Aug 26, 2010

Isang Pakikiramay


Bilang isang Pilipino, hindi maiiwasan na maging apektado ako sa lahat ng naririnig at nababasa kong negatibong komento, tungkol sa mga Pilipino dahil sa nangyaring madugong Hostage sa Maynila, noong Lunes. Pero lubos kong naiintindihan ang nararamdaman ng mga mamamayan ng Hongkong , China at maging sa buong mundo. Tunay nga na hindi katanggap-tanggap ang mga pagkakamali na natunghayan ng lahat. Ako mismo ay maka-ilang beses napa mura sa mga nasaksihan ko. Kinilabutan, natakot, naawa at nainis sa bawat pangyayari. Lubos akong nakikiramay at nakikisimpatya sa pamilya ng mga nadamay sa trahedyang ito. Matapos nga ang pangyayari, ay pinagdasal agad naming mag-asawa ang mga biktima at mga pamilya nila. Sa pag lapat ng likod ko sa higaan ay patuloy paring nanunoot sa isip ko ang lungkot at takot.

Sa panahong ito, lugmok ang ating bayan sa pangungutya ng marami. Bilang isang Pilipino, tatangapin ko ito ng may mababang loob. Pero hindi siguro ito dahilan upang ikahiya ko na Pilipino ako. Sa panahon ngayon na poot at galit ang nararamdaman sa atin ng ibang bansa, mas makakabuti kung magiging sandalan nating mga Pilipino ang bawat isa. At hindi tayo ang manguna upang lalo pang tapakan at ikahiya ang ating bansa. Wala tayong ibang kakampi kundi tayo rin. Alam ko ang galit natin sa mga indibidwal na naging dahilan ng trahedyang ito. Pero dapat nating tandaan na hindi lang sila ang bumubuo sa bansang Pilipinas. Maraming Pilipino ang matalino, mabuti at mapagmahal.

Sa mga mamayan ng Hongkong at China. Muli ay taos puso akong nakikiramay at humihingi ng paumanhin sa nangyari. Pero ang aking dalangin ay hindi ito maging dahilan upang tuluyan ninyomg kamuhian ang bawat Pilipino. Halos 140,000 na Pilipino ang nasa Hongkong ngayon, at nasa 80% nito ay mga Domestic Helper. Sila po ang mamamayang Pilipino na iniwan ang kanilang pamilya upang makapaglingkod sa inyo. Maraming pagkakataon din na sila ang nag-protekta sa inyong mga anak at nagsiguro na maging maayos ang kanilang kalusugan. Madalas nga po ay nabibigyan nila ng labis na atensyon at pagmamahal ang inyong pamilya kesa sa pamilyang iniwan nila dito sa Pilipinas. Wag po sanang tuluyang na matabunan ng galit ninyo ang magagandang bagay na inalay sa inyo ng aming mga kababayan…

At sa huli..muling manumbalik ang pagmamahalan at kapayapaan…

Aug 4, 2010

Dito na Tayo Forever!

Noong mga nakaraang buwan ay isang masusi at makabuluhang desisyon ang ginawa naming mag-asawa.


Nagsimula ito sa kagustuhan namin na lumaki ang aming anak na sapat ang patnubay naming dalawa.. Hindi na kasi nagiging madali lalo na sa akin na lingguhan ko lamang sila nakakasama. Madalas ay sa celpon, text o tawag ko lang sila nakakamusta. Natatakot tuloy ako na lumaki ang anak ko na akalain niya na celpon ang tatay nya. Isa rin marahil ito sa dahilan kung bakit kahit minsan ay hindi ko piniling mag trabaho sa abroad . Mahirap talaga para sa akin ang mawalay sa kanila. Kaya naman saludo ako sa mga kaibigan na kayang magsakripisyo sa ibang bansa upang mapa-unlad ang pamilya.



Kung ako ang tatanungin, kuntento pa ako sa buhay namin. Sapat na na kumakain kami araw-araw, mayroong maayos na tirahan, may kaunting ipon sa panahon ng panganga-ilangan, may pagkakataon na makapaglibang paminsan-minsan at sa pag laki ng aming anak ay mapag-aral namin sa maayos na paaralan. Wala na siguro akong mahihiling pa.



Naniniwala ako na ang bawat biyaya na binibigay sa amin ay inilaan sa panahon na nararapat sa amin at hindi sa panahon na ginusto namin. Noong ikinasal kami ng aking asawa, araw-araw namin dinadasal na pagkalooban kami ng anak. Pero umabot ang halos tatlong taon bago ito nangyari. Iniisip namin ngayon na baka kung nabigyan kami agad ng anak matapos kaming ikasal ay hindi magiging ganito katatag ang relasyon namin sa bawat isa. Noong mga panahon kasi na humihiling kami ng anak, mas nabigyan kami ng pagkakataon na makilala ang isat-isa. Lahat ng sakripisyo, hirap, lungkot ay pinagsaluhan namin. Sa tuwing nabibigo kami, nagiging sandalan namin ang isat-isa. Dito namin napapadama ang labis na pagmamahal namin. Hindi hadlang ang kahit anong pagsubok upang sumuko. Hindi kami nagpatalo sa lungkot at pagka-inip. Umasa kami na sa tamang panahon darating ang aming hiling..sa panahon NIYA. Sa huli, sa tamang timing, sa perpektong panahon, ibinigay sa amin ang aming hiling. Humiling kami ng anak, at isang malusog, maganda, malambing at masayahing nilalang ang pinagkaloob sa amin. Labis labis ito sa inaasahan namin.



Dalawang taon ang nakaraan ng pangarapin naming mag-asawa na magkaroon ng sariling bahay. Mula ng ikinasal kami ay sa bahay na ng aking mga magulang tumira ang aking asawa. Samantala ako ay nakitira sa bahay ng aking kapatid sa Laguna. Dahil sa hindi pa sapat ang ipon namin ay hindi naging madali sa amin na maisakatuparan ang pangarap na ito. Kaya naman pansamantala kaming tumigil sa aming hangarin. Mula noon ay sinimulan namin ang ibayong paghahanda. Dito nagsimulang mabawasan ang mga luho na dati na naming ginagawa. Sa una ay nakakapanibago, pero sa tuwing naiisp namin kung ano ang kahalagahan nito ay napapalitan naman ito ng pananabik. Ang dating lingguhang date ay naging buwanan na lamang. Mas binigyan namin ng panahon ang bawat isa sa isang mas simpleng paraan. Imbes na kumain sa labas ay sa bahay ko pinagluluto ang aking asawa ng kahit anong maibigan niya. Imbes na magpa spa o massage ay ang asawa ko mismo ang nagmamasahe ng likod at paa ko. Imbes na manood ng sine ay magkasama kaming nanonood ng DVD sa bahay.. At para sa kin, wala ng mas masarap sa mga simpleng bagay na ito.



Noong nakaraang buwan ay tuluyan na kaming nag desisyon. Ilang buwan na lang ay lilipat na kami sa aming bagong tahanan. Isang tahanan na ipinagkaloob sa amin sa tamang timing at perpektong panahon. Bagamat may mga pangamba tulad ng tuluyan naming paghiwalay sa aming mga magulang at kung kakayanin namin na matustusan ang pangangailangan ng bawat isa, ngayon na may mas malaki na kaming obligasyon. Hindi parin nawawala ang tiwala namin na kakayanin namin ang hamong ito sa bagong yugto ng aming buhay.



Dito na tayo forever..



Dito na natin bubuoin ang ating mga pangarap..



Dito na natin bubuoin ang panibagong kabanata sa ating buhay…



Dito na natin bubuoin ang magiging kapatid ni Gaby..



Sabihin mo lang kung kelan ka na ready...




Bagong mukha ang blog ko..kasi 3rd bEARTHday nya ngayon..