Prinsesa ng Buhay

Sabi ng nanay ko, noong pinabubuntis daw niya ako ay babae ang gusto niyang maging anak. Apat kaming magkakapatid, ang panganay at ang pangalawa ay lalaki at ang pangatlo ay babae. Kaya naman noong mabuo ako, gusto nila ay maging balanse ang bilang at maging babae ang bunso nilang anak. Pero nabigo sila, dahil isang lalaki ang lumabas. Isang lalaking ubod ng pogi.

Noong mabuntis ang asawa ko, araw-araw ay nasasabik akong isipin na palaki ng palaki ang baby sa loob ng sinapupunan niya. Bagamat wala naman kaming pinipili kung babae man o lalaki ang magiging anak, ang mahalaga ay normal at malusog siya. Pero hindi pa rin mawala ang mga pagkakataon na nagangarap kami.

Kung lalaki ang magigigng anak namin...

Gusto kong matuto siyang mag basketball, hindi tulad ko na sa PSP lang magaling mag basketball.
Gusto ko matuto siyang tumugtog ng gitara, hindi tulad ko maganda lang ang boses sa pagkanta.
Gusto kong matuto siyang umakyat ng puno, hindi tulad ko na magaling lang manungkit sa puno ng kapitbahay.
Gusto kong mabilis siyang tumakbo, hindi tulad ko na lampa at madaling hingalin..
Gusto kong maging magalang siya sa babae, hindi tulad ko na lapitin lang ng babae.
Gustohin ko man o hindi, alam ko na pogi siya at mana sa daddy niya.

Kung babae ang magiging anak namin...

Gusto kong matuto siyang mag taekwondo, di tulad ko magsumbong lang ang alam gawin.
Gusto kong matuto siyang mag piano at ako ang kakanta.
Gusto kong matuto siyang magluto, para hindi parating ako ang nagluluto at hindi narin susubok mag luto ang mommy niya. (safe)
Gusto kong matuto siyang mag pinta, hindi tulad ko na drawing grade 1 lang ang alam hanggang ngayon.
Gusto kong maging magalang at responsible siya hanggang sa lumaki at bawal mag boyfriend hanggang 30 years old.
Gusto kong magmana siya sa mommy niya na marunong pumili ng lalaking…yung tulad ko (pogi).

Noong Sabado ay iniskedyul ng OB ni Grace ang ultrasound para makita ang kalagayan ng baby sa loob ng sinapupunan niya. Papunta pa lang sa ospital ay excited na ako. Sa wakas ay makikita ko na ulit ang baby namin. Noong una ko kasi siyang makita ay oblong lamang ang hugis niya. Bagamat nakikita ko na ang pintig ng puso niya. Pero noong sabado ay buong hugis niya ang nakita ko. Nakita ko ang hugis ng ulo niya, ang kanyang kamay na ginagalaw pa niya na parang nagpapasikat pa, ang kanyang mga binti, mga paa at ang tibok ng kanyang puso na masmabilis sa tibok ng puso ko. Ilang sandali pa ay inikot ni duktora ang ultrasound, at isang sorpresa ang inihayag niya…

It’s a girl, babae sya…

Pakiramdam ko ay naging 'sing bilis ng tibok ng puso ng baby ko ang tibok ng puso ko ng marinig ko ang sinabi niya. Sa hindi ko maunawaang dahilan ay sumaya ako ng sobra. Hindi ko naman hinahangad ang anak na babae o lalaki, pero naramdaman ko ang kakaibang ligaya. Isang tinig mula sa itaas ang wari'y nagsasabing siya ang anghel na pinagkaloob ko, at ang magiging prinsesa ng buhay mo magpakailanman.

Excited na akong makita ka ng harapan baby…

Ang Dalangin Ko

Mahal naming Panginoon, kami po ay lubos na nananalangin sa inyong harapan na malampasan ng aming bansa ang panibago banta ng paparating na bagyo. Ang amin pong bayan ay hindi pa ganap na nakakabangon sa trahedyang dinulot ng bagyong Ondoy. Huwag po ninyong hayaan ang delubyo na muling rumagasa sa amin. Sagipin n’yo po kami sa panibagong kalamidad sa pamamagitan ng pagmamahal at isang mahigpit na yakap mula sa inyong mapagpalang kamay. AMEN.

Isa na namang banta ng trahedya ang paparating. Sa pagkakataong ito, mas naging alerto at sensitibo na ako sa maaring mangyari. Lubos ang aking pagkahabag sa mga taong nahihirapan at nawalan ng tahanan noong nakaraang bagyo. Wala akong personal na karanasan sa bagyong Ondoy. Maswerte akong naka-uwi ng sabado ng madaling araw sa Bulacan ng payapa. Mula sa pag taas ng tubig hanggang sa paghupa nito ay kapiling ko ang aking asawa at mga magulang. Pero hindi ito naging dahilan upang maging kampante at masaya ang mga araw na iyon. Marami sa aking kapamilya at kaibigan ang naipit sa baha at nilamon ng tubig ang mga na-ipundar . Ilang tawag at text messages ang natanggap ko mula sa kanila. Ang aking kapatid sa Cainta ay tuluyan ng nilubog ng baha ang kanilang bahay at ang kanyang sasakyan. Mapalad sila at hindi inabot ng baha ang panagalawang palapag ng kanilang bahay. Subalit takot ang nangibabaw sa aming buong pamilya.

Sa mga pagkakataong ito kaharap mo na ang problema, subalit walang kahit anong solusyon ang kaya mong gawin. Tanging panalangin ang magiging sandalan.

Sa tuwing nasa kalamidad ang ating bayan, nakakatuwang isipin na handa ang bawat Pilipino na magdamayan kahit sa pinakamaliit na bagay na kayang gawin. Bumilib ako sa mga kabataan na nakiisa at nag volunteer sa mga relief operation na isinasagawa. Bumilib din ako sa sandatahang lakas na ang ilan ay nag-alay pa ng buhay para masagip ang kanilang mga kakabayan. Bumilib ako sa mga simpleng mamamayan na nagdamayan, nag abot ng tulong at ang ilan pa ay nagligtas ng buhay.

Kala ko ay naging mulat na ang bawat isa sa mga pangyayaring nagaganap. Nakakalungkot isipin na may mga taong nagsasamantala sa pagkakataon. At bagamat nagdudusa na ang ating bayan ay patuloy parin sa pagawa ng mga bagay na nakakasama sa kapwa.

Noong Miyerkules, Isang text message ang natanggap ko sa hindi kilalang tao. Siya daw ay miyembro Sagip Kapamilyang (ABS-CBN) na humihingi ng donsayon para sa mga nasalanta ng bagyo. Ang tulong daw ay maaring direkatang i-abot sa kanya upang mas lalong mapadali ang pag-abot ng tulong sa mga nangangailangan. Kahit pa hindi ako lubos na naniniwala ay napa-isip parin ako kung totoo o hindi ang text na natanggap ko. Mabuti na lang at ilang minuto pa lang ang nakakalipas ay hayagang inanounce ni Ms. Tina Munson-Palma, na hindi nanghihingi ang Sagip Kapamilya ng ano mang tulong mula sa text messeges. Nang marinig ko ang pahayg na ito ay agad akong nag reply sa nag text. “Kung may konsensya ka pang natitira, wag mo na sanang gamitin ang pagkakataon na ito para makapanloko.” Kasunod noon ay sinubukan ko siyang tawagan, ngunit patay na ang kanyang celphone.

Ang kanyang celphone na ginamit: 09063550165

Kahapon ay isang text message ang nareceive ko sa aking asawa. Mula umaga daw ay may isang lalaki na walang tigil na tumatawag sa kanya. Walang ginagawa ang lalaking ito kung hindi paulit-ulit na tawagan ang asawa ko. Wala kaming makitang motibo. Dahil sa pag-aalala sa aking buntis na asawa ay hiningi ko sa kanya ang numero ng tumatawag at inutusan siyang i-divert ang lahat ng tawag sa kanya sa akin celpon. Noong una ay tahimik naman at wala akong narereceive na tawag, pero ilang minuto lang ay nag ring ang celpon ko na nadivert ang tawag para sana sa aking asawa. Sinagot ko ang tawag ngunit hindi ako agad nag salita. Isang lalaki ang nasa kabilang linya.

“Grace, kilala kita…”
“Grace, kilala kita…”
“Grace, kilala kita…”

Ang paulit-ulit niyang sinasabi. Dala ng galit at pagkainis ay sinigawan ko ang lalaki sa kabilang linya. Pero hindi ito nagpatinag sa kanya, bagkus ay lumaban pa ng sigawan at paulit-ulit pa nagmura. Sa paniniwala ko ay walang katinuang tao lamang ang makakagawa ng gayon.

Wala akong makitang ibang intensyon sa lalaking ito kung hindi manakot at manggulo.
Agad akong tumawag sa Smart upang i-report ang insidente. Nakakalungkot na walang kakayahan ang nabanggit na celphone subscriber na bigyang aksyon ang ganitong mga insidente. Bagkus, ay ipinasa ako sa NTC (National Telecommunication Company). Hindi ko lubos maisip na sistema ng Smart ang ginagamit ng mga manloloko at mapag samantala, pero walang aksyon silang magagawa.

Inireport ko sa NTC ang pangyayari. Subalit ayaw kong ikwento ang detalye ng aksyon na gagawin nila dito upang hindi maka-abala sa kanila. Subalit naniniwala ako na magagawan nila ito ng solusyon. Salamat sa mga tiga NTC na kahit isang simpleng mamayan ay nabibigyan nila ng kaukulang atensyon. Saludo ako sa inyo!


Ang kanyang celphone na ginamit: 09396408077
Sa ngayon ay nakilala ko na ang nag mamay-ari ng celphone na ito. At pinaplano ko nang ipa-blotter ang lalaking iyon.

May ari: Isang lalaking nag ngangalang Archie Alonzo na tiga Candaba Pampangga.

Motibo: 'Di umano, hiniwalayan ng kasintahan at ang lahat ng contact na nasa celpon ng dating kasintahan ay ginugulo. (Baliw na talaga..tsk tsk tsk.)

Sa panahon na marami ang nagdudusa, at maraming buhay ang nahihirapan. Nakakapagtakang nagagawa pa ng ilan na manloko, manakot at gumawa ng kalokohan sa kapwa. Sariling karanasan lamang ang aking kwento, alam ko na marami pa ang may mas malalang istorya ng pananakot at panloloko mula sa ibang tao.

Ang dalangin ko, kasabay ng panalangin para sa kaligtasan ng ating bayan ay ang kaliwanagan ng isip ng mga mapagsamantala at oportunista. Nawa ay mamulat sila sa kabutihan, katotohanan at pagmamahal.

Ingat tayong lahat sa paparating na bagyo…

Beef Session Road Brocolli at Good Shepherd's Turon

Sabado. Naimbitahan ako ng isang matalik na kaibigan na maging ninong sa kanilang unang anak. Dahil dito ay labis kong ikinagalak ang kanilang imbitasyon. Pero nang malaman ko na sa Baguio ang binyag ay bigla akong napipi at hindi agad nakapagsalita. Masarap sa Baguio at gusto kong bumalik doon. Isa pa, matalik na kaibigan ang nag anyaya sa amin kung kaya mahirap tanggihan. Pero sa kalagayan ng asawa ko ngayon ay malabong makasama ko siya. Kaya naman pinag-isipan kong mabuti ang aking magiging desisyon.

Sinimulan ko sa pagpapanggap pagpapaalam sa asawa ko. Ayaw ko kasing isipin niya na gusto ko siyang iwan at pabor ako na hindi siya makasama. Ipinaliwanag ko na lang sa kanya na hindi makakabuti sa kalagayan niya ang ganun kalayong biyahe. Bagamat ikinalungkot niya ang aking naging pasya ay napapayag ko naman siya.

Akala ko ay simple lang ang pagbyahe mag-isa. Ilang pagkakataon narin naman akong nakabyahe sa malayong lugar ng walang kasama.. Pero, sa pagkakataon pala na sa isang lugar na may bakas ng ala-ala ng taong mahal mo ang lugar na pupuntahan mo, ay hindi maiiwasang makaramdam ka ng lungkot, at maalala ang masasayang sandali noong kasama mo pa siya.

Sa Bus.

Noon: Sa unang dalawang oras ng biyahe ay pareho kaming gising at nag kukwentuhan ng maraming bagay.

Ngayon: Sa unang dalawang oras ng biyahe ay ako lang ang gising at paulit-ulit binabasa ang karatulang na kapaskil sa harap ng bus na “keep ticket for inspection”. (Ulitin ng isang daang beses. Pag nasawa na ay basahin naman ng pabaligtad - isang daang beses din.)

Noon: Pagnagutom kami sa byahe ay sabay kaming kakain ng donut na binili sa terminal at paminsan-minsan ay nag susubuan pa.
Ngayon: Pagnagutom ako sa byahe ay hindi ako kakain. Hunger strike baga, gusto ko kasing ipakita sa lahat na nangayayat ako dahil sa lungkot at pagkamiss sa asawa ko.

Noon: Pag-inantok na kami ay sabay kaming matutulog na nakadantay at nakayakap sa bawat isa.
Ngayon: Pag-inantok ako ay mag isa akong natutulog na yakap ang jacket at nakuha pang mag papicture sa kunduktor para may mai-post sa blog.

Halos anim na oras ang tinagal ng byahe. Alas diyes y medya ang binyag pero alas diyes y medya rin ako nakarating ng terminal. Pagbaba sa bus ay agad akong pumara ng taxi at pinagmadali ang driver na ihatid ako sa simbahan. Nang makarating sa simbahan na-excite ako ng makitang nakatayo pa ang pari at ang mga ninong at ninang sa paligid. Sa awa ng Diyos, naabutan ko ang binyag. Yun nga lang, Amen na lang ang narinig ko sa Pari. Sakto ako! Katatapos lang ng binyag!

Sa Baguio:

Noon: Maglalakad kami sa Session road na magka holding hands.
Ngayon: Maglalakad ako sa Session road na naiinggit sa mga nakikitang magka holding hands.

Noon: Sabay kaming kakain sa paboritong restaurant at oorder ng madami dahil gustong matikman lahat.
Ngayon: Halos hindi ko nagalaw ang pagkain ko. (Wag sanang mag react si Chyng at Jeric)

Noon: Sabay kaming mamamalengke at ibibili ko sya ng strawberry na halos kapipitas lang sa puno at 100 per kilo.
Ngayon: Hindi daw panahon ng strawberry kaya naman parang aratiris sa laki ang mga strawberry na nabili ko at 600 per kilo.

Nag mag alas-sais ng gabi ay nagpasya na akong umuwi. Sa pagkakataong ito ay kasama ko na ang dalawang kaibigan sa byahe. Hindi na kasing lungkot ng papunta ang naging karanasan ko, pero hindi parin maalis ang pagkamiss ko sa kanya.

Pag-uwi sa bahay ay agad kong inabot sa aking asawa ang aking mga pasalubong isang garapon ng Good Shepherd’s Ube jam at isang kilong brocolli. Pero hindi niya ito pinansin. Nakita ko sa mata niya ang pagkamiss sa akin. Halos hatakin na raw niya ang oras sa pagdating ko. Hindi niya mapigilan na sabihin sa akin ang mga katagang

“Wag ka na ulit babalik sa Baguio ng mag-isa ha..”

Para maibsan ang lungkot ng aking asawa ay minabuti kong ipagluto siya kinabukasan. Temang pang Baguio ang naging recipe ko ang Beef Session Road Brocolli at Good Shepherd’s Turon ang sumupresa sa kanya.

Nang matikman ang mga ito ay hindi niya mapigilan na sabihin sa akin ang mga katagang:

“Kelan ba balik mo sa Baguio?”

A Love Poem

Personal kong idolo si Cory. Kahit na pitong taon pa lamang ako noong naganap ang EDSA revolution ay narehistro sa isip ko mula noon ang larawan ng isang simpleng maybahay, na matapos mawalan ng asawa ay matapang na inalay ang sarili para sa kalayaan. Nang mapanood ako ng necrological sevice na itinanghal kahapon para sa kanya. Mas lalong tumaas ang respeto at paghanga ko sa itinuring kong idolo sa pamamahala at katatagan.

Ngayon ay pinili kong magsuot ng kulay dilaw. Ito ang paraan ko ng pakiki-isa sa buong bayan sa pag diriwang sa buhay ni Cory. Ang dilaw na naging simbolo ng laban niya noon, ay naging simbolo para sa akin ng wagas na pagmamahal. Sa pamilya, sa tao, sa bayan at sa Diyos.

Salamat President Cory!

A Love Poem by Ninoy Aquino

I have fallen in love

with the same woman three times;

In a day spanning 19 years

of tearful joys and joyful tears.

I loved her first when she was young,

enchanting and vibrant, eternally new.

She was brilliant, fragrant,

and cool as the morning dew.

I fell in love with her the second time;

when first she bore her child and mine

always by my side, the source of my strength,

helping to turn the tide.

But there were candles to burn

the world was my concern;

while our home was her domain.

and the people were mine

while the children were hers to maintain;

So it was in those eighteen years and a day.

’till I was detained; forced in prison to stay.

Suddenly she’s our sole support;

source of comfort,our wellspring of Hope.

on her shoulders felt the burden of Life.

I fell in love again,with the same woman the third time.

Looming from the battle,her courage will never fade

Amidst the hardships she has remained,

undaunted and unafraid.she is calm and composed,

she is God’s lovely maid.

Kablag! (A Very Tragic Story)

Simula noong isang linggo ay halos araw-araw na akong ginagabi sa trabaho. Pinaka-maaga na ang alas-nwebeng uwi. Noong Biyernes pa nga ay halos alas-dos ng madaling araw na ako naka-uwi. Ang hirap talaga sa tuwing mag kakaroon ng matinding problema, wala daw dapat masayang na panahon. Madalas nga ay daig ko pa ang doktor dahil 24/7 ay on-call.

Noong Miyerkules ay hindi na masyadong malaki ang pressure sa trabaho. Kaya, excited akong makauwi ng maaga para naman makabawi sa ilang araw na nasagad ako sa trabaho. Alas-kwatro pa lang ng hapon ay gusto ko na mag impake pauwi, kahit na ala-singko pa ang uwian. Nang tumunog ang chime na hudyat na uwiaan na ay halos maiyak ako sa galak.

Sinimulan kong baybayin ang daan pauwi sa aking tinutuluyang bahay. Magkahalong pananabik sa plato at kama ang nararamdaman ko. Sa daan pa lang ay iniisip ko na ang gusto kong kainin bago matulog. Dalawang kilometro bago sa aking tinutuluyan ay napansin ko ang isang mama na nakasakay sa bisikleta na mukhang hindi diretso ang takbo at pagewang-gewang na pumipedal. Dahil dito ay agad akong nag menor at binusinahan ang lalaki. Nang napansin ko na diretso na ang takbo niya ay agad akong nag overtake sa kanya.

Kablag!!!

Isang kalabog ang sumunod kong narinig. Tumingin ako sa side mirror ng aking kotse, ngunit wala akong napansin. Ilang metro lang ang tinakbo ko ay napansin ko agad ang mga taong kumakaway. Dahil dito ay agad akong huminto. Tumingin sa likuran at bumungad sa akin ang isang lalaki na nakahandusay sa daan kasama ng kanyang bisikleta. Biglang nag-init ang aking mukha, kasabay ng sunod-sunod na kalabog ng aking dibdib.

“Nakabangga ako?”

Maingat akong bumaba sa aking kotse. Magkahalong kaba, takot at awa ang bumalot sa akin. Kaba na hindi ko maipaliwanag. Takot sa mga taong nakapalibot sa nakahandusay na lalaki, at awa sa hitsura ng lalaki na hindi gumagalaw sa kanyang pagkakabagsak.

“Patay na yata.”
“Nabaggga mo!”

“Hi-hindi ko po alam. Nakalampas na ko sa kanya.”

Nilapitan ko ang lalaking hindi parin gumagalaw. Tumingin ako sa paligid. Maraming miron tulad ng kadalasang eksena sa teleserye. Ang kulang na lang ay ang isang kamag-anak na lalapit, hahagulgol sa iyak. Unti-unting I-aangat ang ulo. Haharap sa mga nanonood at sisigaw ng:

“PAGBABAYARAN NYO LAHAT ITO!!!!!!”

Hindi ako mapakali. Hindi ko malaman kung bubuhatin ko ba ng lalaki o tititigan ko lang siya. Naisip ko nga na I-mouth to mouth siya, pero hindi ako handa. Tumingin ako sa mga miron at nagbaka-sakali na may willing. Pero sabay-sabay silang tumalikod lahat at nag busy-busihan.

Ilang minuto pa ay dumating ang mga baranggay. At ang mga pulis.

“Sino ang nakabangga?”

"Hindi ko po siya nabagga. Nakalampas na ko sa kanya ng marinig ko ang kalabog."

"Lisensya mo?"
"Dalin na sa ospital yan!"
"Sumama ka muna sa amin sa baranggay."

"Sandali po manong. May mga naka-witness po. Hindi ko po talaga nabangga."

"Totoo ba sinasabi niya? Sino ang nakakita."

Sabay-sabay na namang tumalikod ang mga miron.
Nangingilid na ang luha ko ng isang ale ang sumigaw.

"Ako po!, nakita ko ang lahat. Wala po siyang kasalanan. Yung mama po ang kusang natumba! "

"Ano po ang pangalan nyo."

"Dory po, Dory Dumaguete."

Gusto kong yakapin si Aling Dory nang marinig ko ang pagtatanggol niya sa akin.
Tumuloy parin kami sa baranggay kasama ang mga pulis. Pagkatapos ng ilang tanungan ay nagpasya ang pulis na pumunta sa ospital na pinagdalhan sa na aksidente, para dito kunan ng pahayag. Kabado ako ng papasok sa emergency room. Natatakot akong makita na wala pa ring malay o wala nang buhay ang lalaki.

Pag pasok sa loob ay nadatnan namin ang lalaki na nakaupo sa higaan. May malay na, may gasgas sa mukha at sugat sa noo.

"Brod, mga pulis kami. Ano ba ang nag yari?"
“Boss, okay na ko..hik!, nahulog ako..hik!”
"Lasing ka ba?"
“Naka inon lang..hik..konti lang naman…hik!”
“E lasing ka pala e..hindi ka nabangga?”
“Hindi! Hik..semplang lang boss…hehehe”

Gusto kong tuluyan ang lalaki ng marinig ko ang lahat. Bwiset na yun. Nag yelo ang buo ko katawan sa lamig habang pinagpapawisan mula kanina. Tapos, isang lasing lang pala na sumemplang ang lahat at ang malagim na trahedya.

Moral of the story:
“Don’t drink and drive, while riding the bicycle. When you fall, don’t sleep. Others might think you’re dead.”

Wala Nang Hahanapin Pa

Naniniwala ako na sa lahat ng salitang mababasa sa webster dictionary ang babae ang pinaka mahirap ispelengin. Nagsasalita ako base sa aking obserbasyon at hindi sa impluwensiya ng napakaraming lalaking tulad ko na minsan na ring nagreklamo. Noong mga panahong natututo pa lang akong manligaw ng babae ay napansin ko na agad ang kakaibang karakter na taglay nila. Hindi ko ito lubusang maunawaan. May likas na masungit, likas na madaldal, likas na banidosa, likas na malambing, at likas na malaki ang hinaharap..na umasenso at umangat sa buhay.

Iba ang asawa ko. Marami ang sang ayon sa akin na mga kakilala at kaibigan niya. Likas na mabait siya. Simpleng babae, walang masyadong luho, tahimik at mapagmahal. Kung iisa-isahin ko nga ang magagandang ugali na taglay niya ay malamang na maging 10 part series ang kwento sa blog ko. Pero ang hindi alam ng marami ay may ugali rin ang asawa ko na mahirap unawain at abutin ng karaniwang isipan.

Mahirap hulihin ang gusto ng asawa ko. Kahit sa ang pinaka simpleng bagay tulad ng pagkain na gusto niyang kainin, lugar na gusto niyang puntahan o sa bagay na gusto niyang gawin wala kahit anong clue ang makukuha mo sa kanya. Tuwing tatanungin ko siya ay laging “kahit ano” ang isasagot sa akin. At sa oras naman na ako na ang nagdesisyon ay tatahimik lamang. Hindi ko tuloy malaman kung nagustuhan ba niya ang ginagawa ko para sa kanya o hindi na lang siya makapag reklamo.

Nagtatrabaho ako sa isang kumpanya na piso tumpok ang dami ng babae. 7 is to 1 nga daw ang ratio ng babae sa lalaki dito. Kaya kahit na pito ang syota mo ay okay lang, may nakalaan parin para sa iba. Pitong taon narin ako dito, pero kahit minsan ay wala kahit isang Eva ang nagtagumpay na matukso ako. Pero kahit na maganda ang track record ko, ay hindi pa rin nagsasawa ang asawa ko na magtanong sa akin, kung wala ba talaga akong ibang nagugustuhan sa trabaho. Naiinis na tuloy ako, ano ba ang akala niya sa akin marupok at madaling mapa-amin?

Mayroon siyang estilong kanya lamang
Ang kanyang pagkababae ang dinadahilan
Pagsubok sa pag-ibig walang katapusan
‘Di naman daw nagdududa, naniniguro lang

Nakasanayan na tuwing biyernes pagkatapos ng opisina ang magka-ayaan gumimik kasama ang mga katrabaho. Nakasanayan ko rin naman na magpaalam muna sa kanya bago ako sumama. Ayaw ko kasing pag awayan namin ang mga ganitong bagay. Umaga pa lang ay itetext o tatawagan ko na siya para ipaalam ang plano ko pagkatapos ng opisina. Mabilis naman siyang papayag. Sa oras na nasa gimikan na ako, every 5 minutes ay tumutunog ang celpon ko. Lahat kasi ng pwedeng itext ay itetext niya para kunin ang atensyon ko. “Kumain ka na?”, “Hiwalay na pala si Hayden Koh at Vicky Belo”, Tumaas na naman pala ang presyo ng gasolina”. “Kinasal na pala si Ryan at Juday”, “Uuwi ka na ba?”, “Umiinom ka ba?” at kung ano-ano pa. Bawal na hindi ako mag reply sa bawat text niya. Kapag hindi ako nag reply ay hindi na niya ako kakausapin buong magdamag. “Siguro, nag eenjoy ka sa kandungan ng iba kaya hindi ka maka reply!!!!”

‘Di raw nagseselos ngunit nagbibilang
Nang oras ‘pag ako'y ginagabi
At biglang maamo ‘pag may kailangan
‘Pag nakuha na ikaw ay itatabi

‘Di magpapatalo ‘pag mayroong alitan
‘Di aamin ng mali, magbabagong-isip lang

Ngayong buntis na ang asawa ko, katakot-takot na paalala ang narinig ko mula sa mga kaibigan.

“Dapat 'wag mo papagalitin yan”
“Dapat 'wag siya malulungkot”
“Ibibigay mo lahat ng gusto niya”
“Pagpapasensyahan mo lang.”

Hindi naman mahirap para sa akin na gawin ang lahat ng ito. Ngayon pa nga lang ay napapansin ko na ang mga pagbabago sa asawa ko. Naging masungit siya at madaling mainis sa tuwing nagtatanong ako kung may masakit sa kanya, kada dalawang segundo. Ang kulit ko raw. Ang paghahanap niya sa mga bagay o pagkain na wala sa bahay, at kapag naman binili ko na ay ayaw nang kainin. Ang mas madalas niyang paglalambing sa akin at ang lalong dumalas pa na pagtatampo sa tuwing hindi ako sang-ayon sa gusto niya.

Ito ang katotohanan sa aming buhay bilang mag-asawa. Maraming bagay at ugali pa rin ang hindi namin maintindihan sa bawat isa. Pero ang mga bagay na ito ang mahahalagang sangkap na bumubuo sa aming dalawa. Bawat araw na dumadaan ay simpleng buhay na puno ng saya at pagmamahal.Ang bawat ugali, kilos, tingin at galaw niya ang dahilan ng paghanga at pagmamahal ko sa kanya. Ang pinaka importante sa lahat, ang buhay at pagkatao niya ang siyang bumubuo sa buhay at pagkatao ko.

Ewan ko ba ngunit kahit ganyan siya,
Minamahal ko siya, wala nang hahanapin pa
Kahit ano'ng sabihin ng iba, sinasamba ko siya,
Minamahal ko pa, walang kaduda-duda,
Wala nang hahanapin pa

Wala Ng Hahanapin Pa by Apo Hiking Society

Eto Ang Simula

Halos kalahating taon na ang nakaraan ng huli akong bumisita sa blog ko. Marami ang nagtanong, nag-alala, nakibalita at nawala sarili dahil sa hindi ko paglathala ng kahit anong kwento sa nakalipas na anim na buwan. Ang lumipas na anim na buwan ang mga panahon na muli kong hinanap ang aking sarili. Nararapat ba ako sa buhay na ginagalawan ko ngayon? O may iba akong direksyon na dapat patunguhan? Alam ko at ng nanay ko na pag-aartista talagang nararapat na karera para sa'kin. Sa porma at tindig ko ay malamang na mas sisikat pa ako kay Hayden Koh. Pero hindi ako sanay sa kasikatan. Nasisilaw ako at nalulunod sa tuwing iisipin na magiging laman ako ng bawat DVD sa Quiapo. Kaya naman sa tingin ko, tama lang na naging engineer lang ako. Isang tahimik na buhay na malayo sa intriga.

Matagal ko ring inisip kung masaya ba ako sa buhay ko mula ng mag-asawa? O marami na akong pagkukulang na hindi nagagampanan sa aking sobrang bait na asawa. Binawasan ko ang mga date at ang mga dating romantikong tagpo sa aming buhay, at napalitan ito ng isang payak na pagsasama. Naging sentro ng aming relasyon ang pagiging magkaibigan. Naging kuntento kami na mag kausap sa lahat ng panahon. Sa kama, habang kaharap ang laptop at sa sala. (syet, pamilyar ang mga eksena). Pero naging matatag ang aming relasyon at lubos namin nakilala ang bawat isa sa hirap at ginhawa.

Ang huli at ang pinaka sensitibong bagay na gumugulo sa isip ko ay ang hindi namin pagkakaroon ng anak. Sensitibo ako sa bagay na ito. Halos ayaw ko ngang pag usapan at ikwento sa aking blog ang tema tungkol dito. Tuwing may mga kapamilya, kaibigan at mga dating kakilala na nagtatanong sa akin kung bakit wala pa kaming anak. Hindi ako sumasagot at nagpapanggap na hindi narinig ang tanong at mabilis na iibihin ang usapan.

Kung kagustuhan na mabiyayaan ng anak lang naman ang pag-uusapan, ay masasabi kong hindi kami nagkulang mag-asawa. Dalawa at kalahating taon na kaming kasal, pero bago pa man kami magpakasal ay nag simula na kaming paghandaan ang pag kakaroon ng anak. Laht ng bagay ay sinubok na namin. Mula sa mga siyantipikong paliwanag, haka-haka, alamat at mga kwento ng kapitbahay. Lahat iyan ay ginawa namin sa ngalan ng pag bubuntis.

1. Isang OB Gyne kada taon.
Isang taon lang ang ultimatum na binibigay namin sa mga eksperto para patunayan ang kanilang galing. Kung 1 year ka nang OB ng asawa ko at hindi parin kami nag kaka-anak, hahanap kami ng kapalit. Kaya naman sa loob ng dalawang taon, dalawang OB Gyne na rin ang dinaanan naming mag-asawa. lahat naman sila ay magaling, likas lang talaga sa akin ang mainipin.

2. Kakasa ka ba?
Noong unang buwan namin sa unang doctor ng asawa ko, wala siyang makitang diprensya sa aking asawa. Dahil sa tamang duda at tamang hinala na siya noon ,ay ako ang napag diskitahan niya. "Iyan bang asawa mo ay na test na?" Sabay tingin sa akin na parang gusto na siya na ang kumuha ng sample sa akin. Noong una ay ayaw kong pumayag. Ano na lang ang mangyayari sa buhay ko kung mapatunayan sa test na wala akong kakayahan na magparami. Pero wala rin ako nagawa. Sa isang maliit na kwarto na may DVD player at babasahing magazine ako dinala. Para kong tinorture at pinilit maglabas ng ebidensya..whew!.

3. May bukas pa...Magpahilot sa sikat na manghihilot sa liblib na bayan ng Zambales.
Isang tawag sa telepono ang natanggap ko sa aking kapatid. Excited na excited niyang binalita na may nakilala siyang manghihilot sa liblib na pook ng Zambales na isang wonder lola daw. Kung gumamot daw ito ay taob ang style ni Santino. At kahit anong karamdaman ay kayang gamutin ni lalo. At ang kanyang espesyalti ay manghilot sa mga babaeng ayaw mag buntis. Walong oras ang byahe papunta sa liblib na lugar na iyon. Hapo at pagod na kami ng marating ang bahay ni Lola Santina. Hindi kami nahirapan hanapin ang bahay niya dahil kilala siya ng buong baryo. Halos tatlong oras silang nag kulong sa kwarto ng aking asawa. Nang lumabas ang matanda ay nakangiti at nagmamagaling na binida sa akin na.."Shinurebol ko!!!" Sigurado, mamaya buntis na ang misis mo!!!" Walang palya..!!!" Ikaw gusto mong i-shurbol din kita???" "Ah e, wag na po lola..okay na ko.." Sabay abot ng bayad.

4. Sayaw sa Obando
Sino ba naman ang hindi nakaka alam ng himalang dala ni Sta Clara sa Obando. Naging dance floor na ang simbahan ng Obando para sa mga mag-asawang hindi magka-anak. Ilang linggo rin kaming pabalik-balik sa simbahang ito para hilingin ang biyaya ng anak. At noong sumapit ang kapistahan ng Obando na pinaka hihintay namin, ay hindi kami nakapunta. Promise, hindi na namin mamimiss ang fiesta sa Obando next year. Chyng, next time text mo kami ng mas maaga..hehehe

5. Panalangin at Tiwala

Naniniwala ako na dasal ang pinakamabisang paraan upang ipagkaloob ng Diyos ang biyayang hinihiling mo. Maaring hindi niya ito binibigay sayo sa paraan na gusto mo, pero ibibigay niya sayo ito sa paraan na kailangan mo. Mula noon, hanggang ngayon ay ito ang paraan na pinaghahawakan naming mag-asawa. Alam namin na sa tamang oras, tamang panahon at pag kakataon ay ipagkakaloob niya sa amin ang aming hiling.

June 14, 2009. Alas singko y medya ng umaga. Pupungas-pungas akong nagising ng maramdaman kong tumayo sa kama ang asawa ko. "San ka punta?" "CR lang." "Mag pregnancy test ka ulit?" Tumango lamang siya. Hindi ako mapakali. Parang nag-iinit ang buo kong katawan at bahagyang nanginginig.

Dalawang taon at anim na buwan na kaming kasal noong araw na iyon, at hindi ko na mabilang kung ilang pregnancy kit na ang nabili namin. Bawat test na gagawin niya ay lumalabas siya sa CR na umiiyak. Na-aawa ako sa asawa ko, na-aawa rin ako sa sarili ko, pero alam ko na may plano ang Diyos para sa amin.

Tatlong minuto, ang pinaka matagal na tatlong minuto sa buhay ko...

Isang malaking ngiti ang sumalubong sa akin..Isang malaking ngiti at dalawang guhit...

"Bi, dalawang guhit!!!! Positive ako!!!

"Huh, patingin...oo nga..baka drinowing mo lang yung lines?

5 weeks pregnant na ang asawa ko. Nag uumapaw na saya at nag uumapaw na biyaya...

Eto na ang simula...Dalangin namin ngayon ang kalusugan ng aking asawa at ng aming magiging anak...

Salamat sa lahat ng naki-isa sa aming manalangin para sa biyayang ito..

Napakaswerte nating lahat..walong buwan mula ngayon ay madadagdagan na naman ng pogi sa mundo...