Kwento ng Tahimik kong Mundo

Sabado pa lang ay dama ko na ang pananakit ng lalamunan. Inisip ko nga agad na sipon ito kaya uminom agad ako ng gamot sa sipon. Lumipas ang lunes, martes at miyerkules ay walang sipon na lumabas, pero patuloy parin ang pananakit ng aking lalamunan. Hanggang sa sumapit ang araw ng huwebes na unti-unti nang nawala ang boses ko.

Hindi na bago sa akin ang mawalan ng boses, madalas na ito ang sakit na dumadapo sa akin taon-taon. Mas madalas pa nga akong mawalan ng boses kesa ubuhin. Buti nalang at hindi ako singer dahil kung hindi ay sira agad ang carrer ko. Dati ay isang malalang sakit ang tingin ko tuwing mawawaln ako ng boses at may halong kaba pa nga. Noong isang taon ay nagising ako na walang kahit anong tunog na lumalabas sa vocal chords ko. Agad akong kinabahan at dali-daling kinuha ang celpon para tawagan ang nanay ko.

Nanay: Hello.
Lloyd: ----- ---.
Nanay: Hello, Lloyd? Bakit?
Lloyd: ---! ----- -- --- -----------, --------.
Nanay: Lloyd! nandyan ka pa ba?
Lloyd: ---.

Pinutol ko na ang pakikipag-usap sa nanay ko at nag text nalang ng maalala ko na wala nga pala akong boses.

Minsan ko na ring pina-check-up ang pagkawala ko ng boses, pero binale wala lang ito nang doktor. Parang sipon lang daw ito na kusang ring mawawala, kailangan lang daw ng pahinga at pansamantalang pagtigil sa pag sasalita. Malaking challenge ito para sa akin. Mas gusto ko pa na magbara ang ilong at mawalan nang pang-amoy, o kaya ay mutain ang mata at hindi makadilat kesa sa hindi makapagsalita.

Hindi man ako talk show host o anouncer sa radyo ay walang tigil din namn ang bibig ko sa buong araw.
Pag gising pa lang sa umaga ay diretso na ako sa banyo para maligo. Habang naliligo ay sinasabayan ko ito ng walang tigil na pag kanta. Ang ganda kasi ng boses ko sa banyo, buo at may konting echo pa, pang balladeer ang kalibre.

Habang nagbibihis ay sinasabayan ko ito ng panonood ng Umagang Kay Ganda, kasabay nang mga komentaryo ni Tunying sa mga headlines sa mga pangunahing diaryo, ay nakiki-sabay din ako at nagbibigay ng aking opinyon at pananaw.

Pagdating sa opisina ay magsisimula na ang mga kwento ko sa lahat ng mga kalapit table ko. Mapa tungkol sa trabaho, sa pamilya, sa pag-ibig o maging sa mga walang kwentang pangyayari sa buhay ko ay updated sila. Noong ako ay nasa QA pa, mas matindi ang marathon ko sa pagdaldal, lahat ng bagay kasi sa aking trabaho dati ay kailangan sabayan ng daldal, mapa meeting, training, audit at tawag sa telepono.

Pag-uwi sa bahay ay kadalasan akong nagbabasa ng libro. Pero hindi lang mata ang ginagamit ko sa pagbasa, kundi bibig. Mas dama ko ang kwento sa binabasa kung naririnig ko ito. Ito ang dahilan kung bakit maraming beses na akong napalabas ng library at napaaway sa katabi ko na natutulog sa FX. Mula noon, ay pinili ko na sa loob ng kwarto na lang ako magbabasa.

Sa aking pagtulog ay patuloy parin ako sa pagsasalita. Ilang beses narin akong ginising ni Grace dahil nagsasalita raw ako habang natutulog. Kaya naman, bago kami matulog ay may nakahanda nang papel at lapis sa tabi niya. Bilin ko ito, para kung sakaling managinip ako ng numero ay ma-isulat niya agad. Baka dito kami swertihin at manalo sa lotto.

Masama parin ang boses ko hanggang ngayon. Kanina lang ay humingi ako ng second opinion sa duktor ng aming kumpanya. At parehas ang sinabi niya, kusa daw itong mawawala pero kailangan kong ipahinga. Huwag daw muna akong magsasalita kung kaya iling at tango lang ang ginanti ko sa kanya.

Limang araw na bakasyon mula ngayon ang kailangan ko para manumbalik ang aking boses. Siguro ay isang paalala rin ito na kailangan ko munang tumahimik at mag pahinga.

Kwentong Kusinero

Noong Lunes lang ay limang ka-opisina ang bumati sa akin na "tumataba ka lalo!". Hindi ko alam kung ano ang meron sa araw na iyon, bakit lahat ng pumansin sa akin ay ang fats ko agad ang nakita? Dahil kaya sa suot ko? Pero wala naman bago sa suot ko, lalo na sa opis na lagi akong naka jacket at siguradong takip nito ang mga bilbil ko. O dahil kaya sa gupit ko? Oo nga at humaba ang buhok ko noong nakaraang buwan, pero mas lumalaki pa nga ang mukha ko sa mahabang buhok. Bigla tuloy akong na konsyus, kaya naman pag dating sa bahay ay diretso timbangan. Resulta, 203.8 lbs ang timbang ko, lumaki nga ako ng 3.8 lbs o halos dalawang kilo sa loob ng dalawang linggo!

Mahirap pigilan ang pagkain dahil isa ito sa paborito kong gawin. Sa tuwing lalabas kami ni Grace ay laging kasama na ang fud trip sa aming itinerary. Ako ang madalas nagtatanong kung ano o saan niya gustong kumain, pero ang ending ay ako parin ang nasusunod. Dalawa lang kasi ang madalas na sagot ni Grace sa tanong ko, "Kahit saan" o "Saan mo ba gusto?". Explorer ako pag dating sa pagkain, kahit nga mga exotic food sa mga bansang napuntahan ko tulad ng langgam, kulisap,at gagamba ay sinubukan kong tikman. Bukod sa pagkain ay mahilig din akong magluto, ako ang kusinero sa amin. Noon kasing nasa sapat na edad na ako ay pinamana na ng aking nanay ang sandok sa aking balikat bilang isang ganap na taga luto ng aming pamilya. Tuwing linggo at kumpleto kaming lahat ay siguradong abala ako sa kusina para mag handa ng mga kapanapanabik na putahe. Aktwali, bukod sa pagluto ng menudo, adobo, nilaga at sinigang ay may ilang mga putahe na akong naimbento. Isang culinary arts school pa nga sa California ang gustong bilin ang mga recipe ko, pero hindi ako pumayag (napanaginipan ko ito kagabi).

American Adobo: Eto ang unang adobo na pinag ekspermentuhan ko. Tipikal na adobo pero naging espesyal dahil sa mga crunchy garlic bits. Kakailanganin mo lang ng isang litrong astring-o sol para maalis ang amoy bawang na hininga pagkatapos kumain. Pero da best ito, at abot langit ang sarap! Ilang nakakain narin ang mga nagpatotoo. Hango ang lutong ito sa pelikulang "American Adobo" na napanood ko.

Talong Tagletelli: Piritong talong na hinaluan ng kamatis, sibuyas, giniling na baka, at pritong itlog. Napagkamalan itong italian food ng minsang natikman ng mga karpentero, mason at foreman na gumawa ng bahay namin. Malulupet ang kritiko ko. (Bon apetite!)

Chiken Surprise: Parang chopsuey pero hindi chopsuey. Lasang asado, pero hindi asado. Amoy adobo pero hindi adobo. Kaya nakakasurprise talaga kung ano ito! Nadiskubre ko ito nang minsang galugarin ko ang isang supermarket at matagpuan ang isang kakaibang sauce. Wala akong idea noon kung ano ang lasa nito, pero hindi ako nagpahalata kay Grace dahil baka hindi niya kainin pagnalaman. Nang maluto na ay sobrang patok sa kanya. Isa nga ito sa peyborit na ulam niya!


Fujio Pitsakoto: Inspayrd ito nang isang Japanese fud na natikman ko sa Japan. Pinag sama-sama ang tuna, giniling na baboy, hipon, patatas, kamatis, sibuyas at kahit anong maisip mo pang isama na kasya sa isang bowl. Dito ay ihahalo ang mixture ng itlog at konting arina. Matapos masiguro na nahalo na itong mabuti, gagamit ng non-sticky na pan at ipipirito hanggang mag mukhang pizza. Tapos ay isasalin sa plato at pwedeng drawingan ng mukha, elepante, surot, langaw o kahit ano pang ikakasasaya mo gamit ang mayonnaise at cheese bilang toppings.

Noong Linggo ay isang press release ang ipinahayag ni Grace. Magdidiet daw sya at hindi na siya kakain ng kanin sa gabi. Dahil dito ay isinama nya sa budget namin sa grocery ang isang balot ng skyflakes at iba-ibang flavor ng oatmeal (na ako ang pumili). Napaisip tuloy ako, kailangan ko na rin bang mag diet? Haay, mahirap at parusa sa akin iyon. Aaminin ko sa inyo na hindi ako naniniwalang kakayanin ni Grace ang hindi pagkain ng kanin sa gabi, lalo na tuwing weekend na ako ang mag luluto.

Lloyd R. Sese
Process Engineer
Tumatanggap din ng Catering pag Linggo

Kwen2 celpon

Bagong gupit at bagong celpon. Sino ba naman ang hindi gaganahan na magtrabaho ngayon. Noong linggo kasi ay nakapag desisyon na akong magpatabas ng buhok dahil na rin sa masyado na itong humaba at natatakpan na ang kagwapuhan ko. Kasabay nito, ang desiyon ko na palitan narin ang aking lumang celpon. Hindi ako gaanong mahilig sa mga bagong modelong celpon. Para sa akin ay patok ang celpon na simple at magaan sa bulsa (pisikali at pinansyali). At sa aking pagka-alala ay hindi pa ako nakabili ng mamahaling celpon. Kadalasan sa celpon na nagamit ko ay bigay, pahiram, pinaglumaan, sale, o libre. Kung may celpon nga na free sa chizkurl ay malamang meron na 'ko nun.

Graduating sa ako kolehiyo ng una akong magkaroon ng celpon. Isang Nokia 5110 na regalo ng aking aking kapatid para sa aking graduation, kahit na June pa lang noon at April pa ang graduation ko. Inadvance na nya para wala na 'kong dahilan na sumabit at hindi maka gradweyt. Kasama ako ng bilin ang celpon sa SM Sta Mesa, matagal kaming lumibot sa paghahanap ng pinaka murang celpon. Buti nalang at walang tindahan ng nakaw na celpon doon kung kaya isang brand new na celpon ang napasakamay ko. Pagkabili sa celpon ay bigla akong ginulat ng tumunog ito. Nasa maximum v0lume pala ito kaya naman halos lahat ng tao ay napatingin sa akin. Dali-dali kong sinagot ang celpon ko na may halong angas: "HELLO!!!?". Nilakasan ko talaga ang sagot para lalong mapansin. Ilang segundo na ang lumipas ay wala parin nagsasalita sa kabilang linya. Napatingin ako sa kapatid ko at nakita kong natatawa siya, nang tumingin ako ang mga tao sa paligid ko ay nagtatawanan din. Message alert tone pala ang narinig ko, hindi ring. Gusto kong magpalit ng mukha ng mga oras na iyon.


Natapos ko ang kolehiyo at nagsimulang magtrabaho gamit ang Nokia 5110. Sa tagal ng aming pinag-samahan ay halos nagkapalit na kami ng mukha at nag-iba-iba na ang anyo pati kulay nito. Masaya na sana ang aming samahan ng biglang nagising ako sa katotohanan na luma at kupas na ang celpon ko. Minsan ding pinagkamalang payong ng isang ka-opisina ang celpon ko ng maiwan ko ito. "Sir, payong nyo naiwan nyo". "Celpon to, may antena oh!" sagot ko. Kaya naman nang makabili ang ate ko ng bagong celpon ay walang patumangga kong inarbor ang pinag lumaan niyang Nokia 3210. Bagamat luma at kupas narin ito ay okay lang, atlis, hindi ito mukhang payong.

Maikling panahon lang ang pinag samahan namin ng Nokia 3210. Ilang linggo lang kasi ang nakalipas ay pinahiram sa akin ng aking kapatid ang bagong Nokia 3310. Kakabili lang kasi niya nito nang makuha niya ang celpon unit na mula sa kanyang kumpanya na di hamak na mas haytek. Ayos na sana ang buhay ko gamit ang Nokia 3310 ng biglang parang mga surot na nag sulputan na ang mga bagong modelo na nagpaiba sa mundo ng celpon. Dito na naglabasan ang mga celpon na bukod sa colored ay may camera pa. Nagsimula narin mabago ang mga tunog nito, kung dati ay monotone lang na"tututut tutut tututut" ay naging polytone na "baby hit me one more time!".


Isang celpon company ang bumisita sa aming kumpanya at nag bigay ng isang amazing offer. Ang pagkuha ng linya na plan 800 ay may kasama nang isang Amazing phone na amazing naman talaga. Windows powered ang celpon at pwedeng salpakan ng MP3 at MPEG video. Bukod pa dito ay meroon din itong camera, bagamat hindi built-in ay okay narin. Astig narin ang pakiramdam na haytek ang celpon ko. Nang bumisita ako ng Singapore ay dala ko ito, at pati mga Singaporean ay nalaglag ang panga ng makita ang porma nito. Noon lang daw sila nakakita ng ganoong modelo ng celpon. Amazing talaga!. Makalipas lang ang ilang buwan ay isa-isang nag sulputan ang kahinaan ng aking amazing phone. Basta na lang itong nag ha-hang at naging sapalaran na kung ang text ko ba ay nakakarating sa pinadalhan o naiwang lulutang-lutang sa kalawakan. Ilang linggo pa ay nasira naman ang navigator key/joy stick nito. Ang kambyo ko sa kaliwa ay lumilipat sa kanan at ang paitaas na kambyo ay pababa naman. Nabaliw na ng tuluyan ang amazing phone ko kasabay rin ng pagkabaliw ko. Dahil sa wala akong pamalit ay tiniis ko ang mga sakit nito ng dalawang taon. Amazing!

Natapos ang kontarata ng aking linya at ni renew ko ito. Dahil dito ay nabigyan ulit ako ng bagong celpon. Isang Sony Ericson K350 ang pinili ko. Pero, mas mabilis ko pang ginamit ito kaysa sa Nokia 3210. Nasira kasi ang celpon ni Grace at hindi ko kayang tiisin 'yon. Kung kaya ibinigay ko sa kanya ang aking bagong celpon. Sa pagkakataong ito ay wala na akong choice. Wala na kasing gustong mag donate ng celpon para sa akin at naghigpit narin ang mga awtoridad sa mga snatcher ng celpon. Napilitan tuloy akong maglabas ng naitatago kong ipon para bilin ang kauna-unahang celpon na gagastusan ko.

Ilang araw akong nag search sa internet ng mga bagong modelong celpon. Isa-isa kong sinuri ang mga kakayahan nito at pinag kumpara ang bawat isa. Hanggang sa wakas ay nakapili ako ng celpon na angkop sa panlasa at budget ko. Isang Nokia 1110i ang napili ko, angkop ito sa panlasa ko dahil sa hindi ito masakit sa mata (non-colored screen), safe (wala kasing magtatangkang mag nakaw) at may speaking clock! (san ka pa?). Higit sa lahat. ay angkop ito sa budget ko dahil, 2,350 pesos ko lang ito nabili. Nakatawad ako sa tindera mula sa orihinal na presyo na 2,700 pesos matapos kong ipatanggal ang kasamang sim card nito at pansinin na bagay sa kanya ang kanyang dilaw na buhok na terno pa sa kulay ng ipin niya. (uto-uto!). Hindi naman sa may peyboritisim ako, pero sa lahat ng naging celpon ko ay ito ang pinaka nagustuhan ko. Hindi kasi niya ginawang kumplekado ang buhay at pinadali pa niya ang proseso ng pag text at tawag ko. Isang kaibigan at dating ka opisina ang nag turo sa akin tungkol sa pagbibinyag ng pangalan sa mga celpon. Kung ang celpon ko daw ay bagong modelo, ang mga pangalan tulad ng Cloe, Gwyneth at Chase ang nababagay dito. Pero kung ito ay lumang modelo o mumurahin ay Alice, Vilma o Alma ang bagay na pangalan. Alice ang ipinangalan niya sa kanyang celpon na hindi ko na matandaan ang modelo at ang celpon ko ay tinawag niyang Wilma. Hindi ako pumayag dahil Lorna ang gusto kong pangalan sa celpon ko!

Ngayon ay isang bagong celpon na naman ang hawak ko. Mas modelo at mas haytek. Hindi man ito ang pinaka haytek na celpon ngayon ay naninibago parin ako sa mga kakayahan nito. Gusto ko sanang bumalik sa piling ni Lorna pero ito na siguro ang panahon upang sumubok ako ng bago. Maraming pagbabago sa buhay ngayon partikular sa aking trabaho. Madalas ay naiisip ko parin na bumalik sa dati responsibilidad kung saan mas sanay at mas kumportable ako. Pero kung ang pagbalik dito ay pagsuko na humarap sa karagdagang kaalaman at karanasan ay 'wag nalang! Marami pa kong gustong gawin at gustong malaman. Isang malaking pagbabago ang mangyayari sa buhay ko at ngayon pa lang ay pinaghahandaan ko na iyon. Pero saka ko na irereveal kung ano yun..malapit na!

Sulat Kamay, Kwentong Puso

Isang kwentong blog ang ilang linggo ko nang pinag pupuyatan. Dahil sa espesyal sakin ang kwentong iyon ay kailangan ko pang magsagawa ng ilang research at siyantipikong pag-aaral bago ko iyon ma-ipost. Sa pagkalap ko ng mga ebidensya ay nahalungkat ko ang mga lumang sulat na itinago ni Grace ng matagal na panahon. Ang mga ito ay naglalaman ng lahat ng mga madamdamin at kagilig-kilig na sulat ko kay Grace mula noong una hanggang ang pinaka huli. Nakakabilib na sa tagal ng panahon ay naitago pa niya ang mga ito. Naniniwala na tuloy ako na type nya ako noon pa man.

Sa totoo lang, hindi ako mahilig gumawa ng love letter. Sa aking pagkaalala ay dalawang babae pa lang ang nabigyan ko ng sulat pag-ibig at isa lang sa kanila ang naging girlfriend at asawa ko na ngayon. Kung ikaw ang isa sa nabigyan ko ng love letter ay maswerte ka, magiging magaan ang pasok ng pera at sisigla ang buhay pag-ibig mo. Lucky color red, lucky number 14.

Ang magsulat ay hindi mahirap. Pero kung ito ay pagpapahayag ng damdamin na may gusto ako sa isang tao ay siguradong sabit ako. Mas epektib ang panliligaw ko kung biglaan, at on the spot na makakarinig din ako ng sagot. Hindi kasi ako nakakapagka-tulog sa gabi pag may inaantay akong sagot sa sulat ko. Resulta, mugtong mata at tigyawat sa ilong (minus pogi points!).

Isa-isa kong binuksan ang mga sulat na tinago ni Grace ng matagal na panahon. Hindi maikakaila na sa akin ang lahat ng iyon dahil sa sulat kamay na parang kinalahig ng dalawang adik na manok na tumitira ng katol. Una kong hinanap ang sulat na ibinigay ko kay Grace noong 2nd year high skul kami. Sa aking pagka-alala, ang sulat na iyon ang kauna-unahang sulat na ibinigay ko sa kanya na nagpapahayag ng aking pinakatago-tagong pagtingin sa kanya. Ilang sulat palang ang nabuksan ko ay nakita ko kaagad ang hinahanap. Dalawang pahina ang sulat mula sa dalawang pilas ng papemelroti. Sinimulan kong basahin ang sulat at unti-unting bumalik ang aking ala-ala sa panahong nagsisismula palang akong tubuan ng bigote at usbungan ng adams apol. (Lalabo ang paligid at isang instrumental music ang maririnig)

Ang sulat ay pinetsahan noong 07/23/94 o July 23, 1994. Kung tama ang bilang ko sa kalendaryo, ay halos labing tatlong taon na ang edad ng sulat. Unang linya pa lang ng sulat ay nagulat na ako sa "Hi Hello!" na pagbati na parang naninindak. Kung meroon sigurong sakit sa puso ang babasa ay malamang na inatake na sa nerbiyos. Ganoon pala ang istayl ko dati, sindakan! Para akong nakasakay sa time space warp habang patuloy kong binasa ang sulat. Umiikot sa isip ko ang libo-libong ala-ala, na parang nasa harap kong muli ang eksena ng mga oras na sinulat ko ang aking masterpis.

Ang bilis ng panahon, labing tatlong taon na pala ang nakakaraan mula ng una kong sabihin kay Grace ang aking nararamdaman para sa kanya. Nakaka-tuwang isipin na muli kong nahawakan ang sulat matapos ang matagal na panahon. Maraming nang nagbago sa akin, sa paraan ng pagawa ng sulat at sa aking nararamdaman para sa kanya. Pero meron pa rin naman na nanatiling walang pagbabago sa isip, sa salita at sa gawa.

Narito ang ilan sa mga ito....

(Ayaw ko sanang i-post ang orihinal na sulat dahil mapapahiya ako. Nakakatawa kasi ang mga pinagsasasabi ko dito...kung hindi lang talaga kailangan sa kwento..tsk..tsk...tsk)

Isang Babala: Nakakatindig ng balahibo ang sulat ko. Ganito ang aking naramdaman nang muli ko itong binasa.

Enjoy! while eating the pop corn..

Mga Pagbabago

* Nagbago na ang aking tawag kay Grace. Dati ay Dear Grace, ngayon ay Dear Bi, na.

* Hindi ko na pinagsasabay ang "Hi Hello" tuwing babati. Madalas ay "Hi" nalang na may kasamang smiley. =)

* Hindi na "well" at "perhaps" ang peyborit expressions ko ngayon. "Anywey" at "siguro" na.

* Wala nang duda na crush ko si Grace ngayon. Nadagdagan pa ng love times ten to the 9999999999....exponents.

* Lahat ng gusto ko sabihin kay Grace ay sinasabi ko na ng personal. Madalas ay lights-off pa nga...

* Hindi na stupid ang tingin ko sa sarili ko. Bobong pinoy na! (mas mataas na level nito!)

* Hindi na ko iniiwasan ni Grace. Madalas pa nga ay hinahanap pag wala sa tabi nya.

* Ngayon ay sigurado na akong alam ni Grace ang nararamdaman ko. Minsan pa nga ay mararamdaman ko pa lang ay alam na nya (woman instinct daw!?).

* Hindi na si Kazzie at Brandon ang nakaka-alam ng mga secrets ko. Si Grace na lahat, bawal secret kay Grace.

* Hindi na "Excess" ang pahabol ko sa sulat. P.S. na (Pahabol na Salita).

* Hindi na "now and forever" ang pang wakas ko. I love you with smiley =) na!

Mga hindi nagbago

* Hindi nagbago ang sulat kamay ko. Parang wala parin sa wisyu ang sulat ko ngayon.

* Hindi nagbago ang grammar ko. Bopols parin ako sa grammar at alerdyik sa ingles.

* Hindi nagbago ang charm ko. Cute parin hanggang ngayon.

* Hindi nagbago ang babaeng sinusulatan ko ng love letter. Si Grace parin at si Grace na lang!

* Hindi nagbago ang pagtingin ko kay Grace. Hindi ko man inamin sa sulat ay obyus naman..in love ako kay Grace mula noon hanggang ngayon.

At hindi magbabago yun magpakailan pa man...

"The GOD who gave us teeth will also give us bread." Czech Proverbs

Coyote Gwapo

Noong Sabado, habang pauwi ng Bulacan ay may nakasabay ako na dalawang matanda na sa aking palagay ay nasa edad na 50 pataas. Pinag-uusapan nila ang nalalapit na sagupaan ni Manny Pacquiao laban kay Marco Antonio Barrera ng Mexico. Base sa takbo ng kanilang usapan ay parehas naman sila ng kinakampihan. Siyempre mga solid Pacmanian sila. Pero magkaiba sila ng pananaw sa magiging takbo ng laban. Kung pakikinggan mabuti ang kanilang kwentuhan ay daig pa nila sina Ed Picson at Quinito Henson sa mga analysis nila at prediksyon blow by blow sa magiging ending ng laban.

Lolo 1: Sa aking palagay ay una hanggang limang round lang tatagal ang laban. Malamang ay banatan agad ni Pacquiao ng kombinasyon at isang uppercut si Barerra.

Lolo 2: Papasarapin pa ni Pacquiao yan...aabot yan ng sampung round at paglalaruan ni Pacquiao ang laban para mas sumarap.

Lolo 1: Aba! Kung gagawin niya yun ay matutulad ang laban niya kay Morales noong natalo siya. Dapat ay paspasan niya agad si Barera. Maniwala ka, hanggang limang round lang yang Mexicano na yan! Ipupusta ko pa ang asawa ko.

Nakita kong sumama ang mukha ni Lolo 2 sa sinabing iyon ni Lolo 1. Hindi siguro gustong ni Lolo 2 na ang asawa ni Lolo 1 ang mapanalunan niya sa pustahan.

Nakilala ko ang mga Mexicano dahil sa mga laban ni Pacquiao sa boxing kung saan ay madalas niyang pinapatulog ang mga ito sa pamamagitan ng kanyang kamao, habang hinehele ng kantang "Para sayo ang laban na 'to". Pero hindi lang sa basagan ng mukha unang nagmarka sa isip ko ang mga Mexicano. Noong una ay nakilala ko sila dahil sa mga Mexican telenovela na paborito ng nanay ko. Mula sa Marimar, Rosalinda, Chabilita at Maria Mercedez ay nakitutok din ako sa panonood.

Noong nakarang hunyo ay nakarating ako ng Mexico sa unang pagkakataon. Isang "business strategy" daw ayon sa aming kumpanya ang hakbang na ilipat ang produkto at ang buong planta ng Hitachi Mexico sa Pilipinas. Dahil sa hakbang na ito ay mawawalan ng trabaho ang libo-libong Mexicano kung saan sa kumpanyang iyon kami pupunta. Isa na naman ba itong Pacquiao versus Morales re-match? Pag dating namin doon ay mas marami sila, baka hindi na kayanin ng tapang ng Pinoy ang laban pag 1 versus 100 na ang usapan.

Bago lumipad ang grupo namin papuntang Mexico ay maraming mga pagpapaliwanag at orientation pa ang aming narinig. Lahat ng pag-iingat ay binilin sa amin at pinabaunan pa kami ng ilang mga guidelines sa kung ano ang dapat at hindi dapat gawin sa Mexico. Wala naman bago sa mga rules and regulations nila, kung ano ang tama sa Pinas ay tama rin sa kanila. At kung ano ang mali tulad ng pag gamit ng illegal drugs, pag kuha ng illegal prostitute at pag sakay sa illegal o kolorum na taxi ay ganito rin naman sa Pinas. Nabawasan ang kaba ko dahil wala naman pinagkaiba ang Mexico sa ibang bansa na napuntahan ko maging sa Pinas. Hindi mawawala ang peligro sa kahit saang lugar. At sa aking palagay ay sanay na ako sa mga peligrong ito.

Tinawag ang grupo namin na Coyote Team. Noong una ay na-excite ako dahil baka may kasamang contract sa Warner Brothers ang pagpunta namin doon, matutupad narin ang pangarap kong maging artista...pang cartoons nga lang. Dahil sa aking curiosity ay tinanong ko sa isang Manager namin kung ano ang ibig sabihin ng Coyote at bakit ito ang pinangalan sa grupo? Subalit hindi rin nila alam. Sa akin kasing pagkaka-alam, si Coyote ay ang aso na laging humahabol kay road runner at madalas malagay sa peligro ang buhay dahil sa paghahangad na makakain ng fried chicken. Nangangahulugan ba ito na nasa peligro din ang buhay namin pagdating sa Mexico?

Sinubukan kong hanapin sa internet ang kahulugan nito at dalawa pang kahulugan ang nakita ko.

Ayon sa Wikipedia: The coyote (Canis latrans) also known as the prairie wolf is a mammal of the order carnivora. They are found throughout North and Central America, ranging from Panama in the south, north through Mexico, the United States, and Canada. The name "coyote" was borrowed from Mexican Spanish, which is itself borrowed from the Nahuatl word coyōt. Its Latin name Canis Latrans means "barking dog".

Ayon naman sa www.urbandictionary.com: coyote brings Illegal immigrants from Mexico to the United States across the border illegally. The cayote helped the migrant family cross the dessert from Mexico into Arizona.

Lalo tuloy akong napa-isip. human trafficker ba ang tingin nila sa amin? O illegal ba ang pag lipat namin ng teknolohiya ng Mexico sa Pilipinas across the boarder?

Nang marating namin ang Mexico ng ligtas ay bahagya na akong natuwa. Pero ang araw na unang pakikipag harap namin sa mga Mexicano sa kumpanya nila ang muling nagpalambot ng tuhod ko. Tanging si Pacquiao lang at ang kanyang mga awitin ang nagiging inspirasyon ko para ipakita sa kanila na matapang ang lahing Pilipino. Alam ko na hindi maganda sa kanila ang kahihinatnan ng pag punta namin doon. Sino ba naman ang gustong mawalan ng trabaho? At ngayon ay makakaharap nila ang mga papalit sa trabaho nila. Nang makaharap ko na ang isa sa mga Mexican Engineer na counterpart ko ay napalunok ako ng laway.

Lamang siya sa akin sa halos lahat ng kategorya, maliban sa kagwapuhan. Paano ako babangga sa kanya na malaki pa kay Batista? Ilang sandali pa ay unti-unti na itong lumapit sa akin at biglang pinorma ang kamay. Napatakip ako ng mukha at ng ilang segundo pa ay wala naman akong naramdaman na kamaong dumapo sa mukha ko. Makikipag kamay lang pala! Pina-nerbyos pa ako ng mokong. Ilang sandali pa ay panay na ang kwento sa akin, maingay at masayahin ang mga Mexicano, tulad din ng mga Pinoy. Lahat ng bagay ay dinadaan nila sa tawa maging problema man. Hindi ko nakita sa mukha nila ang galit at lungkot sa nalalapit na pagka-wala ng trabaho. May mga pagkakataon na inilalabas din nila ang kanilang mga sentimyento sa mangyayari sa kanila sa oras na magsara ang kumpanyang pinapasukan. Subalit wala silang ano mang galit o sama ng loob sa mga Pinoy. Para sa kanila, lahat ay biktima ng pagbabago. Walang oras na wala silang gana na makipag kwentuhan. Kahit na nga ang iba ay hindi marunong mag-ingles ay walang patumangga na kakausapin ka parin kahit pareho kayo na hindi nagkakaintindihan.

Lloyd: Hi, I'm Lloyd the ion mill process engineer.

Mexican Operator: Hola! Apesadumbrado sino yo no puede entender inglés. A propósito te oí el decir de que eres ingeniero del molino del ion, soy ése tan? Soy Maria, i que trabaja aquí como operador por nueve años ya. Sabes, pienso que eres lindo. Jejejejeje...

Lloyd: Si Señor. Awwww!

Naging masayang kasama ang mga Mexicano. Nabago ang pananaw ko sa kanila na mga mukhang boksingero. Isang buwan din ako tumagal sa bayan nila at natutong kumain ng tacos, buritos at tortas. Ngayon ay nasa Pilipinas na ako at sila naman ang nandito. Tinuturuan ko sila ngayon magtagalog, kumain ng balot, addidas, IUD, helmet at betamax. Gusto ko sanang tawagin ang grupo nila na kapre group o bugaw group, pero hindi nalang dahil mga kaibigan ko sila. Okay na sa akin ang tawag sa grupo namin na Coyote, gwapo naman!

Mama Mary Loves you!

Sabado ngayon pero nasa opisina ako.

Hindi ko man gustuhin na pumasok ngayon ay wala akong magawa. Sa aking mga kamay nakasalalay ang ikagaganda ng aming bagong produkto (ito ang dapat ko isipin para hindi ako masyado malungkot na pumasok ako ngayon). Masama ang gising ko at parang wala akong ganang mag trabaho. At tulad ng lagi ko ginagawa, bago bumasa ng 80 unread e-mails (lahat ay job related..fyi) ay hinarap ko muna ang makulay na mundo ng Internet Explorer. Unang pumasok sa isip ko ang mag-basa ng news, para naman alam ko parin ang nangyayari sa paligid ko. Kagabi kasi ay deal or no deal na ang naabutan ko at wala na ako sa ulirat para hintayin pa ang mga pang-gabing balita. Sa http://www.inquirer.net/ ako unang bumisita. Pag katapos mabasa ang ang headlines ay nagtungo agad ako sa paborito kong colum dito, ang Moments ni Fr. Jerry Orbos.

Isa si Fr. Jerry Orbos sa mga personalidad at manunulat na hinahangaan ko. Sa mga hindi nakakakilala (meron ba?), si Fr. Jerry Orbos ay isa sa mga pinuno ng mga misyonaryong pari dito sa Pilipinas (SVD Missionary Director ). Sa pamamagitan ng kanyang mga kwento at karanasan ay binabahagi niya sa tao ang mga biyaya at pagpapala ng Diyos. Siya ang awtor ng mga librong moments, shared moments, simple moments, light moment at candid moments. Nabasa ko na ang lahat ng mga librong ito at bawat kwento at karanasan ay nag-iwan sa akin ng inspirasyon sa ibat-ibang paraan.

"Speak with your head and people will listen with their head. Speak with your heart and people will listen with their heart, for a heart speaks to another heart."

The story is told about a wonder dog that knew how to count. When asked “1 x 1?” it would bark once. When asked “1 x 2?” it would bark twice. Because of its special talent, the dog had a comfortable and pampered life. Everything was fine and predictable until one night, an unexpected thing happened. A drunken guy wanting to test the dog asked, “1,000,000 x 1,000,000?” The last heard about the dog is that, up to the present, it is still barking and it is now at the point of dying.

By Fr. Jerry Orbos

Ganito ang atake sa mga kwento ni Fr. Jerry, may nakakatawa, nakakaiyak, nakakainspired at nakakahigh (with the Lord po, baka magalit si father), pero lahat ay tagos sa buto pati puso't kaluluwa.

Gusto kong i-share ang dalawa sa mga paborito kong kwento ni Fr. Jerry tungkol sa pinaka mapagmahal na ina.

(Gusto ko sana itong isalin sa wika ko, pero baka hindi ko mabigyan ng hustisya ang nais ipa-abot ng kwento.)

A MOTHERS HOLD:

When Jesus was arrested, all the disciples fled and abandoned their Master. All except one __ John.
Why did John not abandon Jesus?
Actually, John too wanted to run away, But the Blessed Mother held on to him, so he could not run away!
Always remember: " Stay close to the Blessed Mother and you will never abandon Jesus!"

AN ANGEL NAMED MARI KEI:

In 1996, I prayed over and asked Mama Mary for the gift of child for Farah and Yoshi (a Japanese).
Their wish was granted. They were given a child whom they beautifully named Marie Kei (which in Japanese means "Blessing from Mary"). She was born on December 12, feast of Our Lady of Guadalupe. It was a joyful day for the whole family, made more joyful with Yoshi's announcement that he too, wanted to be baptized on January 5, together with his child.
But suddenly, joy turned to sorrow. The baby became very sick and I was called to give her emergency baptism at the hospital on December 15. Yoshi, really wanting to be one with his child, wanted to be baptized as soon as possible. I administered adult baptism to him on december 23.
The next day, Christmas eve, Marie Kei died at St. Luke's Hospital. She lived for only 12 days but she had done her mission. In Farah's own words, marie Kei has brought her father, Yoshi, to the Lord.
Marie Kei's mission was accomplished in 12 days. How about you? How long have you been here in this world? Have you done your mission? Are you doing your mission....?


Hanga ako sa pagmamahal na pinapakita ni Fr. Jerry kay Mama Mary. At ang pagmamahal na ito ay binabahagi din niya sa bawat taong nakikinig at naghahanap ng pagmamahal.
Sa tuwing bumabati si Fr. Jerry ng "Mama Mary Loves You", lubos na galak ang nararamdaman ng puso ko.
Mula sa kanya ay ramdam ko ang diretsong haplos ng pagmamahal ni Mama Mary.

Napalitan ng isang matamis na ngiti ang kaninang nakasimangot kong mundo.
Bigla kong naalala na importante at espesyal ang araw na ito ...
Ngayon ang birthday ni Mama Mary. Sinabihan ko si Grace na hintayin ako, pipilitin kong makauwi ng maaga para sabay kaming magsimba at magpasalamat sa pagmamahal na bigay ni Mama Mary.

Mama Mary Loves You!!!

May Deathly Hallows...Na Deathly Inlove

Huwebes.

Maaga akong umuwi galing opisina dahil sa dinalaw ako ni Grace dito sa Laguna.

Wala silang pasok noon dahil sa araw ng Bulacan o mas kilala sa buong Pilipinas na Linggo ng Wika.
Dahil ipit na araw ang biyernes ay minabuti narin ng kanilang kumpanya na gawin narin itong holiday. Ang ibig sabihin nito ay apat na araw na makakasama ko si Grace. Bagamat may pasok ako noong huwebes at biyernes ay okay lang, pag uwi ko naman ng bahay ay surebol na nandoon siya at naghihintay.

Mula lunes hanggang huwebes ay 8:00AM to 6:00PM ang pasok namin. At 99% pa nito ay OT (over time) ako kaya alas otso na ng gabi umuuwi. Pero hindi sa araw na iyon. 5:55 PM palang ay nag shut down na ko ng PC at iniintay ang pagtunog ng alas-sais na chime, hudyat ng uwian.

Ilang sandali pa ay parang musika na sa tenga kong narinig ang oras ng uwian. Tayo agad at tumakbong palabas ng opisina papunta sa time trak. Nang makaupo na ako ng shuttle bus ay agad kong kinuha ang cell phone ko para i-text si Grace.

Lloyd: "hi bi, kmusta k n? pauwi n ko..=)
Grace (Reply): "Ok nman ako bi, ingat k.
Lloyd: ""ano gus2 mo uwi?"
Grace (Reply): "Ikaw..=)"

Sino ba naman ang hindi mae-excite na mabasa ang ganoong klase ng reply mula sa asawa. Lalo akong nataranta at halos gusto ko nang palitan ang driver para paliparin ang bus na sinasakyan.
Ilang sandali pa ay nakarating na ako sa babaan at sumakay ng jeep at padyak hanggang makarating sa apartment na tinutuluyan ko.

Si Grace agad ang sumalubong sa akin pag dating ko sa gate. Nakangiti siya at nakangiti din ako. Para kaming mga teenager na nagliligawan. Sinubukan ko siyang i-kiss sa lips pero iniwas niya ng konti, kaya dumaplis lang at sa pisngi tumama. Nagtaka ako sa kanyang pag-iwas. Nang tumingin ako sa paligid ay marami palang tao ang nakatingin sa amin. Para tuloy kaming mag loveteam na inaabangan ang pag kikiss bago mag palakpakan ang mga fans.

Pinaghain agad ako ni Grace para sabay kaming kumain.
Habang kumakain ay walang sawa akong nagkwento na parang isang taon ng hindi nakita ang asawa. Bihira kasi ang mga pagkakataon na ganito, kadalasan ay tuwing weekend lang kami nagkakasama ng matagal.

Lloyd: "Thank you bi, excited ako kasi nandito ka."
Grace: "Mas ma i-excite ka mamaya". Sabay ngiti.

Iba na talaga ito. Mukhang giyera na talaga ito at mapapalaban ang bataan. Hindi ko na mapigilan ang sarili ko sa mga naririnig ko. Matapos lang ng ilang komersyal ng pinapanood namin sa TV ay inaya ko na agad siyang umakyat sa kwarto. Eto na ang pinakahihintay kong oras at sabik na talagang malaman ang bagay na ika i-excite ko.

Nang makapasok kami sa pinto ay ni lock ko agad ito.

(Babala: Kung ikaw ay wala pang labing walong taong gulang, maari mo nang itigil ang pagbabasa sa blog na ito at mag log-in na lamang sa http://www.cartoonnetwork.com/)

Ang sumunod na pangyayari ay hindi ko inasahan.

Grace: Halika dito sa tabi ko.
Lloyd: Huh? O sige..bakit?
Grace: Kunin mo yung bag sa likod tapos buksan mo.

Makapigil hininga kong sinunod ang lahat ng inuutos niya.
Nang buksan ko ang bag ay biglang nalalaglag ang panga ko at tumulo ang laway.
Isang kulay orange na libro ang nakita ko.
Hindi nga ako nananaginip, ito ang libro na pinaka aasam-asam ko.

HARRY POTTER & THE DEATHLY HOLLOWS!!!! ASTIG!!!!!

Matagal kong inintay ang pagtatapos ng Harry Potter at ang Deathly Hallows ang huling bahagi nito.

Bago buksan ang plastik ng aklat ay inamoy-amoy ko muna ito na parang adik na tumitira ng katol.

Simula noong gabing iyon ay hindi na ko mapakali na buksan ang libro. At tuwing tititigan ko si Grace ay napapangiti ako. Sobrang na surprise nga ako, kahit na hindi iyon ang inaasahan kong magaganap. Mas malalim na kaligayahan, mas masarap sa pakiramdam. Isang halik at mahigpit na yakap ang sinukli ko sa aking asawa. Tunay nga na pagmahal mo ang isang tao ay alam mo ang mga bagay na nagpapasaya sa kanya. Ganoon ako kamahal ni Grace.

Alam ko na marami na ang mas nauna sa akin na magkaroon at makabasa ng aklat na ito. Pero para sa akin, ang ang pagkakaroon ko ng ika-pitong aklat sa buhay ni Harry Potter ay isang kabanata sa buhay ko na nagpapa-alala ng tunay na pag-ibig mula sa aking asawa.

Winakasan na ni J.K. Rowling ang pakikipagsapalaran sa buhay ni Harry Potter. Pero ang kwento ng pagmamahalan namin ni Grace ay magpapatuloy hanggang sa kabilang buhay...

Totoo nga..I'm Deathly inlove...with Grace..