Ang Dalawang Babae sa Buhay Ko...

Bago ako magkaroon ng kotse ay zero ang skills ko sa pagmamanaho. Hindi ko nga alam kung kung alin sa tatlong pedal ang gas, preno at clutch. Hindi ko rin alam kung para saan ang kambyo at tuwing kelan ito ginagamit. Noong una akong nagpaturo na mag drive ay pina-upo agad ako sa driver seat, matapos kong i-start ang makina ay tinanong ko agad ang nagtuturo sa akin. "Bakit ayaw umandar?" Napakamot ng ulo ang nagtuturo sa kin, pinatayo ako at siya ang pumwesto sa driver seat. Noon ko pa lang nalaman na hindi pala ang susi ang nagpapatakbo sa sasakyan tulad ng toy car ko noong grade 1.

Dalawang linggo ang nakalipas at unti-unti ko ng natutunan ang basic ng driving. Noon Sabado ay naglakas loob akong mag drive mula Laguna hanggang Bulacan. Sa totoo lang ay urong ang - - - - ko habang iniisip ang layo ng tatahakin ko. Sa tuwing maiisip ko ang harurot ng mga bus sa edsa ay parang gusto ko ng himatayin sa kaba. Sabado ng madaling araw ang pinili kong pagkakataon para subukin ang aking bagong skills. Iyon din kasi ang araw na babalik ang nanay ko sa Bulacan matapos siyang bumisita sa amin ng halos isang buwan. Gabi pa lang ay sinabi ko na sa kanya ang aking plano, pero ayaw niyang pumayag na sumakay sa akin. Mag-isa nalang daw ako at siya ay mag-bubus na lang. Pero ng sinabi kong tumaas na naman ang pamasahe sa bus ay mabilis ko siyang napapayag.

Alas kwatro ng madaling araw ay handa na ako. Isa-isa ko ng isinakay ang mga dalang gamit at sinimulan ng i-start ang makina. Nang buksan ko ang pinto sa harap ay tumanggi agad ang nanay ko. Ayaw daw niyang sa harap ma-upo dahil baka lalo siyang nerbyusin. Kaya naman pumayag na ako na sa likuran siya. Hindi pa kami nakaka-abante ay natanaw ko na mula sa salamin sa harap ko ang reaksyon niya. Tatlong beses siyang nag krus habang hawak ang isang rosaryo. Lalo tuloy akong kinabahan dahil parang "matter of life and death" na talaga ang sitwasyon. Pero hindi ako nagpahalata, at pumorma na mukhang sampung taon ng driver ng pampasaherong jeep.

Nang makalabas kami ng gate ng subdivision ay napansin kong kaunting nakahinga ang nanay ko. Nang nasa hi-way na kami ay ginulat ako ng mistulang party ng mga kargo truck na nag jajaming sa gitna ng hi-way. Mabilis ang pangangatog ng tuhod ko sa bawat preno na sinasabayan ko pa ng hand break para siguradong hinto! Hindi nagtagal ay maluwalhati kaming nakarating sa expressway. Dito lalong tumindi ang kaba sa nanay ko, at dito rin ako napilitan ng humingi ng saklolo. Hinawakan ko na ang rosaryong nakasabit sa harap ko at nag krus narin. Nang makita ito ng nanay ko ay biglang nabasag ang kanyang pagiging tahimik.

Nanay: "Dapat pala may isa ka pang rosaryo, ipulupot mo dyan sa kambyo."

Lloyd: "Nay apatin mo na."

Nanay: Para saan yung tatlo pa?

Lloyd: Puluputan narin natin yung bawat pedal.

Mukhang lalong kinabahan ang nanay ko sa sinabi ko.

Sa wakas, nakauwi parin kami ng Bulacan ng safe!

Ang akala ko ay doon na nagtatapos ang matinding challenge sa akin. Kahapon ay naimbitahan kami ni Grace sa isang piyestahan sa Bocaue, Bulacan. Sa mga hindi nakaka-alala, sa Bocaue, Bulacan naganap ang Pagoda Tragedy noon July 2, 1993. Kung saan naglalayag sila ng malaking bangka para iprusisyon tulad ng nakaugalian. Hanggang isang trahedya ang naganap ng lumobog ang pagoda at kulang-kulang tatlong daan katao ang nasawi. Morbid agad ang intro ng kwento ko pero hindi naman ganito ka-tragic ang karanasan ko.

Mabilis ang byahe papuntang Bocaue, halos wala ngang aberya hanggang sa marating namin ang lugar. Nasa bungad lang ang bahay na pupuntahan namin pero ng paliko na ako ay hinarang ako ng tanod. One-way raw ang daan para gumanda ang daloy ng trapiko. Kung gusto raw namin pumasok sa looban ay kailangan naming umikot. Nang tinanong ko ang tanod kung malapit lang ang iikutan ay agad itong sumang-ayon. Kaya naman napapayag agad ako.

Una kaming lumiko sa isang maliit na eskenita, bagamat masikip ay wala naman gaanong sagabal sa daan. Sumunod ay isang masmaliit pang eskenita na hindi pwedeng magsabay ang magkasalubong na sasakyan. Dito na nagsimulang maglabasan ang butil-butil kong pawis. Nasundan pa ito ng pagpasok namin sa tabi ng ilog kung saan kasalukuyang idinadaos ang Pagoda. Parang pista sa Quiapo ang daan. Bukod sa mga nakaparadang sasakyan ay puno pa ng tao ang paligid. Kasabay pa nito ang salubungan ng sasakyan na lumalabas sa ibat-ibang eskenita. Sa tuwing mapapatingin ako kay Grace at halatang mas kabado siya. Bawat abante ko ay parang laging may kasunod na peligro. Kahit bumubusina ako ay parang walang naririnig ang mga taong nakatambay. Sa tuwing may makakasalubong na sasakyan ay gumigilid ako na halos kalahating dangkal na lang ang layo ko sa ilog na noon ay high tide pa. Makapigil hininga ang mga sumunod pang pangyayari. Parang gusto ko ng ayain si Grace na iwan na ang kotse at maglakad na lang. Pero dahil hindi pa ito bayad ay hindi ko magawa ang naunang plano.

Pilit na lang pinalakas ni Grace ang loob ko, sa pamamagitan ng ngiti at paminsan-minsang paghaplos sa aking kamay. Ito ay sa kabila ng takot na noon ay alam kong mas lubos niyang nadarama.

Nang makalabas kami sa lugar ng ligtas ay doon pa lang kami nakahinga ng maluwag. Paglabas ko sa kotse ay wala nang lakas ang mga tuhod ko na noon ay nanlalambot pa. Doon ko lang din naramdaman ang uhaw at gutom, kaya naman pag dating sa hapag ng piyestahan ay kumain kami ni Grace na parang tatlong buwan na naiwan sa disyerto ng walang tubig at pagkain.

Ngayon ay binabalikan ko ang bawat panganib na sinagupa ko noong sabado at linggo. Sa pagiging baguhan ko sa pagmamaneho ay malamang na trahedya talaga ang muntik ko ng hinarap. Pero dahil sa dalawang babae na naging lakas ko para ituloy ang pag-usad sa kabila ng takot at kaba, ay maluwalhati kong narating ang patutunguan. Sila ang dalawang pinaka-importanteng babae sa buhay ko. Ang dalawang babae na hinuhugutan ko ng lakas ng loob sa panahon na nawawalan ako ng pag-asa. Mula sa kanilang kalinga, suporta at pagmamahal na lagi kong nararamdaman. Kaya sa susunod na mabingit muli ako sa kahit anong kapahamakan. Lagi kong maiisipin ang nanay ko na may hawak na rosaryo at pinagdarasal ang kaligtasan ko. At si Grace na nakangiti habang hinahaplos ang aking kamay ng kanyang pagmamahal.