Wish kay Santa 2

Dear Santa,

Kamusta ka na.

Sana ay nasa mabuti kang kalagayan. Natatandaan mo pa ba ako? O sinadya mong kalimutan na pati ang mga wishes ko last year. Para lang malinaw sa ating lahat, nooong isang taon ay sumulat din ako sayo at gusto ko munang reviewin ang mga hiniling ko sayo noon at kung alinang tinupad mo at dineadma ng bongang-bonga.

Wish Kay Santa

Noong isang taon ay humiling ako sayo ng Canon EOS 40D Digital SLR. Pero wala akong natanggap na camera noong pasko. Malungkot na sana ang pasko ko, mabuti na lang at naisipan ng asawa ko na ibili ako ng PSP kaya nakalimutan ko ang hilig ko sa photography at nagpaka-adik sa pag pindot sa psp. Pero okay lang, may maganda namang naidulot sa akin ang PSP. Mas lumaki kasi ang muscles ng hinlalaki ko sa kamay. Nang huling sinukat ko ay magkasing laki na sila ng hinlalaki ko sa paa. Yun lang, hirap na akong mag text ngayon dahil dalawang button lagi ng keypad ang sakop ng hinlalaki ko.

Pangalawa, dalawang round trip ticket sa Greece plus pocket money. Hmmm, alam kong bumaba ang palitan ng dolyar ngayon. Kaya naiintindihan ko na hindi mo ito naibigay sa akin. Mabuti na lang at nakumbinse ako ng asawa ko na magbenta ng kidney, kaya kahit sa Hongkong Disneyland ay nakarating kami. Masaya ang naging experience namin sa HK Santa. Nag papicture ako kay Mickey Mouse, Winnie the Pooh, Gooffy at Pluto. Nakita ko rin ang crush ko na si Cinderella at nakipag harutan sa mga dwarfs ni Snow white. Kinumbinse ko na rin sila naitext ang mga kamag-anak nilang elves na nag tatrabaho sa pabrika mo na mag aklas na! Hanggang ngayonay kasi ay wala pa silang natatanggap na benipisyo mula pabrika mo tulad ng SSS, Philhealth at 13th month pay. Ito ang naisip kong paraan ko para makabawi sayo.

Makibaka, wag matakot! Pabagsakin ang namumuhunang negosyante!!!Santa, tuta ng kano!!!

Pangatlo ang Transformer (Optimus Prime). Laos na ang transformer Santa... Alam mo ba yun? Dyesabel at Dyosa na ang uso ngayon. Pwede mo ba sila ibigay sakin?.. ngayong pasko lang, babalik ko rin sila after Chrismas eve. (kilig)

At ang panghululi ang world peace. Mabuti naman at walang malawakang giyera na naganap ngayong taon. Maliban sa ilang pasabog sa mga bansang Iraq, Lebanon, Jordan at Pilipinas. Pero hindi parin nararamdaman ng sanlibutan ang world peace na hiniling ko. Marami pa ring diskriminasyon, gutom, inagawan ng lupa, nakakalasong pagkain, at ang garapalang pagnanakaw ng mga talamak na pinuno ng gobyerno..

Eniweys, salamat narin Santa. Dahil kahit na hindi mo man binigay ang mga hiling ko noong nakaraang pasko ay naging masaya naman ang buong taon ko. Sa darating na pasko ay isa lang ang hiling ko. Pero tingin ko hindi ikaw ang makakapagbigay sa akin noon. Pero huwag kang mag-alala ibubulong ko na lang sayo mamaya bago matulog...

Truly yours,

Lloyd (Good boy buong taon)

Tanan (For Adults Only)

Malalim na ang gabi. Pilit parin nililigid ni Grace ang kanyang mata sa mga sasakyang nagdadaan. Halos sampung minuto na siyang nakatayo ay wala parin kahit anino ng hinihintay."Darating pa kaya siya?". Ang paulit-ulit na tanong na gumugulo sa isip niya. Makalipas ang ilang sandali ay isang text message ang kanyang natanggap. Dali-dali niyang kinuha ang celpon sa bag at napangiti sa mensaheng nabasa. Kasunod nito ay isang kotse ang huminto sa harap niya. Agad binuksan ng lalaki ang kotse at pinasakay ang babae. "Kanina ka pa? Buti Nakarating ka.".Tanging ngiti lamang ang iginanti ni Grace. "Ano? Tanan na kita..?". Hindi na nakapalag ang babae at wala ng nagawa kundi ang sumama sa poging lalaki.


Madalas ikwento ng lolo ko na kung hindi niya tinanan ang lola ko ay malamang na naipakasal na ito ng kanyang istriktong tatay sa negosyanteng intsik na karibal niya. Pero dahil sa kanilang pagmamahalan ay nag desisyon ang dalawa na magtanan. Sa ganitong paraan nga naman makakasiguro ang lolo ko na hindi na mababawi sa kanya ang lola ko. Swerte ako dahil hindi ako natulad sa lolo ko. Kahit na istrikto ang tatay ni Grace ay nadaan ko parin ang paghingi ng kanyang kamay sa mabuting pakiusap habang tagaktak ang pawis sa noo at kili-kili.

Bagamat kasal na ako ay madalas ko parin maisip ang pakiramdam ng lolo ko ng tinanan niya ang lola ko. Mukhang exciting at kapanapanabik ang ganitong eksena at gusto ko rin itong maranasan. Biyernes ng gabi ng sunduin ko si Grace. Walang nakakaalam ng aming lakad. Kahit siya ay hindi sigurado kung saan ko siya dadalhin, basta ang sabi ko lang ay itatanan ko siya. Hindi naman ako nahirapan dahil walang dalawang salita na sumama agad sa akin si Grace. Obvious naman..kuha ko na talaga.

Sa isang hotel sa Tagaytay kami tumuloy. Walang reservation, on the spot pagdating sa lobby konting tanong lang ng room rate, silip sa hitsura ng room at konting pambabarat ay nagkasara agad kami. Maliit lang ang hotel, pero malupet ang location. Pinili ko ang room kung saan tanaw ang taal lake mula beranda. Syempre para romantic. Matapos ilapag ang ilang gamit ay nag-unahan agad kami na ilapat ang likod sa malambot na kama. (lalabo ang paligid hanggang sa tuluyan nang magdilim ang paligid). Ang sumunod na eksena ay censored na!

Matapos ang sumunod na eksena ay agad kong niyaya si Grace sa isang romantic dinner date.In memory of Sonya (ang korning white lady), nag desisyon ako na sa Sonya's secret garden kami mag dinner.Perstym ko sa lugar na iyon at napahanga agad ako sa kakaibang ambiance ng lugar na para kang nasa isang malaking flower base na pinamumugaran ng libo-libong uri ng halaman at bulaklak. Malupet din ang dine in experience sa lugar na ito.Walang menu, pag upo mo sa isang romantic table ay isa-isang ihahain sayo ang mga putahe na pagsasaluhan nyo.

1st round. Ang freshly squeezed dalandan juice na hinahabol ng langgam sa tamis.


2nd round. Ang salad na fresh from the garden at binudburan ng ibat-ibang uri ng bulaklak. Pakiramdam tuloy namin ay para kaming mga bubuyog na humahakot ng pulot-pukyutan. Kasama rin ng fresh salad na ito ang kakaibang salad dressing na si Sonya lang ang nakakagawa. Ang Sonya's Secret dressing.


3rd Round. Ang freshly baked tinapay na nakakapaso ang sarap. Sinamahan pa ng ibat-ibang palaman na swak sa panlasa. Isang bagay din ang nadiskubre namin dito. Ang Sonya's secret spread. Masarap din palang ipalaman sa tinapay ang bagoong alamang.

4th Round. Ang freshly cooked pasta na may dalawang klase ng souce. Ang sun dried tomatoes at ang creamy ensemble of chicken bits and mangoes. Langit ang lasa ng sun dried tomatoes na inibabawan ng dried olive, ratatouille at tuna belly. Isa ang nanatiling secret ng gabing iyon. Ang creamy ensemble of chicken bits and mangoes na hindi na nakuhang tikman ni Grace dahil sa kabusugan. Sayang, natikman ko yun at lampas langit ang sarap. 5th Round. Ang desert na Glazed sweet potato , banana rolls with sesame & jackfruit, at ang sinful homemade chocolate cake na mapapahataw ka sa sarap. Ingat lang sa pagkain ng Glazed sweet potato dahil dinala ko ang masamang hangin na dulot nito hanggang sa hotel.

6th Round. Ang tarragon tea session.Ang mabisang pantanggal impacho. Matapos ang mahabang eating session ay mabuti naman at naisipan ni Sonya na mag offer ng relaxing tea na hindi lang mabisang pangpatunaw, ginagamit din daw ito na gamot sa kamandag ng ahas at pamparegla. Huh? (ayon sa wikepedia)

7th Round. Ang Bill holder na gawa sa leather. Huwag maging buwakaw, hindi na ito kinakain. Nakapaloob na kasi dito ang halaga ng nakain mo. Kung walang pambayad, pwedeng lunukin para walang maiwang ebidensya.

Matapos ang kakaibang dining experience na ito ay minabuti namin bumalik na ulit ng hotel at ituloy ang tanan mode.

Ngapala, pang 6 years mag-on anniversary namin ito. yihiii....

Ang Babae sa Balite Drive (Haloween Edition)

Tuwing papalapit ang Haloween ay peyborit kong takutin ang sarili ko. Kadalasan sa mga panahong ito nag hahanap ako ng mga palabas na ang tema ay katatakutan. Naalala ko rin dati na excited kong inaabangan ang haloween special ng Magandang Gabi Bayan. Kahit na nga nag kakanda-ihi na ako sa takot ay pikit mata ko parin itong sinusubaybayan. Pagkatapos noon ay ilang gabi akong hindi makakatulog at mapapanaginipan ang mga kapre at tikbalang sa nasabing palabas.

Hindi naman sa duwag ako. Malakas lang talaga ang aking imahinasyon. Ang mga karakter tulad ng white lady, tiyanak o kapre ay madaling narerehistro sa isip ko. Tuwing ipipikit ko ang mga mata ko ay isa-isa na silang nag susulputan sa gunita ko. Ito ang dahilan kung bakit minsan ay sinubukan kong matulog na dilat ang mata. Sabi ng kapitbahay namin na albularyo ay may gift daw ako. Kala ko noon ay literal na gift ang ibig niyang sabihin, kaya na excite ako at nagmano sa kanya. Baka kasi nakalimutan niya na hindi niya ako inaanak at bigyan nga ako ng gift. Pero ng maliwanagan ako, napagtanto ko na ang sinasabi niyang gift ay ang gift na nakakadama ako ng espiritu sa paligid. Habang tinitipa ko nga ang kwentong ito ay tumatayo ang mga balahibo ko, at isang babaeng nakaputi ang nararamdaman kong nakatitig mula sa likod ko. Parang meron siyang binubulong at kahit pigilan ko ay pilit niyang pinapasulat ang gusto niyang sabihin.. .

jkgqdiugygygehecgeyfggfy (pilit kong nilalabanan ang tipa ng kamay ko sa keyboard)

arghhh1hsdhgusdgughghtgfygf (pero malakas ang espiritong nasa tabi ko)

hwaaaggggggggggg!!!!!!!!!!!!gkgdasghadf. (Hindi ko na kaya, hahayaan ko na na siya ang magtuloy ng blog ko).

Sa lahat ng fans at mambabasa ng Bakit Bilog ang Mundo? Samandali ko pong pinuputol ang inyong pagsubaybay kay Lloyd dahil sa araw na ito ay ako muna ang magkukwento.

Ako nga pala si Sonia, na tubong Las Pinas. 18 years old at may vital statistics na 36"-25"-38". Long hair ako at may white complexion. Mahilig ako mag gown at ang favorite color ko ay black & white. Favorite tambayan ko ang Balite Drive sa QC at doon ako madalas rumampa. Sa mga gustong makipag chat just add me white_lady69@yahoo.com. Online ako from 10PM to 4AM bago sumikat ang araw. Sa mga naghahanap ng katext, just text me at 09181313666. Wag lang u tatawag kasi mahiyain me.

Eniweys, kaya ako nandito ngayon ay para kwentuhan kayo ng isang fairytale na madalas ikwento sa akin ng nanay ko noong cute na tiyanak pa lang ako.

Wansapanatym sa isang lugar sa probinsya ng Quezon, ay matatagpuan ang pinaka magandang binibini sa Pilipinas, si Nene. Si Nene ay isang anak mahirap, wala na siyang ama, at tanging ina na lamang nito ang bumubuhay sa kanya. Sa panahong tulad ngayon na palapit na ang Pasko, nagtarabaho ang nanay ni Nene bilang tindera ng putobumbung sa may simbahan sa bayan. Tuwing madaling araw, kahit ganap pa ang kadiliman, ay gumigising ang mag-ina at nilalakad ang mahabang kabukirin, papunta sa simbahan kung saan sila ay magtitinda.

Subalit isang araw, nakalimutan ng nanay ni Nene ang asukal ng nasa may simbahan na sila.
"Nene, bumalik ka sa bahay natin at kunin mo ang garapon ng asukal.", utos nito sa kanyang anak.
Mahalaga ang asukal sa tinda nilang putobumbung, kaya agad agad ay tinawid muli ni Nene mag-isa ang bukirin pabalik sa kanilang tahanan. Ngunit nasa bandang gitna na siya ng bukid ng mapansin niya ang napakalaking puno ng Balite, sinasabing ang puno raw na iyon ay pinamamahayan ng mga engkanto at kapre. Gayunpaman hindi naniniwala ang dalaga, bagamat nakakadama ng takot ay nagpatuloy pa rin sa paglalakad.
Kalalampas pa lamang niya sa Balete ng may marinig siyang malakas na kalabog na nagmula sa kanyang likuran. Tila isang malaking bagay iyon. Dahan-dahan niya itong nilingon, at halos himatayin siya sa takot ng makita niya ang napakalaking Kapre!!!

Kasing taas ng simbahan ang tangkad nito, at napakaraming balahibo sa buo niyang katawan.

"Huwag kang matakot Nene, hindi ako masama.", agad na wika ng Kapre, nang mapansin niyang nagulat ang binibini nang siya ay magpakita.

"Nais ko lamang makipagkilala sa iyo... alam mo kasi lagi kitang nakikita dito, dumadaan, tuwing madaling araw. Naisip ko nga na magaling ka sa puzzle dahil ikaw ang bumubuo sa aking araw.", Alam mo bang scientist ako? At ikaw ang Lab ko. Humahanga ako sa iyo Nene." Malambing na boses ng dambuhala. "Ako nga pala si Bob.", pagpapakilala ng higante.

Napansin naman ni Nene ang pagiging totoo ng kapre, at totoong kinilig si Nene sa mga pamatay na pick-uplines ng binatang kapre na lalong nagpalusaw ng kanyang panty liner. Kaya simula ng araw na iyon ay naging magkaibigan na sila.

Hanggang isang madaling araw...

"Nene, marahil naman sa haba na ng ating pagkakaibigan, ay papayag ka kung aking yayain na dumalaw sa aking mundo.", pag iimbita ng higante sa dalaga.
Noong una ay pakipot pa si Nene, subalit ng alukin ng kapre ang malaki nitong kamay ay pumayag rin siya agad. Pumatong si Nene sa ibabaw ng palad ng Kapre at maya maya pa ay tila nag iba ang paligid at unti-unting lumiit ang dambuhala, naging kasing laki siya ni Nene.

Nilingon ni Nene ang paligid at nakita niya ang makukulay na bulaklak, ang mga ibat-ibang kulay na kulisap, at ang mga diwatang nagliliparan sa paligid.

"Ito ang aking mundo Nene.", wika ng binata.
Nilingon ni Nene kung sino ang nagsalita, at nagulat siya ng makita niya ang isang magandang lalake.
"Bob, ikaw ba yan?", naitanong niya.
"Oo, ako ito" sagot ng binata.

"Geomerty ba ang course mo, kasi kahit anong angle ang cute mo eh! hihihi". Isa pang pamatay na pick-up line ang nasambit ng haliparot na si Nene.

"Kaw talaga Nene. Ito ang hitsura ko dito sa aming mundo, subalit pag nasa mundo mo ako, isa akong kapre, patunay nang aking kapangyarihan.", paliwanag niya. Napangiti na lamang si Nene, at nagpatuloy ang dalawa sa pamamasyal sa daigdig ng mga Engkantada.

"Ang ganda pala dito sa mundo mo, nagtataka tuloy ako kung bakit pumupunta ka pa sa aming daigdig...", nasabi ng dalaga.
"Yun ay dahil mas maganda ka pa sa mundong ito Nene.", sagot ng binata.
At muli ay kinilig si Nene.

"Nene, mukhang nagugutom ka na, gusto mong kumain?", wika ni Bob, at bigla-bigla, mula sa kawalan ay lumabas ang isang mansanas sa kanyang kamay, inalok ito kay Nene. Subalit tumanggi si Nene, alam niya kasi ang sabi ng mga nakatatanda na kapag kumain ka ng pagkaing Engkantda sa kanilang mundo ay hindi ka na muling makakabalik sa tunay mong daigdig. "Bob, huwag mo sanang mamasamain kung nais ko nang umuwi sa amin, gusto ko nang bumalik sa aking mundo.", simpleng hiling ng dalaga.

"Ok, Lets go na...", nasabi ni Bob at sa isang pitik ay bumalik na sila sa bukid sa tapat ng puno ng Balete.
"Maraming salamat Bob, hindi ko malilimutan ang araw na ito." Nakangiting wika ni Nene sa isang dambuhalang Kapre.

"Sige Bob uuwi na muna ako sa amin, text-text nalang tayo ha.", pagpapaalam ni Nene, sabay talikod.
"Sandali!", pagtawag ni Bob kay Nene.
Napalingon si Nene.
"Bakit Bob?", wika nito.
"May nais pa akong sabihin sa iyo."
"Ano yun Bob?"
At biglang may hinugot ang kapre sa kanyang kuyukot, isang gintong singsing.
"Nene will you merry me?", nagpropose ang kapre, sabay luhod.
Ngunit tumalikod ang dalaga.
"Hindi maaari Bob, Hindi maaari...", pagtanggi ni Nene, bakas ang mga luha sa mata. "Hindi tayo maaaring magpakasal."
"Ha?! Bakit Nene, bakit?", pagkabigo ni Bob, "Dahil ba sa isa lamang akong hamak na Kapre ?"
"Hindi iyon ang dahilan Bob, alam mong mahal kita kahit kapre ka pa.", paliwanag ng luhaan na si Nene.
"Kung ganon bakit, bakit hindi tayo maaaring magpakasal?", nalilitong tanong ng dambuhala.

Agad kinuha ni Nene ang singsing sa kapre at nagwika."E kasi napaka laki ng engagement ring na bigay mo, para ko na kaya tong belt." Haler!!!

Sabay sinuot ni Nene ang singsing sa kanyang bewang, kasyang kasya nga ito... parang sinukat.

And they live hapily ever after....

Nakakakilig diba? Minsan ko na ring pinangarap na magkaroon ng boyfriend na kapre. Pero hindi talaga sila ang kapalaran ko. Kaya naman, hanggang ngayon ay umaasa parin ako sa aking prince charming. Madalas naman akong makipag eyebol sa mga taxi draver sa balite drive, kaya lang madalas din nila akong tinatakbuhan dahil sa takot.

Naku mag-uumaga na pala..baka masikatan ako ng araw. Ayaw kong umitim. Sige mga ka blog, iwan ko na kayo kitakits na lang tayo. Huwag kayong mag-alala, lahat ng nakabasa nitong post ko ay isa isa kong dadalawin mamayang gabi. Para naman makapag kwentuhan tayo ng mas mahaba...bwahahahaha. Paalam, RIP na ko...

Sa aking masugid na mambabasa. Paumanhin sa panghihimasok ng isang korning white lady. Hirap lang hindi pagbigyan kasi nanakot. - Lloyd

Mula sa Araw na ito, Hindi na Tayo Kakain sa Labas!

Noong isang buwan ay nagkasakit ang asawa ko. Halos hindi siya makakilos sa sakit ng likod niya at ito ang naging dahilan upang agad akong umuwi sa Bulacan. Kinabukasan ay sinamahan ko siya sa doktor para magpa check-up. Mapatos ma x-ray ay agad napansin ng doktor ang scollosis niya. Pinahiga siya at isa-isang tinest ang mga joints sa paa, likod at balakang na maaring nagpapalala sa sakit niya. Matapos nito ay agad kaming niresetahan ng doktor ng ilang gamot .

Doc: Grace, mukhang kaya lumalala sakit ng likod mo kasi walang masyadong movement sa trabaho mo. Lagi ka lang ba nakaupo?"

Grace: Opo.

Lloyd: (Mukhang guilty).

Doc: Dapat mag excercise ka.

Grace: Nag babadminton po kami. Kaso lately natigil, kasi tinatamad. (Sabay tingin sa akin)

Lloyd: (Lalong nag mukhang guilty).

Doc: Ok, ganito..Importante ang excercise para hindi lumala yung scollosis mo. Pero isa pang dapat n'yong ginagawa ay mag diet. Pag bumibigat ka kasi, mas mahihirapan ka. (Sabay tingin sa akin)

Lloyd: (Nalusaw sa upuan dahil sa guilt).

Masaya ako ng lumabas kami ng ospital. Para kasing nagulangan namin ang duktor na nag check-up sa kanya. Dahil kahit si Grace lang ang niresetahan ay parang patungkol din sa akin ang mga payo niya. Kaya inisip ko na lang na libre ang check-up ko noong araw na iyon.

Sa sasakyan pa lang ay kinumbinse ko na si Grace na sundin ang payo ng doktor niya. Una na dito ang pag eexercise. Pero dahil sa masakit pa ang likod niya ay hindi muna namin ito magagawa (lusot). Pero ang pagbabawas ng pagkain ay hindi dapat palampasin.

Bago namin simulan ang diet na ipaplano namin ay nag karoon muna kami ng brain storming kung ano ba ang dahilan ng paglakas namin sa pagkain. At ang top answer ay ang madalas na pagkain namin sa labas. Tatlo ang masamang epekto sa amin ng madalas na pagkain sa labas. Una, ay ang paglakas kumain dahil sa variety ng mga pwedeng pagpilian sa tuwing sa labas kakain. Pangalawa, ay ang pag laki ng gastos na halos limang ulit ang gastos namin kumpara kung sa bahay lang kami at ako ang magluluto. At ang pangatlo, mas lalo akong nagiging tamad at hindi ko na na papapraktis ang aking talent sa pagluluto.

Dahil dito ay isang mabilis na solusyon ang naisip ko. Mula sa araw na ito ay hindi na tayo kakain sa labas!May conviction ang pagbitiw ko sa batas na ito. Parang si Marcos noong nag pahayag siya ng Martial Law. Pagdating sa bahay ay agad akong pumunta sa kusina para ihanda ang kakainin namin. Si Grace naman ay hinayaan ko na lang muna na magpahinga. Walang gaanong laman ang refrigirator. Meron lang isang tilapia, isang bangus, ilang kamatis at ilang talong. Agad ko naman tinungo ang kabinet at doon ay may ilang delata lang. Tamang-tama, tutal ay pag babawas naman ng pagkain ang goal namin ay minabuti ko ng pagkasyahin kung ano ang meron.

Halos dalawang oras akong naging abala sa kusina. Hindi ko ito namalayan, at nang matapos ay isa-isa kong inihain ang pagsasaluhan namin sa unang araw ng pag da-diet.

Menu 1: Bangus Belly in Tausi and Grilled Tomatoe (Lloyd's Original Recipe)

Menu 2: Eggplant Luncheon Kebab (Specialty of the house)

Menu 3: Bangus with Tofu in Blackbean Souce (Highly Recommended)

Menu4: Sarciadong Tilapia with Chinesse Bagoong (Must Try)

Grace: Kala ko ba diet?

Lloyd: Diet naman yan, nakita mo puro isda at gulay yan.

Grace: Sa bagay.

Lloyd: Bi, kailangan nga pala natin ubusin lahat 'to. Kasi walang kakain. Dalawa lang tayo sa bahay, wala sila nanay.

Grace: (lunok)

TACSIYAPO!!! (Mabisang pangtanggal stress)

Halos isang buwan akong nawala sa mundo ng blog, at dahil sa dami ng sumulat, tumawag, nag text, nag e-mail at nagpa anunsyo sa radyo at telebisyon ay muli akong nagbabalik. Kung ano ang dahilan ng aking pagkawala ay sa takdangpanahon n'yo na lang malalaman.

Mula noong September 26 hangang October 5 ay bakasyon ako. Nagkaroon kasi ng mahabang shutdown ang plantang pinapasukan ko kaya naman pagkakataon ko ito upang marelax at manumbalik ang dating lakas na inuubos ng stress.

Madali akong mastress, dulot ng maraming bagay. Pero partikular na sanhi nito ay ang trabaho. Sa pagkakataon na mataas na ang stress level ng katawan ko ay sumasabay na dito ang limang sintomas na nararamdaman ng ko.

Unang sintomas: Madalas na pagsakit ng mga kalamnan at buto.

Pangalawang sintomas: Pagsakit ng kalahating bahagi ng aking ulo (ulo sa taas)

Pangatlong sintomas: Pagsakit ng tiyan na nag reresulta sa paglabas ng masamang hangin. (laging biktima si Grace dito..kawawa naman)

Pangapat na sintomas:Pagkahilig sa kahit anong pagkain.

Panglimang sintomas: Pagkatulala. Biglang tatawa, iiyak, tatawa, iiyak, tatawa, matututlala at iiyak. Tatawa ulit.

Upang manumbalik sa normal na takbo ng aking katawan ay naisipan kong ayain si Grace sa isang joy ride pa norte. May nabasa kasi ako sa isang tabloid na ang pagpunta daw sa isang lugar na bago sa paningin at pakiramdam ay nakakapagdulot ng karagdagang enerhiya na dahilan upang mabawasan ang stress.

Martes ng madaling araw ng umalis kami. Walang plano plano, lahat ng mangyayari ay parang isang reality show na pwedeng magbago ano mang oras. Una naming tinahak ang NLEX pa Dau. Si Grace ang nagsilbing directory ko bagamat hindi rin naman niya alam ang mga lugar. Tanging ang mapa na ni-search sa internet ang bitbit namin. Sa hangganan ng Dau ay sunod naming binaybay ang bagong expressway na SCTEX (Subic, Clark, Tarlac), pinili kong dito dumaan upang mas maginhawa at mabilis ang byahe. Walang ibang sasakyan dito kundi ang dala namin. Sa harap at likod ko ay tanging isang mahabang daan lamang ang makikita na parang walang katapusan. Ilang sandali pa ay nadaan kami sa isang napaka-kapal na fog na nagdulot ng zero visibility sa paligid. Wala na akong nakikitang daan. Kala ko nga ay nasa langit na ako at isang anghel ang babae sa tabi ko.Yihiiii...(kilig).

Isat-kalahating oras mula sa Clark ay narating namin ang Tarlac City. Sa haba ng mga bayan dito ay halos manigas ang binti ko. Pagdating sa Pangasinan ay tinahak namin ang daan papuntang Manaog. Gusto kasi namin mabisita sa unang pagkakataon ang simbahan ng Our Lady of The Most Holy Rosary kung saan parehas kaming deboto ni Mama Mary. Hindi naging madali ang paghahanap namin sa simbahan, dahil ilang beses din kaming naligaw bago makarating dito. Mabuti na lamang at natunton din namin ang lugar matapos kong baligtarin ang saplot sa katawan ko.

Mga pangtanggal stress sa joy ride na ito:

Una: Ang mataimtim na dalangin.
Wala talagang kapantay na pangtanggal stress ang taimtim na pananalangin. Para sa akin, iba ang dinudulot na kaluwagan ng pakikiramdam ang taos pusong pakikipag-usap kay Mama Mary. Mula sa mga pasasalamat, kasiyahan, kalungkutan at kasawian ang ilan sa mga bagay na madalas kong ikwento sa kanya. Matapos ang sandaling pag-uusap ay isang maluwag na pakiramdam ang kapalit. Ito ang epekto sa akin ng pagmamahal ng isang ina.

Pangalawa: Dagat, alon at buhangin
Mula Manaog ay nagpasya kaming magpalipas ng gabi sa isang Resort sa San Fabian Pangasinan. Sa PTA resort kami napadpad o ang Philippine Tourisim Authority at hindi Parents Teacher Association dahil wala naman eskwelahan sa loob ng resort. Malawak ang resort. Pati ang kwartong nakuha namin ay sobrang laki. Kasya nga ang dalawang pamilya na may tig-apat na anak at tig isang pares ng mag-asawang kalabaw. Dahil sa hindi naman peak season ay hindi rin gaanong kamahalan ang isang gabing pamamalagi sa resort.

Ano pa ba ang pinaka mabisang pangtanggal stress kundi ang lumakad sa dalampasigan kasama ang babaeng mahal mo habang pinakikinggan ang bawat hampas ng alon sa dagat at ibinabaon ang paa sa mainit na buhangin.

Pangatlo: Palenke at pagluluto.
Isa pang stress reliver para sa akin ang pag punta sa supermarket o palengke. Nakaka-alis kasi ng mga alalahanin ang paglibot. At dahil sa ang pagluluto ang isa mga mga bagay na gusto kong ginagawa ay nakakatulong ito upang mabawasan ang stress ko. Bago mag maghapunan ay nagpasya kaming pumunta sa Dagupan. Malapit lang ang Dagupan mula sa resort, bukod pa dun ay mura at sariwa ang mga isda dito partikular na ang bangus. Pagdating sa palengke ay nagulat akong tabing isdaan ito at banye-banyerang bangus at hipon na ibinabagsak sa harap namin. Matapos ang ilang tawaran (kahit bagsak presyo na ang mga ito kumpara sa Maynila) ay bitbit na namin pabalik ang ilang kilong bangus at hipon. Parang may bangus festival sa harap ng beach ng inihaw namin ang lahat ng ito ng sabay sabay.

Pang-apat: Tanawin, laro at pagkain
Pabalik ng Bulacan ay naisipan namin dumaan sa isang restaurant sa Tarlac ang Isdaan. Ginulat ako ng ganda ng restaurant na ito, sa laki at dami ng magagandang tanawin sa loob ay gugustuhin mong manatili dito ng buong araw.

Unang nakakuha ng pansin ko ang mga malalaking budha na akala ko ay sa Thailand ko lang makikita.

Sumunod ay ang floating restaurant na habang kumakain ay para kang dinuduyan.

Hindi rin matatawaran ang sarap ng pagkain. Nalula kami sa isang bilaong Mama Chit at nalunod sa isang banyerang bulalo. Ang Sankilo bridge na isang kilong tilapia ang kapalit ng buhay mo.Dito kasi ay kailangan mong tumawid sa isang makitid na tulay na bitbit ang isang timbang tubig ng hindi mahuhulog sa isdaan na 9 ft ang lalim. Kung buhay kang makatawid ay sayo na ang isang kilong inihaw na tilapia na libre. Pinag isipan kong subukan ito, pero ng maalala kong hindi ako marunong lumangoy ay naisip kong pag-ipunan nalang ang isang kilong tilapia. Ang Unggoy Ungoyan, apat na dambuhaling unggoy ang iihian at duduran ka. Kung makakatawid ka sa kanila ng hindi mababasa ay sayo na ang isang kilong isda.
Ganyan kahirap kumita ng isang kilong tilapia.

Pang Lima: Anger Management
At ang pinaka sure hit na pantanggal ng stress, init ng ulo, galit, pagkasuklam at pagkamuhi ay ang TACSIYAPO WALL. Ayon sa tatay ko na isang kapampangan, ang salitang tacsiyapo raw ay singkahulugan ng salitang buwiset, walang hiya, hayup, animal, talipandas at kung ano-ano pang salita na maari mong sambitin kung galit ka. Sinubok kong ilabas ang galit ko sa tacsiyapo wall. Sa harap nito ay isa-isang nanumbalik sa aking ala-ala ang...Dati kong syota na pinagpalit ako sa isang tomboy na hindi naliligo.

Bombay na nag papa 5-6 sa aming lugar

Ang tsikadorang kapitbahay na minsang pinagkalat na ampon ako.

Ang manyakis na bading na hinipuan ako sa loob ng sinehan.

Ang propesor ko nung college na pinunit ang papel ko dahil napagbintangan akong nangongopya sa classmate ko na 7 years na sa physics.

At ang mga currupt na pinuno ng lipunan na lumalamon at sumasamsam ng tax na binabayad ko, na pinagtatrabahuhan ko at dahilan kung bakit ako stress!!!

GrrrrrRR..(umusok ang tenga at ilong ko kasabay ng pamumula ng buong mukha sa galit). Nang isa-isa ko ng pupukulin ang bawat nabanggit ay napagtanto ko na malaki ang magagastos ko dahil bawat babasagin ko ay may kaakibat na halaga. Dito ako nagpasya na isang mug na lang sa halagang 14 pesos ang babasagin ko para na ito sa kanilang lahat. Mapuwing sana ng bubug ang mga mata nila.

TACSIYAPOOOOO!!!!!

Bagamat napagod ako sa mahabang byahe ay halos hindi ko ito naramdaman.Mas naiwan sa isip ko ang mga kasiyahan,katahimikan, kakulitan, kaingayan, kabusugan at kapayapaan mula sa aming joy ride na isa na namang bahagi ng karanasan na hindi malilimutan.

Haaay, ang sarap maging stress freee!!!

Agent Double O Eight

Habang abala ako sa pagbasa ng 200 unread mails, ay isang pamilyar na pangalan na may kakaibang subject ang pumukaw sa aking atensyon. Isang itong imbitasyon na mag apply bilang isang mystery shopper. Dahil sa 74.1416 lang ang IQ ko, ay hindi ko agad naintindihan ang laman ng e-mail. Matapos kong basahin ng lima at kalahating beses ay minabuti ko ng komunsulta sa nag send nito.

Ang mystery shopper ay maihahalintulad sa isang secret agent (maririnig ang instrumental sa pelikulang James Bond). Para maging isang full pledge na mystery shopper ay kinakailangan mo lang marehistro sa kanilang database at magtaglay ng sampung kwalipikasyon na:

1. Gwapo
2. Cute
3. Humble
4. Mabait
5. Artistahin (Varsatile actor/actress)
6. Willing kumain ng Pizza ano mang oras
7. Willing Kumain ng chicken sa ano mang panahon.
8. Marunong magbilang ng one to ten at ten to one.
9. Madalas mag CR
10. Kayang kumain ng isang Family Size Pizza at labing dalawang pirasong chicken sa loob ng kalahating oras.

Kapag taglay mo ang lahat ng ito ay agad kang mare-register bilang isang opisyal na mystery shopper at mabibigyan agad ng task.

Isang project coordinator na ka boses ni big brother ang agad ko-contact sayo para ibigay ang task sa bawat araw. Sa kanya mangagaling ang lokasyon ng restaurant na kailangan mong puntahan. Siya rin ang magsasabi kung dine-in,carry-out o special delivery ang assignment mo. Sasabihin niya kung anong oras mo dapat magawa ang task at ang importante sa lahat, kung ano ang kailangan mong orderen. Lahat ng ito ay kailangan mong gawin ayon sa detalye.

Kapag naibigay na ang task, kailangan mong magpanggap na isang ordinaryong customer. Hirap ako sa task na ito dahil artista talaga ang tingin sa akin ng bawat puntahan ko kahit na hindi ako maligo at mag suklay. Pero dahil sa versatile actor naman ako ay nakakalusot din. Pagpasok pa lang sa restaurant kakailanganin mo na ang skills sa pagbilang. Importanteng mabilang mo ang bawat segundong magaganap. Mabilis ang bawat pangyayari kaya dapat ay alisto at handa. Mula sa pagbukas ng pinto ay kailangan mong bilangin kung ilang segundo bago ka batiin ng kahit sinong staff. Ilang segundo bago ka makaupo sa tamang lugar, ilang segundo bago kunin ang order mo, ilang segundo bago dumating ang order mo, at ilang segundo bago mo maubos ang isang family size pizza ng hindi humihinga.

Importante rin na matitigan mo ang staff na kukuha ng order mo. Alamin ang pangalan, edad, kulay ng buhok sa ilong at kili-kili, favorite color, what is your motto?, define love at who is your crush?. Kailangan mong maging madiskarte sa pagkuha ng mga impormasyon na hindi mahahalata ng kaharap na mystery shopper ka o bading ka kung lalaki ka at lalaki sya.

Kapag natapos mo na ang task ay agad kang maghanap ng internet cafe para i-log ang resulta ng assignment mo. Tuwing ika 15 at 30 ng buwan ay ibabalik sayo ang halaga ng nagastos mo na may kasamang isang bilaong sumang hubad bilang token o pasasalamat sa pagkumpleto ng task. Matatangap ang kabayaran thru G-Cash, Smart Money, BDO, pasaload o sa pinaka malapit na bumbay sa inyong lugar.

Halos isang buwan na ang nakalipas mula ng una ma-isakatuparan ang una kong task. At ito ay nasundan pa linggo-linggo. Laking tipid, dahil sa tuwing ida-date ko si Grace ay nare-reinburse ko pa ang ginastos ko. Kinausap ko lang siya na magtiis na lang muna kung mapurga man kami sa pizza at chicken. Buti na lang at maunawain ang asawa ko at hindi siya nagrereklamo kahit nadadalas ang unahan namin sa CR lately.

Matinding bilin ng project coordinator na ka boses ni big brother na walang sino man ang dapat makaalam ng mga bagay na ito. Pero dahil sa ilang linggo na at wala naman interesanteng nangyayari sa buhay ko ay napilitan akong i-blog ito. Kaya nakikiusap ako sa lahat ng makakabasa na kung may mga kapatid o kamag-anak kayo na nag tatrabaho sa restaurant o sa mga fast food ay h'wag ninyong ipagkalat na isa akong mystery shopper a.k.a agent 008 (agent double 0 eight).

Sa mga kaibigan ko naman, h'wag nyo sana ako ipressure na iblow-out kayo, magpapadeliver nalang ako door to door sa bahay n'yo. Sa mga gustong maging mystery shopper, mag comment sa post na ito at sagutin ang tanong na; "Ilang pizza ang kaya mo kainin sa loob ng tatlumpung minuto?" Siguraduhin lang din na taglay mo ang sampung kwalipikasyon na nabanggit ko. Ang maswerteng mapipili ay iraraffle. Hintayin ang resulta ng raffle na ginanap kahapon. Ano pa hininintay nyo? Magmadali!!!

Isang sikreto ng pagkatao ko ang nabunyag. Dala ito ng pagiging boring ng buhay ko lately. At dahil marami ng inip sa bago kong blog ay napilitan akong ikwento ito. Nawa, sa susunod na linggo ay may kapanapanabik na pangyayari na sa buhay ko dahil kung hindi ay baka isunod ko na ang kwento ng pagkatao ko at ang kahulugan ng mga nunal at balat sa buo katawan ko.

Blogger Idol Ko!

Ilang linggo na lang at isang taon na ang "Bakit Bilog Ang Mundo?" (BBAM) mula ng una itong suma himpapawid sa mundo ng blog. Aksidente ang pagsilang ng "Bakit Bilog Ang Mundo?"(BBAM). Wala sa plano, kung baga sa tao, unwanted pregnancy. Kaya naman noong una pa ay inisip ko na itong i-abort dahil sa takot na baka hindi ito matanggap ng lipunan. Pero dahil sa konsensya at awa ay pinangatawanan ko na, at inako na ang pagiging ama at ina ng "Bakit Bilog ang Mundo?" (BBAM).

Malakas ang buhos ng ulan sa labas. Sa loob naman ng opisina ay tahimik at abala ang lahat na nakatutok sa kani-kanilang mga computer. Ang iba ay umiikot ang mata sa dami ng kailangan tapusin na trabaho, pero ang ilan naman ay umiikot ang pwet sa inip habang seryosong nagpapanggap na maraming ginagawa. Kabilang ako sa nagpapanggap noong araw na iyon. Kakabalik ko lang kasi mula sa isang mahabang training at wala pa halos nakalinyang trabaho para sa akin.(excuses!)

Pinilit kong maghanap ng mapagkaka-abalahan. Hanggang sa mapapadpad ako sa mundo ng mga blogista. Dito ko nakilala ang mga tinuturing kong ninong at ninang ng "Bakit Bilog ang Mundo?" (BBAM). Sila kasi ang nagbukas ng aking dati'y tulog na imahinasyon at bumuhay sa naghihingalong panaginip. Sa pamamagitan ng blog na ito ay gusto kong kilalanin, pasalamatan at pulaan ang bawat isa sa kanila. Sana lang ay walang magalit..(lunok!)

Para walang selosan ay ni-raffle ko ang pagkaka-sunod sunod ng bawat isa. Hindi ito naayon sa pinaka peyborit ko, kundi naayon sa swerte.

Si Pukaykay at ang kanyang corner ang nagturo kay BBAM na gawing kapana-panabik ang bawat araw na nagdadaan. Mapa ito man ay kasiyahan, kalungkutan, pagkainis o pagkagalit. Ang pagbukas ng isip sa pinaka simplemg emosyon mula mga tao, bagay, pagkain,o lugar, hanggang sa pinakamalalim na emosyon na dulot ng pag-ibig. Inis lang si BBAM sa blog ni Pukaykay sa tuwing may shino-showcase na itong magandang lugar, naiinggit kasi si BBAM at gusto rin pumunta sa mga lugar na iyon. Pero dahil hikahos ay hindi siya makagaya. Ayaw naman siya isponsoran ni Pukaykay. (hmpf!)

Blog Award: Best Stories

Si Sir Edong at ang kanyang inversetutuldok ang isa sa mga blog na unang naging tambayan ni BBAM. Lingid sa kaalaman ni Sir Edong na noong iisang kumpanya pa ang pinapasukan namin ay nagbuo ako ng fans club para sa kanya. Sa tuwing may bagong entry siya sa kanyang blog ay palihim akong sumusulyap sa kanyang kina-uupuan at lubos na ipinapakita ang paghanga sa pamamagitan ng "hanga tingin" (parang ligaw tingin). May mga pagkakataon pa nga na gusto ko nang buhatin ang monitor ng PC ko para mag pa authograph sa kanya, pero hindi ko ito nagawa. Isa sa mga naging unang post ko sa BBAM ay ang "Sleepless in the shuttle". Pero laking gulat ko ng minsan magdiskubre ko na ang buk one ng inversetutuldok na inversetuldok ,ay may ganitong entry din at kaparehong title. Kakasuhan ko na sana ng panggagaya si Sir Edong, hanggang malaman ko na nauna pala siya na ipost iyon bago ako. Hmmm..coincidence? o soulmate? (tama na, bading na bading na ang dating ko..hehehe)

Blog Award: Best Original Stories

Si Unkyel Batjay at ang kanyang mga kwentong tambay ay hindi personal na kakilala ni BBAM. Hindi siya kapatid ng nanay o tatay nito. Nakiki Unkyel lang dahil ito ang madalas na tawag sa kanya ng kanyang mga die hard fans. Sa kwentong tambay natuto si BBAM maging pilyo at maging bulgar kung minsan. Bagamat may haplos ng pagka manyak ang ilan sa mga entry ni Unkel Betjay ay sigurado namang isa ito sa araw-araw na nagpapangiti ng umaga ko. Sa mga batang taga-subaybay, for adults only ang blog ni Unkyel Batjay, bili nalang kayo ng libro nya dahil wholesome daw iyon. Harinawa...

Blog Award: Best Actor in an OFW role

Si Bro. Bo Sanchez at ang kanyang practical soulfood for sucessful people. Dati pa man ay idol ko na si Bro. Bo, mula noong una ko siyang makilala sa kanyang community na Kerygma, hanggang sa nainlove ako sa kanyang mga libro at isa na dito ang librong sinulat niya na "How to find your one true love" Yihiiii..nakakakilig..Pero, noong madiskubre ko ang kanyang blog ay naging suki ako sa pagtambay dito. Sa blog ni Bro. Bo natuto si BBAM na huminto, tumahimik, magnilay upang maramdaman ang kapangyarihan at biyayang galing sa taas.

Blog award: Best Picture

Jessica Zafra at ang kanyang rule of the universe. Noong una kong binasa ang ilang post ni Jessica Zafra ay tumulo ang dugo sa ilong at tenga ko, na nasundan pa ng pagsusuka, pananakit ng katawan at pamamaga. Ito ang epekto sa akin ng pagbabasa ng ingles. Pero dahil sa pangarap kong maging kabilang sa mga "may class" ay naging hubby ko rin basahin ito. Dito natuto si BBAM na maka relate sa mga librong sinulat nila Christopher Ciccones, John Le' Carre, John Burdett at Tim Willocks, kahit hindi naman niya ito nababasa.

Blog Award: Best in English

Si Kaye at ang kanyang KCtalk. Kung may isang taong naging kaibigan ko mula noong tumutulo pa uhog ko hanggang ngayon na nag titissue na ako ay si Dra Kaye yun. Hindi pa pinapanganak si BBAM ay masugid na akong taga basa ng blog niya. Ang blog na nagpaparamdam kay BBAM na humarap sa bawat pagsubok at tagumpay. Bilib si BBAM sa determinasyon, talino at tiyaga ni Dra, kaya naman pinagdadasal niya ang tagumpay nito. Hindi lang makarelate si BBAM kung sino si Donald Duck sa buhay niya, ayaw parin kasi i-share ni Dra ang love life niya. Hindi bale, may pangako siyang pagbalik niya ng pinas.

Blog Award: Best things in life

Si Chyng at ang kanyang No Spam, No Virus, No Kiddin!. Naunang pinanganak si BBAM sa blog ni Chyng. Pero malaking bahagi si Chyng ng buhay ni BBAM. Kay Chyng nagkaron ng lakas ng loob si BBAM na ituloy ang nasimulan. Na pressure si BBAM sa tuwing naghahanap si Chying ng bagong post. Dahil si Chyng at si Grace lang ang reader ni BBAM noon ay inispoiled ni BBAM si Chyng. Lahat ng hiling ay pinagbigyan para lang wag bumitiw. Ngayon ay may sarili ng blog si Chyng, at tinuturing ito ni BBAM na kanyang naka-babatang kapatid. Sa blog ni Chyng natuto si BBAM i-enjoy ang buhay kahit sa pinakamaliit na pangyayarai. Maging simple at may solusyon ang lahat kahit gaano ka liit o kakomplikado ang buhay. Dalawang paracetamol lang naman ang katapat sa tuwing tungkol sa virus at software ang topic ni Chyng. Hanggang ngayon kasi ay abacus parin ang level ng utak ni BBAM pag dating sa computer.

Blog Award: Best in Problem Solving & any virus related problem!

ATBP. Marami pang mga blog na naging inspirasyon si BBAM. Bagamat hindi ko na kayang banggitin lahat ay naging bahagi sila ng buhay nito. Lahat ng mga dumaan sa site niya na nag iwan ng makabagbag damdaming comments, nang-away, nag-inis at nag spam, ay naging bahagi ng isang taong kaarawan ni BBAM.

Isang taos pusong pasasalamat sa inyong lahat.

Lahat kayo ay naging bahagi ng saya, excitement, lungkot at pag-ibig ni BBAM.

Unedited version:
Si Enrico Paclibares at ang kanyang pakikipagsapalaran. Bagamat bagito sa pag-boblog ay nakitaan agad ni BBAM ng potensyal si Enrico na maging isang dalubhasang blogista ng mga lasalista. Napa-bilib agad ni Enrico si BBAM sa kanyang mga idea at dito lumabas ang dugo ng pagiging artist niya. Naging sandata ni Enrico ang kanyang mga karanasan, katuwaan at kahihiyan (pati ng ibang tao) upang bigyan ng aral ang mundo ni BBAM. Natural na nakakatawa si Enrico kahit na sabihin niyang hindi siya nagpapatawa. Ang resulta, napagkakamalan siyang corny!.

Blog Award: Best Comedian in a Serious Role

Ang edited na version na ito ay unang isinama ni BBAM sa kanyang mga list of hall of famers o blogger idol niya. Pero dahil hindi kaila sa marami na best friend ni BBAM si Enrico ay minabuti nalang niyang huwag isama. Baka kasi mahaluan ng politika ang entry niya at sabihin na may pinapanigan siya.

Muli, ang entry na ito ay binuo ng walang kinikilingan,walang pinapanigan at walang kai-kaibigan!

Ang Dalawang Babae sa Buhay Ko...

Bago ako magkaroon ng kotse ay zero ang skills ko sa pagmamanaho. Hindi ko nga alam kung kung alin sa tatlong pedal ang gas, preno at clutch. Hindi ko rin alam kung para saan ang kambyo at tuwing kelan ito ginagamit. Noong una akong nagpaturo na mag drive ay pina-upo agad ako sa driver seat, matapos kong i-start ang makina ay tinanong ko agad ang nagtuturo sa akin. "Bakit ayaw umandar?" Napakamot ng ulo ang nagtuturo sa kin, pinatayo ako at siya ang pumwesto sa driver seat. Noon ko pa lang nalaman na hindi pala ang susi ang nagpapatakbo sa sasakyan tulad ng toy car ko noong grade 1.

Dalawang linggo ang nakalipas at unti-unti ko ng natutunan ang basic ng driving. Noon Sabado ay naglakas loob akong mag drive mula Laguna hanggang Bulacan. Sa totoo lang ay urong ang - - - - ko habang iniisip ang layo ng tatahakin ko. Sa tuwing maiisip ko ang harurot ng mga bus sa edsa ay parang gusto ko ng himatayin sa kaba. Sabado ng madaling araw ang pinili kong pagkakataon para subukin ang aking bagong skills. Iyon din kasi ang araw na babalik ang nanay ko sa Bulacan matapos siyang bumisita sa amin ng halos isang buwan. Gabi pa lang ay sinabi ko na sa kanya ang aking plano, pero ayaw niyang pumayag na sumakay sa akin. Mag-isa nalang daw ako at siya ay mag-bubus na lang. Pero ng sinabi kong tumaas na naman ang pamasahe sa bus ay mabilis ko siyang napapayag.

Alas kwatro ng madaling araw ay handa na ako. Isa-isa ko ng isinakay ang mga dalang gamit at sinimulan ng i-start ang makina. Nang buksan ko ang pinto sa harap ay tumanggi agad ang nanay ko. Ayaw daw niyang sa harap ma-upo dahil baka lalo siyang nerbyusin. Kaya naman pumayag na ako na sa likuran siya. Hindi pa kami nakaka-abante ay natanaw ko na mula sa salamin sa harap ko ang reaksyon niya. Tatlong beses siyang nag krus habang hawak ang isang rosaryo. Lalo tuloy akong kinabahan dahil parang "matter of life and death" na talaga ang sitwasyon. Pero hindi ako nagpahalata, at pumorma na mukhang sampung taon ng driver ng pampasaherong jeep.

Nang makalabas kami ng gate ng subdivision ay napansin kong kaunting nakahinga ang nanay ko. Nang nasa hi-way na kami ay ginulat ako ng mistulang party ng mga kargo truck na nag jajaming sa gitna ng hi-way. Mabilis ang pangangatog ng tuhod ko sa bawat preno na sinasabayan ko pa ng hand break para siguradong hinto! Hindi nagtagal ay maluwalhati kaming nakarating sa expressway. Dito lalong tumindi ang kaba sa nanay ko, at dito rin ako napilitan ng humingi ng saklolo. Hinawakan ko na ang rosaryong nakasabit sa harap ko at nag krus narin. Nang makita ito ng nanay ko ay biglang nabasag ang kanyang pagiging tahimik.

Nanay: "Dapat pala may isa ka pang rosaryo, ipulupot mo dyan sa kambyo."

Lloyd: "Nay apatin mo na."

Nanay: Para saan yung tatlo pa?

Lloyd: Puluputan narin natin yung bawat pedal.

Mukhang lalong kinabahan ang nanay ko sa sinabi ko.

Sa wakas, nakauwi parin kami ng Bulacan ng safe!

Ang akala ko ay doon na nagtatapos ang matinding challenge sa akin. Kahapon ay naimbitahan kami ni Grace sa isang piyestahan sa Bocaue, Bulacan. Sa mga hindi nakaka-alala, sa Bocaue, Bulacan naganap ang Pagoda Tragedy noon July 2, 1993. Kung saan naglalayag sila ng malaking bangka para iprusisyon tulad ng nakaugalian. Hanggang isang trahedya ang naganap ng lumobog ang pagoda at kulang-kulang tatlong daan katao ang nasawi. Morbid agad ang intro ng kwento ko pero hindi naman ganito ka-tragic ang karanasan ko.

Mabilis ang byahe papuntang Bocaue, halos wala ngang aberya hanggang sa marating namin ang lugar. Nasa bungad lang ang bahay na pupuntahan namin pero ng paliko na ako ay hinarang ako ng tanod. One-way raw ang daan para gumanda ang daloy ng trapiko. Kung gusto raw namin pumasok sa looban ay kailangan naming umikot. Nang tinanong ko ang tanod kung malapit lang ang iikutan ay agad itong sumang-ayon. Kaya naman napapayag agad ako.

Una kaming lumiko sa isang maliit na eskenita, bagamat masikip ay wala naman gaanong sagabal sa daan. Sumunod ay isang masmaliit pang eskenita na hindi pwedeng magsabay ang magkasalubong na sasakyan. Dito na nagsimulang maglabasan ang butil-butil kong pawis. Nasundan pa ito ng pagpasok namin sa tabi ng ilog kung saan kasalukuyang idinadaos ang Pagoda. Parang pista sa Quiapo ang daan. Bukod sa mga nakaparadang sasakyan ay puno pa ng tao ang paligid. Kasabay pa nito ang salubungan ng sasakyan na lumalabas sa ibat-ibang eskenita. Sa tuwing mapapatingin ako kay Grace at halatang mas kabado siya. Bawat abante ko ay parang laging may kasunod na peligro. Kahit bumubusina ako ay parang walang naririnig ang mga taong nakatambay. Sa tuwing may makakasalubong na sasakyan ay gumigilid ako na halos kalahating dangkal na lang ang layo ko sa ilog na noon ay high tide pa. Makapigil hininga ang mga sumunod pang pangyayari. Parang gusto ko ng ayain si Grace na iwan na ang kotse at maglakad na lang. Pero dahil hindi pa ito bayad ay hindi ko magawa ang naunang plano.

Pilit na lang pinalakas ni Grace ang loob ko, sa pamamagitan ng ngiti at paminsan-minsang paghaplos sa aking kamay. Ito ay sa kabila ng takot na noon ay alam kong mas lubos niyang nadarama.

Nang makalabas kami sa lugar ng ligtas ay doon pa lang kami nakahinga ng maluwag. Paglabas ko sa kotse ay wala nang lakas ang mga tuhod ko na noon ay nanlalambot pa. Doon ko lang din naramdaman ang uhaw at gutom, kaya naman pag dating sa hapag ng piyestahan ay kumain kami ni Grace na parang tatlong buwan na naiwan sa disyerto ng walang tubig at pagkain.

Ngayon ay binabalikan ko ang bawat panganib na sinagupa ko noong sabado at linggo. Sa pagiging baguhan ko sa pagmamaneho ay malamang na trahedya talaga ang muntik ko ng hinarap. Pero dahil sa dalawang babae na naging lakas ko para ituloy ang pag-usad sa kabila ng takot at kaba, ay maluwalhati kong narating ang patutunguan. Sila ang dalawang pinaka-importanteng babae sa buhay ko. Ang dalawang babae na hinuhugutan ko ng lakas ng loob sa panahon na nawawalan ako ng pag-asa. Mula sa kanilang kalinga, suporta at pagmamahal na lagi kong nararamdaman. Kaya sa susunod na mabingit muli ako sa kahit anong kapahamakan. Lagi kong maiisipin ang nanay ko na may hawak na rosaryo at pinagdarasal ang kaligtasan ko. At si Grace na nakangiti habang hinahaplos ang aking kamay ng kanyang pagmamahal.

Si Jose at Ako...

Si Dr. José Protasio Rizal Mercado y Alonso Realonda (Hunyo 19, 1861–Disyembre 30, 1896) ay ang pampito sa labing-isang anak ng mag-asawang Francisco Engracio Rizal Mercado y Alejandro at ng asawa nitong si Teodora Morales Alonzo Realonda y Quintos.

Si Lloyd Sese y Rivera a.k.a Sam Milby (Hunyo 19, 19XX - Humihinga pa hanggang sa kasalukuyan) ay ang pang apat at bunso sa apat na anak ng mag-asawang Mario Sese y Lagman at ng asawa nitong si Genoveva Rivera y Estrella.

Ipinanganak si José Rizal sa Calamba, Laguna. Sina Saturnina, Paciano, Narcissa, Olimpia, Lucia, Maria, Jose, Concepcion, Josefa, Trinidad at Soledad ang kanyang mga kapatid.

Ipinanganak si Lloyd Sese sa Guiguinto, Bulacan. Sina Levi, Rodel at Sheryll ang kanyang mga kapatid.

Ang ina ni Rizal ay siyang kaniyang unang guro at nagturo sa kaniya ng abakada noong siya ay tatlong taon pa lamang. Noong siya naman ay tumuntong ng siyam na taon, pinadala siya sa Biñan, Laguna upang mag-aral sa ilalim ng pamamatnubay ni Justiano Aquino Cruz. Ilang buwan ang nakalipas, pinayuhan niya ang magulang ni Rizal na pag-aralin siya sa Maynila.

Ang ina ni Lloyd ay siyang kaniyang unang guro at nagturo sa kaniya ng abakada noong siya ay limang taon na (slow learner). Noong siya naman ay tumuntong sa anim na taon, pinadala siya sa Balagtas,Bulacan upang mag-aral sa ilalim ng patnubay ni Mrs. Martin (hindi ko na tanda ang buo niyang pangalan). Ilang buwan ang nakalipas, sinabihan niya ang magulang ni Lloyd na sakit ito sa ulo dahil sa sobrang daldal.

Ang Ateneo Municipal de Manila ang unang paaralan sa Maynila na kaniyang pinasukan noong ikadalawa ng Enero 1872. Ayon sa isang salin ng Noli me tangere ni Guzman atbp., sa kaniyang pananatili sa paaralang ito, natanggap niya ang lahat ng mga pangunahing medalya at notang sobresaliente sa lahat ng aklat. Sa paaralan ding ito niya natanggap ang kaniyang Batsilyer sa Sining na may notang sobresalyente kalakip ang pinakamataas na karangalan.

Ang La Consolacion sa Balagtas Bulacan ang unang paaralan na kaniyang pinasukan noong ikadalawa ng Hunyo 19XX. Ayon sa isang salin ng kwento ng mga tsismosa sa Bulacan atbp., sa kanyang pananatili sa paaralang ito, natanggap niya lahat ang mga pangunahing medalya sa Loyalty award at best in writing noong kinder.

Nang sumunod na taon, siya ay kumuha ng Pilosopiya at Panitikan sa Pamantasan ng Santo Tomas. Sa Ateneo, kasabay niyang kinuha ang agham ng Pagsasaka. Pagkaraan, kinuha niya ang kursong panggagamot sa nasabing Pamantasan (Santo Tomas) pagkatapos mabatid na ang kaniyang ina ay tinubuan ng katarata. Noong Mayo 5, 1882, nang dahil sa hindi na niya matanggap ang tagibang at mapansuring pakikitungo ng mga paring Kastila sa mga katutubong mag-aaral, nagtungo siya sa Espanya. Doo'y pumasok siya sa Universidad Central de Madrid, kung saan, sa ikalawang taon ay natapos niya ang karerang Medisina, bilang "sobresaliente" (napakahusay). Nang sumunod na taon, nakamit niya ang titulo sa Pilosopiya-at-Titik.

Nang sumonod na mga taon, siya ay kumuha ng Bachelor of Science in Electronics & Communication Engineering sa Adamson University. Sa labas ng paaralan kasabay niyang kinuha ang pag mamadyik at pagtambay sa bilyaran. Pagkaraan ay kumuha din siya ng kurso sa pag-arte pagkatapos mabatid na pangarap ng nanay niya ang magkaroon ng anak na sikat. Noong 2002, nang dahil sa hindi na niya matanggap ang tagibang at mapansuring pakikitungo ng mga kakilala na hindi siya artistahin ay nagpasya siyang magtungao sa Laguna upang doon nalang magtrabaho. Doo'y pumasok siya sa Hitachi GST Philippines, kung saan, sa ikalawang araw pa lang ay naiwan na siya ng shuttle papasok sa opisina kaya nag lakad, nag jeep at naligaw. Nang sumunod na taon ay nakuha niya ang perfect attendance award dahil sa hindi pag-absent kahit walang ginagawa.

Naglakbay siya sa Pransya at nagpakadalubhasa sa paggamot ng sakit sa mata sa isang klinika roon. Pagkatapos ay tumungo siya sa Heidelberg, Alemanya, kung saan natamo pa ang isang titulo.
Sa taon din ng kaniyang pagtatapos ng Medisina, siya ay nag-aral ng wikang Ingles, bilang karagdagan sa mga wikang kaniya nang nalalaman gaya ng Pranses. Isang dalubwika si Rizal na nakaaalam ng Arabe, Katalan, Tsino, Inggles, Pranses, Aleman, Griyego, Ebreo, Italyano, Hapon, Latin, Portuges, Ruso, Sanskrit, Espanyol, Tagalog, at iba pang mga katutubong wika ng Pilipinas.

Naglakbay siya sa Singapore at nagpakadalubhasa sa pagpuna ng mali ng ibang kumpanya. Pagkatapos ay tumungo sa Batam, Indonesia, kung saan siya unang nakakita ng aquariun na maraming sumasayaw na hindi isda.

Sa taon din iyon ay nagtungo siya ng Malaysia at doon unang nakakain ng durian. Nasundan pa ito ng pag punta sa Japan, Thailand at Mexico. Kung saan natutunan niya ang ilang mga pagbati sa mga bansang ito.

Hello la! (Singapore)

Bahasa (Indonesia)

Halo! (Malaysia)

Ohayo (Japan)

Sawasdee (Thailand)

Hola (Mexico)

Mula dito ay nasabi niyang isa na siyang dalubwika tulad ni Rizal.

Marami pang pagkakapareho ang buhay namin ni Rizal, kasama na dito ang dami ng naging babae niya. Ay ako pala isa lang...si Grace lang.

Pero ang pinaka malaking pagkakapareho namin ay parehong Birthday namin ngayon.

Happy Birthday satin ka tropang Jose Rizal!

Nawa ay makamtan ko kahit katiting ng kasikatan mo!

IDOL!

Gulong ng Palad

Lumaki ako na hindi naka-experience na mag karoon ng sasakyan na pag-aari ng aming pamilya, maliban sa padyak na pinundar ng tatay ko. Wag kayong mag-alala, hindi drama ang post na ito. Kung nagingilid na ang luha ninyo sa title pa lang ay ipunas muna ang dalang panyo bago ko tuluyang simulan ang kwento ko.

Halos dalawang kilometro ang layo ng aming bahay sa pinapasukan kong eskwelahan noong elementary at high school. Kaya kakailanganin pang sumakay ng jeep bago makarating dito. Ito siguro ang dahilan kung bakit kinder pa lang ay marunong na akong sumakay ng jeep mag-isa. Kaya kung pa-expertan sa pagsakay ng jeep, siguro ay may ilalaban ako bunga ng aking 22 year experience sa pagsakay dito. (oops! hindi kinder ang simula ng bilang ng experience ko..simula noong nasa sinapupunan palang ako...21 yrs old lang kaya ako!).

Noong college ako, jeep parin ang peyborit kong sakyan dahil ito ang pinaka murang paraan upang maka-uwi. Mula Kalaw hanggang Tayuman ang araw-araw na byahe ko noon mula eskwela hanggang sa boarding house. Tuwing rush hour ay dagsa na ang pasahero at ito rin ang tiyempo ng uwian ko noon. Kahit mahigit sa tatlo na ang nakasabit sa jeep ay sisingit parin ako para lang makauwi. Matindi ang skills ko sa pagsabit sa jeep. Kaya kong sumabit sa estribo o sumabit na sa plaka ng jeep lang ang tinatapakan. Nang maka gradweyt ako ng college ay grumadweyt narin ako sa pagsabit sa jeep. Pero hindi sa pagsakay dito.

Hindi ako madalas sumakay sa LRT, maliban kung malalate na ako sa eskwela o nakapulot ako ng token (magnetic card na ngayon). Pero maraming hindi malilimutang karanasan ang nangyari sa akin dito. Tuwing hapon, madaming sakay ang LRT dahil sa sabay-sabay ang uwian ng eskwela at opisina. Sa sobrang siksikan ay halos nagkakadikit na ang mukha pati buhok sa kilikili ng mga sakay nito. Pero isang araw, kasabay ng tagaktak ng pawis at init sa loob ng LRT ay dalawang pasahero pa ang naabutan kong nag-aaway. Isang lalaki sa harap ko ang panay ang tingin sa kanyang katabi dahil kanina pa siya tinatamaan ng siko nito. Ilang sandali pa ay hindi na ito nakatiis.

Passenger 1: Pare, kanina ka pa ha! Nakakatama ka na!

Passenger 2: Anong gusto mong gawin ko? E siksikan nga.

Passenger 1: At ikaw pa ang galit!

Passenger 2: Ano ba problema mo!? Gusto mo suntukan na lang!

Passenger 1: Sige suntukana na lang.

(Pinilit magsuntukan ng dalawang kolokoy pero hindi nila kinaya dahil sa siksikan sa loob. Kaya untugan ng ulo na lang ang naganap na bakbakan).

Iba pang Passengers: Hoy! mga sira ulo!!! Sa labas kayo mag suntukan wag dito. Nakita ng siksikan e!

Noong 4th year college ako, nagpasya akong huwag nang mag renta ng boarding house at mag-uwian na lang. Dito ako naging suki ng mga bus na bumabyahe mula Bulacan hanggang Munomento. Dahil sa madalas ay siksikan, ilang pagkakataon din na nadukot ang wallet ko. Halos maiyak ako sa panghihinayang, dahil bukod sa 50 pesos na laman ng wallet ko ay may picture pa ito ng crush ko na pinag hirapan kong hingin at may dedication pa.

Ang FX na siguro ang pinaka memorable sa akin. Dito kasi sa likod ng puting FX muli kaming nagkita ni Grace. Habang tumutugtog ang kantang "Pagdating ng panahon" ay muli kaming nagkita. Kaya naman tuwing mauupo ako sa likod ng FX ay naalala ko ang kakilig-kilig na eksenang iyon.

Nang maging girlfriend ko si Grace, naging suki naman ako ng tricycle sa tuwing dadalaw sa kanila. Tuwing paparada na ang tricycle sa harap ng gate nila ay agad ng tatakbo si Grace upang salubungin ako. Astig ang dating ko sa tuwing sasakay ako ng tricycle bitbit ang isang tumpok na rosas. Padating sa bahay nila ay parang ni rape na ito ng limang libong bubuyog ko dahil sa itsura nito.

Noong magtrabaho ako sa laguna ay tumira ako sa isang aparttment na kailangan pang sumakay ng padyak papasok sa looban. Ilang padyak driver ang madalas akong iwasan dahil times two daw ang bigat ko pero pag-isahan lang ang binabayad ko.

Nong June 8, 2008 nakabili ako ng dalawang bagong gulong ng palad ko. Isang Honda City at isang BMX. Ang Honda City na nabili ko ay hindi naman bago. Ako na ang pangalawang nagmay-ari dito. Sa akin ay okay lang , hindi naman importante sa akin kung bago ang sasakyan, kundi ang serbisyong kayang ibigay nito (ito ang lagi kong palusot, ang totoo ay ito lang ang nakayanan ng pera ko, mahina kasi ang kita ng mga artista ngayon).

Hindi pa ako marunong mag drive noon. Pero as of this writing, kaya ko na magpaikot-ikot at mag drift sa loob ng subdivision na tinutuluyan ko ngayon. Ito ay matapos kong mabangga ang dalawang paso ng kapitbahay at masagi ang limang sampayan sa katabing bahay.

Ang bagong BMX naman ay binili ko dahil matapos kong mabili ang kotse ay nabalitaan ko na tumaas na naman ang presyo ng gasolina (56.46 pesos na at pataas pa!). Para makatipid ay mag bi-bike nalang ako AKO PA! WAIS YATA 'TO!!!!

Mahiyain Ako

Isang kasama sa trabaho ang lumapit sa akin. Malayo pa ay nakangisi na ito at mukhang may masamang binabalak. Kaya dinampot ko agad ang tubo sa ilalim ng table ko para maging handa sa ano mang pagsalakay. Ganito ako ka-bayolente sa tuwing maraming pending na trabaho at hindi ko matapos ang isang post para sa aking blog.

Nang akmang dudukot na ito sa kanyang bulsa ay agad tumulo sa aking noo ang malapot na pawis. Matapos nito ay agad siyang tumawa ng malakas habang hawak ang isang 2" x 2" picture na hindi makakailang ako ang may-ari dahil sa kumpletong pangalan na nakasulat sa ibaba. Kung hindi nga mukhang artista ang nasa larawan ay mapagkakamalan ko itong isang mug shot mula sa isang nahuling agaw celphone.

Lloyd: "Huh? paano napunta sayo to?

Kasama sa trabaho: "Nakita ko yan sa PRC, naka post! Sa harap mismo ng verification window for ECE. Sikat ka nga e!"

Lloyd: "Huh?! Bakit? anong kaso ko?"

Kasama sa Trabaho: "Wala, nakadikit ang picture mo as lost & found...bwahehehehe!"

Bigla akong tinablan ng hiya ng walang kalaban-laban.

January 2008 ng mag renew ako ng lisensya sa parehong lugar, at pamilyar sa akin ang sinasabi niya dahil may nakita rin akong naka ipit na larawan sa harap ng cashier window noon. Pinagtawanan ko pa nga ang kapalaran at kalagayan ng lalaking nasa larawan. Mistula kasi siyang isang wanted na pinag hahanap ng batas na may pabuyang isang milyon sa kung sino man ang makakapag turo. Tinandaan ko rin ang pangalan at mukha niya sa pagbabaka-sakali na makita ko siya at maipagbigay alam agad sa kinauukulan ang pinagtataguan. Siya si Michael D. Gumatay na hinahanap ko parin hanggang ngayon.

Sino ba naman ang mag-aakala na makalipas lamang ang isang araw ay ako na pala ang papalit sa pwesto ni Michael D. Gumatay. Limang buwan na palang naka-post ang mukha at buo kong pangalan sa isang window sa PRC. Dahil dito ay sigurado akong naging dahilan ito ng paghaba ng pila sa window na iyon. Malamang din na lahat ng pumila dito ay hindi naiwasang ipahid ang dalang panyo at saka idadampi sa kanilang batok at mga nananakit na kasu-kasuan. Sa mga kukuha naman ng board exam, malamang na may ilan na nag-alay pa ng isang tray ng itlog at nagpatirapa ng dalawang oras sa pag-aakalang sigurado ang pag pasa sa exam! Kung itlog na pula ang i-aalay, malamang na mag top pa.

Isa sa dahilan kung bakit hindi ako nagpopost ng picture sa aking blog ay dahil mahiyain ako (pangalawa lang ang dahilan na ayaw kong pinagpapantasyahan ako). Pero meron akong kapangyarihan na magtanggal ng hiya sa panahon ng kagipitan. Noong nililigawan ko si Grace, daig ko pa ang makahiya na tumitiklop sa tuwing mapapatingin sa kanya. Bago nga ako magsalita ay paulit-ulit ko munang ine-edit sa isip ko ang mga sasasabihin ko at minsan ay sinusulat ko pa sa papel bago bitawan. Sa mga panahon na tinetext ko siya, isang linggo ko muna itong binabasa ng paulit-ulit sa draft item bago i-send. Pero noong dumating ang oras na malapit na siyang makuha ng iba ay agad lumakas ang aking loob. Halos hindi nga siya makapaniwala na ako ang kausap niya ng sabihin ko sa kanya na.."Pwede ba kitang ligawan?"

Sa aking personal na opinyon, madaling mapawi ang hiyang nararamdaman sa oras na ipakita ng kausap mo ang pagtanggap sa sinabi o ginawa mo. Dito kasi tataas ang iyong kumpyansa sa sarili at mararamdaman mo na tama ang ginawa mo at wala ka nga dapat ikahiya.

Hindi ko alam kung bakit hanggang ngayon ay nahihiya parin ako sa tuwing naiisip ko ang mapait na nagyari sa picture ko. Siguro ay dahil hindi ko alam ang naging reaksyon ng mga nakakita dito. Paano ko ba mararamdaman ang acceptance sa ganitong sitwasyon? Dapat ay maging kumpyansa ako at mawala ang iniisip na hiya. Kailangan ko ang tulong ninyo!

Sa sino mang napadaan sa PRC ng mga panahon na naka post ang picture ko, bukas ang aking blog para sa inyong comments at suggestions. I-post lamang ang inyong nararamdaman at reaksyon. Bawal ang comment na mukha akong artista at hindi nalalayo ang hitsura namin ni Sam Milby. Madalas ko na kasing naririnig ang ganitong komento. Puro magaganda lang at kapuri-puri ang tatanggapin ko. Ito ang pagbabasihan ko kung dapat ba akong mahiya sa nangyari o hinde.

Fairy Tale ng Totoong Buhay

Isang linggo ko ng kasama si nanay sa bahay sa inuupahan naming apartment sa Laguna. Mula kasi ng lumayas ang yaya ng pamangkin ko ay si nanay na muna ang nag-alaga dito. Gusto ko sanang umuwi ng maaga sa mga araw na iyon. Sabik din kasi akong makipagkwentuhan sa kanya. Pero dahil sa higpit ng skedyul sa mga shooting at mall tour ay gabi na akong nakaka-uwi. Pag dating ko sa bahay ay tulog na siya, pero sa oras na marinig niya ang kaluskos ko ay pilit itong gigising upang tanungin kung kumain na ako. Kasunod nito ang ilang minutong kwentuhan at ilang sandali lang ay tulog na naman siya.

Noong bata pa ako ay madalas akong kwentuhan ni nanay. Isa sa paborito ko sa mga kwento niya ay ang fairy tales ng totoong buhay. Ito ay tungkol sa kanyang kabataan. Lumaki si nanay na ulila sa ina, at tanging ang kanyang lola at tiyahin ang nagpalaki sa kanya at sa dalawa pang kapatid. Tulad ni tatay ay hindi rin nakaranas ng ginhawa sa buhay si nanay. Sa murang edad ay natuto na siyang magtanim ng palay upang makatulong sa kanyang lola. Nang makapag-aral siya ay mas lalong sakripisyo ang kanyang hinarap. Mula sa kanilang bahay ay halos 3 kilometrong ang kanyang nilalakad upang makarating sa paaralan. Gamit ang kanyang bag na fish net at ang tsinelas na pudpod ay bitbit niya ang kanyang laging baon na itlog na pula at kamatis. Dahil sa wala ang ina ay naging malupit ang mga tyuhin niya sa kanya. Sa tuwing uutusan siya ng mga ito ay laging may kasamang pingot, bulyaw o kutos. Mala soap opera ng panahon ni Mara Clara ang buhay ni nanay.

Kahit na hindi madali ang buhay, ay marami rin namang masasayang karanasan ang kwento ng kanyang kabataan. Ilan sa mga ito ang panghuhuli ng suso, pagtakbo sa pilapil at ang pagkain ng pahutan. Kahit nga hindi ko alam kung ano ang pahutan ay parang sarap na sarap ako dito dahil sa sayang kaakibat nito sa kanyang kwento. Hindi ko nga maintindihan noon kung bakit kahit halos gabi-gabing ikwento ni nanay ang mga bagay na ito ay hindi ako nagsasawang makinig. Para sa akin ay isa itong payapang lullaby na pilit akong hinehele ng pagmamahal.

Definition:
Pahutan - Isang uri ng manggang sing liliit ng kalamansi na matatagpuan lang sa barangay malis, guiguinto bulakan.

Ngayong malalaki na ako ay bihira ko ng marinig ang mga kwentong ito ni nanay. Pero balita ko ay naikukwento parin niya ang mga ito sa kanyang mga apo. Siguro ay naisip niya na sawa ako dito. Pero sa totoo lang, sa tuwing hindi ako makatulog sa gabi ay binabalikan ng isip ko ang mga masasayang araw noong mga bata pa kami. Lalo na ang kanyang mga kwento bago matulog...

Nanay,

Salamat sa inyong alaga at pagmamahal.

Hindi n'yo man naranasan ang mga ito sa inyong ina ay matagumpay n'yo po itong naipadama sa amin.

Nakakabilib po!

Happy Mother's Day!
We love you so much!

Pwedeng Maligo

Tuwing summer ay excited akong mag swimming. Bata pa lang ako ay ito na ang pinaka kinasasabikan kong pagkakataon tuwing bakasyon. Mapa dagat man, swimming pool, ilog o kahit batya ang iharap mo sakin ay masaya akong magtatampisaw. Nadala ko ang kasabikan ko sa tubig hanggang paglaki ko. Kaya, tuwing may swimming akong pupuntahan ay siguradong hindi ako makakatulog. Noong sabado ng gabi nga ay pinainom pa ako ng mainit na gatas ni Grace bago matulog, para daw humimbing ang tulog ko at hindi ako mamerwisyo. Pero wa-epek, dahil hindi pa nahihimbing ang mga manok ay gising na ako at ayaw ng dalawin ng antok. Paano, excited sa aming family outing!

Pagsapit ng linggo ay handa na ang lahat.Ang Tierra de Lago (Land by the lake) ay halos isang oras na biyahe mula sa silangang bahagi ng Maynila. May laki ito na halos 10,000 metro kwadrado na matatagpuan sa dulo ng Los Banos, Laguna. Ang lugar ay napapalibutan ng nakamamanghang bundok ng Makiling at ang malawak na baybayin ng Laguna de bay. Marahil ay hindi ito popular sa marami dahil sa liblib ang lugar na ito. Samahan pa ng daanan papapunta na isang maliliit na eskinita. Aakalain mong nga na short cut papuntang payatas ang lugar sa una. Pero belib me, ang pangit na daanan ay makakalimutan mo matapos mong makita ang tila paraisong ganda nito.

Pag pasok ay agad bubungad ang isang malawak na hardin na napapalibutan ng ibat-ibang uri ng halaman. Sa may bandang kanan ay nandoon ang play ground, sa kaliwa naman ay may bar kung saan matatagpuan ang bilyaran at videoke. At pag patuloy pa ng pag lakad sa kanan ay matatagpuna ang isang basketball court. Mula sa play ground ay makikita ang tatlong kwarto na bagamat hindi kalakihan ay maliwalas dahil sa yari ang mga dinding nito sa anahaw. Sa tabi nito ay may dalawang malaking Gazebo. May dalawang hot spring pool na ang isa ay para sa mga bata at ang isa naman ay para sa matanda. Pag tawid sa pool ay matatagpuan ang jacuzzi at sa harap nito ay ang isa pang gazebo kung saan tanaw mo ang baybayin ng Laguna de bay na pwede pang mamingwit.

Ang ganda ng lugar ang naging dahilan kung bakit lalo akong naging excited. Sa simula palang ay parang gusto ko ng hatiin ang katawan ko at gawin ng sabay-sabay ang mga bagay na gusto kong gawin. Bukod sa paglangoy sa hot spring ay gusto ko rin mag tampisaw sa jacuzzi. Pero ang vocal chords ko ay naghuhumiyaw na at nag rerequest na simulan ko na ang pag kanta sa videoke. Kasabay narin nito ang royal rumble ng bituka ko dahil naaamoy ang iniihaw na liempo.

Sa ganda ng lugar ay isa na naman itong hindi malilimutang bakasyon para sa akin. Higit sa lahat, ang panahon na nakasama ko ang buong pamilya ay isang kasiyahang mahirap pantayan.