Apat na araw na lang ay lilipad na ako sa ika siyam na bansa na maitatala ko sa mapa ko.
Mabigat din naman sa loob ko ang pag-alis ko.
Maiiwan ko kasi ang aking asawa at anak na ngayon ay tatlong buwan pa lamang.
Hindi rin ako sigurado na sa pagbalik ko ay makikilala pa niya ako. At nakakalungkot isipin na lumaki siya na malayo sa kanyang ama.
Sana ay maging mabilis na dumaan ang panahon, upang malampasan ko ang lungkot na mag-isa at malayo sa kanila.
At sana ay matapos na rin ang ka-dramahan kong ito, na sampung araw lang naman mawawala ay gusto pang magpahatid sa isang jeep na kamag-anak papuntang airport.
