ang isang bagong laptop sa loob ng stocking na isasabit ko. Eto na ang huling tyansa mo!

P.S. Sa mga mamamasko sa akin , hindi kasama sa 50% ng natupad ang 10 million pesos na nasa larawan. Wag kayo umasa na mamimigay ako ng pera ngayong pasko.

BBAM News Central

Isang panayam ng Bakit Bilog Ang Mundo? staff (BBAM) sa very charming na si Lloyd.

BBAM: Hi Lloyd, kamusta?
LLOYD: Mabuti, ikaw?
BBAM: Ako ang nag-iinterview diba? Bat mo ko tinatanong?
LLOYD: Ah, oo nga pala. (Ang sungit!)
BBAM: Ano kamo?
LLOYD: Wala, sabi ko..mabuti naman ako.
BBAM: Pinilit mo na interviewin kita ngayon dahil ang sabi mo ay espesyal ang araw na ito sa iyo. Bakit naman?
LLOYD: Oo, tama ka...ngayon kasi ang 7th onniversary namin ni Grace.
BBAM: You mean 7th anniversary!
LLOYD: Hindi 7th onniversary talaga.
BBAM: At anong drama yan?
LLOYD: 7th onniversary, ibig sabihin 7 years na kaming mag-on ni Grace.
BBAM: duh!?
LLOYD: Yung nga po. Kaya nag request ako ng interview at sana ma ipost mo sa BBAM news central.
BBAM: Sya sige…sanay naman ang mambabasa ng BBAM sa mga walang sense na post.
Simulan natin...
LLOYD: Hindi ba kanina pa tayo nagsisismula?
BBAM: Hmp!

---*---

BBAM: Paano nyo sinelebreyt yung araw?
LLOYD: Plano ko talaga mag leave. Kaso hindi talaga kinaya. Kaya after work, diretso agad ako para sunduin siya at nag dinner kami sa Contis. Salamat sa magandang review ni Chyng sa huling post niya at nagka idea ako kung saan dadalhin si Grace. After dinner, kwentuhan, reminiscing…tapos, lights off! (Kaso she’s pregnant..tsk..tsk..tsk..)
BBAM: Did she get angry dahil hindi ka naka absent?
LLOYD: Siyempre hindi…naiintindihan nya ko...yun ang sabi nya...

---*---

BBAM: Gusto kong balikan ang araw nang sinagot ka ni Grace. Maari mo bang ikwento sa amin ang eksena?

LLOYD: Isang maulan na umaga nun, inaya ko siya sa SM north edsa. Wala pa ako kotse nun kaya sa FX ko sya sinakay. Dahil umuulan, ay nagbitbit pa ako ng payong para sa kanya.. Pero dahil ayaw niyang sumukob sa payong ko, kaya nagdala siya ng sarili niya. Lunch na ng dumating kami sa SM. Sa Max’s ko sya inayang mag lunch. Tahimik lang si Grace nun, matipid ang ngiti at ang sagot sa mga kwento ko. Ako naman ay walang tigil ng kwento at kain...Interesado ka ba talaga? Kasi mahaba to..

BBAM: Go lang. Mag Farmville ako habang kwento ka para hindi ako ma bored...

LLOYD: Hmp! Anyway, after nga ay naglakas loob akong ayain siyang manood ng sine. Kabado ako, kasi malamang sa malamang ay hindi siya papayag. Pero ayaw ko namang mag-aya ng umuwi dahil hindi ko pa nasasabi sa kanya ang pakay ko. Laking gulat ko ng napapayag ko sya... Dahil sa nakatutok si Grace sa pinapanood ay hindi ko rin nagawang sabihin sa kanya ang gusto ko sabihin. Matapos manood ng sine, ay inaya ko siyang kumain ulit. Pero busog pa raw siya. Hindi pwede, kailangan natin kumain. At sa wakas ay napilit ko rin siya. Nang makakuha ng timing ay dito na nagsimula ang drama ko. Naging seryoso ako at…

BBAM: Yes!!!!! Yes!!!! Level up! Level up! Yahoooo!

LLOYD: (sigh) sinimulan kong sabihin ang totoo kong nararamdaman..

BBAM: yuck! (cheeesssy!)

LLOYD: Pinilit kong mangilid ang luha para may awa effect, tulad ng natutunan ko sa inattendan kong acting workshop. Pero wa epek. Hindi niya ko sinagot. Pa-uwi ay naging tahimik kaming dalawa, malungkot ako at wala akong makitang emosyon mula sa kanya. Kung naawa, naiiyak o naiinlab…Lalong bumigat ang pakiramdam ko, at hinintay ko na lang ang tuluyang pagbagsak ng mundo sa aking kinakatayuan. Mabilis na dumapo sa isip ko ang panghihinayang. Panghihinayang sa tagal ng panahon na pinangarap ko siya na maging kasama habangbuhay. At kasama na rin ang panghihinayang sa laki ng ginastos ko sa pumalpak na date…

BBAM: found a sad Ugly Duckling on their farm. Oh no!
BBAM was farming when a sad, Ugly Duckling wandered onto their farm in FarmVille. This poor ducky ran away from his old home because the other ducklings made fun of him. He feels very sad and could use a new home.

LLOYD: Habang nakasakay sa jeep pauwi ng bahay nila ay pormal na akong nagpaalam sa kanya. Pero pinigilan niya ko. Meron daw siyang sasabihin sa akin pagdating sa bahay. Hindi ko alam kung manhid ako o sadyang bopol lang. Hindi ko ma gets ang gusto niyang ipahiwatig at nagpumulit parin akong umuwi. Dahil sa inis ay nanlilisik ang matang sinabi sa akin ni Grace na ”Pasok ka nga sa loob ng bahay..kasi sasagutin na kita!!!!” At iyon ang naging simula ng lahat....

BBAM: Kainis, nabulok ang mga tanim ko...

LLOYD: Ah, e interesado ka pa ba sa akin?

BBAM: Ah, tapos ka na ba? Nakakatuwa naman pala ang love story nyo…

LLOYD: Salamat! (plastik!)

BBAM: Ano naman ang message mo kay Grace ngayong 7th onniversary nyo?

LLOYD: Ah e. Grace, salamat sa araw na ito na naging bahagi ka ng buhay ko. Salamat sa pagtityaga sa akin mula noon hanggang ngayon. Sa mga panahon na mahirap ako kausap. Sa mga panahon na mahirap akong intindihin at sa mga panahon na nag uumapaw ang kabaduyan ko tulad ngayon. Kung may nabago man sa akin mula nang sagutin mo ako, iyon ay ang pagkakaroon ko ng sandalan at kaibigan, na tatlong buwan mula ngayon ay bibigyan ako ng anak…at masusundan pa taon taon…

BBAM: -end-

Ang Babae sa Balite Drive..Return (Haloween Edition)

Isang magkakasunod na ugoy at paulit-ulit na pagtawag sa pangalan ko ang gumising sa akin sa kalagitnaan ng gabi.

Nananaginip ka…sumisigaw ka. Okay ka lang?
Oo, masamang panaginip.

Hindi ito ang unang pagkakataon na nagsalita ako sa pagtulog. Pero noong gabing iyon, kakaibang kilabot ang aking naramdaman. Habang nakaharap ako sa salamin ay isang babaeng balot ng itim na belo ang natatanaw ko sa aking likuran. Noong una ay inakala ko na siya ay aking asawa, pero ng lingunin ko ay agad nawala. Habang tumatagal ay palapit siya ng palapit sa akin . Pinilit kong tumakbo ngunit biglang nag lock ang pinto ng kwarto. Wala akong nagawa kundi sumigaw sa takot. Ito ang pagkakataon na ginising na ako ng aking asawa.

Ilang araw na ang nakalipas, pero hanggang ngayon ay ramdam ko parin ang babaeng nakaitim na nakamasid sa akin. Sa tuwing makakakita ako ng repleksyon sa aking harapan ay anino niya ang aking natatanaw. Ngayon nga, habang isinusulat ko ang blog na 'to ay ramdam ko na may babaeng nakatayo sa likod ko. Isang malamig na hangin ang dumampi sa aking batok...nakakakilabot...

WaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaH!

Anong ginagawa mo dito? Sino ka?

Hindi mo ba ko nakikilala?

Paano kita makikilala e nakatakip ng itim na belo ang mukha mo.

(Inalis ng babae ang itim na belo.)

Waaaaaaahhhhh!!! Ano ginagawa mo dito?

Nandito ako para muling sumapi sa iyo!

Sonia! Lumayas ka, wag mo na ulitin ang ginawa mo noong isang taon.

Hahahaha..namiss ko ang blog mo. Kaya nagbabalik ako…

Wag Sonia! Hindi pwedytfsudeugffudfoifjpoijfdjfpidjif….(tuluyan ng sumapi si Sonia sa aking katawang lupa).

Ola, mga kablog!!!! I’m back!!!! Hihihihi…
Sa mga hindi pa nakakakilala sa akin, ay maari ninyong balikan ang previous post ko dito sa

Bakit Bilog ang Mundo? (Ang Babae sa Balite Drive (Haloween Edition)).

Alam kong namiss n’yo ako. Kaya naman kahit ramdam ko na hindi ako welcome dito sa blog na ito ay nagawan ko parin ng paraan na makapasok sa katawan ng poging poging si Lloyd. Sa mga nakakakilala sa akin, siguro ay gusto ninyong malaman kung mag BF na ako, matapos ang isang taong pagrampa at pakikipag eyeball sa Balite Drive.

Haaay…WALA PARIN!!!!! Isa parin akong bigo. Pero, kesa mag mukmok ako. Gusto kong kwentuhan ulit kayo ng isang makabagbag damdaming kwento ng pag-ibig mula sa Precious Heart, Liver & Kidney Pocket Book na paborito kong basahin at ng mga katulad kong sawi sa pag-ibig.

[instrumental music]

Si Jason ay isang balikbayan. Bata pa lamang siya ng lisanin niya ang kanilang lunsod at nagtungo sa America. Subalit this summer he will experience a new adventure of his life time...

[drum roll]

Sampung taon na rin ang nakakalipas at ngayon bumalik siya sa kanilang bayan dahil namatay ang kanyang lolo.

Isang araw, pumunta sa palengke si Jason, naghahanap siya ng bagong model ng iphone,
balita niya kasi ay mas mura daw ang iphone sa Pilipinas. Subalit pitong beses na niyang nililibot ang palengke, ay wala pa rin siyang makitang iphone. Napabuntong hininga na lamang ang ating bida.

Haaay.

Hanggang tila nawala ang kaniyang pagod ng may matanaw siyang isang magandang dilag sa di kalayuan. Nakabalabal ito at tila nahihiyang mamalengke. Sandali pa at nalaman na lamang ni Jason na naglalakad na ang kaniyang mga paa, papunta sa binibini. Nais niyang makilala ang magandang dilag na iyon, na sa mga oras na iyon ay tila paalis na sa palengke, nagmamadali. Kaya patakbo namang sinundan ito ni Jason.

Nagtaka na lamang ang binata ng makita niyang nagtungo ang misteryosang babae sa ipinagbabawal na gubat. Ayon sa mga nakakatanda sa kanilang bayan, ang ipinagbabawal na gubat daw ang pinaka mapanganib na gubat sa buong mundo. Dito daw naninirahan ang mga aswang at lamang lupa, kaya ni isang tao ay hindi nagnanais na dito mabuhay.

Subalit sinundan pa rin ng binata ang dalaga.

Tila naramdaman naman ng mahiyaing binibini na may sumusunod sa kaniya, kaya lalo pa nitong binilisan ang kaniyang lakad.Naghabulan ang dalawa sa malagong gubat na iyon, hanggang abutin sila ng gabi. Nakaramdam si Jason ng pagod, at naupo na lamang siya. Sumuko na siya sa paghabol sa mabilis na babae na hindi napapagod. Napatingala ito at nakita niya ang bilog na buwan sa itaas, doon ay nakaramdam siya ng takot. Saka lang niya naalalang hindi niya alam kung saan ang daan pauwi. Kaya muli, ay tumayo siya at hinanap ang daan pabalik. Naglakad muli siya ng naglakad, hanggang mapatigil siya, nang may marinig siyang ungol ng isang babae. Nilingon niya ito, at nanglaki ang kaniyang mga mata ng makita niya ang babaeng iyon, ang babaeng kaniyang sinusundan kanina!

Nakahubad ang babae at nakaluhod paharap sa buwan. Lalo pang lumapit si Jason habang nakatago sa likod ng mga dahon. Nakita niyang nagpapahid ng langis ang babae sa buong katawan nito, na nagiging dahilan upang lalong lumitaw ang makinis nitong balat habang tinatamaan ng sinag ng bilog na buwan.

"Ang swerte ko naman libre boso. Hehehe.", pabulong na nasabi ng manyak na si Jason.

Nagbago na lamang ang kaniyang tuwa ng kanyang makita na unti-unting bumubukol ang likod ng dalaga. Lalo pang lumakas ang sigaw nito, ungol ng ungol, habang patuloy ang paglaki ng dalawang bukol sa kanyang likuran. At napatakip na lamang ng bibig si Jason, nang biglang pumutok ang likuran ng babae, at lumabas ang dalawang malalapad na itim na pakpak!

'Isang manananggal', hiyaw ng mabali-baliw na si Jason.

'Kelangan ko nang tumakbo bago pa ako maamoy ng aswang na ito.'

Subalit ng humakbang ang takot na binata ay naapakan niya ang isang marupok na sanga ng kahoy at gumawa ito ng mahinang ingay na sapat na upang makuha ang atensyon ng manananggal.

PAK PAK PAK, malakas na pagaspas ng pakpak ng manananggal patungo sa lugar ni Jason.

Kaya handa man o hindi ay mabilis na tumakbo ang binata. Ramdam niyang palapit na ang aswang sa kaniya.

Habang mabilis siyang tumatakbo ay lumingon siya sa kanyang likod upang malaman kung wala na ang humahabol sa kanya. Sa katangahang ay hindi niya namalayang may puno sa kanyang harapan.

BOG! Bumangga ang kawawang binata sa puno, at napadapa siya sa lupa na may echas ng kalabaw.

PAK PAK PAK, narinig ni Jason ang pagasapas!!! PAK PAK PAK, palakas ng palakas, nangangahulugang palapit ng palapit sa kanya. Hanggang may bumagsak na malapot na likido sa kanyang ulo, ang laway ng manananggal! (yuck!)

At nang lingunin niya ang itaas, ay nakita nga niya ang ayaw niyang makita. Ang aswang, pasugod sa kanya! Napapikit na lamang si Jason, alam niyang iyon na ang katapusan ng kanyang buhay.

Isa, dalawa, tatlo... tatlong segundo na subalit himalang hindi pa rin niya nararamdamang umatake ang manananggal, dahan-dahan niyang minulat ang kaniyang mga mata, upang makita na kaharap niya ang manananggal!

"Jason?!", tila nagulat na wika ng aswang nang mamukhaan ang ating bida.

Nagtaka rin si Jason, at kinailangan pang masinagan muli ng sinag ng buwan ang mukha ng manananggal, upang mamukhaan niya ang babae.

"Melai?! Ikaw ba yan?", tanong ni Jason, at biglang bumalik sa kanyang alaala ang nakaraan sampung taon na ang nakakalipas...

[blured frame]

...

"Melai, paalam na sa iyo ha, pero hayaan mo babalik din ako, basta friends pa rin tayo ha...", wika ng batang si Jason.

"Oo ba, basta ikaw... basta pagdating mo sa America sulatan mo agad ako ha, at kapag umuwi ka na, pasalubungan mo ako ng chocolates ha, yun bang M 'n Ms.", pagpapaalam ni Melai.

"Sige pangako...", wika ni Jason, at pagkatapos ay sumakay na sa kotse patungong NAIA. Brum... brum...
ba-bye...

...

Bumalik na muli ang atensyon ni Jason sa kasalukuyan at nakita niyang si Melai, ang manananggal na kanyang kababata, ay lumipad na paitaas, gustong iwan si Jason.

Mabilis na bumangon ang binata, at sumigaw, "Melai sandali! May ibibigay ako sayo..."

Mula sa itaas ay napalingon ang malungkot na manananggal.

"Huwag ka nang makipag-usap sa akin Jason, isa akong aswang, mapanganib ako!", sigaw ni Melai.

"Wala akong pakialam kahit manananggal ka pa. Kasi para sa akin, isa kang dictionary. ‘Coz you give meaning to my life!, masayang sigaw ni Jason.

"Kaya kung ako ikaw, bumaba ka na dito"

"Ayaw kong bumaba, wala akong salbabida…Baka malunod ako sa pagamamahal mo!", sigaw na sagot ni Melai na feel na feel ang pagpapakipot.

"Hoy kayong nga dalawa ay mag-usap ng malapitan! Hindi yang nagsisigawan kayo... Ang kokorni pa ng mga pick-uplines nyo! Gabing-gabi e! Kung ayaw ninyong matulog magpatulog kayo!!!", wika ng isang babae sa kalayuan na tila kanina pa naiistorbo ng dalawang nagsisigawan.

Kaya lumapit dahan dahan si Melai kay Jason...

"Ito, may ibibigay ako sa iyo...", wika ni Jason sabay hugot sa bulsa ng isang pack ng M 'n Ms,
melts in your mouth not in your hands.

Nakangiti namang kinuha iyon ng manananggal... "Naalala mo pala. Salamat ha."

"Oo naman, basta ikaw. Teka, nakalunok ka ba ng kwitis? Pag ngumiti ka kasi …may spark! Hihihi…Hindi pa pala tapos sa hirit ng haliparot na si Jason sa kireng-keng na si Melai.

"Gusto mo ipasyal kita?", pagyayaya ni Melai sa kaibigan...

"Sure, san tayo pupunta?", naisagot ni Jason.

“Sa home for the aged.” Sagot ni Melai.

“Ano ang gagawin natin dun?” Pagtataka ni Jason.

“Kasi, I want to grow old with you…” Pabulong na sagot ni Melai.
Napahi sa salawal si Jason dahil sa kilig.

At maya maya pa ay dinagit na ni Melai si Jason at nilipad sa buong kagubatan.

"Wow, ganito pala kaganda ang gubat na ito, ang sinasabi nilang mapanganib na gubat... ganito pala kaganda.", paghanga ni Jason, habang nakikita ang ipinagbabawal na gubat mula sa itaas.

"Alam mo bang sa tuwing nalulungkot ako... lumilipad ako dito at nawawala na ang lungkot ko.",
nasabi ng nagsesenting manananggal.

"Pero alam mo masaya rin sa America, hindi mo lang natatanong.", wika ni Jason.

"Talaga Jason..."

"Oo! Gusto mo punta tayo ngayon doon? Alam ko ang daan.", suhestyon ng binata.

At lumipad nga sila patungong America, tangay-tangay ni Melai si Jason.


Sa America...

"Wow, ang ganda pala talaga dito sa America.", laging wika ng dalaga sa tuwing hihinto sila sa
mga maliliwanag na lansangan.

Dinaanan nila ang Las Vegas, California at kung anu-ano pang lugar sa America. Hanggang makarating sila sa New York at doon nakaramdam ng pagod si Melai.

"Melai, ipatong mo na lang muna ako sa ibabaw ng ulo ng Statue of Liberty.", nasabi ni Jason.
At mula doon ay pinagmasdan nila ang napaka gandang tanawin.

"Ngayon, kapag tumitingin ako sa buwan, ikaw na ang naaalala ko...", wika ni binata.

"Alam mo Melai...", sabi ni Jason, at napalingon si Melai. "Mag-isa lang ako sa tirahan ko dito at
nalulungkot ako. Diba mag-isa ka na lang din sa inyo?"

"Oo, nakakalungkot talaga pag mag-isa...", sagot ng dalaga.

"Kaya may gusto sana akong hilingin sa iyo... kung maaari sana...", wika ng binata.

"Kung maaari, ano?", pagtataka ng dalaga.

"Kung maaari sana, magsama na tayo dito, dito ka na tumira sa America!!!", palakas na boses ni Jason.

At naghari ang katahimikan.

"Ano? Bat ayaw mong sumagot... pumapayag ka ba?", tanong nito sa nakatalikod na si Melai. "Ayaw mo ba?"
"Hindi pwede Jason... hindi ako pwedeng tumira dito...", wika ni Melai sabay lingon muli kay Jason. Kapansin pansin ang mga luha niya.

"Bakit, may iba ka na bang mahal?", malungkot na tanong ni Jason.

"Hindi... hindi iyon ang dahilan..."

"Kung ganon ano!!! Ano ang dahilan mo?!", pagalit na sigaw ni Jason.

At saglit pa ay lumipad paitaas si Melai...

"Hindi ako pwedeng tumira dito sa America dahil... dahil, nasa Pilipinas ang kalahati ng katawan ko!!!! "

Lumipad pa papalayo si Melai "Kailangan ko nang bumalik sa Pilipinas... baka pinaglalaruan na ng mga bata ang aking mga paa at baka nakawin ni Aling Bastre na may ukay-ukay at gawing manikin." At pagkatapos ay nagpatuloy na sa paglipad si Melai.

"Sandali Melai... Wag mo akong iwan... hindi ko kaya...", maluha-luhang nasabi ni Jason.

“Bumalik ka!!!”

"Hindi ko kayang bumaba mula dito sa tuktok ng Statue of Liberty. Waaaaaaaaaah!!!"
“BWISET NA BUHAY TO!!!!”.

...

Nakakaiyak diba? Hanggang ngayon ay naiiyak parin ako sa napaka-pait na karanasan ng pag-iibigang Jason at Melai. Kaya naman kung mag kaka boyfriend ako. Ayaw ko ng long distance relationship. Kaya stick ako sa sa mga taxi driver sa balite drive . Wala pa nga lang akong natitimingan na 'sing cute ni Lloyd.

O sya, mga masugid na mambabasa. GTG na ko. Mag uumaga na naman at kailangan ko pang rumampa para makarami. Text text na lang. Lam u nman number me. Naka unli na ko ngayon..hihihihi…

Disclaimer:

Sa aking mga masugid na mambabasa. Muli humihingi ako ng paumanhin sa muling panghihimasok ng isang korning white lady na naka black na at ngayon ay nag doble-up pa ang kakornihan. Pagbigyan n'yo na..haloween naman.

***Alay sa isang kaibigan, sana ay napasaya ka nito kahit konti...Keep the Faith!*** =)

Sa Oras ng Kaguluhan

Linggo.

10:00 ng umaga: Wala nang iba pang mas masarap gawin sa araw na ito kundi ang pumunta sa mall. Upang makaiwas sa traffic, pinili namin ng aking asawa, kasama ng aking nanay at tatay na sa SM San Fernando pumunta. Tuloy-tuloy ang byahe sa NLEX papunta sa San Fernando Pampangga, kaya naman siguradong hindi kakainin ng traffic ang masayang oras namin na paglagi sa mall.

10:30 ng umaga: Nakakagulat na walang masyadong tao sa SM ng dumating kami. Malawak ang mall, walang gaanong naglalakad, walang siksikan at bawat tindahan ay walang laman. Dahilan pala ito ng katatapos lamang na 3-day sale noong Sabado.

10:45 ng umaga: Dahil sa maluwag ang mall, naging mabilis sa amin na makarating sa ilang mga lugar na gusto namin puntahan. Wala kaming partikular na gustong bilhin nung oras na iyon. Ang tanging hangad lang ay makapamasyal at kumain sa kung saan man namin maibigan.

11:00 ng umaga: Habang binabaybay namin ang kahabaan ng mall, ay isang nakakagimbal na eksena ang bumungad sa amin. Isang lupon ng mga tao ang nagtatakbuhan at nagsisigawan. Ang kanina na maluwag at tahimik na mall ay biglang binalot ng kaguluhan. Halos kaming apat lang ang papunta sa direksyon na pinangalingan ng maraming tao, at lahat ay pasalubong sa aming direksyon. Wala kaming kahit anong hinala kung ano ang nangyayari. Naging mabilis ang kaba ng dibdib ko. Hawak ko ng mahigpit ang kamay ni Grace at naramdaman ko ang takot sa kung ano ang maaring mangyari. Naging kalmado ang aking tatay. Sinabihan niya kami na tumabi, huwag tumakbo, at huwag sumabay sa nagkakagulong mga tao. Nagpanggap ako na kalmado, pero sa totoo lang ay tumitindig na ang balahibo ko sa takot. Paulit-ulit kong sinasabi kay Grace na huwag siya matakot upang hindi makasama sa kalagayan niya. Marahan kaming lumakad habang nakakasalubong ang ilang natataranta at nagkakagulong mga tao. Bawat tindahan na madaanan namin ay isa-isang nagbababa ng kanilang mga pinto at mabilis na nagsasara sa takot. Isang babae ang sumisigaw at tumitili ang nadaanan namin at ng sinusubukan kong tanungin kung ano ang nangyayari? Pero hindi naman ako sinagot. Maraming bagay ang gumulo sa isip ko. May sunog ba? May bomba ba? May mga armado bang nakapasok sa mall? May nag aamok ba? Nasa SM ba ang mga abusayaf? Bumalik ba ang mga hapon? Himagsikan na ba? Dumating ba si Sharon Cuneta? At marami pang iba. Kaya noong mga oras na iyon, isa lang ang nasa isip ko; ang mailabas si Grace at ang aking mga magulang ng ligtas.

11:05 ng umaga: Limang minuto ang nilakad namin ng marahan na may malalaking hakbang upang makalabas sa mall. Habang lumalakad ay madalas akong lumilingon sa likod, sa takot na nasa likuran na namin ang kinakatakutang panganib. Ng makarating sa labasan ay nadatnan namin ang ilang Security Guard na parang tuliro pa. Sinubukan kong tanungin ang isang sekyu, pero umiling lang siya. Itinatago ba nila sa amin ang dahilan ng kaguluhan? O sadyang hindi rin nila alam ang nangyayari. Agad isinara ang mall.

11:15 ng umaga: Halos sampung minuto lang ang nakaraan ay muling binuksan ang mall. Payapa na ang lahat. Ayon sa aking masusing pag-iimbistiga (sa tulong ng mga natutunan ko sa kakapanood ng CSI Las Vegas at SOCO- Scene Of the Crime Operative). Isang tangke di umano ang bumagsak at nagdulot ng malakas na ingay. Kasabay nito ay isang babaeng di umano'y nerbyosa ang nagulat at sumigaw na ikinatakot ng lahat. Ilang sandali pa ay nataranta na ang lahat at tumakbo palayo. Ang epekto, lahat ng makasalubong nila ay sumamang makitakbo at sumigaw palayo, hanggang halos buong tao na sa mall ang nagkukumahog makalabas. Mabuti na lang at walang nasaktan, maliban sa isang babae na nakita kong na istampede mag-isa sa pagmamadaling makalabas ng mall, at isang matandang babae na sumakit ang lalamunan kakatili.

11:30 ng umaga: Bumalik kami sa mall at idinaan sa kain ang naranasang takot at kaba.

Ang sakuna ay maaring dumating sa ibat-ibang porma, hitsura, lugar at oras.
Sa halos kaparehong araw at oras ay isang totoong gulo pala ang bumalot sa Greenbelt 5, ng salakayin ng limang armadong tao ang isang tindahan ng mamahaling relo. Nagkaroon ng putukan sa pagitan ng mga kawatan at dalawang pulis, at isa sa mga suspect ang namatay. Ang makatotohanang aksyon ito ay siguradong nagdulot ng tripleng takot at kaba sa mga nandoon, kumpara sa naranasan namin.

Base sa aking karanasan, tatlong bagay ang natutunan ko na gusto kong ibahagi sa lahat. Sa oras ng kaguluhan dapat ay….

1. Maging kalmado at mahinahon upang mas makapag-isip ng maayos.
2. Iwasang sumabay sa uso. Huwag makitakbo at makitili ng hindi naman alam ang dahilan kung bakit?!
3. Magdasal.

Prinsesa ng Buhay

Sabi ng nanay ko, noong pinabubuntis daw niya ako ay babae ang gusto niyang maging anak. Apat kaming magkakapatid, ang panganay at ang pangalawa ay lalaki at ang pangatlo ay babae. Kaya naman noong mabuo ako, gusto nila ay maging balanse ang bilang at maging babae ang bunso nilang anak. Pero nabigo sila, dahil isang lalaki ang lumabas. Isang lalaking ubod ng pogi.

Noong mabuntis ang asawa ko, araw-araw ay nasasabik akong isipin na palaki ng palaki ang baby sa loob ng sinapupunan niya. Bagamat wala naman kaming pinipili kung babae man o lalaki ang magiging anak, ang mahalaga ay normal at malusog siya. Pero hindi pa rin mawala ang mga pagkakataon na nagangarap kami.

Kung lalaki ang magigigng anak namin...

Gusto kong matuto siyang mag basketball, hindi tulad ko na sa PSP lang magaling mag basketball.
Gusto ko matuto siyang tumugtog ng gitara, hindi tulad ko maganda lang ang boses sa pagkanta.
Gusto kong matuto siyang umakyat ng puno, hindi tulad ko na magaling lang manungkit sa puno ng kapitbahay.
Gusto kong mabilis siyang tumakbo, hindi tulad ko na lampa at madaling hingalin..
Gusto kong maging magalang siya sa babae, hindi tulad ko na lapitin lang ng babae.
Gustohin ko man o hindi, alam ko na pogi siya at mana sa daddy niya.

Kung babae ang magiging anak namin...

Gusto kong matuto siyang mag taekwondo, di tulad ko magsumbong lang ang alam gawin.
Gusto kong matuto siyang mag piano at ako ang kakanta.
Gusto kong matuto siyang magluto, para hindi parating ako ang nagluluto at hindi narin susubok mag luto ang mommy niya. (safe)
Gusto kong matuto siyang mag pinta, hindi tulad ko na drawing grade 1 lang ang alam hanggang ngayon.
Gusto kong maging magalang at responsible siya hanggang sa lumaki at bawal mag boyfriend hanggang 30 years old.
Gusto kong magmana siya sa mommy niya na marunong pumili ng lalaking…yung tulad ko (pogi).

Noong Sabado ay iniskedyul ng OB ni Grace ang ultrasound para makita ang kalagayan ng baby sa loob ng sinapupunan niya. Papunta pa lang sa ospital ay excited na ako. Sa wakas ay makikita ko na ulit ang baby namin. Noong una ko kasi siyang makita ay oblong lamang ang hugis niya. Bagamat nakikita ko na ang pintig ng puso niya. Pero noong sabado ay buong hugis niya ang nakita ko. Nakita ko ang hugis ng ulo niya, ang kanyang kamay na ginagalaw pa niya na parang nagpapasikat pa, ang kanyang mga binti, mga paa at ang tibok ng kanyang puso na masmabilis sa tibok ng puso ko. Ilang sandali pa ay inikot ni duktora ang ultrasound, at isang sorpresa ang inihayag niya…

It’s a girl, babae sya…

Pakiramdam ko ay naging 'sing bilis ng tibok ng puso ng baby ko ang tibok ng puso ko ng marinig ko ang sinabi niya. Sa hindi ko maunawaang dahilan ay sumaya ako ng sobra. Hindi ko naman hinahangad ang anak na babae o lalaki, pero naramdaman ko ang kakaibang ligaya. Isang tinig mula sa itaas ang wari'y nagsasabing siya ang anghel na pinagkaloob ko, at ang magiging prinsesa ng buhay mo magpakailanman.

Excited na akong makita ka ng harapan baby…

Ang Dalangin Ko

Mahal naming Panginoon, kami po ay lubos na nananalangin sa inyong harapan na malampasan ng aming bansa ang panibago banta ng paparating na bagyo. Ang amin pong bayan ay hindi pa ganap na nakakabangon sa trahedyang dinulot ng bagyong Ondoy. Huwag po ninyong hayaan ang delubyo na muling rumagasa sa amin. Sagipin n’yo po kami sa panibagong kalamidad sa pamamagitan ng pagmamahal at isang mahigpit na yakap mula sa inyong mapagpalang kamay. AMEN.

Isa na namang banta ng trahedya ang paparating. Sa pagkakataong ito, mas naging alerto at sensitibo na ako sa maaring mangyari. Lubos ang aking pagkahabag sa mga taong nahihirapan at nawalan ng tahanan noong nakaraang bagyo. Wala akong personal na karanasan sa bagyong Ondoy. Maswerte akong naka-uwi ng sabado ng madaling araw sa Bulacan ng payapa. Mula sa pag taas ng tubig hanggang sa paghupa nito ay kapiling ko ang aking asawa at mga magulang. Pero hindi ito naging dahilan upang maging kampante at masaya ang mga araw na iyon. Marami sa aking kapamilya at kaibigan ang naipit sa baha at nilamon ng tubig ang mga na-ipundar . Ilang tawag at text messages ang natanggap ko mula sa kanila. Ang aking kapatid sa Cainta ay tuluyan ng nilubog ng baha ang kanilang bahay at ang kanyang sasakyan. Mapalad sila at hindi inabot ng baha ang panagalawang palapag ng kanilang bahay. Subalit takot ang nangibabaw sa aming buong pamilya.

Sa mga pagkakataong ito kaharap mo na ang problema, subalit walang kahit anong solusyon ang kaya mong gawin. Tanging panalangin ang magiging sandalan.

Sa tuwing nasa kalamidad ang ating bayan, nakakatuwang isipin na handa ang bawat Pilipino na magdamayan kahit sa pinakamaliit na bagay na kayang gawin. Bumilib ako sa mga kabataan na nakiisa at nag volunteer sa mga relief operation na isinasagawa. Bumilib din ako sa sandatahang lakas na ang ilan ay nag-alay pa ng buhay para masagip ang kanilang mga kakabayan. Bumilib ako sa mga simpleng mamamayan na nagdamayan, nag abot ng tulong at ang ilan pa ay nagligtas ng buhay.

Kala ko ay naging mulat na ang bawat isa sa mga pangyayaring nagaganap. Nakakalungkot isipin na may mga taong nagsasamantala sa pagkakataon. At bagamat nagdudusa na ang ating bayan ay patuloy parin sa pagawa ng mga bagay na nakakasama sa kapwa.

Noong Miyerkules, Isang text message ang natanggap ko sa hindi kilalang tao. Siya daw ay miyembro Sagip Kapamilyang (ABS-CBN) na humihingi ng donsayon para sa mga nasalanta ng bagyo. Ang tulong daw ay maaring direkatang i-abot sa kanya upang mas lalong mapadali ang pag-abot ng tulong sa mga nangangailangan. Kahit pa hindi ako lubos na naniniwala ay napa-isip parin ako kung totoo o hindi ang text na natanggap ko. Mabuti na lang at ilang minuto pa lang ang nakakalipas ay hayagang inanounce ni Ms. Tina Munson-Palma, na hindi nanghihingi ang Sagip Kapamilya ng ano mang tulong mula sa text messeges. Nang marinig ko ang pahayg na ito ay agad akong nag reply sa nag text. “Kung may konsensya ka pang natitira, wag mo na sanang gamitin ang pagkakataon na ito para makapanloko.” Kasunod noon ay sinubukan ko siyang tawagan, ngunit patay na ang kanyang celphone.

Ang kanyang celphone na ginamit: 09063550165

Kahapon ay isang text message ang nareceive ko sa aking asawa. Mula umaga daw ay may isang lalaki na walang tigil na tumatawag sa kanya. Walang ginagawa ang lalaking ito kung hindi paulit-ulit na tawagan ang asawa ko. Wala kaming makitang motibo. Dahil sa pag-aalala sa aking buntis na asawa ay hiningi ko sa kanya ang numero ng tumatawag at inutusan siyang i-divert ang lahat ng tawag sa kanya sa akin celpon. Noong una ay tahimik naman at wala akong narereceive na tawag, pero ilang minuto lang ay nag ring ang celpon ko na nadivert ang tawag para sana sa aking asawa. Sinagot ko ang tawag ngunit hindi ako agad nag salita. Isang lalaki ang nasa kabilang linya.

“Grace, kilala kita…”
“Grace, kilala kita…”
“Grace, kilala kita…”

Ang paulit-ulit niyang sinasabi. Dala ng galit at pagkainis ay sinigawan ko ang lalaki sa kabilang linya. Pero hindi ito nagpatinag sa kanya, bagkus ay lumaban pa ng sigawan at paulit-ulit pa nagmura. Sa paniniwala ko ay walang katinuang tao lamang ang makakagawa ng gayon.

Wala akong makitang ibang intensyon sa lalaking ito kung hindi manakot at manggulo.
Agad akong tumawag sa Smart upang i-report ang insidente. Nakakalungkot na walang kakayahan ang nabanggit na celphone subscriber na bigyang aksyon ang ganitong mga insidente. Bagkus, ay ipinasa ako sa NTC (National Telecommunication Company). Hindi ko lubos maisip na sistema ng Smart ang ginagamit ng mga manloloko at mapag samantala, pero walang aksyon silang magagawa.

Inireport ko sa NTC ang pangyayari. Subalit ayaw kong ikwento ang detalye ng aksyon na gagawin nila dito upang hindi maka-abala sa kanila. Subalit naniniwala ako na magagawan nila ito ng solusyon. Salamat sa mga tiga NTC na kahit isang simpleng mamayan ay nabibigyan nila ng kaukulang atensyon. Saludo ako sa inyo!


Ang kanyang celphone na ginamit: 09396408077
Sa ngayon ay nakilala ko na ang nag mamay-ari ng celphone na ito. At pinaplano ko nang ipa-blotter ang lalaking iyon.

May ari: Isang lalaking nag ngangalang Archie Alonzo na tiga Candaba Pampangga.

Motibo: 'Di umano, hiniwalayan ng kasintahan at ang lahat ng contact na nasa celpon ng dating kasintahan ay ginugulo. (Baliw na talaga..tsk tsk tsk.)

Sa panahon na marami ang nagdudusa, at maraming buhay ang nahihirapan. Nakakapagtakang nagagawa pa ng ilan na manloko, manakot at gumawa ng kalokohan sa kapwa. Sariling karanasan lamang ang aking kwento, alam ko na marami pa ang may mas malalang istorya ng pananakot at panloloko mula sa ibang tao.

Ang dalangin ko, kasabay ng panalangin para sa kaligtasan ng ating bayan ay ang kaliwanagan ng isip ng mga mapagsamantala at oportunista. Nawa ay mamulat sila sa kabutihan, katotohanan at pagmamahal.

Ingat tayong lahat sa paparating na bagyo…

Beef Session Road Brocolli at Good Shepherd's Turon

Sabado. Naimbitahan ako ng isang matalik na kaibigan na maging ninong sa kanilang unang anak. Dahil dito ay labis kong ikinagalak ang kanilang imbitasyon. Pero nang malaman ko na sa Baguio ang binyag ay bigla akong napipi at hindi agad nakapagsalita. Masarap sa Baguio at gusto kong bumalik doon. Isa pa, matalik na kaibigan ang nag anyaya sa amin kung kaya mahirap tanggihan. Pero sa kalagayan ng asawa ko ngayon ay malabong makasama ko siya. Kaya naman pinag-isipan kong mabuti ang aking magiging desisyon.

Sinimulan ko sa pagpapanggap pagpapaalam sa asawa ko. Ayaw ko kasing isipin niya na gusto ko siyang iwan at pabor ako na hindi siya makasama. Ipinaliwanag ko na lang sa kanya na hindi makakabuti sa kalagayan niya ang ganun kalayong biyahe. Bagamat ikinalungkot niya ang aking naging pasya ay napapayag ko naman siya.

Akala ko ay simple lang ang pagbyahe mag-isa. Ilang pagkakataon narin naman akong nakabyahe sa malayong lugar ng walang kasama.. Pero, sa pagkakataon pala na sa isang lugar na may bakas ng ala-ala ng taong mahal mo ang lugar na pupuntahan mo, ay hindi maiiwasang makaramdam ka ng lungkot, at maalala ang masasayang sandali noong kasama mo pa siya.

Sa Bus.

Noon: Sa unang dalawang oras ng biyahe ay pareho kaming gising at nag kukwentuhan ng maraming bagay.

Ngayon: Sa unang dalawang oras ng biyahe ay ako lang ang gising at paulit-ulit binabasa ang karatulang na kapaskil sa harap ng bus na “keep ticket for inspection”. (Ulitin ng isang daang beses. Pag nasawa na ay basahin naman ng pabaligtad - isang daang beses din.)

Noon: Pagnagutom kami sa byahe ay sabay kaming kakain ng donut na binili sa terminal at paminsan-minsan ay nag susubuan pa.
Ngayon: Pagnagutom ako sa byahe ay hindi ako kakain. Hunger strike baga, gusto ko kasing ipakita sa lahat na nangayayat ako dahil sa lungkot at pagkamiss sa asawa ko.

Noon: Pag-inantok na kami ay sabay kaming matutulog na nakadantay at nakayakap sa bawat isa.
Ngayon: Pag-inantok ako ay mag isa akong natutulog na yakap ang jacket at nakuha pang mag papicture sa kunduktor para may mai-post sa blog.

Halos anim na oras ang tinagal ng byahe. Alas diyes y medya ang binyag pero alas diyes y medya rin ako nakarating ng terminal. Pagbaba sa bus ay agad akong pumara ng taxi at pinagmadali ang driver na ihatid ako sa simbahan. Nang makarating sa simbahan na-excite ako ng makitang nakatayo pa ang pari at ang mga ninong at ninang sa paligid. Sa awa ng Diyos, naabutan ko ang binyag. Yun nga lang, Amen na lang ang narinig ko sa Pari. Sakto ako! Katatapos lang ng binyag!

Sa Baguio:

Noon: Maglalakad kami sa Session road na magka holding hands.
Ngayon: Maglalakad ako sa Session road na naiinggit sa mga nakikitang magka holding hands.

Noon: Sabay kaming kakain sa paboritong restaurant at oorder ng madami dahil gustong matikman lahat.
Ngayon: Halos hindi ko nagalaw ang pagkain ko. (Wag sanang mag react si Chyng at Jeric)

Noon: Sabay kaming mamamalengke at ibibili ko sya ng strawberry na halos kapipitas lang sa puno at 100 per kilo.
Ngayon: Hindi daw panahon ng strawberry kaya naman parang aratiris sa laki ang mga strawberry na nabili ko at 600 per kilo.

Nag mag alas-sais ng gabi ay nagpasya na akong umuwi. Sa pagkakataong ito ay kasama ko na ang dalawang kaibigan sa byahe. Hindi na kasing lungkot ng papunta ang naging karanasan ko, pero hindi parin maalis ang pagkamiss ko sa kanya.

Pag-uwi sa bahay ay agad kong inabot sa aking asawa ang aking mga pasalubong isang garapon ng Good Shepherd’s Ube jam at isang kilong brocolli. Pero hindi niya ito pinansin. Nakita ko sa mata niya ang pagkamiss sa akin. Halos hatakin na raw niya ang oras sa pagdating ko. Hindi niya mapigilan na sabihin sa akin ang mga katagang

“Wag ka na ulit babalik sa Baguio ng mag-isa ha..”

Para maibsan ang lungkot ng aking asawa ay minabuti kong ipagluto siya kinabukasan. Temang pang Baguio ang naging recipe ko ang Beef Session Road Brocolli at Good Shepherd’s Turon ang sumupresa sa kanya.

Nang matikman ang mga ito ay hindi niya mapigilan na sabihin sa akin ang mga katagang:

“Kelan ba balik mo sa Baguio?”

A Love Poem

Personal kong idolo si Cory. Kahit na pitong taon pa lamang ako noong naganap ang EDSA revolution ay narehistro sa isip ko mula noon ang larawan ng isang simpleng maybahay, na matapos mawalan ng asawa ay matapang na inalay ang sarili para sa kalayaan. Nang mapanood ako ng necrological sevice na itinanghal kahapon para sa kanya. Mas lalong tumaas ang respeto at paghanga ko sa itinuring kong idolo sa pamamahala at katatagan.

Ngayon ay pinili kong magsuot ng kulay dilaw. Ito ang paraan ko ng pakiki-isa sa buong bayan sa pag diriwang sa buhay ni Cory. Ang dilaw na naging simbolo ng laban niya noon, ay naging simbolo para sa akin ng wagas na pagmamahal. Sa pamilya, sa tao, sa bayan at sa Diyos.

Salamat President Cory!

A Love Poem by Ninoy Aquino

I have fallen in love

with the same woman three times;

In a day spanning 19 years

of tearful joys and joyful tears.

I loved her first when she was young,

enchanting and vibrant, eternally new.

She was brilliant, fragrant,

and cool as the morning dew.

I fell in love with her the second time;

when first she bore her child and mine

always by my side, the source of my strength,

helping to turn the tide.

But there were candles to burn

the world was my concern;

while our home was her domain.

and the people were mine

while the children were hers to maintain;

So it was in those eighteen years and a day.

’till I was detained; forced in prison to stay.

Suddenly she’s our sole support;

source of comfort,our wellspring of Hope.

on her shoulders felt the burden of Life.

I fell in love again,with the same woman the third time.

Looming from the battle,her courage will never fade

Amidst the hardships she has remained,

undaunted and unafraid.she is calm and composed,

she is God’s lovely maid.

Kablag! (A Very Tragic Story)

Simula noong isang linggo ay halos araw-araw na akong ginagabi sa trabaho. Pinaka-maaga na ang alas-nwebeng uwi. Noong Biyernes pa nga ay halos alas-dos ng madaling araw na ako naka-uwi. Ang hirap talaga sa tuwing mag kakaroon ng matinding problema, wala daw dapat masayang na panahon. Madalas nga ay daig ko pa ang doktor dahil 24/7 ay on-call.

Noong Miyerkules ay hindi na masyadong malaki ang pressure sa trabaho. Kaya, excited akong makauwi ng maaga para naman makabawi sa ilang araw na nasagad ako sa trabaho. Alas-kwatro pa lang ng hapon ay gusto ko na mag impake pauwi, kahit na ala-singko pa ang uwian. Nang tumunog ang chime na hudyat na uwiaan na ay halos maiyak ako sa galak.

Sinimulan kong baybayin ang daan pauwi sa aking tinutuluyang bahay. Magkahalong pananabik sa plato at kama ang nararamdaman ko. Sa daan pa lang ay iniisip ko na ang gusto kong kainin bago matulog. Dalawang kilometro bago sa aking tinutuluyan ay napansin ko ang isang mama na nakasakay sa bisikleta na mukhang hindi diretso ang takbo at pagewang-gewang na pumipedal. Dahil dito ay agad akong nag menor at binusinahan ang lalaki. Nang napansin ko na diretso na ang takbo niya ay agad akong nag overtake sa kanya.

Kablag!!!

Isang kalabog ang sumunod kong narinig. Tumingin ako sa side mirror ng aking kotse, ngunit wala akong napansin. Ilang metro lang ang tinakbo ko ay napansin ko agad ang mga taong kumakaway. Dahil dito ay agad akong huminto. Tumingin sa likuran at bumungad sa akin ang isang lalaki na nakahandusay sa daan kasama ng kanyang bisikleta. Biglang nag-init ang aking mukha, kasabay ng sunod-sunod na kalabog ng aking dibdib.

“Nakabangga ako?”

Maingat akong bumaba sa aking kotse. Magkahalong kaba, takot at awa ang bumalot sa akin. Kaba na hindi ko maipaliwanag. Takot sa mga taong nakapalibot sa nakahandusay na lalaki, at awa sa hitsura ng lalaki na hindi gumagalaw sa kanyang pagkakabagsak.

“Patay na yata.”
“Nabaggga mo!”

“Hi-hindi ko po alam. Nakalampas na ko sa kanya.”

Nilapitan ko ang lalaking hindi parin gumagalaw. Tumingin ako sa paligid. Maraming miron tulad ng kadalasang eksena sa teleserye. Ang kulang na lang ay ang isang kamag-anak na lalapit, hahagulgol sa iyak. Unti-unting I-aangat ang ulo. Haharap sa mga nanonood at sisigaw ng:

“PAGBABAYARAN NYO LAHAT ITO!!!!!!”

Hindi ako mapakali. Hindi ko malaman kung bubuhatin ko ba ng lalaki o tititigan ko lang siya. Naisip ko nga na I-mouth to mouth siya, pero hindi ako handa. Tumingin ako sa mga miron at nagbaka-sakali na may willing. Pero sabay-sabay silang tumalikod lahat at nag busy-busihan.

Ilang minuto pa ay dumating ang mga baranggay. At ang mga pulis.

“Sino ang nakabangga?”

"Hindi ko po siya nabagga. Nakalampas na ko sa kanya ng marinig ko ang kalabog."

"Lisensya mo?"
"Dalin na sa ospital yan!"
"Sumama ka muna sa amin sa baranggay."

"Sandali po manong. May mga naka-witness po. Hindi ko po talaga nabangga."

"Totoo ba sinasabi niya? Sino ang nakakita."

Sabay-sabay na namang tumalikod ang mga miron.
Nangingilid na ang luha ko ng isang ale ang sumigaw.

"Ako po!, nakita ko ang lahat. Wala po siyang kasalanan. Yung mama po ang kusang natumba! "

"Ano po ang pangalan nyo."

"Dory po, Dory Dumaguete."

Gusto kong yakapin si Aling Dory nang marinig ko ang pagtatanggol niya sa akin.
Tumuloy parin kami sa baranggay kasama ang mga pulis. Pagkatapos ng ilang tanungan ay nagpasya ang pulis na pumunta sa ospital na pinagdalhan sa na aksidente, para dito kunan ng pahayag. Kabado ako ng papasok sa emergency room. Natatakot akong makita na wala pa ring malay o wala nang buhay ang lalaki.

Pag pasok sa loob ay nadatnan namin ang lalaki na nakaupo sa higaan. May malay na, may gasgas sa mukha at sugat sa noo.

"Brod, mga pulis kami. Ano ba ang nag yari?"
“Boss, okay na ko..hik!, nahulog ako..hik!”
"Lasing ka ba?"
“Naka inon lang..hik..konti lang naman…hik!”
“E lasing ka pala e..hindi ka nabangga?”
“Hindi! Hik..semplang lang boss…hehehe”

Gusto kong tuluyan ang lalaki ng marinig ko ang lahat. Bwiset na yun. Nag yelo ang buo ko katawan sa lamig habang pinagpapawisan mula kanina. Tapos, isang lasing lang pala na sumemplang ang lahat at ang malagim na trahedya.

Moral of the story:
“Don’t drink and drive, while riding the bicycle. When you fall, don’t sleep. Others might think you’re dead.”

Wala Nang Hahanapin Pa

Naniniwala ako na sa lahat ng salitang mababasa sa webster dictionary ang babae ang pinaka mahirap ispelengin. Nagsasalita ako base sa aking obserbasyon at hindi sa impluwensiya ng napakaraming lalaking tulad ko na minsan na ring nagreklamo. Noong mga panahong natututo pa lang akong manligaw ng babae ay napansin ko na agad ang kakaibang karakter na taglay nila. Hindi ko ito lubusang maunawaan. May likas na masungit, likas na madaldal, likas na banidosa, likas na malambing, at likas na malaki ang hinaharap..na umasenso at umangat sa buhay.

Iba ang asawa ko. Marami ang sang ayon sa akin na mga kakilala at kaibigan niya. Likas na mabait siya. Simpleng babae, walang masyadong luho, tahimik at mapagmahal. Kung iisa-isahin ko nga ang magagandang ugali na taglay niya ay malamang na maging 10 part series ang kwento sa blog ko. Pero ang hindi alam ng marami ay may ugali rin ang asawa ko na mahirap unawain at abutin ng karaniwang isipan.

Mahirap hulihin ang gusto ng asawa ko. Kahit sa ang pinaka simpleng bagay tulad ng pagkain na gusto niyang kainin, lugar na gusto niyang puntahan o sa bagay na gusto niyang gawin wala kahit anong clue ang makukuha mo sa kanya. Tuwing tatanungin ko siya ay laging “kahit ano” ang isasagot sa akin. At sa oras naman na ako na ang nagdesisyon ay tatahimik lamang. Hindi ko tuloy malaman kung nagustuhan ba niya ang ginagawa ko para sa kanya o hindi na lang siya makapag reklamo.

Nagtatrabaho ako sa isang kumpanya na piso tumpok ang dami ng babae. 7 is to 1 nga daw ang ratio ng babae sa lalaki dito. Kaya kahit na pito ang syota mo ay okay lang, may nakalaan parin para sa iba. Pitong taon narin ako dito, pero kahit minsan ay wala kahit isang Eva ang nagtagumpay na matukso ako. Pero kahit na maganda ang track record ko, ay hindi pa rin nagsasawa ang asawa ko na magtanong sa akin, kung wala ba talaga akong ibang nagugustuhan sa trabaho. Naiinis na tuloy ako, ano ba ang akala niya sa akin marupok at madaling mapa-amin?

Mayroon siyang estilong kanya lamang
Ang kanyang pagkababae ang dinadahilan
Pagsubok sa pag-ibig walang katapusan
‘Di naman daw nagdududa, naniniguro lang

Nakasanayan na tuwing biyernes pagkatapos ng opisina ang magka-ayaan gumimik kasama ang mga katrabaho. Nakasanayan ko rin naman na magpaalam muna sa kanya bago ako sumama. Ayaw ko kasing pag awayan namin ang mga ganitong bagay. Umaga pa lang ay itetext o tatawagan ko na siya para ipaalam ang plano ko pagkatapos ng opisina. Mabilis naman siyang papayag. Sa oras na nasa gimikan na ako, every 5 minutes ay tumutunog ang celpon ko. Lahat kasi ng pwedeng itext ay itetext niya para kunin ang atensyon ko. “Kumain ka na?”, “Hiwalay na pala si Hayden Koh at Vicky Belo”, Tumaas na naman pala ang presyo ng gasolina”. “Kinasal na pala si Ryan at Juday”, “Uuwi ka na ba?”, “Umiinom ka ba?” at kung ano-ano pa. Bawal na hindi ako mag reply sa bawat text niya. Kapag hindi ako nag reply ay hindi na niya ako kakausapin buong magdamag. “Siguro, nag eenjoy ka sa kandungan ng iba kaya hindi ka maka reply!!!!”

‘Di raw nagseselos ngunit nagbibilang
Nang oras ‘pag ako'y ginagabi
At biglang maamo ‘pag may kailangan
‘Pag nakuha na ikaw ay itatabi

‘Di magpapatalo ‘pag mayroong alitan
‘Di aamin ng mali, magbabagong-isip lang

Ngayong buntis na ang asawa ko, katakot-takot na paalala ang narinig ko mula sa mga kaibigan.

“Dapat 'wag mo papagalitin yan”
“Dapat 'wag siya malulungkot”
“Ibibigay mo lahat ng gusto niya”
“Pagpapasensyahan mo lang.”

Hindi naman mahirap para sa akin na gawin ang lahat ng ito. Ngayon pa nga lang ay napapansin ko na ang mga pagbabago sa asawa ko. Naging masungit siya at madaling mainis sa tuwing nagtatanong ako kung may masakit sa kanya, kada dalawang segundo. Ang kulit ko raw. Ang paghahanap niya sa mga bagay o pagkain na wala sa bahay, at kapag naman binili ko na ay ayaw nang kainin. Ang mas madalas niyang paglalambing sa akin at ang lalong dumalas pa na pagtatampo sa tuwing hindi ako sang-ayon sa gusto niya.

Ito ang katotohanan sa aming buhay bilang mag-asawa. Maraming bagay at ugali pa rin ang hindi namin maintindihan sa bawat isa. Pero ang mga bagay na ito ang mahahalagang sangkap na bumubuo sa aming dalawa. Bawat araw na dumadaan ay simpleng buhay na puno ng saya at pagmamahal.Ang bawat ugali, kilos, tingin at galaw niya ang dahilan ng paghanga at pagmamahal ko sa kanya. Ang pinaka importante sa lahat, ang buhay at pagkatao niya ang siyang bumubuo sa buhay at pagkatao ko.

Ewan ko ba ngunit kahit ganyan siya,
Minamahal ko siya, wala nang hahanapin pa
Kahit ano'ng sabihin ng iba, sinasamba ko siya,
Minamahal ko pa, walang kaduda-duda,
Wala nang hahanapin pa

Wala Ng Hahanapin Pa by Apo Hiking Society

Eto Ang Simula

Halos kalahating taon na ang nakaraan ng huli akong bumisita sa blog ko. Marami ang nagtanong, nag-alala, nakibalita at nawala sarili dahil sa hindi ko paglathala ng kahit anong kwento sa nakalipas na anim na buwan. Ang lumipas na anim na buwan ang mga panahon na muli kong hinanap ang aking sarili. Nararapat ba ako sa buhay na ginagalawan ko ngayon? O may iba akong direksyon na dapat patunguhan? Alam ko at ng nanay ko na pag-aartista talagang nararapat na karera para sa'kin. Sa porma at tindig ko ay malamang na mas sisikat pa ako kay Hayden Koh. Pero hindi ako sanay sa kasikatan. Nasisilaw ako at nalulunod sa tuwing iisipin na magiging laman ako ng bawat DVD sa Quiapo. Kaya naman sa tingin ko, tama lang na naging engineer lang ako. Isang tahimik na buhay na malayo sa intriga.

Matagal ko ring inisip kung masaya ba ako sa buhay ko mula ng mag-asawa? O marami na akong pagkukulang na hindi nagagampanan sa aking sobrang bait na asawa. Binawasan ko ang mga date at ang mga dating romantikong tagpo sa aming buhay, at napalitan ito ng isang payak na pagsasama. Naging sentro ng aming relasyon ang pagiging magkaibigan. Naging kuntento kami na mag kausap sa lahat ng panahon. Sa kama, habang kaharap ang laptop at sa sala. (syet, pamilyar ang mga eksena). Pero naging matatag ang aming relasyon at lubos namin nakilala ang bawat isa sa hirap at ginhawa.

Ang huli at ang pinaka sensitibong bagay na gumugulo sa isip ko ay ang hindi namin pagkakaroon ng anak. Sensitibo ako sa bagay na ito. Halos ayaw ko ngang pag usapan at ikwento sa aking blog ang tema tungkol dito. Tuwing may mga kapamilya, kaibigan at mga dating kakilala na nagtatanong sa akin kung bakit wala pa kaming anak. Hindi ako sumasagot at nagpapanggap na hindi narinig ang tanong at mabilis na iibihin ang usapan.

Kung kagustuhan na mabiyayaan ng anak lang naman ang pag-uusapan, ay masasabi kong hindi kami nagkulang mag-asawa. Dalawa at kalahating taon na kaming kasal, pero bago pa man kami magpakasal ay nag simula na kaming paghandaan ang pag kakaroon ng anak. Laht ng bagay ay sinubok na namin. Mula sa mga siyantipikong paliwanag, haka-haka, alamat at mga kwento ng kapitbahay. Lahat iyan ay ginawa namin sa ngalan ng pag bubuntis.

1. Isang OB Gyne kada taon.
Isang taon lang ang ultimatum na binibigay namin sa mga eksperto para patunayan ang kanilang galing. Kung 1 year ka nang OB ng asawa ko at hindi parin kami nag kaka-anak, hahanap kami ng kapalit. Kaya naman sa loob ng dalawang taon, dalawang OB Gyne na rin ang dinaanan naming mag-asawa. lahat naman sila ay magaling, likas lang talaga sa akin ang mainipin.

2. Kakasa ka ba?
Noong unang buwan namin sa unang doctor ng asawa ko, wala siyang makitang diprensya sa aking asawa. Dahil sa tamang duda at tamang hinala na siya noon ,ay ako ang napag diskitahan niya. "Iyan bang asawa mo ay na test na?" Sabay tingin sa akin na parang gusto na siya na ang kumuha ng sample sa akin. Noong una ay ayaw kong pumayag. Ano na lang ang mangyayari sa buhay ko kung mapatunayan sa test na wala akong kakayahan na magparami. Pero wala rin ako nagawa. Sa isang maliit na kwarto na may DVD player at babasahing magazine ako dinala. Para kong tinorture at pinilit maglabas ng ebidensya..whew!.

3. May bukas pa...Magpahilot sa sikat na manghihilot sa liblib na bayan ng Zambales.
Isang tawag sa telepono ang natanggap ko sa aking kapatid. Excited na excited niyang binalita na may nakilala siyang manghihilot sa liblib na pook ng Zambales na isang wonder lola daw. Kung gumamot daw ito ay taob ang style ni Santino. At kahit anong karamdaman ay kayang gamutin ni lalo. At ang kanyang espesyalti ay manghilot sa mga babaeng ayaw mag buntis. Walong oras ang byahe papunta sa liblib na lugar na iyon. Hapo at pagod na kami ng marating ang bahay ni Lola Santina. Hindi kami nahirapan hanapin ang bahay niya dahil kilala siya ng buong baryo. Halos tatlong oras silang nag kulong sa kwarto ng aking asawa. Nang lumabas ang matanda ay nakangiti at nagmamagaling na binida sa akin na.."Shinurebol ko!!!" Sigurado, mamaya buntis na ang misis mo!!!" Walang palya..!!!" Ikaw gusto mong i-shurbol din kita???" "Ah e, wag na po lola..okay na ko.." Sabay abot ng bayad.

4. Sayaw sa Obando
Sino ba naman ang hindi nakaka alam ng himalang dala ni Sta Clara sa Obando. Naging dance floor na ang simbahan ng Obando para sa mga mag-asawang hindi magka-anak. Ilang linggo rin kaming pabalik-balik sa simbahang ito para hilingin ang biyaya ng anak. At noong sumapit ang kapistahan ng Obando na pinaka hihintay namin, ay hindi kami nakapunta. Promise, hindi na namin mamimiss ang fiesta sa Obando next year. Chyng, next time text mo kami ng mas maaga..hehehe

5. Panalangin at Tiwala

Naniniwala ako na dasal ang pinakamabisang paraan upang ipagkaloob ng Diyos ang biyayang hinihiling mo. Maaring hindi niya ito binibigay sayo sa paraan na gusto mo, pero ibibigay niya sayo ito sa paraan na kailangan mo. Mula noon, hanggang ngayon ay ito ang paraan na pinaghahawakan naming mag-asawa. Alam namin na sa tamang oras, tamang panahon at pag kakataon ay ipagkakaloob niya sa amin ang aming hiling.

June 14, 2009. Alas singko y medya ng umaga. Pupungas-pungas akong nagising ng maramdaman kong tumayo sa kama ang asawa ko. "San ka punta?" "CR lang." "Mag pregnancy test ka ulit?" Tumango lamang siya. Hindi ako mapakali. Parang nag-iinit ang buo kong katawan at bahagyang nanginginig.

Dalawang taon at anim na buwan na kaming kasal noong araw na iyon, at hindi ko na mabilang kung ilang pregnancy kit na ang nabili namin. Bawat test na gagawin niya ay lumalabas siya sa CR na umiiyak. Na-aawa ako sa asawa ko, na-aawa rin ako sa sarili ko, pero alam ko na may plano ang Diyos para sa amin.

Tatlong minuto, ang pinaka matagal na tatlong minuto sa buhay ko...

Isang malaking ngiti ang sumalubong sa akin..Isang malaking ngiti at dalawang guhit...

"Bi, dalawang guhit!!!! Positive ako!!!

"Huh, patingin...oo nga..baka drinowing mo lang yung lines?

5 weeks pregnant na ang asawa ko. Nag uumapaw na saya at nag uumapaw na biyaya...

Eto na ang simula...Dalangin namin ngayon ang kalusugan ng aking asawa at ng aming magiging anak...

Salamat sa lahat ng naki-isa sa aming manalangin para sa biyayang ito..

Napakaswerte nating lahat..walong buwan mula ngayon ay madadagdagan na naman ng pogi sa mundo...

Paalam General

Matagal akong nawala dahil naging abala ako ng ilang buwan. Abala sa trabaho, sa nakaraang bakasyon at sa sarili. Bawat oras na dumaraan ay masusi kong binabalanse, upang masiguro na magiging makabuluhan ang bawat araw ko. Dahil dito ay naging huli sa prioridad ko ang pagbisita sa aking mundo.
Dahil matagal akong hindi nakabisita dito ay naramdaman ko tuloy na para na akong isang estranghero sa aking sariling mundo. Walang kahit anong kwento ang kayang iguhit ng isip ko. Kahit mga kwento ng kapitbahay o ang mga kwento ni Edgar na barbero sa kanto namin ay hindi ko kayang i-share sa inyo.
Pag pasok sana ng buwan ng Enero ay isang pasabog na kwento ang gagawin ko. Syempre, kahapon ang 2nd aniversary naming mag-asawa. Isang masaya, nakakakilig at makalaglag brief na aniversary special na siguradong mag papain-love sa sino mang makakabasa. Hanggang isang hindi inaasahang pangyayari ang naganap.
Lumaki akong hindi naranasan na magkaroon ng isang pinsan na maituturing kong kaibigan. Karamihan kasi sa kanila ay malayo sa amin, at hindi nagkaroon ng maraming pagkakataon na makasama. Hanggang sa makilala ko si Vj. Hindi ko kadugo si Vj, pinsang buo siya ni Grace kaya ako ay hawa lang. Nag-iisang anak siya ng tiyahin ni Grace na itinuring na niyang pangalawang ina. Ito kasi ang kumupkop sa kaniya noong maliit pa siya. Hindi kasi sila agad nabiyayaan ng ana kung kaya naman, naging anak-anakan nila ang asawa ko. Kwento niya sa akin, halos limang taon silang humiling ng biyayang anak. Ginawa rin nila ang ilang paraan para matupad ang hiling. Ang pagbisita sa lahat ng simbahan, mataimtin na dalangin, pagsayaw sa obando ay ilan lang sa mga ito.Hindi nagtagal ay sumagot din ang langit. Isang batang lalaki ang kanyang isinilang noong 1988, si Vj.
Hindi tulad ng karaniwang bata, mabagal ang development ni Vj. Sa edad na dalawampu ay parang pito o siyam na taong gulang lamang siya magsalita at mag-isip.Isang special child si Vj. Ganun pa man, pinilit ng kanyang mga magulang na palakihin siya ng normal. Makihalubilo sa mga normal na bata, at maranasan ang karaniwang buhay.
Noong simula ay pinag-aral siya sa isang school for special child sa Quezon City. Araw-araw ay matiyagang iniluluwas ng kanyang ina si Vj mula sa Bulacan. Ilang taon din na nag-aral si Vj sa eskwelahang ito, at ng siya at tumuntong ng Grade 3 ay nagpasya ang kanyang mga magulang na ipasok siya sa normal na eskwelahan. Dito mas naging mabigat ang atensyon na kailangang ibigay ng isang ina kay Vj. Seaman ang asawa niya, kaya naman halos mag-isa niyang inalagaan ang anak habang ang asawa niya ang matiyagang sumuporta sa mga pangangailangan nila.
Labing walong taong gulang si Vj ng matapos niya ang High School. Nakita ko ang kakaibang ligaya ng kanyang ina ng araw na iyon. Lahat ng pagod, pagtityaga, at sakripisyong bunga ng walang kapantay na pagmamahal ay naganap na.
Dahil sa napakaraming dahilan ay nagpasya silang mag-asawa na hindi na patuntungin ng kolehiyo si Vj.Pinundar nila ang kabuhayan na kakailanganin ng anak at tinuruan itong patakbuhin ng mag-isa. Kinaya ni Vj ang lahat ng obligasyon at matiyaga niya itong ginagawa at sinusunod ang bawat bilin ng magulang.
Una kong nakilala si Vj ng naging girlfriend ko si Grace. Nang una niya akong makita ay ayaw niya sa akin para sa ate Grace niya. Madalas niyang sabihin na galit siya sa akin sa tuwing magkikita kami. Naiintindihan ko ang kanyang kalagayan, kaya nag tiyaga akong kunin ang loob niya. Hindi nagtagal ay naging malapit kaming magkaibigan. Lahat ng mga kaligayahan at frustrations niya ay matiyaga niyang kinukwento sa akin ng paulit-ulit. Ilan sa mga ito ang mga natitipuhan niyang babae, ang mga nakakatawang taong nakikita niya, at ang pinaka madalas ay ang pangarap niyang maging isang sundalo. sundalo ang tingin niya sa sarili niya at isa siyang heneral ng sandatahang lakas..Sa tuwing naaalala ko ang mga kwento ni Vj ay hindi maiwasang napapangiti ako. Halo kasi sa kanyang mga kwento ang katotohanan at ang mga bagay na likha lamang ng kanyang isip at imahinasyon.
Nanng huli kaming mag-usap ay kinukwento niya sa akin ang isang babae na nagpatibok ng puso niya. Nakita daw niya ito na may kasamang lalaki at nalaman niya na magkasintahan na sila. Labis daw siyang nasasaktan. Kaya naman sarado na ang kanyang puso para umibig pang muli. Alam din daw niya kung ano ang dahilan ng pag-iwan sa kanya ng dalaga. Ito ay dahil isa daw siyang sundalo at ayaw ng babae ang asawang sundalo dahil madali silang mabubyuda.
Hindi kailang makulit si Vj at ilang beses narin akong nakulitan sa kanya. Pero sa tuwing dadalaw naman ako sa kanila at wala siya ay hinahanap-hanap ko naman ang pangungulit niya. Lagi siyang nakikita na nakamotor suot ang kumpletong damit ng isang sundalo (comuoflage) mula ulo hanggang paa. o Kung hindi nga siya magsasalita ay mapagkakamalan mo siyang isang tunay na sundalo. Ako si General Vincent James Defensor, yan ang madalas niyang pakilala sa mga nakakausap niya..
Noong martes ay nagkasakit si Vj. Nataranta ang kanyang ina at mabilis siyang sinugod sa ospital. Makalipas ang ilang araw ay nadiagnose na may dengue siya. Kinailangan siyang salinan ng maraming dugo. Dagsa ang tulong na dumating mula sa mga kapamilya, kaibigan, kapitbahay at ilang kakilala. Lahat sila ay handang magbigay ng dugo para kay Vj.
Sabado ng umaga ng muli kong makita si Vj sa hindi magandang sitwasyon. Hinahabol niya ang kanyang hininga kahit na meron nakalagay na oxygen sa kanyang ilong. Pero ng mga oras na iyon ay masaya parin siya. Sumasagot parin siya sa lahat ng tanong at marami parin siyang tanong sa bawat isa sa amin. Minsan pa niyang tinanong ang nurse kung mineral water ang tubig na bumubula sa oxygen niya at lahat naman kami ay nagtawanan. Ilang beses din niyang pinaramdam ang paglalambing sa aming lahat. Pinili niyang ako ang magbihis sa kanya. Ito marahil ang paraan niya ng paglalambing..
Bagamat naaawa ako sa kalagayan niya ay hindi ko ito pinahalata. Gusto kong isipin parin niya na matapang siya at walang matapang na sundalong sumusuko sa laban.
Alas-tres ng hapon ang plano namin ni Grace upang umuwi ng bahay. Pero parang may mabigat sa paa ko na pumipigil sa akin na iwan si Vj
at ang kanyang ina. Matapos mabihisan ni Vj ay humiga siya. Hinanap niya ang kanyang ina at nagulat kaming lahat sa kanyang sinabi.
"Ma, gusto ko ng matulog. Gusto ko ng magpahinga ng mahimbing."
Labing limang minuto pagkatapos nito ay ibang Vj na ang nakita ko. Bigla siyang nahirapan huminga, dali-daling tinawag ang mga duktor at lahat sila ay nataranta. Halos wala ng hangin na makuha si Vj. Ang mga mata niya ay magka-iba na and direksyon. Ilang sandali pa ay bumagsak ang kanyang blood. Kinailangan siyang i-revive ng mga duktor at nagawa naman nila ito dahil narin sa tatag ng loob ni Vj. Pero sa pagkakataong ito ay hindi na siya makausap.
Inutos ng mga duktor na ilagay siya sa ICU para doon obserbahan ang kalagayan niya. Naging mahirap para sa kanyang ina na makita ang anak sa ganung sitwasyon. Hindi rin niya nakayanan ang sakit na mararamdaman at bumigay ang kanyang katawan. Kinailangan namin siyang dalhin sa emergency room para doon magrecover.
Nang mahimasmasan ay ako ang kasama niya. Ang dami niyang sinasabi tungkol sa mga nararamdaman niya. Bumilib ako sa tapang at pagmamahal niya kay Vj. Sinabi niya sa akin na handa siya, bagamat masakit na harapin ang katotohanan. Handa siyang ialay sa Diyos ang kaisa-isang anak na naging dahilan upang mabuhay silang masaya ng kanyang asawa.
Nang muling puntahan namin si Vj ay hindi na namin siya nakakausap. Nagsasalita kami pero hindi na siya sumasagot. Sandali siyang kinausap ng kanyang ina. Masayang nitong kinausap si Vj, kahit halatang mabigat ang kanyang dibdib at nagbabadyang umagos ang luha. Pinalakas niya ang loob ni Vj. Pinaramdam ang pagmamahal na tanging ang ina lang ang may kayang magbigay. Bagamat hindi makapagsalita ay naramdaman niniya ang higpit ng hawak mula kay Vj. Kontento na siya sa reaksyong ito ng anak. Para sa kanya ay senyales ito na narinig at naintindihan ni Vj ang mga sinabi niya.
Masaya siyang lumabas ng ICU bagamat iniisip parin ang maaring mangyari sa anak. Nakakain na siya at walang nagsimulang magkwento tungkol sa masayang ala-ala sa kanyang anak. Mula sa pangungulit nito sa kanya, ang mga plano niya sa darating na kaarawan nito, at ang bakasyon sa ibang bansa na matagal na nitong hiling.
Alas-tres ng madaling araw ay isang katok mula sa nurse ng ospital ang aming narinig. Kailangan daw ng isang kapamilya na puntahan si Vj sa ICU. Lahat kami ay nagmadaling bumaba. Parang may kakaibang pakiramdam na nagpapabigat sa aming dibdib. Pagbaba sa ICU ay hindi na kinailangan opisyal na sabihin ng duktor ang lagay ni Vj.
Naabunatan namin ang isang pinsan ni Vj na umiiyak at ito na ang nag hudyat sa amin na wala na si Vj.
Parang isang mabilis na pelikula ang nag flash sa utak ko. Hindi ko maintindihan ang bawat nangyayari. Hanggang sa marinig ko ang malakas na pagtangis ng ina ni Vj. Niyakap ko siya, ramdam ko ang paninigas ng buo niyang katawan. Bagamat tumatangis ay pasasalamat ang namutawi sa kanyang bibig. Nagpasalamat siya sa Diyos sa pagpapahiram nito sa Kanya ng isang anak. Isang anak na naging inspirasyon nilang mag-asawa. Isang anak na nagturo sa kanila ng halaga ng buhay at isang anak na bagamat hindi naging normal ay nagparamdam sa kanila ng walang kapantay na pagmamahal.
Nang muli kong makita si Vj ay wala na siyang buhay. Sumaludo ako sa kanya. Saludo ng paghanga.
Paghanga sa tapang na lumaban upang piliting mabuhay. Paghanga sa natatanging pagmamahal na ipinadama niya sa kanyang magulang at sa aming lahat. Paghanga sa lahat ng inspirasyon at kwentong ibinabahagi niya sa amin.
Kahapon ay ika-dalawang taong anibersaryo naming mag-asawa. Mayroon sana kaming plano para sa dalawang taon ng masayang
pagsasama. Pero hindi na namin ito itinuloy. Isang simpleng tanghalian lamang ang aming ginawa at tumuloy na agad sa burol ni Vj. Malaking bahagi si Vj at ang kanyang ina sa pagsasama namin ni Grace. Kaya naman, gusto namin ibahagi sa kanila ang dalawang taon ng aming pagsasama. Higit sa lahat, ngayon ang araw na kailangan nila ang aming pagmamahal.
Paalam Vj.
Mamimiss kita...
Salamat sa masasayang ala-ala..
Salamat at naging bahagi ka ng buhay ko at ng buhay naming mag-asawa...
Umaasa akong ang lagi mong hinihiling para sa amin ni Ate Grace ay magkatotoo na..
Paalam Sir!